บทที่ 4 ความทรงจำ

บทที่ 4

ความทรงจำ

ไป๋เฟยหรงใช้เวลาสามวันสามคืนในมิติเพื่อปรับให้ระดับพลังมั่นคงแล้วจึงออกมาจากมิติอย่างกระปรี่กระเป่า

“อึก....อ่า”

ทันที่ที่กลับออกมา ความรู้สึกปวดหัวราวกับจะระเบิดก็เกิดขึ้นในหัวของนาง ปวดจนนางเก็บเสียงร้องไว้ไม่ไหว ความทรงจำต่างๆ ที่เป็นของร่างนี้ค่อยๆ ไหลทะลักเข้ามาหลอมรวมกับจิตวิญญาณของนาง เรื่องราวต่างๆ ที่นางไม่เคยรับรู้เกี่ยวกับไป๋เฟยหรงแล่นเข้าสู่หัวนางอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้เหมือนกับว่าเวลาค่อยๆผ่านไปอย่างเชื่องช้า แต่จริงๆแล้ว เพิ่งผ่านไปเพียงเค่อเดียวเท่านั้น

กว่าจะเรียบเรียงข้อมูลในความทรงจำจนจบ ก็เล่นเอาเสื้อผ้าของนางเปียกชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อท่วมตัว ทำให้นางต้องกลับเข้ามิติอีกครั้งเพื่อชำระล้างร่างกาย

“ไป๋เฟยหย่า” หรือ บิดาของไป๋เฟยหรงคือแม่ทัพใหญ่ใหญ่ของแคว้น มีทหารในความดูแลจำนวนสองแสนนาย ตระกูลไป๋เป็นตระกูลแม่ทัพมาตั้งแต่บรรพบุรุษ ถูกขนานนามว่าเป็นตระกูลยิ่งใหญ่และเก่าแก่รองจากราชวงศ์ เป็นใหญ่รองเพียงฮ่องเต้เท่านั้น แม้กระทั่งพวกท่านอ๋องกับเหล่าองค์ชายทั้งหลาย ยังต้องเกรงใจไป๋เฟยหย่าอยู่หลายส่วน

บิดาไป๋เฟยหรงเป็นคนเข้มงวดเผด็จการและค่อนข้างบ้าอำนาจพอสมควร ดูได้จากนามของบุตรแต่ละคนบิดาเป็นคนตั้งทั้งสิ้น

นามของทุกคนต้องมีคำว่าเฟยอยู่ในชื่อเหมือนบิดา ส่วนท่านแม่ลูกสาวของตระกูลสวี ตระกูลของราชครูคนสนิทของฮ่องเต้ ทำให้แต่งเข้ามาเป็นฮูหยินเอกของจวนแม่ทัพอย่างมั่นคง

ท่านพ่อมีชายารองหนึ่งคน อนุหนึ่งคน

ฮูหยินใหญ่หรือมารดาของไป๋เฟยหรงมีลูกชายหนึ่งคนคือ

“ไป๋เฟยหยาง” หรือพี่ใหญ่ อายุสิบเจ็ดปี มีความสามารถชำนาญด้านบู๊ มีรากวิญญาณไฟกับลม ระดับพลังเป็นสีฟ้าขั้นต่ำ เป็นรองท่านพ่อเพียงระดับเดียว ถือว่าเป็นอัจฉริยะในหมู่คน แต่ว่านางกับพี่ใหญ่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าใดนัก เพราะพี่ใหญ่ออกไปเรียนที่สำนักไผ่หยกตั้งแต่ที่วัดพลังเมื่อตอนอายุได้สิบขวบปี ซึ่งตอนนั้นนางอายุแค่เจ็ดหนาวเท่านั้น จำสิ่งใดไม่ค่อยได้มากนัก แต่ก็จำได้ว่าพี่ใหญ่เป็นคนดี และก็รักเอ็นดูนางอยู่ไม่น้อย

ท่านแม่มีลูกสาวสองคน หนึ่งคือ “ไป๋เฟยหรง” และอีกคนคือ “ไป๋เฟยฮวา” เราห่างกันเพียงสิบเดือนเท่านั้น เฟยหรงเกิดต้นปี เฟยฮวาเกิดปลายปี แต่ยังคงเป็นปีเดียวกัน

ส่วนน้องสามไป๋เฟยลี่ลูกฮูหยินรองอันอายุสิบสี่ พลังตอนนี้เขียวขั้นต่ำ รากวิญญาณไม้กับไฟ แล้วยังมีน้องสี่ไป๋เฟยเฟยลูกอนุเจียง อายุเท่าน้องสาม พลังสีเหลืองเข้ม มีรากวิญญาณน้ำกับลม

ในความทรงจำของไป๋เฟยหรง ตั้งแต่นางเกิดมาท่านพ่อและแม่รักไป๋เฟยหรงมากเพราะเป็นบุตรสาวคนแรก แถมนักบวชยังเคยทักพวกท่านเอาไว้ว่าลูกสาวจะได้เป็นใหญ่เป็นโตเหนือทุกคน มีพรสวรรค์เหนือฟ้า

ไป๋เฟยหรงผู้เป็นลูกสาวคนแรกเลยถูกดูแลฟูมฟักเลี้ยงดูมาอย่างดีดั่งไข่ในหิน อะไรที่ว่ากินแล้วดี ใช้แล้วดี นางมีไม่เคยขาด งานบ้านงานเรือน อักษร กลอน หมาก ดนตรี ร่ายรำ นางเรียนมาตั้งแต่จำความได้

