ตอนที่​ 5​ อยู่ด้วยกัน

หลังจากที่ไอลินอยากกินอาหารไทย​ คุณโลแกนก็ได้พาคุณเธอไปกินข้าวที่ร้านอาหารไทยที่ภัตตาคาร​แห่งหนึ่ง​ หลังจากที่กินเสร็จแล้วก็พากินข้าวเช้าที่ทานกันตอนบ่าย​ หลังจากที่มาถึงร้านอาหารแล้ว​ รถยนต์คันหรูก็เจ้ามาจอดอยู่ที่หน้าภัตตาคาร​  โลแกนลงจากรถอย่างเร็วเพื่อที่จะเดินไปเปิดตูให้คนตัวเล็ก

"ขอบคุณครับ"

หลังจากที่คุณโลแกนเดินมาเปิดประตูให้คนตัวเล็กแล้ว​  และเดินไปที่หน้าร้านที่ตอนนี้มีเจ้าของภัตตาคาร​มายืนรออยู่ที่หน้าร้าน​  พอรู้ว่าคนที่มีอำนาจใหญ่โตนี้จะเข้ามากินอาหารที่ร้านของตน​ก็รีบขับรถมาที่นี่โดยทันที​ เพราะว่าอยากมีโอกาสได้เจอคนตรงหน้าที่เป็นคนที่อยู่บนจุดสูงสุดของวงการธุรกิจ

"สวัสดีครับผมเป็นเจ้าของร้านอาหารร้านนี้มีอะไรสามารถเรียกผมได้เลยน่ะครับ"

พูดเสร็จผู้ที่เป็นเจ้าของร้านก็ได้แต่ต้องเดินตามก้นของทั้งสองคนไป​ ก็เดินตามคุณโลแกนและผู้ชายตัวเล็กที่เดินเจ้าไปที่ห้องอาหารส่วนตัวที่อยู่ชั้นสองของภัตราคาร

ตอนนี้ทั้งสองคนก็ได้มาอยู่ที่ห้องส่วนตัวแล้ว​ ห้องที่นี่ตกแต่งเป็นแนวไทยสมัย​ราชกาลที่ห้า​  เป็นแนวผสมผสานกันระหว่างไทยกับตะวันตก​  และโต๊ะที่เป็นโต๊ะกลมเหมือนกับโต๊ะจีนที่สามารถหมุนได้​  และการตกแต่งก็เหมือนกับอยู่ในวังของขุนนางข้าหลวงสมัยก่อน

"เธอจะรับเป็นอะไรดี "

คุณโลแกนถามออกมาหลังจากที่เห็นคนตัวเล็กมองสำรวจรอบๆ​ ร้านด้วยท่าทีที่น่าจะพอใจเป็นอย่างมาก​ เพราะว่าแววตาที่แวววาวนั้น​ หลังจากที่มองสำรวจอย่างพอใจแล้วคนตัวเล็กก็หันมามองคนที่สถาปนาตัวเองเป็นผัวตั้งแต่ครั้งแรกที่มีอะไรกัน

​​​"เอาเป็นฉู่ฉี่ปลา​ และก็เอาเป็นหมี่กรอบส้มซ่า​ อืมหมูสรงอีกที่ครับ"

"สั่งแค่นี้เธอจะอิ่มหรอ   เอาอีกไหมเดี๋ยวสั่งให้"

"งั้นผมก็เพิ่มแกงจืดอีกที่หนึ่ง​ และก็เอาเป็นแกงระแวงเนื้อ​ ส่วนของหวานเอาเป็นทับทิมกรอบ​ กับขนมพระพายครับ"

"ครับ​"

ไอลินเงยหน้าขึ้นมาจากการสั่งอาหาร​ และก็เอาใบรายการสั่งอาหารยื่นคืนให้พนักงาน​

"เอาแค่นี้ครับ"

