EP 6- ผู้ชายขายบริการ

โฮลี่ได้แต่นึกถึงเหตุการเมื่อคืน ธันวาเก่งเรื่องแบบนั้นจริงๆ เขาทำงานแบบนี้เนอะ ก็คงไม่แปลกที่จะชำนาญเป็นพิเศษ

ช่วงบ่ายโฮลี่โทรหาธันวาแต่ไม่มีคนรับสาย ก่อนจะโทรซ้ำรอบสองปรากฏมีคนรับ แต่เสียงปลายสายทำเอาเธอตกใจไม่น้อย

(สวัสดีค่ะ พ่อธันอาบน้ำอยู่ค่ะ)

(หนูเป็นใครคะ) โฮลี่

(ลูกสาวพ่อธันค่ะ)

(ลูกสาวเหรอ..แล้วแม่ละคะ) โฮลี่เอ่ย

(ไม่มีค่ะ)

(งั้นบ้านหนูอยู่ไหนค่ะ เดี๋ยวอาจะไป อาเป็นเพื่อนพ่อของหนูจ๊ะ)

(อยู่ซอยxxค่ะ)

โฮลี่วางสายไป เธออึ้งสนิท นี่ธันวามีลูกแล้วเหรอ แต่เด็กบอกไม่มีแม่ แล้วเขาทำงานแบบนี้เนี่ยนะ หรือลูกจะเกิดมาจากงานนี้ โฮลี่เริ่มคิดสะระตะไปทั่ว

หญิงสาวมาจนถึงซอยที่เด็กน้อยบอก เธอมองเข้าไปปรากฏว่ามันเกือบจะเป็นสลัมดีๆนี่เอง บ้านอยู่ติดๆกัน และมันก็หลายหลังจนเธอสงสัยว่าจะเจอบ้านของธันวาได้ยังไง

“ป้าค่ะ พอจะรู้จักบ้านของธันวามั้ยค่ะ” โฮลี่เอ่ยถามขาวบ้านในละแวกนั้น

“ธันวา อ่อ สองพ่อลูกนั่นเหรอ ไม่ค่อยมีใครสนใจหรอก ผู้ชายขายตัวแบบนั้น สงสารก็แต่ลูกเล็ก แล้วนี่เป็นอะไรกับเขา อย่าบอกนะว่ามาซื้อบริการน่ะ” ป้าเอ่ย

“มะ..ไม่ใช่ค่ะ หนูเป็นเพื่อนเขา ว่าแต่บอกหนูทีว่าบ้านหลังไหน”

ป้าแกทำท่าทางอ้ำๆอึ้งๆเหมือนกับไม่อยากบอกจนโฮลี่คว้าเงินปึกนึงยัดมือเธอ

“อ่อ หลังสุดซอยเลยนะ”

“ค่ะ”

โฮลี่รู้สึกว่าคนแถวนี้จะไม่ชอบธันวาเอาซะเลย เพราะอาชีพที่เขาทำทุกคนเลยพากันไม่ชอบเขา เธอเลือกจะใช้เงินแก้ปัญหาเพื่อให้ได้รู้บ้านของเขาเร็วๆ

“หลังนี้หรือเปล่านะ”

“มาหาใครค่ะ”

เด็กน้อยหน้าตาละหม้ายคล้ายกับธันวาอยู่บ้างที่ยืนตรงหน้าบ้านเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นโฮลี่

“มาหาธันวาจ๊ะ อยู่มั้ยจ๊ะ”

“อยู่ค่ะ”

“อาขอเข้าไปหาหาพ่อหนูหน่อยได้มั้ยจ๊ะ”

“ได้ค่ะ แต่ต้องรอตรงนี้นะคะ พ่อธันอาบน้ำเดี๋ยวโป๊”

เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยอย่างเฉลียวฉลาดบอกให้โฮลี่นั่งรอตรงใกล้ๆประตูบ้านแล้วตัวเองก็เดินเข้าไปด้านใน โฮลี่มองรอบๆดูท่าทางที่พักของธันวาไม่สมกับรายได้ทีาเขาได้รับคืนละหลายหมื่นบางคืนหลักแสน อย่างสองคืนที่ผ่านมาเขาได้จากเธอไปครึ่งค้อนล้านได้ แร่กลับอยู่บ้านเล็กๆในชุมชนแออัดแบบนี้ให้ชาวบ้านเขาดูถูกทำไมกัน

“อ้าว! เธอมาได้ยังไง??”

