ตอน 5

“ผู้หญิง” พอเก็บสัมภาระที่มีมากกว่าห้ากระเป๋าลงรถ แล้วจ่ายค่าโดยสาร แม็กจึงบุ่นอุบกับกองกระเป๋าสุดหรูตรงหน้า โดยคนที่เป็นเจ้าของนวยนาดเดินเข้าบ้านไปก่อนอย่างไม่สนใจจะหยิบกระเป๋าติดมือไปสักใบ ยกเว้นกระเป๋าสะพายที่ไม่หล่นจากหัวไหล่มนเลยสักนาที

ทันทีที่พิจักขณาย่างก้าวเข้าไปในห้องนอนของบิดา หญิงสาวหลั่งน้ำตาออกมาราวกับน้ำตก เมื่อเห็นสภาพบิดาที่นอนอยู่บนเตียง เธอโผเข้าสวมกอดบิดา หลังจากกราบไว้ท่านแล้ว

“กลับมาแล้วนะพิชชี่”

“ค่ะพ่อ พ่อเป็นมากจัง”

“อย่างนี้ล่ะพ่อถึงต้องตามลูกมา ว่าอย่างไรจะดูแลกิจการค่ายมวยให้พ่อได้ไหม”

“อย่าเพิ่งพูดกับลูกเรื่องงานเลยค่ะคุณ” อมรเดินถือถาดอาหารมาวางลงบนโต๊ะสี่เหลี่ยมเล็กๆ ข้างหัวเตียง

“อ้าวแม่...สวัสดีค่ะ คิดถึงแม่จังเลยค่ะ” หญิงสาวหันไปกราบมารดา แล้วสวมกอดด้วยความคิดถึง

“พิชชี่โตขึ้นมากสวยด้วย” มารดาดันลูกสาวออกห่าง แล้วพิศมองดวงหน้าที่ต่างไปจากหลายปีก่อน ลูกสาวโตขึ้นมากตัวสูงแบบพ่อ รูปร่างอ้อนแอ้น พองาม คงจะรักษาทรวดทรงอย่างดี ทั้งที่อยู่เมืองนอก มีนมเนยไม่ขาดแต่ละมื้อ แล้วอมรสวมกอดลูกสาวอีกครั้ง

สามคนพ่อแม่ลูกจึงสนทนากันหลายเรื่อง สุดท้ายพิจักขณาจึงต้องรับปากจะดูแลกิจการค่ายมวยต่อจากบิดา ด้วยท่านบอกว่าค่ายมวยคือวิญญาณของท่าน ในเมื่อมันสำคัญขนาดนี้ ถ้าเธอจะยุบหรือปิดกิจการซะ จะกลายเป็นลูกอกตัญญูทันที ซึ่งนั่นเธอทำไม่ได้ แต่จะทำอย่างไร เริ่มต้นเรียนรู้จากตรงไหนก่อนดี

“ไปตามเมฆ กับแม็ก มาเจอผมที่ห้องทำงานด้วยนะคุณอมร” พิษณุสั่งภรรยา “พิชชี่พาพ่อลงไปที่ห้องทำงาน”

สองแม่ลูกจึงจัดแจงยกพิษณุลงนั่งรถเข็นแล้วเข็นออกไปจากห้องนอน เข้าไปนั่งรอสองนักมวยที่ไว้ใจที่สุดในห้องทำงาน ไม่กี่นาทีเมฆ และแม็ก จึงมาพบเจ้าของค่าย ซึ่งนับว่าเป็นครูมวยที่ประเสริฐที่สุด ถ้าไม่มีพิษณุพวกเขาคงไม่มีเชิงมวยและแม่ไม้มวยที่ดีขนาดนี้ รวมไปถึงชื่อเสียง ที่คนไทยทั้งประเทศรู้จักด้วย ชีวิตเมฆดีขึ้นจากการขึ้นชกในหลายเวที ได้เงินเดิมพัน ได้เงินอัดฉีด ได้เงินพิเศษจากการขึ้นชกและชนะแต่ละครั้งมากเอาการ เขาเป็นคนขยัน กตัญญูส่งเงินกลับบ้านเป็นประจำ กระทั่งพ่อแม่ มีบ้าน มีชีวิตสุขสบายมากขึ้น

ส่วนแม็กนั้นก็นับว่าเป็นนักมวยไทยสายพันธุ์ฝรั่งที่ดังที่สุดจนกู่ไม่กลับ จึงไม่ต้องบรรยายมากเพราะสื่อทุกแขนงช่วยโปรโมทเรื่องนี้เป็นอย่างดี

“คุณหนู” เมฆเรียกพิจักขณาด้วยความดีใจ จะไม่ให้ดีใจได้อย่างไร เขาไม่เจอลูกสาวเจ้าของค่ายหลายปีแล้ว ความรู้สึกเมื่อวัยที่หญิงสาวยังเด็กยังคงอยู่ แล้วเจอตอนนี้เธอช่างสวยผิดหูผิดตามากๆ ความเป็นวัยรุ่นเลือนหายไป ความเป็นสาวสวยเต็มตัวได้เข้ามาแทนที่

“พี่เมฆ สบายดีนะคะ”

“ครับสบายดี แล้วคุณหนูล่ะครับ”

“สบายดี เดี๋ยวค่อยคุยกัน ให้พ่อคุยธุระเสร็จก่อน”

เมื่อคนไม่ได้พบกันนานแสดงความดีใจจบ พิษณุจึงเริ่มคุยธุระที่ตัวเองตั้งใจไว้ ตามแบบแผนที่ได้คิดไว้ โดยให้ลูกสาวเป็นคนสานต่องานทั้งหมด แต่งตังเมฆ และแม็กเป็นผู้สอนงาน รวมทั้งเป็นพี่เลี้ยงเรื่องโปรแกรมการแข่งขันมวยในเวทีต่างๆ ด้วย

“ว่าอย่างไรเมฆ จะช่วยฉันดูแลพิชชี่ได้ไหม”

“เต็มใจที่สุดครับ”

“ฝากตัวด้วยนะคะพี่เมฆ”

“ครับคุณหนู” หัวใจเมฆเบ่งบาน เมื่อจะได้ใกล้ชิดคุณหนูที่เขาหลงรักมานานอีกครั้ง เขาจะใช้หน้าที่การงาน หน้าที่พี่เลี้ยง เป็นสะพานเชื่อมหญิงสาวกับเขาเข้าหากัน

“แม็กล่ะ เป็นพี่เลี้ยงให้พิชชี่พอไหวไหม ยุ่งมากหรือเปล่า”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอท่านอีกอย่างได้ไหมครับ ไหนๆ ผมจะเป็นพี่เลี้ยงเรื่องงานให้กับคุณพิชชี่แล้ว”

“อะไรแม็ก”

“ขอให้คุณหนูมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวจัดคิว ในวงการบันเทิงของผมด้วยได้ไหมครับ ตอนนี้ผู้จัดการที่บริษัทซึ่งว่าจ้างผมเป็นพรีเซนเตอร์สินค้า ไม่ค่อยได้เรื่องก็รายได้ผลประโยชน์หายแหว่งไปเยอะ”

“ว่าไงล่ะพิชชี่” พิษณุหันมาถามความเห็นลูกสาว คนเรียนดีไซนเนอร์มาจากเมืองนอก ขนาดนี้ย่อมเคยผ่านวงการบันเทิง เห็นดารา นายแบบ จากงานด้านนี้มาบ้าง คงไม่ยากอะไรหากรับหน้าที่ผู้จัดการส่วนตัวของแม็ก

