ตอนที่​ 7​ กระซับความ​สัมพันธ์​

หลังจากที่ทั้งสองคนนัดกันแล้วว่าจะทำการกระซับความสัมพันธ์​กันในเวลาตอนเย็น​   ตอนนี้ไอลินก็ไปอาบน้ำแต่งตัว​ หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำ​  ไอลินแต่งตัวง่ายๆ​ สบายๆ​ เหมือนเวลาที่อยู่ในบ้านโดยใส่เสื้อยืดคอย้วย​  ที่เลขาของคนอายุมากกว่ามาให้ตอนเมื่อเช้านี้​  และกางเกงเป็นกางเกงขาสั้นที่เน้นใส่ในบ้าน  สั้นจนมองเห็นขาขาวๆ​ นั่นได้​  

คนอายุมากกว่าคิดว่าคนตัวเล็กน่าจะใส่ชุดนี้มายั่วเขาแน่ๆ​ เลย​  แต่ความเป็นจริงแล้วนั้นแค่ใส่อยู่บ้านมันเป็นความเคยชินที่จะใส่แบบนี้​  

"คุณ​  คุณเห็นโทรศัพท์​ลินไหม​ครับ" 

"โทรศัพท​์ของเธอหรออยู่​ ที่บนโต๊ะหัวเตียงครับ" 

"ครับ​ พอดีว่าผมจะโทรหาพี่​  น่ะว่าวันนี้ผมไม่ได้จะกลับบ้าน​ และก็โทรบอกไอดินด้วยครับ" 

"อืม​ งั้นก็โทรเลยสิ" 

หลังจากนั้นไอลินก็เดินไปหยิบโทรศัพท์​เครื่องหรูมา​  และก็เปิดเครื่อง​ หลังจากที่เปิดเครื่องแล้วก็มีข้อความที่ส่งมาหาคนตัวเล็กอย่างไม่ขาดสาย​   เสียงรัวของข้อความดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง​  

คนอายุมากที่ยืนกอดอกมองมาทาง​นี้​ ด้วยสายตาที่หึงหวง​ ว่าทำไมมีข้อความเข้ามาเยอะแยะ​  ไม่ต้องรอให้คนตัวเล็กได้บอกเพราะว่าคนตัวสูงก็โพร่งพูดออกมาว่า

"ใครส่งข้อความ​มาหาเธอทำไมมันเยอะอย่างนั้น" 

"ก็ไอดิน​  กับพี่ชายของผมส่งข้อความเข้ามาครับ" 

คนที่ทำตัวเป็นพ่อที่เตรียมดุลูกชายที่กำลังยืนกอดอกมองเมียรุ่นลูก​  ก็ใครมันจะไม่หวงล่ะ​ เพราะว่าตั้งแต่ที่โลแกนเจอไอลินครั้งแรกก็รู้เลยว่าตัวเองเจอคนที่ใช่แล้ว​  มันคือรักแรกพบ​ มองครั้งแรกก็อยากที่จะเอาคนตัวเล็กมาครอบครอง

"ทำไมหวงหรอครับ"

"ใช่ฉันหวง"

ไอลินชะงักค้างไปเลย​ โดยทันทีที่ได้ยินคนที่อายุคราวพ่อ​   ออกมาพูดอะไรอย่างนี้มีหรือที่คนตัวเล็กจะไม่เขิน

"งั้นลินขอตัวโทรหาพี่ชายก่อนน่ะครับ"

"อืม​ ฉันอนุญาต"

เดี๋ยวสิมันต้องอนุญาต​ด้วยหรอทำตัวเป็นพ่อเขาจริงๆเลยน่ะเนี่ย​ ถึงไม่ได้รับคำอนุญาตไอลินก็จะโทรไปอยู่​แล้วล่ะ

มาที่ฝั่งของไอลินที่ตอนนี้เดินออกไปจากห้องน้ำเดินลงไปยังห้องครัวข้างล่างโทรหาพี่​ชายกับไอดิน​ ที่ตอนนี้หน้าเป็นร้อนเป็นไฟกันเลยทีเดียวล่ะน่ะ​  เพราะว่าไม่ได้ติดต่อเขาตั้งหนึ่งวัน​ เพราะว่าวันปกติโลแกนก็จะโทรหาพี่ชายวันล่ะสองครั้งเวลาเช้า​กับตอนเย็น

"ฮัลโหล​ ไอลินเป็นยังไงบ้างทำไมหนูถึงไม่ตอบข้อความ​ หรือว่าโทรมาหาพี่เลย​  "

"เดียว​ พูดช้าๆ​ ก็ได้ครับพี่​  พูดเร็วทำไมเนี่ยลินฟังไม่ทันหรอกน่ะ​ แล้วก็ลินไม่ได้เป็นอะไรครับ​  ตอนนี้ลินอยู่ดีสบายดีครับไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"