แต่เหมือนสวรรค์เล่นตลก มอบความสุขทั้งหมดให้อยู่กับนางเพียงสิบขวบปีเท่านั้น ทุกอย่างพลิกผันแปรเปลี่ยนไปทันทีเมื่อนางอายุครบสิบขวบ

งานทดสอบพลัง วัดระดับพรสวรรค์ คือจุดเปลี่ยนของชีวิตนาง ไป๋เฟยหรงได้ทดสอบพร้อมไป๋เฟยฮวา สีพลังไป๋เฟยฮวาตอนสิบขวบก็เป็นสีเหลืองอ่อนๆ เนื่องจากยังไม่ได้เริ่มฝึกการใช้พลัง แถมยังมีรากวิญญาณน้ำ ไม้กับไฟ ทำให้สามารถหลอมโอสถได้ ความโดดเด่นนี้ก็ทำให้ไป๋เฟยฮวากลายเป็นคุณหนูอัจฉริยะตัวน้อยๆ คนหนึ่งทันที

ซึ่งต่างกับไป๋เฟยหรง ทันที่ที่นางขึ้นแท่นวัดพลังกลับไม่มีแสงสีใดปรากฏบนแท่นวัดพลังเลย ในส่วนของรากวิญญาณที่ควรมีก็มีไม่มี การที่นางไม่มีทั้งคู่มันทำให้นางกลายเป็นตัวตลกทันที

ถ้ากล่าวถึงขยะหรือเศษสวะของแคว้น ชื่อนั้นต้องมีไป๋เฟยหรงเป็นแน่แท้ เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้คนของจวนแม่ทัพอับอายมาก เมื่อหมดราคาไร้ความสามารถ นางก็กลายเป็นบุคคลไร้ประโยชน์ไม่มีความสำคัญกับใคร การปฏิบัติตัวที่เคยได้รับจึงแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เมื่อกลับถึงจวนไป๋เฟยหรงก็กลายเป็นขยะของจวนทันที ทั้งเรือนนอนและข้าวของเครื่องใช้ของนางทุกอย่างถูกยกให้ไป๋เฟยฮวาทันที แล้วเนรเทศย้ายนางให้ไสหัวมาอยู่ท้ายจวนเก่าซอมซ่อแทน

หลังจากนั้นนางก็ไม่เคยได้เจอท่านพ่ออีกเลย ส่วนท่านแม่ก็เห็นนางเป็นแค่ขยะ เป็นคนไร้ค่า ความรักที่นางเคยได้รับที่ผ่านมามันเป็นเพียงละครฉากหนึ่งนั้นหรือ เพียงเพราะนางไม่มีพลังนางก็ไม่ใช่ลูกพวกท่านแล้วหรือ..

แรกเริ่มเดิมทีด้วยความเป็นเด็กคนหนึ่ง ในใจของไป๋เฟยหรงยังคงมีความหวัง คิดว่าบิดามารดาเพียงแค่โกรธตนเท่านั้นเดี๋ยวก็คงจะหาย แต่ผ่านคืนวันมากมายทำให้ไป๋เฟยหรงเริ่มรับรู้และยอมรับความจริง ว่านางเป็นเพียงขยะที่ถูกทิ้งแล้วของจวนแม่ทัพ

ทุกครั้งที่ต้องพบเจอกับคนในจวนนางจะโดนพูดจาร้ายใส่ ด่าทอด้วยถ้อยคำรุนแรงทุกครั้ง น้องรอง น้องสาม น้องสี่ ทุกคนเห็นไป๋เฟยหรงเป็นแค่สนามอารมณ์ เวลาอารมณ์ไม่ดีหรือไม่พอใจใครก็จะพากันมาลงที่นาง หนักสุดก็อาจจะมีลงไม้ลงมือ โดยเฉพาะไป๋เฟยฮวา

น้องรองที่แสนดีของนาง น้องรองที่เมื่อก่อนเคยออดอ้อนแสนน่ารัก กลับเปลี่ยนไปจากเดิมมากมาย ตอนนี้ไป๋เฟยฮวาเกลียดนางเข้าไส้ ทำเหมือนเป็นเพียงศัตรูกัน ความเป็นพี่น้องที่ผ่านมากลายเป็นเหมือนภาพลวงตา หรือไม่มันก็คงไม่เคยมีอยู่จริงๆ

ไป๋เฟยฮวาสาวน้อยแสนร้ายกาจ ร้ายกว่าทุกคน เฟยหรงโดนนางกลั่นแกล้งแต่ไม่สามารถตอบโต้สิ่งใดได้เลย ทุกวันนี้ข้าวของเครื่องใช้ หรือแม้กระทั่งอาหารของนางที่กินทั้งเดือนยังน้อยกว่าจำนวนเบี้ยที่น้องรองใช้หนึ่งวันเสียอีก

นางรีบปาดน้ำตาบนหน้าทิ้ง ความทรงจำที่เลวร้ายมันทำให้ร่างนี้หลั่งน้ำตาออกมา ความคับแค้นที่อยู่ในอกมันมากมายเหลือเกิน

ไป๋เฟยหรง...นางคงจะทุกทรมานกับความโหดร้ายของคนในจวนนี้มากสินะ เจ้าก็คือข้า ข้าก็คือเจ้า ข้าจะใช้ร่างเจ้าลบข้อครหาที่มีต่อชื่อไป๋เฟยหรงไปให้หมด ทุกอย่างมันจะเปลี่ยนไป