หลังจากนั้นก็เริ่มมีอาหารทยอยมาเสิร์ฟอาหารเรื่อยๆ​ อาหารมาเสิร์ฟ​ครบทั้งหมดอย่างรวดเร็ว​  อลินก็ไม่รอจ้าที่จะสวาปามอาหารตรงหน้านี้​  มีแต่อาหารที่น่ากินทั้งนั้นเลย

​ หลังจากที่พากันกินอาหารกันจนอิ่มแปล่   อิ่มมากตอนนี้เหมือนว่าท้องของไอลินจะแตกแล้วจริงๆ​ ​อาหารที่นำมาเสิร์ฟ​ทั้งหมดถูกสวาปามโดยไอลินส่วนใหญ่​  ส่วนคุณโลแกนรับเป็นสลัดและอาหารอีกสองอย่างที่มีรสชาติอ่อนๆ​ เพราะว่ามีอายุที่มากแล้วก็จะต้องดูแลตัวเองดีๆหน่วย  จะได้อยู่กับไอลินได้นานๆ

โลแกนมองไปทางคนตัวเล็กที่ตอนนี้ไม่เก็บอาการอะไรสักอย่าง​ ไม่มีอาการเหนียมอายอะไรใดๆทั้งสิน​ ดูเป็นตัวของตัวเองมาก​ ทำให้ไอลินดูมีเสน่ห์มากเพราะว่าการเป็นตัวของตัวเอง​   การกระทำทั้งหมดจองไอลินตกอยู่ในสายตาของคนที่อายุมากคราวพ่อมองมามองยังไงก็ยังน่ารักน่าถนุถนอม

"เอาล่ะ​ กับกันเลยไหม"

"โอเคครับ​ แล้วเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวของคุณละครับ"

"เธอนั้นแหล่ะที่จะต้องไปอยู่กับฉันที่คอนโด"

โลแกนพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย​ 

"คุณผมก็บอกแล้วไงว่าจะไปอยู่กับลิน​ ลินไม่ไปอยู่ที่บ้านของคุณตอนนี้หรอกน่ะ"

"แล้วฉันบอกเธอแล้วหรอว่า​ จะพาเธอไปอยู่ที่บ้าน"

"แล้วจะพาผมไปอยู่ที่ไหนอีกล่ะ"

"ไปอยู่ที่คอนโดครับ"

"ห๊ะ​ คอนโด​ ไม่เอาด้วยหรอกน่ะคอนโดที่คุณซื้อเอาไว้แล้วเอาไปนอนกับอีหนูทั้งหลายน่ะหรอ​ ไม่เอาหรอกน่ะผมไม่อยากใช้ของซ้ำกับใคร"

"แล้วฉันบอกเธอตอนไหนล่ะว่า​ คอนโดที่เอาไว้นอนกับอีหนูทั้งหลาย​"

หลายปีมานี้คุณโลแกนไม่ได้นอนกับใครเลย​  ตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างเดียวกัน​ เพราะว่าก่อนหน้านี้คุณโลแกนตั้งใจจะเกษียณ​ตัวเองตอนอายุห้าสิบห้า​   และลงจากตำแหน่งประธานบริษัท​ และให้ลูกชายที่ตอนนี้เป็นรองประธานบริษัท​ และกำลังเรียนรู้งานที่จะขึ้นเป็นประธานบริษัท

"ป่ะ​ ไปขึ้นรถกันกับคอนโด​เลขาหน้าจะเอารถมารอที่หน้าร้านแล้ว"