“นี่นักมวยของพ่อเข้าวงการบันเทิงด้วยเหรอคะ” หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ฟังคำขอจากปากนักมวยรูปหล่อ กล้ามโตที่นั่งร่วมโต๊ะประชุมด้วย ไม่น่าสงสัยอะไรนักหน้าตาดีรูปร่างสมบูรณ์ ไร้ที่ติแบบนี้ ย่อมมีพวกแมวมองตาดี พาเข้าวงการอยู่แล้ว แล้ววงการบันเทิงเงินดีกว่าการชกมวยเป็นไหนๆ เจ็บไม่เจ็บ เหนื่อยไม่เหนื่อย รับเงินเหนาะๆ แค่ไปยืนยิ้มยืนโพสต์ท่าหล่อต่อหน้ากล้องเท่านั้น

“ใช่แม็กดังมาก เดี๋ยวรู้จักกันไปทำงานด้วยกันจะรู้เองล่ะ หมอนี่ดังเป็นพลุแตกร้อยๆ ลูกขนาดไหน” คนเป็นพ่อว่า

“ขอคิดดูก่อนค่ะ ลำพังงานในค่ายมวยหนูก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง ถ้าต้องรับงานซ้อนอีก เกรงจะส่งผลกับการเรียนรู้งานในค่ายมวยค่ะพ่อ” พิจักขณาแบ่งรับแบ่งสู้ หรือบางทีเธออาจจะเห็นงานทางด้านบันเทิงของแม็กมาบ้างหากแต่จำไม่ได้ และไม่คิดว่าเป็นนักมวยในค่ายพิษณุยิม ถ้าเป็นเมฆเธอคงจำได้แม่น

พิจักขณารับปากอย่างเสียไม่ได้ในการสืบสานตำนานมวยไทยต่อจากบิดา มารดานั้นต้องดูแลบิดาอย่างใกล้ชิด คงไม่มีเวลาลงไปบริหารค่ายมวย เธอซึ่งเป็นทายาทเพียงคนเดียวคงอกตัญญูไม่ลง

ค่ายเพลงติดต่อเข้ามาเพื่อต้องการตัวแม็ก ไปถ่ายเอ็มวีวงดนตรีชื่อดังที่สุดของเมืองไทยแล้วนั่นเป็นงานแรกที่พิจักขณาต้องตามไปกองถ่ายกับนักมวยหนุ่ม ในฐานะผู้จัดการส่วนตัวแม็กดีใจมากที่หญิงสาวยอมเป็นผู้จัดการให้กับเขา ดังนั้นแม็กจึงบอกยกเลิกผู้จัดการคนเก่า ที่อู้งานอยู่เป็นนิดจิ๊กเงินอยู่เป็นหน่อย หักค่าจัดการงานมากกว่าที่ควรจะอยู่ในความเหมาะสม ด้วยเขาไม่ชอบคิดเรื่องพวกนี้เองจึงยอมอย่างเสียไม่ได้ แต่ไม่ใช่เขาไม่คิด แม้ไม่พูดใช่จะไม่คิด สูญรายได้ไปเท่าไหร่ไปกับผู้จัดการขี้โกงคนนี้

พิจักขณามองพระนางเอ็มวีนั่งบนหลังม้าคลอเคลียราวกับเป็นแฟนกันจริงๆ นางเอกแสดงออกอย่างอินจัดกับเนื้อหาและบทเพลง ฝ่ายพระเอกก็โอบกอดนางเอก แนบแน่นแนบคางลงบนกระหม่อมฝ่ายนางเอก ใกล้ชิดแนบสนิท ฉากนี้ผ่านไปอย่างง่ายดาย เพราะแม็กมืออาชีพในการบังคับม้ามาก ส่วนคนที่ทำใจลำบากกลับเป็นผู้จัดการคนใหม่ ซึ่งไม่อยากมองภาพสองพระนางบนหลังม้า ที่คลอเคลียกันไม่ห่าง ทำไมฉากพวกนี้ต้องมีในเอ็มวีด้วย หญิงสาวคิดในใจอย่างเคืองขุ่น แล้วทำไมเธอต้องคิดมากเรื่องของคนอื่นด้วย แล้วทำไมเธอต้องรู้สึกแย่ที่เห็นแม็กใกล้ชิดกับผู้หญิงอื่น ทั้งที่ไม่เกี่ยวกับเธอซะหน่อย

แล้วฉากต่อไปก็ยิ่งทำให้พิจักขณาอยากหนีออกไปจากกองถ่ายนี้เสียให้รู้แล้วรู้รอด เอ็มวีเพลงบ้าอะไรมีแต่ฉากรัก ฉากสนิทสนม แนบชิดกันไม่หยุดหย่อน อ้อ...เพลงรักก็คงเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพลงเพื่อชีวิตซะหน่อย หญิงสาวปลอบใจตัวเอง บอกกับตัวเองว่า...

