EP 1- ผมรักยัยฮอตเนิร์ด

เสียงของชายกลุ่มนึงที่กำลังหัวเราะอย่างสนุกสนานภายในคอนโดสุดหรูที่เป็นแหล่งรวมของกลุ่มเกมส์มิ่งกลุ่มนึง โต๊ะและคอมพิวเตอร์ราคาสุดแพงที่บ่งบอกถึงความชอบและฐานะของเกมส์มิ่งแต่ละคน

และคนที่อยู่หัวทีมและนั่งอยู่โต๊ะมุมสุดคือ ไอคิว ชายหนุ่มสุดหล่อแสนจะพราวเสน่ห์แต่ก็ติดมุมแข็งๆทื่อๆไปสักนิดด้วยความเป็นคนตรงๆ เขาเป็นลูกชายคนเล็กของอิ๊กคิว แฮ็กเกอร์ในตำนานผู้ซึ่งเคยแฮ็กระบบที่ขึ้นชื่อว่ายากที่สุดมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง แต่ตอนนี้เขาวางมือจากวงการไปนานเพราะอยากที่จะใช้ชีวิตครอบครัวกับรัญดาเมียสาวเสียมากกว่า จะหยิบจับมันสักทีก็ต่อเมื่อมีเหตุสำคัญเท่านั้น

และแน่นอน ไอคิวลูกชายคนเล็กซึ่งรับความชอบนี้จากผู้เป็นพ่อมาเต็มๆ เขายังเป็นเกมส์มิ่งฝีมือดีของกลุ่มอีกด้วย แม้เกมส์ที่เขาเล่นจะเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก แต่ก็มีไม่กี่กลุ่มนักที่จะมีฝีมือและดังมากพอแบบกลุ่มของเขาซึ่งมีกัน3คน คือ ไอคิว เท็น เจมส์

"ไอ้คิว พรุ่งนี้เจอกันที่งานเลยนะ" เท็นเอ่ย

"อืม"

"กูไปช้าหน่อยนะ คืนนี้มีนัดตีป้อมว่ะ" เจมส์เอ่ย

"ไอ้สัส ไปให้ไหวนะ พรุ่งนี้น่ะ" เท็นเอ่ย

"เอออกูรู้หรอก กูไม่เอาจนน้ำหมดตัวเดินไม่ไหวหรอกเว้ย" เจมส์เอ่ย

"มึงละไอ้คิว ไม่ได้ไปตีป้อมใช่มั้ย" เท็นเอ่ยถามไอคิวที่นั่งควงลูกรูบิคด้วยมือข้างเดียวอย่างสบายใจ

"ไม่ว่ะ คืนนี้จะเข้าบ้าน"

"เออไว้เจอกัน"

เท็นและเจมส์เดินออกจากคอนโดหรูที่เป็นเหมือนศูนย์เกมส์มิ่งของพวกเขา เหลือเพียงแค่ไอคิวคนเดียวที่ยังนั่งอยู่ ไม่นานในช่วงค่ำ เขาก็เดินออกจากคอนโดไปตามถนนที่ไม่ห่างจากคอนโดมากนัก มันมีทั้งบาร์ ร้านอาหารมากมายเป็นแหล่งรวมตัวของวัยรุ่นค่อนข้างเยอะ

ชายหนุ่มใบหน้าติดกวนเล็กๆกดยิ้มบางๆเมื่อเห็นกลุ่มเด็กมัธยมกำลังยืนซื้อไอศคกรีมอยู่ไม่ห่าง เขานึกถึงตัวเองสมัยเรียนที่ชอบออกมาเที่ยวสนุกแบบนี้กับเพื่อน นักเรียนกลุ่มนี้มีแต่เด็กสาวน่าตาน่ารัก กระโปรงสั้นเปรี้ยวทุกคน ยกเว้นแต่คนสุดท้ายที่แต่งตัวเรียบร้อยทักผมเปียสองข้างใส่แวนหนาเตอะซึ่งดูจะขัดกับคนอื่นๆไปสักนิด

