EP 2- ผมรักยัยฮอตเนิร์ด

"คะ??"

"ฉันชื่อไอคิว เธอชื่ออะไร"

"แล้วทำไมหนูต้องบอกพี่ด้วยคะ หลบหน่อยค่ะ" เธอเอ่ยเรียกเขาว่าเพราะดูท่าทางยังไงเขาก็โตกว่าเธอ

"ก็อยากคุยด้วย อย่าเพิ่งเดินหนีซิ" ไอคิวเดินตามหญิงสาวผมเปียที่เอาแต่เดินหนีจนกระทั่งมาจนถึงทางเข้าสลัมแคบๆ

"พี่จะตามมาทำไม เราไม่รู้จักกันสักหน่อย"

"เฮ้ย!! อย่าเพิ่งไปดิ"

หญิงสาววิ่งเข้าสลัมและใช้การวิ่งหลบเข้าตามซอยซึ่งเธอชำนาญทางหนีเขาจนเขาไล่ตามไม่ทัน ไอคิวกดขำเมื่อรู้สึกตลกที่วิ่งตามผู้หญิงแบบนี้ทั้งๆที่ไม่เคยทำมาก่อน

วันรุ่งขึ้น เธอก็ขมวดคิ้วอีกรอบเมื่อเห็นไอคิวยืนขวางหน้าเธอที่ซอยข้างโรงเรียน เธอก็ได้แต่เดินหนีเหมือนเมื่อวานเพราะไอคิวจู่โจมแบบนี้เป็นใคร ใครก็กลัวทั้งนั้น

"เธอจะเดินหนีอีกนานมั้ยเนี้ย รอก่อนดิ"

"อะไรของพี่ มาตามทำไมเนี้ย" เธอวเดินเร็วขึ้นก่อนที่ไอคิวจะวิ่งมาขวางหน้าจนเธอหยุดแทบไม่ทัน แต่ก็หันหลังกลับแต่เขาก็ยังตามเธอ

“เดี๋ยวๆ พี่จะตามทำไมนักหนาเนี้ย ไม่มีงาน มีการ ทำกับเขาหรือไง”

“ไปเดตกับฉันก่อนซิ”

“พี่จะบ้าหรือไง จะชวนสาวไปเดตแต่มาตามบังคับเนี่ยนะ!”

“ก็อยากไปเดตด้วยไง”

“โอ๊ย!!! จะดึงเปียหนูทำไมเนี้ย! เจ็บนะ”

เมื่อหญิงสาวไม่ยอมหยุดเดินหนี หนุ่มมาดขี้เล่นแต่ออกทื่อๆไปสักหน่อยก็คว้าเปียสองข้างของเธอดึงให้หยุดเดิน

“อยากไม่ยอมหยุดเดินทำไม”

“เชื่อเขาเลย! ดูหน้าหนูด้วย แว่นหนาขนาดนี้มีอะไรให้มาสนใจไม่ทราบ หล่อซะเปล่า” หญิงสาวผมเปียใส่แว่นเอ่ย

“เธอฮอตจะตายไป ฉันเห็นตอนเธอถอดแว่นแล้ว”

“พูดอะไรของพี่”

“คอสเพย์สัปดาห์ก่อน”

“!!!!!!!!!”

"ว่าไง จะไปเดตกับฉันได้หรือยัง" ไอคิวเอ่ยพรางกดยิ้มมุมปาก

"พี่จำผิดคนแล้ว ดูหน้าหนูด้วยไปแต่งคอสเพย์ ไม่ขึ้นหรอก" หญิงสาวเอ่ย

"เธอชื่ออะไรนะ"

"ชื่อบัว พี่เลิกตามหนูได้แล้ว แปลกคนพิลึก" เธอเอ่ยก่อนจะทำท่าเดินหนีอีกรอบ

"บัว!!!"

"โอ๊ยยยย!! บอกว่าอย่าดึงผมไงเล่า หนูเจ็บ!"

