ตอนที่7 คนหนุ่มนี้มันไฟแรงกันจัง ยกโพเดียมทุ่มเลยจะได้จบ

และตั้งแต่หัลได้จับลูกทีมตรงข้ามก็ไม่มีโอกาสได้แตะลูกอีกเลย

 “3 แต้ม!” ลูกสามแต้มของหันยังคงดังติดกันเรื่อยๆ

เบาๆ หน่อยเพื่อน นายเล่นโหดเหมือนโกรธใครมา

ในสนามตอนนี้พี่หนถูกพี่ทรายกันไว้และติดแหง็กอยู่แบบนั้น ส่วนเหมย์ก็ติดอยู่กับเขม

และผมที่พยายามกันริวสุดกำลังไม่ให้ไปไหน

ในสนามจึงเหลือเพียงนินกับหัล ให้ทั้งสองปะพะชะกันตามสภาพ แต่ต้องขอบอกว่าการงัดกันของนินกับหัลดูเหมือนนินที่วิ่งตามลูกหัลไม่ทันและเสียแต้มครั้งแล้วครั้งเล่า

ผมว่าที่จริงแล้วทีมตรงข้ามวางตำแหน่งผิดแต่แรก ถ้าเอาShootingมาวัดกับPointเห็นได้ชัดว่าจากการวางแผน กลหลอกล่อนินไม่ทันหัลอย่างเห็นได้ชัด เหมือนหมาหยอกไก่ที่ดูแล้วเกิดสงสารนินขึ้นมา

 “บอกแล้วไง” ผมหันขวับทันที ไอ้คนที่ผมต้องงัดมันมากเล่ห์ผมที่เผลอไปสนใจกลางสนามต้องรีบหันอย่างไวด้วยความระแวงว่าจะมาไม้ไหนอีก

 “ว่าอย่าสนใจคนอื่น” อีกคนขมวดคิ้วอย่างขัดใจแล้ววิ่งหลบไปด้านขวา ผมที่ตั้งรับมาหลายรอบกับกลหลอกล่อเลยวิ่งเฉียดไปใกล้แล้วกางแขนกันไม่ให้ไป แต่อีกคนดันอ่านแผ่นออกตั้งแต่แรก ก้มหลบแขนผมแล้วไถลตัวไปกับพื้นก่อนจะวิ่งไปแย่งบาสกับมือหัลแล้วโดดชู๊ตลูกสามแต้มกลางสนามทันที

แต่ละคนเล่นเหมือนไม่มีอารมณ์จะเล่น เฮ้อ

ผมส่งสายตาเป็นคำถามไปให้พี่ทราย พี่แกก็หันไปมองนินแล้วขยับปากประมาณ

 ‘เปลี่ยนแผนบี’

ครับพี่ครับ ผมต้องทำตามสินะตอนนี้

ผมหันไปกันนินแทนหลังจากเห็นเจ้าตัวกำลังกระโจนเข้าไปร่วมวงบาสของไอ้หนุ่มอารมณ์ร้อนสองคน

ไอ้คนแรกพอเข้าใจว่าอยากรีบกลับบ้าน

แต่ไอ้คนสองนี้อยู่ดีๆ ก็ติดโรคจากเพื่อนไปด้วย หันมาผลัดกันโยนลงห่วง ผลัดกันทำแต้ม

 “3 แต้ม”

 “2 แต้ม”

 “2 แต้ม”

 “3 แต้ม”

เอาที่สบายใจ จะตีกันก็ตีกันไป พวกตูเป็นตัวประกอบอยู่แล้วนิ

ผมสบถในใจแล้วหันมากันนินต่อในขณะสายตาก็ลอบมองสนามไปด้วย

นินไม่ได้กันยากเหมือนไอ้มากเล่ห์ริว เขาไม่ได้พยายามจะหนีตลอดเวลาและดูสถานการณ์แทน เหมือนรู้ว่าบนสนามหัลได้คู่ที่สมน้ำสมเนื้อพอที่อาจจะพลิกมาชนะ