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เดินมาที่หน้าร้านก็มีคนขับรถมารอที่หน้าร้านเป็นที่เรียบร้อย​แล้ว​ จากนั้นก็ขึ้นรถไปนั่งที่เบาะด้านหลังคู่กับคุณโลแกนที่ตอนนี้นั่งหลังตรงกริยาท่าทางก็เป็นผู้ดีล้านเปอร์เซ็นต์​   ซึ่งแตกต่างจากไอลินโดยสิ้นเชิงที่เอนหลังไปกับที่นั่ง​ และท่านั่งที่แสนจะจขี้เกียจ​ ตัวไอลินก็เริ่มเลื้อยลงไปที่พื้นเบาะเรื่อยๆ​  หลังจากที่กินอิ่มแล้วหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มย่อน   โลแกนที่เห็นคนที่อายุน้อยกว่าตนเองกำลังจะหลับแล้ว​  มือแกร่งก็ยืนมือตัวเองไปที่กลุ่มผมนุ่ม​ และก็ค่อยๆ​ ประคองให้หัวของไอลินลงมาซบอยู่ที่ไหล่หนา​ คนอายุน้อยกว่าก็ขยับตัวและก็ทำท่านอนให้สบายขึ้น​ โดยการที่ไปซบอยู่ที่อกแกร่ง​ เพื่อที่จะหาความอบอุ่น​  

โลแกนมองหัวเล็กๆ​ ที่ตอนนี้นอนมุดอยู่ที่หน้าอกเขาอย่างสบายใจเฉิบ​  เลขาอย่างคุณแจ็คก็ได้มองไปที่กระจกหน้ารถก่อที่จะเห็นภาพที่ตอนนี้ดูจะอบอุ่นมากๆ​ เลยล่ะน่ะตั้งแต่ที่มาเป็นเลขามือหนึ่งให้คุณแจ็คมาตั้งแต่สมัยยังหนุ่ม​ ไม่มีครั้งไหนเลยที่ทำให้เจ้านายของเขามีความสุข  เพราะว่าตั้งแต่ที่คุณนวลจันทร์​ แม่จองคุณโลแกนเสียไปก็ไม่ค่อยมีความสุขเท่าไร​ แต่ก็เริ่มที่จะมีความสุขขึ้นมาบางหลังจากที่คุณท่านตั้งใจจะมีลูกโดยการใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์​  และจ้างแม่อุ้มบุญ​ แต่ว่าตอนที่เอเกนเกิดมาก็เป็นช่วงที่นายท่านของเขาที่ตอนนั้นยุ่งมาก​ เพราะว่ามันมีการผลัดเปลี่ยนอำอาจ​ จากพ่อมาสู่ลูกและก็มีการแย่งชิงตำแหน่งกันในที่มืด

แปดเดือนที่แล้วเขาก็รู้สึกเอะใจเพราะว่าคุณท่านให้แจ็คไปหาข้อมูลคนๆ​ หนึ่งมาให้และเด็กคนนั้นก็มีหน้าตาที่น่ารัก​มาก​  แล้วแจ็คก็รู้รสนิยมของเจ้านายตัวเองว่าเป็นยังไง​  ตั้งแต่หนุ่มๆ​  คุณโลแกนก็มีการเลี้ยงอีหนูไว้​ แต่ว่าช่วงสี่ห้าปีมานี้คุณท่านไม่มีอีหนูคนไหนอีกเลยแจ็คก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่มี​  แจ็คคิดว่าตอนนั้นนายท่านคงเริ่มที่จะทำงานเพื่อที่จะเกษียณอายุ​ตัวเองก่อนห้าสิบสอง

ตอนนี้ก็ได้มาถึงที่ใจกลางเมืองที่เป็นย่านเศรษฐ​กิจมีผู้คนพลุกพ่าน​  และรถสีดำที่มีราคาแพงหูฉีกมีแค่ไม่กี่คันบนโลกใบนี้​  ก็จอดลงที่หน้าคอนโดหรูหราใจกลางเมืองที่แพงแสนแพง​   หลังจากที่มาถึงแล้วแจ็คก็รีบเดินลงไปเปิดประตูให้เจ้านายตัวเองอย่างรู้หน้าที่