"ก็พี่เป็นห่วงนี่​ กลัวว่าไอ้นั้นมันจะทำอะไรลิน​ลินไม่เป็นอะไรครับ​ อยู่ดีๆไปเที่ยวก็ไม่กับบ้าน​ พี่โทรหาไอดินก็บอกว่าไม่เห็นหนู​คิดว่าหนูก็คงจะกลับไปแล้ว"

"แต่ว่าพอเจ้ามานี่สิไม่เห็นหนูพี่ไปหาที่คอนโดก็ไม่เห็นหนู​ พี่ก็เลยอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้นี่ครับ"

"ครับพอดีว่าตอนนี้ลินนอนอยู่ที่คอนโดของเพื่อนคนหนึ่งน่ะครับ​  ลินขอโทษด้วยน่ะครับที่ทำให้เป็นห่วง"

"ครับๆ​  แค่ลินไม่เป็นอะไรพี่ก็ดีใจแล้ว"

"ครับ​ งั้นเดี๋ยวอาทิตย์หน้าลินจะเจ้าไปกินจฝข้าวที่บ้านด้วยน่ะครับ"

"ไม่เป็นไรจริงๆ แน่น่ะครับ"

"ครับลินไม่เป็นไรจริงๆ​ ครับไม่ต้องเป็นห่วง​  งั้นแค่นี้น่ะครับ​ พอดีว่าลินมีธุรระที่จะต้องไปทำพอดีนะครับ"

หลังจากที่วางสายจากพี่ชายคนโตแล้ว​ ไอลินก็โทรไปหาไอดิน​  ต้องมีคนสงสัยใช่ไหมครับว่าทำไมชื่อของพวกเราถึงได้คล้องจองกัน​   เพราะว่าแม่ของเขากับแม่ของไอดินเป็นเพื่อนสนิทกัน​ และบังเอิญว่าตอนท้องก็บังเอิญเกิดมาพร้อมกันอีกต่างหาก​  ทั้งสองแม่ก็เลยตั้งชื่อให้ลูกของพวกเขาทั้งสองว่า​ ไอลิน​ กับไอดิน​  หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เติบโตมาพร้อมๆ​ กันตั้งแต่เด็กจนโตพวกเขาก็เป็นเพื่อน​ และเป็นที่ปรึกษาให้กันมาโดยตลอด​ 

และก็ผ่านทุกเหตุการณ์ของชีวิตไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร​ ไอดินก็รู้เรื่องจองไอลินทั้งหมดตั้งแต่รักแรก​ และคาดว่าอีกไม่นานไอดินมันก็จะต้องรู้เรื่องของเขากับคุณโลแกนแน่ๆ

จากนั้นมือเล็กๆ​ ก็กดไปที่ปุ่มโทรออกโดนทันที

"มึงๆ​  มึงหายไปไหนมาทำไมก็ติดต่อมึงไปมึงก็ไม่อ่านไม่ตอบอะไรเลย"

"มึงนี่ถามเหมือนพี่กูเป๊ะเลยเนอะ​ สมแล้วล่ะทีชอบพี่ชายของกูมาตั้งแต่เด็ก​ มีความใจตรงกันด้วยนะเนี่ย"

ไอลินก็ไม่พลาดที่จะแซวเพื่อนตัวเองทันที​  ใช่แล้วล่ะเพื่อนของเขาน่ะ  มันชอบพี่เขามาตั้งแต่ที่เขานั้นจำความได้เลยล่ะค​ และหลังจากนั้นเขาก็ได้ยินคำสภาพรัก  ที่ออกมาจากปากของไอดินบ่อยมาก​ เพราะว่าทุกครั้งที่ไอดินเจอใบหน้าที่แสนหล่อเหลาของพี่ชายของเขามันก็จะบอกรัก​ แต่ว่าพี่เขาก็ปฏิเสธออกมาทุกครั้งที่ไอลินที่บอกรัก

"มึงนี่น่ะหยุดพูดจื่อ​ ของพี่ชายมึงออกมาได้ไหมกูไม่อยากฟังชื่อเขา  กูกำลังจะตัดใจจากคนใจร้ายนั้น"

"ครับๆ​ มึงพูดรอบที่ล้านแล้วนะว่าจะตัดใจจากพี่กูมาหลายปีแล้ว ก็ไม่เห็นที่จะตัดใจได้สักที​"

"เออ​ มึงหยุดพูดเรื่องของกูก่อนเถอะ​ ว่าแต่มึงน่ะไปไหนมาทำไมวันนั้นมึงกลับแล้วไม่บอกกู​  ปล่อยให้กูหาตั้งนาน"

"ขอโทษได้ไหมล่ะ   พอดีว่าคืนนั้นกูโดนวางยาน่ะ  กูเลยไม่ได้กลับพร้อมมึงน่ะ"

"จริงดิแล้วมึงเป็นไงบ้างว่ะตอนนี้​  มึงไม่ได้โดนใครเอาใช่ไหมว่ะ"