"ผมเอาเหมือนของน้องคนนี้ครับ"

ไอคิวเดินไปที่ร้านไอศกรีมก่อนเอ่ยสั่งเหมือนกับของหญิงสาวมัธยมผมเปียคนสุดท้ายที่เพิ่งซื้อไป เมื่อชายหนุ่มเอ่ยสั่ง กลุ่มนักเรียนหญิงที่กำลังเดินออกจากร้านก็หันหลับมามองเพราะน่าตาหล่อเหลาของเขาแล้วพากันอมยิ้มตามแต่ก็เดินออกไป

"นี่ครับป้า"

"ขอบใจนะจ๊ะ"

ก่อนที่ไอคิวจะเดินออกจากร้านไอศกรีมข้างทาง เขาเห็นกระเป๋าผ้าใส่หนังสือวางอยู่ น่าจะเป็นของกลุ่มก่อนหน้าเขา ซึ่งดูแล้วไม่ใช่ของสาวๆที่แต่งตัวเปรี้ยวๆนั่นแน่ ไอคิวเลือกจะคว้ามันแล้วเดินกินไอศกรีมอย่างสบายใจก่อนกลับคอนโดเพื่อไปเอารถแล้วขับกลับบ้าน

ทางด้านนักเรียนหญิงผมเปียใส่แว่นคนเดิมรีบวิ่งกลับมาที่ร้านไอศกรีมก่อนที่จะหยุดยืนเพราะเหนื่อยแล้วเอ่ยถามป้าคนขายขึ้นทั้งที่เสียงยังคงหอบไม่หาย

'ป้าคะ เห็นกระเป๋าใส่หนังสือหนูลืมไว้แถวนี้มั้ยคะ"

"ไม่เห็นนะจ๊ะ"

"ขอบคุณค่ะ"

หญิงสาวผมเปียค่อยๆเดินออกไปก่อนถอนหายใจและยังคงเดินตามหาทุกจุดที่เธอเดินผ่าน แต่ทำยังไงก็หาไม่เจอ ทางด้านไอคิวที่กลับมาถึงบ้านแต่ในขณะที่จอดรถ ก็หันไปเห็นกระเป๋าผ้าที่ใส่หนังสือ เขาถือวิสาสะเปิดดู มันเป็นหนังสือที่จดตำราเรียนต่างๆ และไปเจอเข้ากับตารางปฏิทินที่จดโน๊ตสำคัญในแต่ละวันเอาไว้ เขากดยิ้มออกมาแล้วเก็บมันเข้ากระเป๋าเดิมก่อนลงจากรถและเข้าบ้านไป

เช้าวันจัดงาน บรรยากาศภายในงานเต็มไปด้วยผู้คนที่หลงรักในการเล่นเกมส์และตัวละครของเกมส์ มีทั้งงานออกบูธ พูดคุยกับเหล่าเทพทั้งหลายในเกมส์เวอร์ชั่นต่างๆ รวมไปถึงงานคอสเพย์เหล่าตัวละครในเกมส์ ซึ่งแต่ละคนคอสเพย์ออกมาได้เหมือนสมจริงมากๆ เกมส์นี้จะมีเหล่าตัวละครในเกมส์ทั้งหมด7ตัวละคร และมีตัวละครสุดเอ็กซ์ปนความน่ารักในชุดสีฟ้า ผมสีฟ้าสดใส ชุดที่ปิดเพียงเต้านมด้านบน รวมไปถึงกระโปรงทรงพลังสั้นๆท่อนล่างและบูทส้นสูงสุดเซ็กซี่ มาพร้อมดาบคู่ใจ

