บทที่ 2 กลับไป

บทที่ 2

กลับไป

“อ่า...ทำไมปวดตัวขนาดนี้” ร่างบางพยายามลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก ก่อนจะกระพริบตาปรับดวงตาให้ชินกับความมืดตรงหน้า ดวงตาเรียวยาวกวาดตามองรอบกาย เธอพบว่าตอนนี้เธอกำลังนอนอยู่บนพื้นกลางทุ่งดอกไม้ ดอกไม้แปลกประหลาดสีดำ

“อ่า....เจ็บจัง” ทำไมเธอปวดไปทั่วทั้งตัวขนาดนี้นะ เมื่อลองสังเกตร่างกายตัวเอง เธอก็ต้องตกใจกับสภาพที่เห็น ทำไมถึงได้ผอมจนเหลือแต่กระดูกขนาดนี้ นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน

เธอพยายามตั้งสติก่อนจะนึกย้อนไปเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เธอเป็นนักฆ่ามือหนึ่งแห่งองค์กรลับ องค์กรที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเอ เธอพยายามขอถอนตัวจากอาชีพนี้แต่ทางองค์กรยื้อเวลาเรื่อยๆ ไม่ยอมให้เธอถอนตัว ก่อนหน้านี้ที่เธอมาทำงานพวกนี้เพราะมันจำเป็น เธอจำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อรักษาแม่ของเธอ แต่ตอนเงินเหล่านี้ไม่จำเป็นต่อเธออีกแล้ว ก็ในแม่ของเธอจากไปแล้ว จากไปอย่างน่าสงสาร

แต่อยู่ๆ ทางองค์กรยื่นข้อเสนอให้เธอ เสนอภารกิจพิเศษให้เธอทำ ถ้าเธอทำภารกิจนี้สำเร็จเธอจะสามารถถอนตัวได้โดยที่ไม่โดนตามจัดการเหมือนคนก่อนๆที่ถอนตัวแต่ออกไปได้เพียงแค่วิญญาณเท่านั้น

งานสุดท้ายคือสังหารเศรษฐีน้ำมันรายใหญ่ที่มาขัดขาธุรกิจของพ่อเธอเข้า ผู้ก่อตั้งองค์กร หรือทุกคนเรียกกันว่านายใหญ่คือพ่อเลี้ยงของเธอเอง พ่อเลี้ยงที่เหี้ยมโหดเลี้ยงดูเธอมาเพื่อให้เป็นนักฆ่ามือหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะต้องมีชีวิตอยู่เพื่อแม่ เธอคงชิงตายเพราะทนรับแรงกดดันจนทนไม่ไหวไปนานแล้ว

งานสุดท้ายที่เธอได้รับความจริงมันง่ายมาก เธอผ่านงานแบบนี้มานับไม่ถ้วน ก็แค่ฆ่าคนเพียงเท่านั้น แต่เธอกลับโดนหักหลังจากคนในองค์กรทำให้ศัตรูรู้ตัวจนสุดท้ายเธอก็พลาดโดนระเบิดจนตาย แม้แต่ตายก็คงไม่มีแม้แต่ซากให้เห็น

“นายท่าน.....”

“ใคร! เสียงใคร?”

น้ำเสียงแหบพร่าล่องลอยมาตามสายลม เธอใช้สัญชาตญาณในการตรวจจับตำแหน่งของเสียง แต่กลับไม่พบร่องรอยของเสียง เธอไม่สามารถระบุอะไรได้เลย ราวกับว่าเสียงลอยมาตามสายลมจริงๆ

“อย่ามองหาข้าเลยนายท่าน ข้าไม่สามารถปรากฏตัวได้ตอนนี้ เวลาของท่านเหลือไม่มากแล้วท่านต้องรีบกลับเข้าร่างตอนนี้”

“ฉันตายแล้ว ร่างคงแหลกเละ กลับเข้าไปไม่ได้หรอก”

“ใช่ร่างของท่านตอนนี้ไม่มีแล้ว แต่วิญญาณคงอยู่”

เธอชะงัก “หมายความว่าไง?”

“ท่านต้องกลับไป แม้ว่าตอนนี้ข้ามิอาจบอกเหตุผลได้ แต่ว่าท่านต้องกลับไป”

“กลับไป ไปที่ไหน”

“กลับไปยังที่ที่ท่านสมควรอยู่ตั้งแต่แรก ไม่มีเวลาแล้ว หลังจากตื่นมาจงกินยาที่อยู่ในมือซะ แล้วเร่งเดินพลังให้ยาทำงานให้ได้ภายในสามวัน ท่านมีเวลาเพียงสามวันเท่านั้น ลาก่อนนายหญิงของข้า”

วูบ.... นางไม่เห็นอะไรอีกนอกจากแสงสว่างจ้าแสบตา ดวงตาค่อยๆ พร่าเบลอ และสุดท้ายสติก็ดับวูบไป

ณ จวนแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นหลี่

“น้ำ...ขอน้ำให้ข้าหน่อย”

