เด็กมันร้าย - 4 ใจร้าย

คำถามของฉันทำให้ตุลชะงักแต่ไม่ตอบอะไร ถ้าเขาตกลงฉันก็พร้อมจะเสี่ยง แต่นี่แค่พูดให้มั่นใจยังไม่ทำเลย

“ปล่อยพี่” ฉันดิ้นอีกครั้ง

“ถ้าเจอคนที่ไม่ชอบจะยอมเปิดใจรึเปล่า ?” คำถามนี้ทำเอาฉันจุกในอก ถ้าเกิดว่าเจอคนที่ไม่ชอบก็คงจะไม่สนใจอย่างที่ตุลทำในตอนนี้

“ถ้าพี่เลิกทำตัวน่ารำคาญล่ะตุลจะหันมาสนใจหรือเปล่า” ที่เป็นอยู่ตอนนี้อาจจะทำให้เขารำคาญมากเกินไป แล้วถ้าฉันลดความน่ารำคาญลงล่ะ

“ฝัน ?”

มันเป็นคำพูดที่แสนจะธรรมดาแต่สามารถทำให้คนฟังอย่างฉันจุกเสียดจนพูดอะไรไม่ออก

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงัดฉันกำลังหลงอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองที่ฟุ้งซ่าน รู้ตัวอีกทีใบหน้าคมคายของตุลก็ซุกไซร้อยู่ที่ซอกคออีกแล้ว

“ต…ตุลหยุดนะพี่ไม่…อื้อ~”

น้ำเสียงของฉันมันขาดหายไปเมื่อถูกริมฝีปากหนาบดขยี้จูบ เขาทั้งดูดและกัดริมฝีปากของฉันจนรู้สึกชาหนึบ

“อื้อ~” ฉันใช้เสียงท้วงและดิ้นสู้ ในเมื่อไม่มีความมั่นใจอะไรเลยใครจะอยากยอมกันล่ะ

มือสากลูบไล้บริเวณสะโพกของฉันแล้วเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าอก เขาบีบขยำหน้าอกของฉันอย่างแรง แรงจนคิดว่าหน้าอกมันหลุดติดมือไปแล้ว

“อื้อ~” เป็นอีกครั้งที่ฉันร้องท้วงในลำคอเพราะหายใจไม่ออก ตุลผละใบหน้าออกแล้วเขาก็ใช้มือที่เคล้นหน้าอกถกเสื้อของฉันขึ้น

“ตุล!!” ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่ในตอนนี้เขาได้เห็นสิ่งที่ไม่อยากให้เห็น หน้าอกสองเต้าที่ถูกปิดด้วยบาร์เซียสีครีมมันกำลังปรากฎต้องหน้าของเขา

“นมใหญ่กว่าที่คิด” เขาพูดเบาๆ ด้วยคำที่หยาบโลน

“ไอ้ตุลมึง…..” เสียงของใครไม่รู้เรียกชื่อตุลทำให้เขาผละใบหน้าขึ้น “เชี้ย! โทษทีว่ะกูไม่รู้ว่ามึงกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม”

“ช…ช่วยด้วย” ฉันเปล่งเสียงบอก ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่ตอนนี้อยากได้ความช่วยเหลือมากๆ

ตุลจ้องฉันเขม็ง เขาดึงชายเสื้อของฉันลงแล้วก้มลงมาพูดเสียงเย็น “ถ้าไม่อยากโดนแบบนี้ก็อย่ามายุ่ง”

ร่างหนาลุกขึ้นไปจากตัวของฉันพร้อมกับเดินออกไปจากห้อง ไม่น่าเชื่อว่าจะรอดมาได้อย่างหวุดหวิด ฉันค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นนั่งพร้อมกับเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม

ไม่รักก็ไม่เห็นต้องร้ายกาจใส่กันขนาดนี้เลย เท้าฉันเจ็บจนเลือดไหลเต็มไปหมด

ฉันประคองตัวเองเดินขากะเผลกออกมาจากห้องของตุล พยายามไม่มองใครทั้งนั้นเพราะอับอาย ตุลทำตัวเหมือนปกติ เหมือนเมื่อกี้เขาไม่ได้ทำอะไรฉันเลย

“…เท้าเจ็บนี่ ทำแผลก่อนไหมครับ” เป็นเสียงของผู้ชายคนเดิมที่ท้วงก่อนหน้านี้ถามฉัน

“ม…ไม่เป็นไร ใกล้ๆ นี้มีแท็กซี่หรือเปล่า”

“แถวนี้ไม่มีหรอกพี่ เดี๋ยวผมไปเรียกมาให้”

“ขอบคุณนะ” ฉันเงยหน้ามองผู้ชายที่ใจดี ใบหน้าของเขาหล่อเหลาไม่แพ้ตุล แต่ความหล่อนี้ไม่ได้ทำให้ฉันหวั่นไหวได้

คงจะมีแค่คนเดียวที่ทำให้ฉันใจเต้นแรงได้ แต่คนนั้นเขาไม่มีหัวใจ….

“มาเองได้ก็หาทางกลับเองได้ มึงจะไปยุ่งทำไมไอ้กัน” เสียงจองตุลท้วงขึ้นมาขณะที่เพื่อนของเขากำลังจะสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ไปตามแท็กซี่ให้ฉัน

“มึงทำเกินไปไอ้ตุล”

“ถ้าสนใจมากมึงก็ไปส่งเองเลยสิวะ”

“ไม่ต้องไปตามแท็กซี่แล้ว เดี๋ยวพี่โทรเรียกคนขับรถมารับก็ได้” ฉันพูดขัดขึ้นก่อนที่จะได้ยินประโยคที่ทำให้รู้สึกเจ็บไปมากกว่านี้