โลแกนซ้อนอุ้มคนตัวเล็กจึ้นมาอุ้มอยู่ในท่าเจ้าสาว​ และก้าวลงรถเดินเจ้าไปยังหน้าคอนโดหรูหรา​ ที่มีแต่คนร่ำรวยมีเงินเท่านั้นที่สามารถอยู่ได้เพราะว่าแต่ล้ะห้องมีราคาที่แพงหูฉีก​  ห้องจองคุณโลแกน​ เป็นพื้นที่​ 349  ตร.ม.​ มีสองชั้นและการตกแต่งภายในถูกตกแต่งโดยดีไซน์เนอร์ชาวอิตาลีที่มีคิวยาวนานหลายปี   เฉพาะ​ตัวบ้านที่โลแกนซื้อมานี้มีราคาที่แพงที่สุดและอยู่ที่ชั้นสูงสุด​ ราคาห้องตัวเปล่าอยู่ที่ราคาสองร้อยห้าสิบล้านบาท​  และการตกแต่งภายในอีกสองร้อยล้านกว่าๆ​  โลแกนทุมเงินไปกลับคอนโดที่นี้ไปเยอะเลยทีเดียว โลแกนก็ไม่ได้ค่อยได้อยู่ที่บ้านนักเพราะว่าไม่ค่อยสะดวกที่จะเจ้าบ้านใหญ่โลแกนก็จะเจ้าไปเป็นบางวันเท่านั้น​ หรือสัปดาห์ละครั้งเท่านั้น

เพราะว่าที่บ้านใหญ่อยู่แถวๆชานเมือง​  เพราะแถวนั้นมีบรรยากาศที่ดีเลยถูกซื้อโดยคุณปู่ทำให้เวลาเดินทางมันไม่ค่อยที่จะสะดวกเท่าไร​ มันเสียเวลาการทำงานโลแกนเลยที่จะต้องซื้อที่ใกล้ๆ​ กับบริษั​ทเอาไว้นอนจะได้ไม่ต้องเสียเวลาชีวิต

หลังจากที่เดินเข้ามาถึงห้องแล้ว​ โลแกนก็สแกนหน้าก่อนที่จะเดินเจ้าไปในห้องที่ดูหรูหราแต่เรียบง่ายตามรสนิยมของเจ้าของห้อง​ ห้องจะตกแต่งออกเป็นโทนสีดำ  สีขาว​ ทองเป็นซะส่วนใหญ่​  โลแกนเดินอุ้มคนที่อยู่ในอ้อมแขนขึ้นไปยังชั้นสองและเปิดประตูห้องเจ้าไป​  ห้องเป็นห้องสไตล์เรียบๆ​มีโทนสีดำไม่ค่อยมีของอะไรตกแต่งเป็นพิเศษเพราะว่าห้องนอนก็เอาไว้นอน​ ไม่มีทีวีอะไรใดๆทั้งสิ้น​ นอกจากเตียงหลังใหญ่และโคมไฟข้างหัวเตียง​  

หลังจากนั้นโลแกนก็วางคนตัวเล็กลงไปที่เตียงและจัดท่านอนถอดรองเท้าออกให้ทีละจ้าง​ และห่มผ้าๆให้คนตัวเล็ก​   หลังจากนั้นก็โทรไปสั่งให้ลูกน้องตัวเองไปขนของที่คอนโดใกล้มหาลัยคนตัวเล็กมา​  หลังจากวางสายแล้วก็ไปอาบน้ำและก็เดินเข้ายังห้องทำงานที่อยู่ถัดไปจากห้องนอน​ 

"อื้ม​ หึ้ม​ อยู่ที่ไหนอีกล่ะเนี้ย"

ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มไอลินได้ตื่นจากนิทราแล้วก็มองสำรวจห้องนี้​  และก็เดินออกจากห้องนอนไป​ และก็มองไปที่ห้องข้างๆ​  ที่ตอนนี้มีแสงไฟส่องออกมาและก็ได้ยินเสียงของคนตัวสูงที่ตอนนี้กำลังคุยเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจ​ 