"ไม่ว่ะกูไม่รอด​   แต่ว่ากูไม่ได้เอากับคนที่วางยากูน่ะเว้ย"

"แล้งมึงไปเอากับใครล่ะ​ แล้วนี้มึงได้ป้องกันไหม​  "

"ไม่อ่ะ​ กูไม่ได้ป้องกัน​  "

"ตายแล้วไอ้ลิน​ แล้วนี้มึงจะท้องไหม  ตายแล้ว"

"ท้องไม่ท้องก็ไม่เป็นไรหรอก​ เพราะว่ากูรู้สึกว่ากูชอบคนนี้เข้าแล้วว่ะ​ และด็เหมือนเขาจะชอบกูมากด้วย"

"ห๊ะ​ มึงเพิ่งเจอกันแค่ครั้งเดียวมึงก็ชอบเขาแล้วเลยหรอว่ะ​  และนี้​มึงก็เพิ่งที่จะเลิกกับแฟนไปไม่ใช่หรอ"

"แต่ว่าคนนี้กูก็รู้จักเขาน่ะเว้ย​ รู้จักพร้อมกันกับไอ้เอเกนเลยน่ะ"

"หร๋อ​ แล้วใครล่ะ​ ที่เป็นผู้โชคดีที่ได้คุณหนูอย่างมึงไปครอบครอง"

"คุณโลแกนน่ะ"

ไอลินพูดโพร่งออกมารวดเดียว​ 

"เดียวน่ะ​  ใช่คนเดียวกันกับคุณ​ คุณโลแกนพ่อแฟนเก่าจองมึงใช่ไหมว่ะ"

"ใช่"

"เหี้ย​  นี้มึงกินรุ่นใหญ่เลยหรอว่ะไอลิน"

"อื้ม​ งั้นแค่นี้ก่อนน่ะคุณโลแกนกำลังเดินมา"

หลังจากนั้นไอลินก็ว่างสายไป   ปล่อยให้คนปลายสายได้แต่ตกตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดจึ้น

ไอลินหันหลังไปมองคนที่กำลังเดินเจ้ามาที่ห้องครัว

"เธอจะกินจะกินข้าวหรือยัง​ ฉันให้แม่บ้านเตรียมกับข้าวไว้ให้แล้ว"

โลแกนให้แม่บ้านที่อยู่ที่ชานเมือง​ มาดูแลคอนโดหลังนี้​ หนึ่งอาทิตย์จะทำความสะอาดสองครั้ง​  ส่วนกับข้าวนั้นให้แม่บ้านนำอาหารมาส่งที่คอนโดของเขาทุกเช้า"

หลังจากเชิญชวนให้คนตัวเล็กมากินข้าวด้วยกันแล้ว​ โลแกนก็ได้เดินนำคน​ตัวเล็กไปที่โต๊ะกินขาวลายหินอ่อนสีดำเงาวับ​ 

"โอ้โห้​ มีแต่อาหารที่อร่อยๆ​ ทั้งนั้นเลยย​ มีของโปรดของลินด้วย​  ขอบคุณมากน่ะครับ"

ไอลินเดินไปใกล้คนตัวสูงและก็กอดเข้าไปคอแกร่งที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนเก้า​ กอดเข้าไปอย่างสุดแรงเกิด​ คนตัวสูงที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้อยู่ดีๆ​ ก็มีคนเข้ามากอดก็ได้อมยิ้มและก็ไม่บืมที่จะเก็ขลงผสมน้อยสูดกลิ่มหอมขอวคนตัวเล็กเจ้าไปอย่างเต็มปอด

ไอลินที่รู้สึกได้ว่ามีคนแต๊ะอั๋งตัวเอง​ ที่สูดดม​ และก็เหมือนจะมากไปและก็บืมตัวโดยการที่เลื่อนมือขึ้นมาอยู่แถวๆก้นอวบอิ่มแบะก็บีบคั้น​ก้นใหญ่ที่ไม่เหมาะกับขนาดตัวที่เล็กเลย​   ทุกคนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า  จุดเด่นที่มองมาแล้วสะดุดตาที่สุดของไอลินคืออะไร​  นั่นก็คือก้นที่กลมเด้งนั่นเอง​   

"ไม่ต้องเลยน่ะครับ​  คุณตกลงกันแบ้วไงว่าตอนเย็นพูดแล้วต้องไม่คืนคำน่ะครับ" 

คนตัวเล็กเอาคำพูดของคนอายุมากกว่าที่พูดตอนที่อยู่​บนห้องนอนนั้น

"ครับ​ รับปากแล้วว่าคืนนี้" 

หลังจากนั้นทั้งสองก็ทานข้าวกันไปและหยอกบ้อกันไปมา​  โดยที่มีคนตัวเล็กที่นั่งคร่อมอยู่บนตักแกร่ง​

.............................