ผัวบังเอิญ

ภายในบ้านหลังใหญ่ มีลักษณะเป็นเรือนไม้สองชั้น ปลูกสร้างด้วยไม้ทั้งหลัง ตระหง่านอยู่บนเนื้อที่กว้างขวาง เป็นบ้านของผู้ดีเก่าที่สืบเชื้อสายมาจากขุนนางในอดีต

ในสายตาของผู้คนภายนอกที่มองมาต่างก็พากันเข้าใจว่าผู้คนในบ้านหลังนี้คงร่ำรวยนักหนา หารู้ไม่ว่าตอนนี้ผู้เป็นเจ้าของบ้านกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่ ‘ถังแตก’ จนตรอกกับปัญหาการเงินที่รุมเร้าเข้ามาทุกทิศทาง

“เช้านี้ดูท่าทางคุณแม่เครียดๆ นะคะ... มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”

‘นุชนภางค์’ เอ่ยถามคุณนาย ‘วิไล’ ผู้เป็นมารดาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ในทันทีที่เธอก้าวลงมาจากบันไดชั้นสองของบ้านแล้วสังเกตเห็นว่านางวิไลนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องรับแขก ดวงตาซึ่งเคยเป็นประกายแจ่มใส วันดูหม่นแสงลงไปมาก ยิ่งสังเกตเห็นได้ชัดเจนก็ตอนที่นุชนภางค์เดินเข้ามาใกล้

“เอ่อ... มีเรื่องเครียดน่ะลูก”

นางวิไลฝืนยิ้มให้ลูกสาว

หล่อนบอกตัวเองว่าจะไม่แพร่งพรายเรื่องราวหนักใจให้นุชนภางค์ได้รับรู้โดยเด็ดขาด หากดูเหมือนว่าวันนี้คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้เสียแล้ว เพราะปัญหาเริ่มบีบคั้นรุนแรงเข้ามาทุกที

นางวิไลจ้องหน้าสูกสาวด้วยความรู้สึกสับสนใจ หรือบางทีหล่อนควรจะบอกให้นุชนภางค์ได้รู้ไว้... เพื่อเตรียมตัว เตรียมทำใจรับความเปลี่ยนแปลงเสียแต่เนิ่นๆ

“เรื่องอะไรคะที่ทำให้คุณแม่เครียด... บอกได้มั้ย หนูพอจะช่วยได้มั้ยคะ”

เสียงถามเต็มไปด้วยความห่วงใย หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ แล้วหย่อนร่างสะโอดสะองลงนั่งบนโซฟาเคียงข้างมารดา ในมือถือแฟ้มเอกสารสีดำ

“ไม่เป็นไรจ้ะ ตอนนี้พ่อกับแม่กำลังพยายามหาหนทางแก้ปัญหา หนูไปทำงานเถอะจ้ะ ชักช้าเดี๋ยวจะสาย นี่ก็จวนจะแปดโมงแล้วนะ”

นางวิไลตัดสินใจในนาทีสุดท้าย ว่าไม่ควรบอกเรื่องที่กำลังกลัดกลุ้มใจให้กับลูกสาวได้รับรู้ หากเสียงรบเร้าก็ทำให้หล่อนถึงกับพูดอะไรไม่ออก

“ถ้ามีความทุกข์ใจแล้วคุณแม่ไม่ยอมบอกให้หนูรู้... คำว่า ‘ครอบครัว’ จะมีความหมายอะไรกับหนูล่ะคะ? ในฐานะที่หนูเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว หนูควรได้ร่วมแบ่งเบาปัญหาได้บ้าง อย่าลืมว่าในวันที่มีความสุขเรา ‘สุข’ ร่วมกัน แต่ในวันที่คุณแม่กับคุณพ่อกำลังมีความทุกข์หนูจะสุขอยู่ได้ยังไงล่ะคะ”

นุชนภางค์ให้เหตุผลน่าฟัง

นางวิโลอึ้งไปเล็กน้อย มองหน้าลูกสาวด้วยแววตาซาบซึ้ง ถึงขนาดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

นุชนภางค์รู้ว่าความทุกข์ใจของมารดาคงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เสียแล้ว เพราะเท่าที่จำความได้... นางวิไลไม่เคยร้องไห้ให้เห็นเลยสักครั้ง หากคราวนี้ถึงกับกลั้นเอาไว้ไม่อยู่

“ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว... ”

คนเป็นมารดามองหน้าลูกสาวด้วยสีหน้าขมขื่น ก่อนที่ความอัดอั้นจะพังทลาย แล้วความอึดอัดในใจก็พร่างพรูออกมาจนหมดสิ้น

เสียงบอกเล่าทั้งน้ำตาของคุณนายวิไล ทำให้นุชนภางค์ได้รู้ว่าบ้านของเธอกำลังจะถูกธนาคารยึดในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว สาเหตุก็สืบเนื่องมาจากนาย ‘สมพงษ์’ ผู้เป็นบิดาของเธอมีความจำเป็นต้องนำบ้านเข้าจำนองไว้กับธนาคาร เพื่อนำเงินมาเป็นค่าใช้จ่าย หมุนเวียนหล่อเลี้ยงธุรกิจส่งออกเฟอร์นิเจอร์ที่กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่ หลังจากต้องแบกรับภาวะขาดทุนมาอย่างต่อเนื่องนับปี

หากสุดท้ายนายสมพงษ์ก็ไม่สามารถประคับประคองบริษัทเอาไว้ได้อย่างที่ตั้งใจ ทั้งที่ลงทุนลงแรงสร้างมากับมือ สุดท้ายก็พ่ายแพ้ต่อภาวะเศรษฐกิจซบเซา ไม่อาจแข่งขันกันสินค้าจากเมืองจีนที่ทะลักเข้ามาแข่งขันจนผู้ประกอบการรายย่อยล้มหายไปมาก ด้วยไม่อาจแข่งขันในเรื่องต้นทุนการผลิตกับประเทศจีนซึ่งถูกกว่าหลายเท่านัก

“เป็นแบบนี้นี่เอง... ทำไมคุณแม่เพิ่งบอกหนูล่ะคะ”

เสียงของนุชนภางค์สั่นเครือ ทั้งที่เธอพยายามจะไม่ร้องไห้ แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็รินไหลออกมาจนได้

“คุณพ่อเป็นคนห้ามไว้จ้ะ... คุณพ่อไม่อยากให้หนูคิดมาก”

นางวิไลบอกตามที่ได้ตกลงกับสามีว่าจะไม่ให้นุชนภางค์รู้เรื่องนี้โดยเด็ดขาด

หญิงสาวยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง กุมมือมารดาแล้วบีบเบาๆ มองตาให้กำลังใจซึ่งกันและกัน

“เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่นะคะคุณแม่”

แววความกังวลฉายวาบขึ้นในดวงตาของนุชนภางค์ ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัวเธอสมควรได้รับรู้ปัญหานี้

“แล้วเราจะทำยังไงกันต่อไปคะคุณแม่?”