EP3 ไม่พอใจ

ในระหว่างที่ทั้งสามคนเดินออกมาทำให้แววดาวรู้สึกหน้าเสียเป็นอย่างมาก

"คุณน้า สวัสดีครับ" เสียงของใครบางคนเอ่ยเรียกเอาไว้เเละเป็นคนที่มุกดารู้จักเป็นอย่างดี

"น้องมุกก็มาด้วยหรอครับ" ประโยคคำถามทำให้มาเฟียหนุ่มตวัดตามองหน้าหญิงสาวเขม็ง

"แล้วนี่นนท์รู้จักหนูมุกด้วยหรอลูก" หญิงวัยกลางคนสงสัย

"ครับ มุกเป็นรุ่นน้องของผมน่ะครับ คุณแม่ท่านชอบมุกมากจนอยากได้เป็นลูกสะใภ้เลยแหน่ะ" นนท์พูดหยอกล้อมองใบหน้าสวยไปด้วย

"คุณหญิงวิลัยรัตน์ชอบน้องขนาดนั้นเลยหรอ เห็นที่แม่ต้องพาน้องไปเยี่ยมเยียนเสียแล้วสิ" ทั้งสองพูดคุยกันหยอกล้อโดยไม่รู้ว่ามีคนที่กำลังตกที่นั่งลำบากอยู่ข้างๆ

"น้องเคยไปทานข้าวที่บ้านผมบ่อยๆ อยู่ครับ คุณแม่ท่านชอบฝีมือการทำอาหารของน้องมาก ยิ่งอยากได้น้องมาอยู่ด้วยรายนั้นน่ะถึงกลับขอให้น้องค้างที่บ้านหลายครั้งเลย" นนท์ยิ่งพูดขึ้นมาเรื่อยๆ 

"หรอจ๊ะงั้นดีเลย แม่จะชวนน้องไปบ่อย เพื่ออนาคตเราสองคนทำความรู้จักกันไว้มากกว่านี้" เข้าทางเธอถ้าหากลูกชายเธอไม่ดีเธอก็พร้อมประเคนมุกดาใส่พานถวายให้คนดีๆ อย่างลูกชายเพื่อนดูแล

"มุกไม่สบายหรอทำไมเงียบๆ คะ" นนท์เอ่ยอย่างเป็นห่วงเพราะรู้มาว่าหญิงสาวตัวเล็กจะชอบป่วยบ่อยๆ และขี้อ้อนมากๆ 

"เปล่าค่ะพี่นนท์มุกแค่ไม่รู้จะพูดอะไร" เธอตอบออกมาเบาๆ เพราะกดดันกับสายตาอันดุดันของคนข้างกาย

"หรอคะพี่คิดว่าป่วยเสียอีก" 

"ค่ะ มุกไม่ได้เป็นอะไร" เธอยิ้มอ่อนๆ ออกไป แต่ก็ไม่พ้นแววตาจับผิดของนนท์เพราะเขาไม่เคยเห็นหญิงสาวตรงหน้าเงียบแบบนี้มาก่อน

"เธอไปรู้จักกันกับมันตอนไหน" มาเฟียหนุ่มพูดเสียงรอดไรฟันข้างใบหูเล็กของเธอราวกับสะกดกลั้นอารมณ์บางอย่าง

"งั้นพี่ไปก่อนนะคะตัวเล็ก" นนท์เอ่ยลาพร้อมกำลังจะยีผมคนตัวเล็กด้วยความเคยชินแต่ก็ต้องผละออกเมื่อเห็นอ้อมแขนของมาเฟียหนุ่มโอบเอวคอดเอาไว้

"กลับไปเจอดีแน่" เขาบีบเอวเล็กอย่างแรงเพื่อให้เธอรับรู้ว่าเขากำลังไม่พอใจเธอ

"ค่ะ" เธอยิ้มอย่างปกติที่สุดถึงแม้ว่าจะรู้สึกเจ็บก็เถอะ

"แล้วนี่วิไม่มาหรอ" หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามประโยคสุดท้ายก้อนที่จะแยกกันเพราะใกล้จะเริ่มงาน

"คุณแม่ท่านไม่ว่างเลยครับเพราะคุณย่าท่านไม่ค่อยสบายคุณแม่จึงส่งผมมาแทน"

"จ้ะไว้ว่างๆ ป้าจะเข้าไปเยี่ยมนะ"

"ครับคุณป้า"

@ภายในงาน

มาเฟียหนุ่มโอบเอวเล็กราวกับแสดงความเป็นเจ้าของตลอดงานก่อนจะโอบเอวเธอไปนั่งแถวโต๊ะหน้าเวที

ยินดีตอนรับแขกท่านผู้มีเกียรติทุกท่านที่มาร่วมงานรับรางวัลนักธุรกิจต้นแบบที่ประสบผลสำเร็จในวันนี้นะครับ

และแล้วพิธีกรก็ประกาศรายชื่อผู้ได้รับรางวัลนักธุรกิจยอดเยี่ยมและเป็นนักธรุกิจที่รวยที่สุดที่ประสบผลสำเร็จในเรื่องอสังหาริมทรัพย์คนสุดท้ายของงานก็คือมาดามเพรียวร่า

"แม่ต้องไปสังสรรค์กับเพื่อนร่วมธุรกิจต่อ ลูกกลับกับน้องไปก่อนนะแล้วแม่จะตามไปทีหลัง"

"ค่ะ" เธอตอบออกมาเบาๆ ทั้งที่ใจจริงไม่อยากจะกลับด้วยซ้ำเพราะเธอ..กลัว

ระหว่างทางมาเฟียหนุ่มนิ่งเฉยไม่พูดอะไรด้วยซ้ำเขานิ่งราวกับน้ำทะเลที่กำลังรอซัดฝั่งทำร้ายทุกอย่างทีเดียวจนเธอรู้สึกกลัวไปหมด

@เพนเฮ้าส์

ตุ๊บ!! เมื่อเข้ามาถึงห้องมาเฟียหนุ่มไม่รีรอกระชากแขนเธอโยนลงบนเตียงคิงไซส์อย่างแรงจนเธอจุกไปหมด

"ฮรึก!!" เสียงเล็กสะอื้นไห้เพราะความกลัวตื่นกลัวจากการกระทำของเขา

"มีฉันเป็นผัวคนเดียวไม่พอใช่มั้ยถึงต้องระริกระรี้อยากมีผัวอีกคน ห้ะ!!" มาเฟียหนุ่มตะคอกใส่เธอเสียงดังเพราะความโกรธ

"ฮรึก มุกอธิบายเรื่องนี้ได้ และมุกกับเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน" เธอคลานมาจับแขนเขาเอาไว้แน่นพรางเขย่าเบาๆ เพื่อให้เขาฟังคำอธิบายจากเธอ

"หรอ แล้วที่ไปทานข้าวที่บ้านมันและไหนไปค้างที่บ้านมันอีกห้ะ เธอจะอธิบายยังไง!?" 

"ฮรึก โอ้ย มุกเจ็บ" เธอจับมือเขาไว้เพราะเขาบีบคางเธอแน่นจนรู้สึกเจ็บปวด

"มุกบังเอิญเจอแม่เขาที่กำลังจะเป็นลมและมุกก็เข้าไปช่วยเอาไว้แล้วคุณป้าเขาก็ชวนมุกไปทำอาหารทานด้วยกันที่บ้านเพราะลูกชายของท่านไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วย"

"แล้วมุกก็พึ่งรู้ว่าลูกชายท่านคือรุ่นพี่ที่มหาลัยที่มุกเรียนอยู่ ฮึก มุกเจ็บ" เธออธิบายไปแล้วเขายังไม่ปล่อยเธอ

"หรอ แล้วเธอจำเป็นต้องไปค้างที่บ้านมันมั้ย จำเป็นมั้ย คงได้มันเป็นผัวแล้วสิท่าถึงต้องไปค้างที่บ้านมันหลายต่อหลายครั้ง?"

