3/3 ฝากรอยรัก

ชายหนุ่มจอดรถรอดู ว่าผู้ปกครองของเด็กน้อยที่เขาเพิ่งเจอคือใคร แต่ทางโรงเรียนให้ขับรถเข้าไปรับในโรงเรียน ตริณจึงไม่รู้ว่าต้นน้ำขึ้นรถคันไหนกลับบ้านไป

เมื่อนักเรียนหมดโรงเรียนแล้ว ตริณจึงขับรถไปที่ห้างสรรพสินค้าที่เขาตั้งเป้าหมายไว้ตอนแรก เขาอยู่ที่นั่นหลายชั่วโมงเดินไปเดินมาจนทั่วแต่ก็ไม่เจอใครที่เขาอยากเจอ

ชายหนุ่มจึงตัดสินใจกลับโรงแรม ภาพของเด็กน้อย ต้นน้ำยังคงติดตาเขา ทั้งหน้าตาที่เหมือนเขา ท่าทางที่เหมือนญาดา ชื่อจริงก็เหมือนญาดาอีก ชื่อเล่นก็ขึ้นด้วย ต เหมือนเขาอีก ตริณตัดสินใจพรุ่งนี้เช้าเขาจะไปจอดรถดูแต่เช้า และทุกเย็น จนกว่าจะเห็นว่าใครมารับต้นน้ำให้ได้

ตริณไปที่หน้าโรงเรียนทุกเช้าและเย็น แบบนี้ทุกวัน ช่วงกลางวันก็ไปขับตามหาในอำเภอที่อยู่ติดกับลำพูน แต่ก็ยังไร้วี่แววจนชายหนุ่มเริ่มท้อแล้ว แต่ก็ตั้งใจว่าจะอยู่ที่นี่ให้ครบสามเดือนให้ได้ถ้าไม่เจอก็คงต้องยอมถอดใจ ฟ้าคงกำหนดมาแล้ว ว่าผู้ชายที่ไร้ความรับผิดชอบอย่างเขาไม่ควรได้เจอกับผู้หญิงที่เขาเพิ่งรู้ตัวว่ารักเธอก็เมื่อไม่มีเธอแล้ว

ตริณรู้สึกหัวใจของเขามันสับสนวุ่นวายหัวใจไปหมด เขาทนไม่ไหวแล้วที่จะเก็บเรื่องระหว่างเขากับญาดาให้เป็นความลับอีกต่อไป เขาจึงตัดสินใจโทรศัพท์ไปเล่าเรื่องราวในอดีตที่เกิดขึ้นให้มารดาของเขาฟัง

“ตริณทำไมลูกเป็นคนแบบนี้ ญาดาเป็นเพื่อนสนิทที่รักลูกที่สุดเลยนะ ”

ขวัญฤทัยได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้วรู้สึกใจหายในฐานะที่เป็นแม่คนและเป็นผู้หญิง

“ผมไม่ได้คิดว่าจะไม่รับผิดชอบ แต่ตอนนั้นผมแค่รู้สึกว่าผมคิดกับญาดาแค่เพื่อน พอตอนนี้ไม่มีเธอแล้ว ผมกลับรู้สึกเหมือนอะไรในชีวิตหายไป”

ขวัญฤทัยถอนหายใจ เพราะเธอเริ่มคิดว่าลูกชายของเธอได้ทำลายชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งไป

“และนี่ก็คงเป็นสาเหตุที่ญาดาไม่เรียนต่อ และครอบครัวของเธอก็ย้ายออกไป โดยที่ไม่บอกพ่อกับแม่สักคำ ทั้งที่เราสองครอบครัวก็สนิทกัน”

คนเป็นแม่รู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ควรจะยาวนานมาถึงตอนนี้เลย ถ้าลูกชายเธอมีความรับผิดชอบมากกว่านี้

“แต่แม่ก็ไม่เข้าใจ ทำไมต้องไม่เรียน ทำไมถึงขั้นต้องย้ายบ้าน”

ตริณคิดตามที่มารดาพูดแล้วมันยิ่งทำให้เขาคิดถึงเด็กน้อยที่นามสกุลเดียวกับญาดา เขาจึงเล่าทุกอย่างที่เจอที่ลำพูนให้แม่ฟัง

“แม่ครับ แม่ว่าเรามีอะไรกันแค่ครั้งเดียวญาดาจะท้องได้ไหม”

ตริณรู้คำตอบอยู่แล้ว ว่าคนจะท้องไม่ท้องมันไม่ได้ขึ้นอยู่ว่ามีอะไรกันบ่อยแค่ไหน แต่มันขึ้นอยู่กับเวลาที่เหมาะเจาะของทั้งสองฝ่ายมากกว่า

“ลูกถามแม่เหมือนกำลัง ถามตัวเอง ลูกรู้คำตอบดี ในเมื่อลูกยังไม่รู้ว่าใครคือพ่อแม่ของเด็กผู้หญิงคนนั้น แม่ว่ามันไม่ยากหรอกเพียงแต่ลูกต้องใช้ความอดทนและความพยายาม”

ตริณหลังจากที่ได้พูดคุยกับมารดา เขารู้สึกสบายใจขึ้นจึงคิดวางแผนที่จะเข้าไปในโรงเรียนนั้นให้ได้ และนั่งอยู่จนถึงเวลาเย็นเพื่อให้เห็นว่าใครมารับต้นน้ำ

เช้าวันนี้ตริณตัดสินใจเข้าไปติดต่อทางโรงเรียนว่าเขาตั้งใจจะซื้อขนมมาแจกเด็ก ๆ ในชั่วโมงสุดท้ายหลังเลิกเรียน เนื่องจากเป็นวันเกิดของเขา ทางโรงเรียนตอบตกลง ชายหนุ่มจึงได้สั่งร้านขนมให้ทำเค้กใส่กล่อง กล่องละหนึ่งชิ้นจำนวนสองร้อยห้าสิบกล่อง