เสียงของธันวาที่เอ่ยขึ้นในขณะที่เขาแต่งตัวจนเสร็จเดินออกมาดูเมื่อทีน่าบอกว่ามีเพื่อนมาหา

“ฉันโทรหานายแล้วนายไม่รับนิ”

“พ่อขา”

“นี่ลูกสาวนายเหรอ” โฮลี่เอ่ย

“อืม”

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายหน่อย นายว่างมั้ย” โฮลี่เอ่ยถามขึ้น เมื่อเธออยากจะคุยกับเขาเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้น

“เธอมีอะไรว่ามาซิ”

“พ่อขา เราจะไปกินไอติมหรือยังค่ะ” ทีน่าเอ่ยตามประสาเด็ก

“เดี๋ยวพ่อคุยธุระกับเพื่อนแปปนะครับเดี๋ยวพ่อพาไป หนูไปเล่นของเล่นรอพ่อก่อนนะ”

“ค่ะ”

ธันวามองทีน่าที่วิ่งกลับไปนั่งเล่นของเล่นก่อนจะหันกลับมาที่โฮลี่อีกครั้ง

“เธอมีอะไรว่ามาเลย”

“เรื่องเมื่อคืน…”

“มันงานฉัน หรือว่าเธอไม่พอใจหรือเปล่าถึงตามมาที่นี่” ธันวาเอ่ย

“เปล่า แค่จะบอกว่าอย่าเพิ่งให้เพื่อนฉันรู้ได้มั้ย”

“ได้ซิ มันเรื่องของเธออยู่แล้ว ฉันแค่ให้บริการเธอเท่านั้น ไม่ก้าวก่ายหรอก” ธันวาเอ่ย

“โอเค แล้วนี่นายอยู่กันสองคนเหรอ”

“อืม”

“ลูกสาวนายชื่ออะไร น่ารักดีนะ”

“ทีน่า” ธันวาเอ่ย

“อ่อ แล้วนายจะพาทีน่าไปกินไอติมใช่มั้ย ฉันแวะไปส่งมั้ย”

“ไม่เป็นไร เธอกลับไปเถอะ”

พูดจบธันวาก็เดินไปอุ้มทีน่ามาใส่รองเท้า ก่อนเดินจูงมือกันออกไป โฮลี่เดินตามไปห่างๆก่อนจะหยุดมองสองคนพ่อลูกขึ้นรถเมลล์ออกไปจากปากซอย ตอนนี้ธันวาดูไม่เหมือนคนที่ทำงานแบบนั้นสักนิด เขาดูอ่อนโยนเอามากๆเวลาอยู่กับลูก

คลับ 21:00น.

“อีลี่ ไหนมึงบอกยังไม่มีอะไรกัน ทำไมมาตามเขาแบบนี้ มึงมีแล้วโกหกใช่มั้ย เล่ามาเดี๋ยวนี้!”

จีจี้เอ่ยเมื่อโฮลี่ชวนมาคลับโฮสที่ธันวาทำงาน ทั้งที่ปากบอกไม่เคยมีอะไรกัน แต่เธอดูจะสนอกสนใจธันวาเอาซะเหลือเกิน

“ไม่มีก็ไม่มีซิ”

“นั่นไง วันนี้มึงฟาวค่ะเพื่อน เขาไปกับลูกค้าแล้ว” บีเอ่ยเมื่อเห็นธันวาเดินออกตากคลับพร้อมกับปิ่น ผู้หญิงที่มีเรื่องเมื่อวาน

“สงสัยจะขาประจำกันจริงๆว่ะ ธันวาไม่รับงานใครเลยนะ มีแต่ยัยนี่แหละ” จีจี้เอ่ย

ทางด้านธันวาที่กำลังเดินออกจากคลับกับปิ่น ทั้งที่จริงๆวันนี้เขาจะไม่มาทำงาน แต่ปิ่นก็โทรตามไม่หนัดเลยต้องมา สายตาคู่คมหันไปเห็นโฮลี่เข้า แต่วันนี้เขารับงานของปิ่นไปแล้วจึงได้แต่ออกไปนิ่งๆ

โรงแรมที่ประจำที่ปิ่นมากับธันวาบ่อยๆ วันนี้ปิ่นไม่เมา และเธอก็ดูงอแงกว่าปกติ เมื่อเธอเอ่ยถึงเรื่องที่ธันวาไปกับโฮลี่เมื่อคืน

“ทำไมธันต้องไปกับอีเด็กนั่นด้วย”

“พี่เป็นคนบอกเองนี่ครับ” ธันวาเอ่ย

“แล้วธันมีอะไรกับยัยนั่นหรือเปล่า”

“ไม่มีครับ ผมแค่ไปดื่ม” ธันวาเอ่ย

“ดีแล้ว ห้ามมีนะ เพราะพี่หวง ธันเลิกทำงานแบบนี้เถอะ แล้วไปอยู่กับพี่ นะๆ” ปิ่นเอ่ยพรางนั่งคร่อมตักธันวาที่นั่งอยู่บนเตียง

“อย่าดีกว่าครับพี่ปิ่น เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วครับ”

“พี่อยากเป็นมากกว่านี้ไง เลิกทำงานแบบนี้ แล้วไปมีครอบครัวกันนะธัน”ปิ่นเอ่ย

“ครอบครัว ถ้าไม่ได้เกิดจากรัก มันก็ไปไม่รอดหรอกครับ”ธันวาเอ่ย

“แต่พี่รักธันนะ”

“……….”

“พี่พูดจริงๆ”