ไอคิวที่ยังคงตื้อเดินตามหญิงสาวอยู่แบบนั้น เธอก็ไม่เข้าใจว่าเขาเป็นบ้าอะไรต้องมาตามเธอด้วย และดูตอนนี้เธอจะตกเป็นเป้าสายตาอย่างหนัก ก็เขาหล่อซะขนาดนั้นแล้วมาเดินตามยัยเด็กผมเปียเชยๆแบบเธอไม่ยอมห่าง มาดนิ่งๆเดินล้วงกระเป๋าด้วยมือทั้งสองข้าง

"พี่จะเดินตามอีกนานมั้ยเนี้ย"

"ฉันชื่อไอคิว เรียกพี่ไอคิวก็ได้ไม่ว่า" ไอคิวเอ่ย

"ยังไม่ได้ถามเลย พี่มาเดินตามแบบนี้หนูเหมือนตัวประหลาดเลยคนมองกันเต็มไปหมด"

"เธอก็รับไปเดตกับฉันซิ ฉันจะได้ไม่เดินตามเธอ"

"ไม่เดินตามจริงๆเหรอ" บัวเอ่ย

"ใช่ แต่เปบี่ยนไปเดินจับมือแทนเลย" ไอคิวเอ่ย

"โอ๊ยยพี่ มันแย่กว่าอีกอ่ะ"

บัวก็เดินหน้าต่อโดยไม่ได้หยุดคุยกับไอคิวอีก เธอเดินอย่างเร็วเลี้ยวไปเลี้ยวมาเพราะคิดว่าไอคิวเดินตามไม่ทัน เดินมาได้สักพักก็หยุดทันทีแล้วหันกลับไปมองข้างหลัง

ผลัก!!!! ทันทีที่หันกลับไปก็ชนเข้ากลางอกของไอคิวเต็มแรง นี่เขาเดินใกล้เธอขนาดนี้โดยที่เธอไม่ได้ยินได้ยังไงกัน น่ากลัวอย่างกับผีเลย

"โอ๊ย!!!"

"แล้วหยุดเดินทำไม เหนื่อยแล้วหรือไง" ไอคิวเอ่ย

"หนูถึงที่ทำงานแล้วต่างหาก หนูไม่มีเวลาคุยกับพี่หรอกค่ะ" พูดจบบัวก็เดินเข้าร้านเกมส์ที่เธอทำงาน ไอคิวยืนมองนิ่งๆเข้าไปในร้านเกมส์นั่น

บัวที่วางกระเป๋าเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนักเรียนเป็นกางเกงยีนส์ขายาวเสื้อยืดธรรมดาๆแล้วนั่งลงที่เคาท์เตอร์คิดเงินของร้าน ไม่นานไอคิวก็เดินเข้ามาก่อนวางแบงค์พันลงตรงหน้าเธอแล้วเอ่ยขึ้น

"เครื่องนู้นนะ" ไอคิวเอ่ยพรางชี้มือไปที่คอมไม่ห่างจากที่เธอนั่งมากนัก

บัวได้แต่ถอนหายใจก่อนที่จะนั่งเล่นเกมส์จากคอมหลักที่เคาท์เตอร์ เธอลอบมองไอคิวเป็นระยะๆก็เห็นเขานั่งใส่หูฟังนิ่งๆ คงจะเล่นเกมส์แน่ๆ ไม่นานบัวต้องขมวดคิ้ว เมื่อเธอรู้สึกว่าคอมที่เธอกำลังใช้มันเหมือนไม่ทำตามคำสั่งที่เธอกด เมาท์เลื่อนเอง หน้าต่างๆก็ขยับเปิดปิดเอง บัวเบิกตากว้างก่อนที่จู่ๆจอภาพที่เป็นของกล้องจะเปิดขึ้นและเผยใบหน้าของไอคิวขึ้นมา

"เฮ้ย!!! อะไรเนี้ย"

(ตกใจทำไม ไหนบอกมาทำงานแล้วทำไมมานั่งเล่นเกมส์ เจ้าของร้านเขารู้มั้ยเนี้ย) ไอคิวเอ่ย

