EP2 ผู้หญิงของมาเฟีย

เมื่อได้รับความอ่อนโยนจากเขาเช่นเดิมเธอก็รู้สึกดีขึ้นเพราะเธอคงไม่ได้รับความรุนแรงจากเขาแล้ว

"ไปอาบน้ำเถอะ จะพาไปงาน" เขาผละออกจากตัวเธอก่อนจะเลี่ยงเดินเข้าไปในห้องทำงาน

"งาน? ทำไมมุกไม่เคยรู้เลยคะว่าจะต้องไป" เธอสงสัยเพราะเขาไม่ได้บอกเธอก่อนเลย

"ทำตามที่ฉันสั่งแค่นั้นคงไม่พรรณนามือเธอหรอกนะ" เขาจ้องมองเธอเขม็ง

'ก่อนหน้านี้ยังดีอยู่เลย' 

"รีบไปอาบน้ำอีกไม่กี่นาทีช่างแต่งหน้าจะมาแล้ว" เขาหันมาดูข้อมือทำท่าดูเวลาเพื่อที่จะให้เธอทำเวลา

แกร๊ก "ขออนุญาตค่ะคุณนายใหญ่" เสียงของแม่บ้านที่เอาชุดของงานคืนนี้มาให้เธอ

"มาดามให้เอาชุดมาให้คุณหนูค่ะ" มาดามคือมารดาของมาเฟียหนุ่มที่เธอเอ็นดูมุกเป็นพิเศษเพราะมุกเป็นเด็กน่ารัก 

โชคดีที่มารดาไม่ห้ามเรื่องผู้หญิงแต่เธอชอบมุกเป็นอย่างมากมากจนคิดว่าแม่กับลูก

อ๋อ ลืมบอกไว้ว่าพ่อของเขาเสียไปแล้ว

"ไม่ให้ใส่ตัวนี้ ไปเปลี่ยน" เมื่อเห็นชุดนี้เขาก็แทบควันออกหูใครจะให้ผู้หญิงของตัวเองใส่ชุดอวดเนื้อหนังขนาดนี้

"เอ่อ มาดามสั่งมาว่าต้องขุดนี้เท่านั้นค่ะ" สาวรับใช้พูดอย่างประหม่ากลัวว่าคุณชายใหญ่ของบ้านจะวีนแตก

แกร๊ก!! สักพักเสียงเปิดประตูเข้ามาของประมุขของบ้านก็ได้ดังขึ้น

"อ้าวหนูมุก ยังไม่แต่งตัวหรอลูก" มาดามเพรียวร่าเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวพรางจับตัวเธอหมุนไปมาดูความเรียบร้อยแต่สุดท้ายก็เอ๊ะ 

'รอยแดงอะไร!?' หญิงวัยกลางคนแตะบริเวณรอยเเดงบริเวณข้อมือเล็กของเธอพลิกดู

"หนูมุกไปแต่งตัวไปม๊าจะคุยกับพี่เค้าแป๊บนึง" มาดามเพรียวร่าพูดกับเธอเสียงนุ่มนวลแต่สายตากลับจ้องเขม็งไปทางลูกชายหัวแก้วหัวแหวน

"ทำร้ายร่างกายน้องอีกแล้วใช่มั้ย!!" เมื่อร่างบางไม่อยู่แล้วหันมาพูดกับลูกชายเสียงเข้มอย่างเอาเรื่อง

"มันเรื่องเข้าใจผิดน่ะม๊า" เห็นว่าเขาเป็นมาเฟียแต่เกรงใจมารดาเป็นที่สุดเพราะเหลือกันอยู่แค่สองคน

"แกทำอะไรน้องทำไมต้องรุนเเรงด้วย" มาดามอยากรุ้คำตอบ

"ยังจำคำที่ม๊าบอกได้ใช่มั้ย" 

"ถ้ายังอยากให้น้องอยู่ด้วยอย่าทำร้ายน้องเด็ดขาด และถ้าวันไหนที่น้องออกปากเองว่าอยากหนีลูกไปให้ไกลๆ และมันจะเป็นวันนั้นวันที่ลูกจะไม่ได้เจอน้องอีกตลอดไป"

"ยังจำได้ใช่มั้ย" มาดามย้ำอีกครั้ง

"ม๊าจะไม่แย่งน้องไปจากแกจนกว่าน้องจะออกปากเอง และถ้าน้องออกปากเมื่อไหร่แกจะไม่ได้เจอน้องอีกตลอดไป" เมื่อพูดจบเป็นจังหวะเดียวกับที่หญิงสาวเดินออกมาจากห้องแต่งตัว

"ว้าว สวยมากเลยลูก ม๊าชอบ"  มาดามจับตัวเธอหมุนไปมาดูความเรียบร้อย

"ม๊ามันโป๊ไป มุกไปเปลี่ยน" เขาออกคำสั่งจนเธอรู้สึกกดดันเขาไม่อยากให้ใครเห็นร่างกายนี้นอกจากเขาคนเดียว

"เอ่อ งั้นมุกไปเปลี่ยนก็ได้ค่ะ"  เธอว่าอย่างไม่เรื่องมาก

"ไม่เอาลูกอย่าไปยอม ป่ะ ไปกับม๊าดีกว่า" มาดามจูงมือหญิงสาวเดินผ่านลูกชายก่อนจะส่งสายตาเชือดเฉือนกลับไปให้

ฟูวว "รักกันดีเหลือเกินนะ" มาเฟียหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปพูดเหน็บแนม