แล้วผู้ชมก็ไม่มีใครค้านที่ว่าตอนนี้พวกมันดูเหมือนจะเล่นกันสองคนมากกว่า สาวๆ ยังคงกรี๊ดสนั่นจนฮอลแทบระเบิด คนที่ไม่รู้ไหลมาจากไหนกันล้นอัฒจันทร์ไปแล้วครับพี่น้อง

 “3 แต้ม”

ผมหันไปมองตารางคะแนนที่มันเริ่มตีเสมอขึ้นมาเรื่อยๆ

จาก 25 : 68

เป็น 34 : 72

56 : 75

69 : 78

76 : 80

81 : 93

ผมมองการเล่นบาสบนสนามที่ดุเดือดอย่างเบื่อหน่าย ไฟที่มันมีตอนแรกมอดดับไปแล้ว

ท้องฟ้ารอบข้างเป็นสีดำบ่งบอกถึงเวลาที่ล่วงเลยมานานขนาดไหน

แต่ไอ้วัยรุ่นไฟแรงสองคนบนสนามมันยังคงตีกันไม่จบไม่สิ้น ผลัดกันทำแต้มไม่มีใครยอมใคร

ผมถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีกก็ค้านจะยืนขาแข็งต่อหันไปสะกิดนินที่ยืนเบื่อข้างๆ

 “นั่งเถอะ เชื่อเรา” นินหันมามองอย่างไม่เข้าใจแล้วนั่งลงตามผมไปด้วย

ผมแอบขยับไปขอบสนามอย่างแนบเนียนแล้วรอดูผลทำตัวเป็นผู้ชมที่ดี

ผมมองไปกลางสนามยังคงเห็นหัลเลี้ยงลูกชู๊ตใต้แป้นบาส แต่เมื่อลูกจะถึงห่วงริวก็กระโดดตบลูกหลบแล้วเลี้ยงลูกซู๊ตสามแต้มต่อทันที

 “3 แต้ม”

กรรมการประกาศต่อทันทีเมื่อลูกลงห่วง

94 : 93 

ตีเสมอขึ้นมาได้อย่างใจหาย

ผมหันสังเกตดูทั้งคู่ และคนสภาพเหงื่อท่วมตัวดูท่าเล่นกันอีกไม่นาน ไม่ยอมพักคงได้มีใครโดนส่งโรงพยาบาลแน่

หัลที่เห็นว่าเริ่มโดนนำก็วิ่งเข้าสนามมาแย่งบาสต่อ แต่ด้วยอาการที่หักโหมเกินไปทำให้ขาสะดุดกับริวแล้วล้มกันไปทั้งคู่

 “ฟาล์ว!” กรรมการประกาศขึ้น ผมอดที่จะลุกขึ้นไปสนใจไม่ได้

 “ไม่ต้อง” ริวตะโกนสวนกลับมาไม่ให้ใครเข้าไปช่วยพยุง

ทั้งสองยังคงนอนนิ่งอยู่บนลานบาสเหมือนคุยอะไรกันสักอย่างก่อนที่หัลจะลุกก่อนแล้วเดินมาหยิบกระเป๋า

ก่อนไปเจ้าตัวหันมามองผมเล็กน้อยกันจะเดินหนีออกไปจากโรงยิม

ง่ายๆ งี้เลย จะอินดี้กันไปไหนวะพวก

 “ทีม 1 ชนะ” แล้วกรรมการก็ประกาศผล

กรี๊ด!!!