บัวรีบลุกขึ้นทันทีก่อนที่จะเดินไปที่คอมของไอคิว แต่พอเดินมาถึงก็เจอแต่เขาเปิดเกมส์ธรรมดาที่เด็กๆเล่นกันเท่านั้น แล้วเมื่อกี้เขาทำแบบนั้นที่คอมเธอได้ยังไง

"พี่ทำได้ยังไงอ่ะ ไหนขอดูคอมพี่หน่อย"

บัวเอ่ยพรางแย่งเม้าท์จากมือของไอคิว ก่อนกดดูนั่นนี่ ดูประวัติ แต่ไม่เจออะไรสักอย่าง แล้วเขาแฮ็กเข้าคอมที่เธอใช้ซึ่งเป็นเครื่องหลักได้ยังไง ทั้งๆที่เครื่องที่เขาใช้มันเป็นเครื่องลูกแท้ๆ

"พี่ทำได้ยังไงอ่ะ"

"ฉันเป็นพ่อมดไม่รู้หรือไง" ไอคิวเอ่ยพรางนั่งกอดอกกดขำเบาๆ

"พี่ทำได้ไงบอกมาเดี๋ยวนี้นะ พี่แฮ็กเครื่องแม่ได้ยังไง นี่มันเครื่องลูกนะ" บัวเริ่มโวยวายเพราะไม่เข้าใจ

"ก็บอกอยู่นี่ไงฉันมันพ่อมด ทำได้หมดแหละ" ไอคิวเอ่ย

"เฮ้ออ เถียงกับพี่แล้วมึนจัง" บัวกรอกตาไปมาก่อนจะเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์ ไอคิวเดินตามเธอมาเมื่อรู้สึกว่านี้มันค่ำมากแล้ว

"เธอทำงานถึงกี่โมง"

"ตี4พี่จะรอหรือไงละ"

"สบายอยู่แล้ว ฉันมันพวกค้างคาว อยู่ทั้งคืนสบายมาก อย่าท้าฉันนะ" ไอคิวเอ่ย

"พี่ต้องการอะไรจากหนูเนี้ย พี่ดูสภาพหนูก่อน ไม่มีอะไรให้พี่หรอก" บัวเอ่ย

"ก็บอกอยู่ว่าให้ไปเดตกับฉัน เธอเข้าใจยากจัง"

"พี่จะบอกว่าพี่จะจีบหนูหรือไง"

"ถ้าไม่จีบ ฉันจะชวนเธอไปเดตทำซากอะไรละยัยเด็กแว่น" ไอคิวเอ่ย

"บ้า ต้องบ้าไปแล้ว นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับโลกนี้วะเนี้ย"

บัวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆด้วยความเอือม ก่อนเดินตาลอยออกไปหน้าร้านเพื่อไปกดตู้น้ำอัดลม ไอคิวได้แต่กดขำแล้วเดินตามเธอออกไป

"กินน้ำอะไร เดี๋ยวเลี้ยง" ไอคิวเอ่ย

"กินมันทุกน้ำเลย เลี้ยงหมดมั้ยละคะ" บัวเอ่ย

"สบายมาก ฉันเลี้ยงเธอหมดนี่ได้อยู่แล้ว แถมไม่เสียเงินสักบาท" ไอคิวเอ่ย

"พี่บางทีหล่อนะแต่ขี้โม้ชะมัดเลย"

"ถ้าเธอไม่เชื่อ เธอเอาโทรศัพท์เธอมา เดี๋ยวทำให้ดู"ไอคิวเอ่ย

"พี่จะมาใช้ตังค์หนูซื้อดิ ไม่ให้หรอก"

"ไม่ใช่ เธอไม่เสียตังค์หรอก เดี๋ยวใช้มือถือฉันเธอจะหาว่าฉันใช้เงินตัวเองซื้อไง"

บัวส่งมือถือธรรมดาๆของเธอให้ไอคิว เขายืนกดยุกยิกๆก่อนมองหมายเลขเครื่อง ไม่นานนักเขาก็หัวเราะออก

พรึ่บ!!!! เสียงน้ำอัดลมหลายกระป๋องออกจากตู้ไม่หยุด บัวเบิกตากว้างก่อนที่จะยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง