1/4 เพื่อน

ดวงใจโทรศัพท์มาบอกลูกสาวว่าเขาคงกลับถึงมืดแน่ ๆ เพราะตอนนี้จะหกโมงเย็นแล้ว พ่อและแม่เพิ่งจะเดินทางกลับ เธอจึงสั่งให้ญาดาหาอะไรกินไปก่อน

“เดี๋ยวเราออกไปหาไรกินกันหน้าหมู่บ้านดีกว่า”

ตริณถนัดมากเรื่องหาของอร่อยกิน เพราะเขากินมาแล้วเกือบทุกร้าน

เมื่อไปถึงร้านยังไม่ทันจะสั่ง เสียงโทรศัพท์ของชายหนุ่มก็ดังขึ้น ญาดาจึงเดินหลบออกมาและตัดสินใจยังไม่สั่งอาหาร

“เขมจะไปดูหนัง เราบอกต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอ ก็เอาแต่งอน เอาอย่างนี้เดี๋ยวซื้อกับไปกินบ้าน แล้วปิดบ้านให้ดีเราจะรีบกลับมา”

ญาดาพยักหน้าเข้าใจ ทั้งที่ความจริงเธอทั้งน้อยใจและเสียใจ สำหรับตัวเธอเองไม่ว่าจะเรื่องอะไรตริณสำคัญที่สุด แต่สำหรับตริณกับเป็นเขมิกาที่สำคัญเสมอ

“ปิดบ้านให้ดีนะ มีอะไรรีบโทรหาเราเลย”

คนพูดทำท่าจริงจัง เหมือนพ่อที่กำลังสั่งลูกด้วยความเป็นห่วง

“เราโทรไปไม่ได้หรอก เธออยู่ในโรงหนัง เธอต้องปิดเสียงปิดสั่น ไปเถอะเดี๋ยวเขมรอ เราอยู่ได้”

เสียงประตูรั้วปิด รถขับออกไป ญาดาปล่อยโฮออกมาด้วยความเก็บกด เธอชอบตริณมาตลอด แต่แค่บอกเธอยังไม่กล้า และทุกวันเธอต้องมาเห็นมารับรู้ว่าคนที่ชอบรักคนอื่นอีก หลายครั้งที่เธอคิดอยากจะห่างออกจากชีวิตของตริณแต่เธอก็ทำไม่เคยได้เลยเพราะเธอกับตริณมีกันอยู่แค่สองคน และสุดท้ายตอนนี้ก็เหลือแค่เธอเพียงคนเดียว