“เดี๋ยวก็จบน่า” เธอบอกกับตัวเองแบบนั้น

“ว่ายังไงนะคะน้องพิชชี่” เจ้าของค่ายเพลงเอ่ยถาม เพราะได้ยินประโยคแผ่วเบาจากผู้จัดการสาวคนสวยไม่ชัดนัก

“อ้อ...ไม่มีอะไรค่ะ” พิจักขณาตอบไปด้วยสีหน้าแหยๆ กระทั่งทำให้เธอต้องเมินหน้าไปจากฉากที่พระนางกำลังหยอกล้อกัน ราวกับเป็นคนรักกันมานับสิบปี เดี๋ยวกอดเดี๋ยวแนบแก้ม โอ้ย...ทนไม่ไหวแล้ว หญิงสาวเดินหนีไปจากตรงนั้น ไปนั่งแหมะ อยู่ตรงเก้าอี้ นั่งคิดอะไรมากมายเรื่อยเปื่อย

“ทำไมฉันต้องคิดกับนักมวยในสังกัดคุณพ่อแบบนี้ด้วยนะ” และต้องเฝ้าวนเวียนถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ใครจะตอบเธอได้นอกจากตัวเธอเอง ตนกำลังคิดอะไรกับแม็ก ฟรองซัวร์กันแน่ แล้วเธอจึงหันไปทางฉากที่เปลี่ยนไปเป็นฉากอื่น แต่ก็ไม่พ้น พระนางโอบกอดกันอยู่ดี “เห้ย...เซ็งว่ะตัดสินใจผิดที่รับเป็นผู้จัดการให้กับแม็กหนักใจจริงๆ เลย” เธอรู้แต่ว่าหนักใจ อิจฉาภาพที่แม็กกับนางเอกเอ็มวี แสดงออกต่อกันทั้งที่ภาพนั้นเป็นงานและเป็นหน้าที่ ที่แม็กต้องทำให้ลุล่วงลงไป

“หนักใจอะไรเหรอครับพิชชี่” เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง คนที่กำลังเหม่อ และคิดมากเรื่องของพระเอกเอ็มวี

“ก็เรื่องนายแม็กสิ” พิจักขณาตอบออกไปโดยไม่ได้หันไปมองคนถาม คล้ายสติเลื่อนลอยที่ตอบออกไป จำไม่ได้ด้วยตัวเองตอบว่าอย่างไร

“นายแม็กทำอะไรเหรอครับ” คนถามก็ถามต่อเขาแอบอมยิ้มที่ได้ยินชื่อแม็กดังจากปากผู้จัดการคนสวย

“ก็นายแม็กกับแม่นางเอกเอ็มวีนั่นสิ...” พอจะตอบคำถามนี้ พิจักขณาหันกลับไปมองคนถาม เมื่อเห็นว่าเป็นแม็ก เธอตกใจตนอ้าปากค้าง ยกมือปิดปากตัวเองทันที และตอนนี้หน้าเริ่มแดงด้วยความอาย หมุนกายหนีเขาฉับพลันจนเส้นผมยาวย้อมสีอ่อนตามสมัยนิยมปลิวตามแรงสะบัด

“ว่าไงครับนายแม็กเป็นอะไร” เขารบเร้าเอาคำตอบแต่ไม่ได้ต้องการคำตอบจริงๆ พร้อมกระตุกยิ้มอย่างน่ารักแฝงไว้ในคำถามนั้น