ไอคิวที่เป็นแขกรับเชิญในงานฐานะเทพเกมส์อีกคนที่เล่นมาแทบจะทุกแมทเขาไม่เคยแพ้ และมีการพัฒนาแบบก้าวกระโดด ความสามารถด้านเกมส์ล้วนแล้วมาจากฝีมือทั้งสิ้นไม่ใช่การแฮ็กเข้าระบบแต่อย่างใด ไอคิวเล่นมันเพราะความสนุก ไม่ได้อยากเอาชนะเหนือใครด้วยวิธีโกงจนมันหมดความสนุกนั่นเอง

ในขณะเดินอยู่ในงาน สายตาของไอคิวก็หันไปเห็นสาวคอสเพย์คนนึง เธอดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก เขายืนมองเธอไม่ละสายตา การแต่งหน้าเอฟเฟคนั่น มันทำให้เธอเหมือนกับตัวละครในเกมส์ราวกับหลุดออกมาไม่มีผิด ตัวตนเวลาที่ไม่มีของแต่งเติมพวกนี้จะเป็นยังไงกันนะ

ตลอดเวลาที่อยู่ที่งานกิจกรรมต่างๆจัดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ซึ่งงานวันนี้เป็นงานใหญ่ที่จัดขึ้นเป็นลำดับที่สองรองจากประเทศจีนที่เป็นต้นรากของเกมส์สุดมันส์เกมส์นี้

กระทั่งจบงานผ่านมาหลายวัน ไอคิวก็ยังคงนึกถึงคอสเพย์สาวคนนั้นไม่หาย แต่ก็ไม่ได้อะไรไปมากกว่านึกถึงเฉยๆ วันนี้เขาอยู่ที่คอนโดกำลังนั่งเล่นเกมส์กับเพื่อนอีกสองคนเพื่อลุยแมทที่แข่งกับอีกฝ่าย โดยที่แอคเคาท์ที่ไอคิวใช้ ไม่มีใครรู้ว่าคือใครนอกจากเพื่อนอีกสองคนเท่านั้น

"คนนี้เล่นใช้ได้ว่ะ" เจมส์เอ่ย

"คนไหนของมึง"เท็นเอ่ยผ่านไมค์และหูฟังที่คุยกันในเกมส์ทั้งๆที่นั่งเรียงกันอยู่ใกล้ๆ มีเพียงไอคิวเท่านั้นที่ไมไ่ด้พูดอะไรมือยังคงกดคีย์บอร์ดและเม้าท์เพื่อไล่ตามคู่แข็งในเกมส์ซึ่งเป็นผู้หญิงชื่อแอคเคาท์ว่า เหลียนฮวา

"ไอคิว มึงจะฆ่าสาวน้อยนั่นให้ตายแต่เริ่มเกมส์เลยหรือไงวะ" เจมส์เอ่ยเมื่อเห็นไอคิวฟาดฟันไม่หยุด

"ไม่ฆ่าแล้วเกมส์จะจบได้ยังไง" ไอคิวเอ่ย

"ไอ้สัสโหดแท้"

ค่ำคืนนั้นผ่านพ้นไปรวดเร็ว ทั้งสามนั่งเล่นเกมส์กันโต้รุ่ง ในขณะที่อีกฝั่งของมหานครยามค่ำคืนไม่ไกลจากคอนโดหรูนั่น ร้านเกมส์ที่แสนคึกคักก็มีหญิงสาวที่ทำหน้าที่คอยเก็บเงินของผู้ที่มาใช้บริการ เธอกำลังสนุกกับการเล่นเกมส์โดยใช้คอมสเป็คดีของร้าน เธอกัดเขี้ยวกัดฟันกับคู่แข็งในเกมส์ที่ดูจะตามติดไม่ยอมปล่อยเธอ เขาใช้ชื่อแอคเคาท์ว่า CleverX จนกระทั่งตัวเกมส์ของเธอคือคนสุดท้ายของทีมที่ถูกอีกฝั่งสังหาร

"อะไรเนี้ย งืออออออ ตายเฉยเลย!"

"น้องสองเครื่อง 5ชั่วโมง" เธอถูกชายสองคนทำให้หลุดสายตาจากเกมส์เมื่อเขาคือลูกค้าที่เดินมาจ่ายเงินก่อนเธอจะปิดจออย่างหงุดหงิดแล้วล็อคเคาท์เตอร์ก่อนเดินออกไปกดน้ำอัดลมที่ตู้อัตโนมัติหน้าร้านเพื่อดื่ม

"บัว ทำงานถึงเช้าอีกแล้วเหรอ"

"อ้าวพี่เน พี่ก็มาเล่นเกมส์โต้รุ่งเหมือนกันเหรอคะ" หญิงสาวเอ่ยทักชายหนุ่มรุ่นพี่

"เดี๋ยวก็กลับแล้ว วันนี้พี่ง่วง ว่าแต่บัวเถอะ ทำงานดึกๆแบบนี้อันตรายนะเป็นผู้หญิง" เนเอ่ย

"พี่เน ดูสภาพบัวด้วย ใครจะกล้าฉุดคะ"

หญิงสาวที่แต่งตัวค่อนข้างจะทอมบอยไปนิด มัดเปียสองข้างพร้อมผมหน้าม้า แว่นตาหนาเตอะ มองยังไงก็ไม่น่าหลงไหลสักนิด

"พูดเวอร์ไป พี่ว่าเราถ้าเปลี่ยนการแต่งตัวใหม่ พี่ว่าน่ารักนะ" เนเอ่ย

"มีแต่พี่นี่แหละค่ะที่ตาถั่วสุดๆมองบัวน่ารัก555"

"เดี๋ยวเถอะเรา เดี๋ยวพี่จะกลับแล้ว ดูแลตัวเองล่ะ"

เนคือลูกค้าประจำของที่ร้าน เขาเป็นเจ้าของร้านสักที่อยู่ไม่ห่างจากที่นี่ มักจะชอบมานั่งเล่นเกมส์เหมือนเด็กๆซึ่งเขาให้เหตุผลว่ามาทำสมาธิก่อนสักงานให้ลูกค้า ซึ่งบัวก็ไม่ได้เข้าใจนัก

หนึ่งอาทิตย์หลังจากที่มีงานเกมส์ ไอคิวเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเก็บกระเป๋าผ้าใบนึงของเด็กนักเรียนที่เจอที่ร้านไอศกรีมได้ วันนี้เขาเลยไปตามโรงเรียนที่มีชื่ออยู่บนหนังสือในกระเป๋า ชายหนุ่มจอดรถอยู่ไม่ห่างจากประตูโรงเรียนมากนัก นักเรียนค่อยๆทยอยเดินกันออกมา ก่อนที่เขาจะสะดุดตากับหญิงสาวผมเปียที่เคยเจอที่ร้านไอศกรีม เพราะนี่เป็นกระเป๋าของเธอ ในนั้นมันมีบัตรนักเรียนของเธออยู่ด้วย

เขาเดินตามไปห่างๆเห็นว่ากลุ่มนักเรียนหญิงที่แต่งตัวเปรี้ยวๆนั่นแท้จริงแล้วไม่ใช่เพื่อนของเธอ แต่เหมือนกับเป็นกลุ่มอันธพาลมากกว่า เพราะดูจากท่าทางการพูดจากับเด็กสาวผมเปียแล้ว มันมีแต่คำเหยียดและดูถูก วันนั้นเธอคงถูกบังคับให้ไปที่นั่นแน่ๆ หลังจากนักเรียนกลุ่มนั้นเดินออกไป หญิงสาวผมเปียก็เดินคอตกออกมาจากซอย ก่อนจะชะงักฝีเท้าเพราะไอคิวยืนขวางข้างหน้า

"ขอโทษค่ะ หลบหน่อยได้มั้ยคะ" หญิงสาวเอ่ย

"ฉันขอคุยด้วยหน่อยซิ เธอชื่ออะไร"