สาวๆ ส่งเสียงเชียร์กันยกใหญ่ตามมาด้วยป้ายที่ไม่รู้พวกเธอไปเอามาจากไหน

แฟนคลับพวกนี้จะเยอะอะไรขนาดนั้นวะ

หลังจากประกาศผลสาวๆ ทั้งอัฒจันทร์ก็ลงมารุมไอ้หนุ่มดาวเด่นของสนาม ก่อนที่บรรดาเพื่อนๆ ของเขาจะพยายามกันออกไปเพราะดูจากอาการ ริวก็ท่าจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ท่าทางเหมือนพร้อมจะสลบได้ทุกเมื่อ

ผมที่ไม่มีส่วนแล้วก็รีบสลายตัวหลบบรรดาคนมากมายมาบนอัฒจันทร์หากระเป๋าเตรียมกลับบ้าน

 “หู้ย!! ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว!! ~” จีนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วลุกขึ้นมาทำท่าดีอกดีใจ

ผมไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าอะไรคือยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

 “คืออะไร” ผมถามพอเป็นพิธีแสดงให้เห็นว่าผมสนใจในสิ่งที่เธอพูดอยู่

แล้วเดินนำหาทางกลับที่จอดรถเพราะผมก็อยากจะรีบไปอาบน้ำนอนแล้ว

 “ก็ได้ทั้งใกล้ชิดกับริวแล้วแถมยังได้เห็นริวเล่นบาสด้วยไง โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ๋อยบ่อย~”

อาหะ ผมจะติดลิขสิทธิ์ไหมเนี่ย อยู่ดีๆ จีนก็ร้องเพลงดูอารมณ์ดีมากมาย เหมือนผมจะบอกไปแล้วนะ

 “เราบอกว่าเลิกชอบแล้ว อย่าให้เราบอกซ้ำเป็นรอบที่สาม” น้ำเสียงผมจริงจังอย่างไม่รู้ตัว ตอบกลับเธอไปทันที

 “อุ้ย ไม่ ไม่พูดแล้วจร้าาา โอ๋อย่าโกรธเรานะ โอ๋ๆ”

โตแล้วไหมล่ะ จะมาโอ๋เหมือนเด็กทำไม ผมเอามือปัดมือจีนที่พยายามลูบหัวผมเหมือนปลอบใจเด็ก

ซึ่งผมไม่ชอบ จริงๆ ไม่ชอบให้ใครมาเล่นหัวหมดนั่นแหละ

 “กลับบ้านยังไง ให้เราไปส่งไหม” ผมเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ผมจะเผลออารมณ์เสียขึ้นมาจริงๆ

 “ไม่ต้องๆ เดี๋ยวพี่ชายเราจะมารับ”

ผมพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

 “แล้วรับที่ไหน ให้เราไปนั่งรอเป็นเพื่อนไหม”

จีนหันมองผมอย่างงงๆ

 “ปกติไม่เห็นจะสนใจ ไม่ต้องๆ ฉันโตแล้วแกจะกลับก็กลับไปเถอะ” จีนดันหลังผมไปทางที่จอดรถก่อนจะตามมาพร้อมกับมานั่งข้างเบาะ

ไหนว่าไม่ให้ไปส่งไงแม่คุณ

 “ติดไปลงที่ป้ายไง ขับไปเถอะยะ”

ผมพยักหน้ารับแล้วขับรถความเร็วปานกลางออกมหาลัยประตูหน้าพร้อมกับขับช้าลงก่อนจะจอดที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาลัย

 “ขับรถดีๆ ละ อย่าไปเฉี่ยวกับใครเข้า” จีนโบกมือลาก่อนจะปิดประตูลงแล้วไปนั่งรอ

ผมเห็นแบบนั้นก็เปิดประตูรถออกไปมองอย่างไม่สบายใจนัก

 “ไม่ให้ไปส่งจริงหรอ” จีนหันมามองผมอีกเหมือนเห็นผี เธอดูตกใจปนแปลกใจไม่น้อย

 “แกไปส่งพี่ชายฉันก็โกรธนะสิ ถึงจะเป็นเพื่อนพี่ฉันก็ไม่เว้นนะเว้ย”

จีนโบกมือไล่ผมอีกรอบ ผมเลยยอมถอยแล้วขับรถออกไปสู่เส้นทางหอเพื่อรีบหาที่ซุกหัวนอน