บทที่5 แรกพบสบตา

"แดกเหมือนของขาด...ที่อังกฤษไม่มีเหล้าขายหรือไง" เมกะมองหน้าเพื่อนอย่างปลงๆ เพราะเพื่อนแต่ละคนไม่เหมือนมนุษย์เดินดินเหมือนคนปกติทั่วไป ราวกับว่านรกขุมสุดท้ายส่งมาเกิดเพื่อป่วนโลกมนุษย์ให้วุ่นวายเดือดร้อนเพราะตั้งแต่เกิดได้โตมาเท่าที่จำความได้เพื่อนทั้งสามคนรวมทั้งเขาเองด้วยทำความดีไม่ถึง30เปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับความเลวค่อนไปทางชั่ว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นพวกเขาก็ไม่เคยรังแกใครก่อนแม้จะมีอำนาจในมือที่เหนือกว่าคนอื่นๆ

"มี... แต่ไม่อร่อยเท่าเหล้าฟรีที่ผับมึง" เซนติตอบออกมาหน้าตายราวกับคำพูดพวกนั้นไม่มีนัยสำคัญอะไร

"หึ" เมกะได้แต่ส่ายหัวเบาๆให้กับความกวนตีนของเพื่อน

ทางด้านของลีออนที่ตอนนี้เดินทางมาถึงแล้วกำลังเข้ามาทางด้านหลังผับอย่างเคยทำ

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าผ้าใบสีขาวกระทบกับทางเดินเป็นจังหวะ เดินมาหยุดยังชั้นสองหน้าห้องทำงานของเมกะที่มีอิงดาวนั่งทำงานอยู่

"เปิดประตู" ลีออนสั่งเสียงนิ่งเมื่อลูกน้องของเมกะไม่ยอมเปิดประตูให้เข้าไปสักที

"นายอยู่ที่ห้องรับรองครับ เชิญคุณลีออนที่ห้องครับ" ลูกน้องที่เฝ้าหน้าประตูพูดขึ้นเสียงสั่นเล็กน้อยถึงแม้ว่าจะทำงานกับเมกะมานานแต่ก็นับครั้งได้ที่ได้มีโอกาสยืนประจันหน้ากับลีออนในระยะประชิดขนาดนี้

ลีออนไม่พูดต่อสาวเท้ายาวหุ่นนายแบบฉบับลูกครึ่งเดินตรงดิ่งไปยังห้องที่คุ้นเคยที่ห่างหายมานาน

"เชิญครับ" ลูกน้องเมกะเปิดประตูให้กับเพื่อนเจ้านายพร้อมก้มหัวให้เล็กน้อยเพื่อเป็นการทำความเคารพ

"ไม่มาพรุ่งนี้เลยละ" เมกะพูดขึ้นเมื่อร่างสูงของผู้มาใหม่ก้าวเท้าเข้าห้องมายังไม่ถึงสามก้าวด้วยซ้ำ

"กูมีงานทำ"ลีออนตอบออกไปแค่นั้นพลางหย่อนสะโพกหนานั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเมกะขายาวตวัดขึ้นไขว่ห้างเอนหลังพิงพนักโซฟายกศอกขึ้นวางที่พนักพิงในท่าสบาย

"รีบ???" ลีออนเลิกคิ้วขึ้นสูงเชิงถามเมื่อสังเกตเห็นขวดเหล้าราคาแพงวางเกลื่อนอยู่ที่พื้นราวๆ 4-5ขวด จึงยกนาฬิกาเรือนหรูขึ้นดูบ่งบอกว่าพึ่งเลยเวลานัดมาแค่2ชั่วโมงเศษๆ

"มึงช้าเอง" ไม่ได้คำตอบจากเพื่อนแต่กลับได้ถ้อยคำประชดประชันเล็กน้อยจากเฟมโต

ก็อก ก็อก ก็อก

"เฮียคะคือว่า.." อิงดาวเปิดประตูเข้ามาอย่างถือวิสาสะเมื่อเคาะประตูอยู่นานแต่ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝั่ง

"ว้าว!สาวน้อย" เซนติพูดขึ้นหลังจากที่ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่อิงดาวที่ยืนกอดแฟ้มแน่นเพราะไม่รู้จะไปต่อยังไงดี

"ว่าไงอิง...มีอะไร" เมกะถามอิงดาวเพื่อเรียกสติเด็กสาวให้กลับมาหลังจากที่หลุดล่องลอยออกไปสักพัก

"คือ..อิงไม่เข้าใจตรงนี้ค่ะ" อิงดาวค่อยๆ สาวเท้าเดินตรงไปหาเมกะแต่สายตายังจดจ้องอยู่ที่ลีออนส่วนลีออนก็เผลอจ้องหน้าอิงดาวไม่วางตาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ตรงนี้เป็นค่าทริปสำหรับพนักงานเป็นทริปจากทางร้านไม่รวมกับทริปจากลูกค้านะ" เมกะอธิบายให้อิงดาวทราบก่อนจะปิดแฟ้มแล้วส่งคืนให้อิงดาวที่ตอนนี้ยืนมือสั่นหัวใจเต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุ

"อิง!เข้าใจที่เฮียพูดไหม"เมกะถามย้ำอีกรอบเมื่อเห็นว่าเด็กสาวยืนใจลอยอยู่เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง

"เข้าใจค่ะ" อิงดาวตอบกลับลนลานพร้อมกับรับเอาแฟ้มจากเมกะมาถือไว้ดังเดิม

"เข้าใจแล้วก็กลับไปที่ห้องทำงานยืนตรงนี้นานมีแต่ควันบุหรี่" เมกะบอกออกไปอย่างเป็นห่วงโดยไม่สนสายตาของกลุ่มเพื่อนว่าตอนนี้จะมองมาที่ตนยังไงเพราะนั่นไม่ใช่เหตุผลสำคัญก็แค่ความขี้เสือกของเพื่อนเท่านั้นเอง

"ภัทรเปิดประตูให้อิงด้วย" เมกะหันไปสั่งลูกน้องที่กำลังทำหน้าที่ชงเหล้าอยู่เพราะประตูต้องใส่รหัสซึ่งมีเพียงเขาและภัทรเท่านั้นที่รู้รหัสนี้

"ครับนาย" หลังจากได้รับคำสั่งภัทรก็วางทุกอย่างตรงหน้ารีบเดินไปเปิดประตูให้อิงดาวทันทีเพราะเขาเองก็ไม่อยากให้อิงดาวอยู่ห้องนี้นานสักเท่าไหร่ ดูจากสายตาที่เพื่อนเจ้านายมองอิงดาวเมื่อสักครู่นี้ดูไม่ค่อยปลอดภัยสักเท่าไหร่ถึงแม้ว่าอิงดาวจะอยู่ในความดูแลของเจ้านายตนก็ตาม

"ขอบคุณค่ะพี่ภัทร" เมื่อประตูถูกปลดล็อกโดยลูกน้องคนสนิทของเมกะอิงดาวไม่ลืมที่จะกล่าวคำขอบคุณก่อนจะรีบสาวเท้ากลับเข้าห้องทำงานทันที

เมื่อกลับมาอยู่ในห้องทำงานที่เงียบสงบมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานเป็นระยะ สายตาคู่สวยก็ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง เมื่อเหลือบไปเห็นรูปถ่ายใบเดิมที่ใส่กรอบอย่างดีวางอยู่โต๊ะทำงานของเมกะ ดวงตากลมโตเอาแต่จ้องรูปชายหนุ่มตรงหน้าอย่างต้องมนต์สะกดไม่อาจละสายตาได้

"คุณเป็นใครกันนะ ทำไมฉันต้องใจเต้นแรงเมื่อเจอคุณด้วย ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกัน" อิงดาวเอาแต่พึมพรำกับตัวเองเพราะถึงตอนนี้หัวใจเขาก็ยังเต้นไม่เป็นจังหวะดี

ทางด้านอีกฝั่งของประตูที่มีชายหนุ่ม4คนนั่งดื่มสังสรรค์กันอยู่

"ใคร" เป็นคำพูดประโยคที่สามที่หลุดออกจากปากลีออนตั้งแต่มาถึงจนตอนนี้ผ่านไปราวๆ สองชั่วโมง

"ปกติไม่เห็นสนใจ วันนี้ทำไมอยากเสือกขึ้นมา" นอกจากลีออนจะไม่ได้รับคำตอบจากเมกะแล้วยังถูกถามกลับจนไม่รู้จะหาคำตอบแบบไหนมาตอบดี

"ปกติมึงไม่เคยให้ใครมาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของมึง" ลีออนไม่ยอมตอบคำถามเมกะและด้วยไหวพริบที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิดสั่งการให้เขาพูดประโยคนี้ออกไปเพื่อเอาตัวรอด

"อย่ายุ่งกับคนของกู..เธอยังเด็ก" แม้เมกะไม่ได้คำตอบจากปากเพื่อนรักแต่ก็พอเดาออกว่าเพื่อนเขาที่ตายด้านมา26ปี วันนี้ฟื้นคืนชีพเป็นบุรุษเพศแล้วที่บัดนี้กำลังให้ความสนใจในสตรีเพศที่เจอกันเพียงครั้งแรก

"คนของมึง หึ! แบบนี้ไม่ใช่สเปกมึงหรอกนมเล็กไป" ลีออนเผยรอยยิ้มร้ายมุมปากจนเมกะทนเห็นไม่ได้คว้าก้อนน้ำแข็งในเหยือกปาใส่ลีออน

"พวกมึงเล่นอะไรกัน อย่าบอกนะว่าจะแย่งเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้" เซนติถามขึ้นด้วยความงงเพราะนั่งฟังเพื่อนทั้งสองคนเล่นสงครามประสาทมาสักพักใหญ่จนหงุดหงิดทนไม่ไหว

"ไม่น่าเด็กถ้าไอ้เมกะรับเข้าทำงาน เพราะมันไม่นิยมกินเด็กอายุต่ำกว่า20ปี" ลีออนบอกออกไปด้วยความมั่นใจเพราะดูจากการแต่งตัวแล้วไม่น่าจะใช่เด็กบวกกับนิสัยส่วนตัวของเพื่อนแล้วไม่ชอบกินเด็ก

"ประสบการณ์26ปีไม่ช่วยอะไรมึงเลย มึงพลาดแล้วลีออนอิงดาวพึ่งจะ18อย่ายุ่งกับเธอเด็กคนนี้เป็นเด็กดีและไม่ได้เป็นแบบที่พวกมึงคิด"