ไอลินค่อยๆ​ เดินย่องเจ้าไปในห้องอย่างเงียบๆ​  และย่องเข้าไปใกล้ๆ​ คนตัวใหญ่ที่ตอนนี้ยืนหันหลังคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วและก็กำลังจะหันมา  

"จ๊ะเอ๋!! ครับ"

คนตัวเล็กพูดออกมาอย่างเสียงดังเพราะว่าหวังให้คนตรงหน้านี้ตรงใจออกมา​ ไอลินอยากรู้จริงๆ​ เลยว่าเวลาที่คุณโลแกนตกใจจะเป็นยังไงแต่ไอลินก็ต้องผิดหวังเพราะว่าไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเลย  คนตรงหน้านี่หันมามองเขาและยิ้มออกมาอย่างอ่อนๆ​ เอ็นดูคนตัวเล็กตรงหน้าที่ตอนนี้

"โอ๊ะ​ ตกใจจังเลยครับ"

โลแกนยกเอามือขึ้นมาทาบที่อกและแกล้งทำเป็นตกกระใจ​ 

"หือ​  ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นตกใจก็ได้น่ะครับ​ เพราะว่ามันไม่เนียนเอาเสียเลย"

ไอลินทำเสียงงอนๆและมองไปที่คนตัวโตที่ตอนนี้ยืนยิ้มแย้ม​อย่างกับคนบ้ามองมาที่ใบหน้าเล็กๆนั้น

หลังจากที่ทั้งสองคนหยอกล้อกันแล้วคนตัวสูงก็พาคนตัวเล็กไปกินข้าวที่ด้านล่างที่สั่งมา​

หลังจากที่กินข้าวอะไรจนเรียบร้อยหมดแล้วคนก็พากันพูดคุยเล่นกันอย่างเป็นธรรมชาติหลังเหมือนกับอยู่กินด้วยกันมานานมากแล้ว​ มันมีควาทสนิทสนมเหมือนสามีภรรยาที่หยอกล้อกัน​  ไอลินก็รู้สึกว่าสบายใจที่ได้อยู่กับคนพี่​ ถึงแม้ว่าอายุที่แตกต่างกัน​ แต่ไอลินก็รู้สึกไม่เป็นปัญหาเลย​ เพราะลองเรียนรู้กันไปก่อนว่ารู้สึกยังไงบ้าง

หลังจากที่พูดคุยกันจนตอนนี้เป็นเวลาที่ดึกแล้ว​ ทั้งสองคนก็ขึ้นไปนอนที่จ้างบนห้อง(ห้องเดียวกัน)​

"ห้องเดียวกันเลยหรอครับ"

"ใช่​ เธอมีปัญหาอะไรรึเปล่าที่นอนร่วมเตียงกับฉัน​ "

"ไม่ครับไม่มีปัญหาอะไร​ แต่ท่านอนร่วมกันก็ดีครับเพราะว่าลินจะดูว่าพวกเราจะอยู่ด้วยกันได้นานเท่าไร"

"อืม​ ทดลองใช้ชีวิตคู่สิน่ะ"

"ครับ"

หลังจากที่พูดแบบนั้นทั้งสองก็ก้าวขาขึ้นไปนอนที่บนเตียงและสอดผ้าห่มเจ้าไปนอนในผืนเดี๋ยวกัน​ หลังจากนั้นก็ปิดไฟที่ระบบที่มีอยู่ในโทรศัพท์มือถือ​ หลังจากที่ปิดไฟเสร็จแล้ว​ คนอายุมากกว่าก็หันไปปิดโคมไฟที่หัวเตียงก่อนที่จะสอดตัวเจ้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกัน​  และก็ขยับไปใกล้คนตัวเล็กก่อนที่จะดึงคนตัวเล็กเข้ามาอยู่ที่อ้อมแขนแกร่งคนตัวเล็กที่โดนดึงก็ไม่คิดที่จะปฎิเสธที่โดนดึงเข้ามากอด​ หลังจากนั้นทั้งสองก็หลับไป