"นั่งกับฉัน" เขาออกคำสั่งกับเธอโดยที่เธอก็ขัดไม่ได้และใช้มือเล็กจับแขนเขาเอาไว้ก่อนจะโน้มตัวก้าวไปนั่งบนรถโรลส์รอยซ์คนหรู

"ตื่นเต้นหรอ?" เขาเอ่ยถามเมื่อรู้สึกว่ามือของเธอเย็นขึ้นมากระทันหัน

"ก็...นิดหน่อยค่ะ ก็มุกไม่เคยมางานนี้เลยนิคะ" มันเอาจริงว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขาแต่ใช่ว่าจะมางานแบบนี้กับเขาสักครั้งนับตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา

"หึ อีกหน่อยก็ได้มาบ่อยแล้ว" เขาเหยียดยิ้มมองดูเด็กน้อยที่น้อยใจเขาอย่างไม่รู้ตัว

"คะ?"

"คิดหรอว่าลูกรักม๊าจะได้อยู่เฉยๆ คราวนี้มากลับมาไทยอยู่เป็นเดือนเตรียมตัวไปเถอะเดี๋ยวม๊าก็พาไปเปิดตัว"

"คะ เปิดตัว?"

"หึ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ"

เมื่อทั้งสามคนเดินทางเข้ามาหน้างานต่างเรียกความสนใจจากนักข่าวและนักธุรกิจเป็นอย่างมาก

"ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงท่านนี้เป็นใครหรอคะ ปกติไม่เคยเห็นคุณอองเดรควงเเขนมางานสักครั้ง"

"จะอยากรู้ก็ไม่แปลกหรอกจ๊ะ ว่าที่ลูกสะใภ้ฉันเอง" ประโยคนี้เป็นมาดามเพรียวร่าเป็นคนตอบคำถามแทน

"ว้าวช่างเป็นอะไรที่เซอไพรส์มากเลยนะคะ" เสียงพิธีกล่าวออกมาด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่ามาเฟียอย่างอองเดรจะเปิดตัวว่าที่ภรรยา

เมื่อเข้ามาในงานต่างเรียกความสนใจจากเหล่านักธุรกิจมากหน้าหลายตาต่างเข้ามาพูดคุยชักชวนร่วมทำธุกิจร่วมกัน

"อ้าว นึกว่าใคร มุกดานักศึกษาเรียนดีที่พ่วงตำแหน่งเด็กเลี้ยงนี่เอง" แต่แล้วก็มีเสียงเล็กๆ แหลม ทักเธอจากทางด้านหลัง 

ใช่เธออิจฉามุกดาทุกอย่าง อิจฉาที่มุกดาเรียนเก่ง อิจฉาที่เธอได้ผู้ชายที่เธอหมายปองไปครอบครอง อิจฉาทุกอย่างที่มุกดามี

"อ้าวฉันก็นึกว่าใคร หนูแววดาวนี่เอง" มาดามรับหน้าผู้หญิงขี้อิจฉาคนนี้ที่เดินควงมากับนักธุรกิจหนุ่มใหญ่

"สวัสดีค่ะคุณแม่" เธอยกมือไหว้อย่างมีจริต

"จ้ะ แต่ฉันมีลูกชายคนเดียว" เหยียดยิ้มอย่างผู้ดีส่งกลับเธอไปจนเธอหน้าเสีย

"ไงมุกคงสุขสบายมากเลยสินะเพื่อนรัก เห็นบ้านล้มละลายนิจนต้องมาเป็นนางบำเรอ"

"โอ๊ะไม่สิ เด็กเลี้ยงของคุณอองเดรเลยหรอ"

"หึ ฉันคิดว่าเธอคงเข้าใจผิดไปมากเลยนะ เข้าใจคำว่าผู้หญิงของฉันมั้ยล่ะ มันหมายความว่าผู้หญิงที่มีโอกาสสูงที่จะเป็นภรรยาของฉัน" ประโยคนี้อองเดรพูดขึ้นและมันแฝงไปด้วยความดุดัน

"อะไรนะคะ!!"

"จ้ะ หนูคงได้ยินไม่ผิดหรอก นี่ว่าที่ลูกสะใภ้ฉัน แต่หนูคงจะไม่รู้อะไรหรอกเพราะมัวแต่ตามติดชีวิตคนรวยน่ะ ไม่สิฉันพูดผิดหนูคงจะมีเวลาออดอ้อนออเซาะคุณมงคลเพราะต้องการค่าเทอม"

"เอ่อ ผมต้องขอโทษที่เด็กของผมเสียมารยาทกับว่าที่ลูกสะใภ้มาดามด้วยนะครับเดี๋ยวกลับไปผมจะอบรมสั่งสอนเธอเอง" มงคลเองก็รักตัวกลัวตายด้วยรู้ว่าตระกูลนี้ไม่ธรรมดา สามารถทำให้นักธุรกิจดังๆ ล้มละลายไปเลยก็ยังได้

"ค่ะ อบรม "เด็กเลี้ยง" ของคุณบ้างก็ดีนะคะเพราะมารยาทการเข้าสังคมก็สำคัญเหมือนกัน" 

"ผมขอตัวนะครับเพราะภรรยาผมเองก็ไม่อยากจะอยู่ตรงนี้สักเท่าไหร่"

"ไปที่อื่นเถอะครับม๊า ภรรยาผมคงหายใจไม่สะดวกเท่าไหร่เพราะบรรยากาศตรงนี้ไม่ค่อยจะดี"

"จ้ะลูก ไปกันเถอะลูกสะใภ้แม่"