"ฮรึก มุกไปแค่ไม่กี่ครั้งและที่ไปก็เพราะคุณป้าท่านขอไว้และเขาก็ไม่ได้มาบ้านวันที่มุกไปค้างด้วย" มันก็จริงที่เธอไปค้างที่นั่นแต่เธอไปเพราะคุณป้าท่านขอและเธอก็ไปค้างวันที่รุ่นพี่เธอไม่อยู่บ้านด้วยซ้ำเพราะแม่เขาเหงาที่ลูกชายไม่ค่อยกลับบ้าน

ตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าท่านเป็นแม่ของพี่นนท์รุ่นพี่ต่างคณะ เธอก็ไม่ได้ไปที่นั่นอีกเลยเพราะมันอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่กับการที่ผู้หญิงจะไปกินไปค้างบ้านผู้ชายแต่เธอไปเพราะคุณท่านขอร้องเพราะท่านอยากมีลูกสาว

ส่วนเรื่องรุ่นพี่เธอก็แค่คุยกันบางครั้งที่มหาลัยด้วยซ้ำ และเวลาที่พูดคุยกันพี่เขาก็ไม่ได้อะไรเพื่อนเธอก็อยู่ด้วยตลอด

"รู้ใช่มั้ยว่าฉันไม่ชอบคนโกหก แล้วทำไมเธอถึงทำ!!" เธอก็รู้ดีว่าเขาไม่ยอมเธอก็ยังทำ

"มุกรู้ มุกขอโทษ แต่มุกไม่กล้าบอกเพราะมุกกลัว ส่วนที่มุกไปบ้านเขามุกไปก่อนที่จะอยู่กับคุณด้วยซ้ำ แล้วมุกก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขา ฮรึก"

"คุณท่านแค่ขอร้องมุกไปทานข้าวและอยู่เป็นเพื่อนแค่นั้นเพราะท่านอยากมีลูกสาว และตั้งแต่ที่มุกมาอยู่กับคุณมุกก็ไม่เข้าไปตีสนิทกับพวกท่านอีกเลย เชื่อมุกนะคะ"

"มุกรู้ว่าอะไรควรไม่ควรและตั้งแต่ที่มุกเป็นของคุณมุกก็ตีตัวออกห่างจริงๆนะคะ เชื่อมุกนะ" เขาเขย่าแขนเขาเบาๆ

"หึ เธอจะบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์ห้ามเธอใช่มั้ย เพราะก่อนที่ฉันจะรู้จักกับเธอว่างั้น"

"..."

"ก็ดี กล้าพูดกับฉันแบบนี้เธอก็ต้องยอมรับความเจ็บปวดที่เธอจะได้รับวันนี้ก็เเล้วกัน"

"ฮรึก มุกกลัว มุกขอโทษ ไม่เอานะคะ มุกขอร้อง ฮือ" เธอกอดแขนเขาเอาไว้ เธอยังจำครั้งแรกที่เขาขืนใจเธอได้ดีมันเป็นวันที่เธอแทบลืมไม่ลง

"อย่าขออะไรในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ และเธอก็ไม่ต้องไปมหาลัยอีกจนกว่าฉันจะอนุญาตให้เธอไปเท่านั้น!!"

"ฮรึก มุกขอร้อง มุกต้องไปเรียนพร้อมเพื่อนนะคะ" เธอร้องไห้ออกมาพร้อมขอร้องเขาไปด้วย

"หึ เธอคงลืมไปสินะว่าฉันห้ามอะไร และเธอก็ยังกล้าที่จะคุยกับมัน!!" เขาตะคอกออกมาอีกครั้งจนเธอสะดุ้ง

"ฮรึกก เพื่อนมุกก็อยู่ด้วยตลอดเวลาที่เขามาคุยด้วย ลูกน้องคุณก็อยู่ตลอดไงคะ"

"เธอจงจำไว้คืนนี้ไว้ให้ดีเพราะมันจะเป็นวันที่เธอไม่ได้ออกไปไหนอีกเลย!!"

"จำไว้มุกดา!!"