“คุณหนู คุณหนูของบ่าวฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ”

“น้ำ..ข้าขอน้ำ”

“นี่น้ำเจ้าค่ะคุณหนู คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ? เจ็บปวดตรงไหนหรือไม่? ให้ตามหมอดีไหมเจ้าคะ?? ”

“ไม่ต้องหรอก ข้าหลับไปนานเท่าใด”

“เกือบสามเดือนเจ้าค่ะ ฮือๆๆ ข้านึกว่าคุณหนูจะไม่รอดแล้ว คุณหนูของข้าช่างน่าสงสารเหลือเกิน โดนทำร้ายจนเกือบตกตายนายท่านไม่แม้แต่จะมาดูดำดูดี เป็นถึงคุณหนูใหญ่แม้แต่หมอที่มาตรวจดูอาการก็เป็นเพียงแค่หมอชาวบ้านธรรมดาเพียงเท่านั้น”

ไป๋เฟยหรงเลิกคิ้ว เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เยี่ยมเยียนรึ? ในเมื่อเขาเป็นคนทำให้ข้าปางตายทำไมเขาต้องมาสนใจด้วยเล่า”

ที่แท้เหตุการณ์ที่นางคิดมาตลอดว่าเป็นเพียงแค่ความฝัน มันกลับมีอยู่จริง แล้วตอนนี้นางก็กำลังอยู่ในร่างของเด็กคนนั้น “ไป๋เฟยหรง” เด็กสาวที่น่าสงสารคนนั้นกลับต้องมาตายเพราะการลงมือเพียงครั้งเดียวของบิดาตนเอง

ความทรงจำมากมายไหลออกมา แม้นางจำทุกอย่างไม่ได้ แต่สิ่งที่นางจำได้ดีคือภาพก่อนตาย ภาพครอบครัวที่ทำร้ายนางมันฝังแน่นเหลือเกิน รับรู้ถึงความรู้สึกเสียใจ หดหู่ แต่ความรู้สึกที่รุนแรงที่สุดคือโกรธแค้น ปกตินางเป็นคนเย็นชา แม้จะเห็นใครจะเป็นจะตายตรงหน้านางก็จะไม่แยแส แต่กับเด็กคนนี้ทำไมนะ นางถึงรู้สึกได้มากเพียงนี้

“เจ้าออกไปก่อน ภายในสามวันนี้ถ้าข้าไม่เรียกห้ามใครเข้ามา รวมทั้งเจ้าด้วย”

บ่าวตัวน้อยมีสีหน้าลังเลเล็กน้อย เนื่องจากนายสาวเพิ่งจะฟื้นนางเลยอยากอยู่ดูแลนายตนเองใกล้ๆ แต่ว่าคำสั่งของคุณหนู นางไม่ทำตามไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้น ข้าจะรออยู่หน้าห้องนะเจ้าคะ คุณหนูมีอะไรเรียกข้าได้นะเจ้าคะ”

นางเหลือบมองเม็ดยาในมือ ยาลูกกลอนเม็ดสีดำขลับแวววาว กำจายไปด้วยไอดำรอบๆ เพียงยาเม็ดเดียว ทำไมทำให้เธอมีความรู้สึกซับซ้อนเกี่ยวกับมันได้นะ

ทันทีที่ยาเข้าสู่ปาก มันเปลี่ยนสภาพจากเม็ดเป็นของเหลวไหลลงสู่ลำคอทันที

ฮึก.....ทรมาน! ทรมานเหลือเกิน ร่างกายร้อนดั่งไฟร้อนเหมือนมีใครเอาไฟมาเผา ภายในกายปั่นป่วน รู้สึกเหมือนเลือดเนื้อและกระดูกในร่างกายค่อยๆ หักสลายลงทีละชิ้น ผิวหนังภายนอกปริแตก เลือดสดๆ รินไหลออกจากร่างกาย

ภายใต้ผิวหนังเปลี่ยนเป็นสีดำมืด มีไอสีดำกระจายออกมาจากเส้นเลือด นางรู้สึกว่ากระดูกในร่างกายหักลงแล้วสร้างใหม่ซ้ำไปมาจนแทบจะทนไม่ไหว

“ยาอะไรวะเนี่ย ทรมานเหมือนจะตายอยู่แล้ว อ๊า!!”

อุ่ก....พรวด แค่ก แค่ก! นางพ่นบางสิ่งบางอย่างออกมา ลักษณะเป็นแผ่นสีทองขนาดเท่าฝ่ามือซึ่งมันไม่น่านะออกจากปากเธอได้เลย การพ่นแผ่นสีทองตรงหน้าออกมา ทำให้อาการเจ็บปวดภายในร่างกายหายไปราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้น

นางไม่รู้จักสิ่งนี้ แต่ความทรงจำที่อยู่ส่วนลึกในจิตใจกลับบอกนางว่านั่นคือ “เกร็ดของมังกรทอง”