บทที่ 7

ตอนที่คนป่วยตื่นก็เกือบ 9โมงเข้าไปแล้ว ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เปลือยท่องบนจนเห็นอกแกร่งที่เต็มไปด้วยซิกแพค..ผมดำสลวยยุ่งเหยิง เขางัวเงียเดินบันไดลงมาชั้นล่าง

ที่โต๊ะสารพัดประโยชน์กลางบ้าน..เจอเด็กผู้หญิงผมสั้นนั่งทำการบ้านอยู่..พอเธอเห็นเขา..ลูกสาวเบ้หน้าให้ทันที

'กี่โมงกี่ยามแล้วทำไมพึ่งตื่น'

ส่วนแม่ยายยืนเยื้องออกไป ร่างอวบอ้วนกำลังแขวงผ้าที่รีดเรียบร้อยแล้วไว้กับราวตาก.. บนนั้นมีเสื้อผ้าที่เตรียมส่งลูกค้าอยู่หลายตัว

"อ้าว..ตามิลตื่นแล้วหรือลูก..เมื่อเช้ายัยอัญขับรถไปซื้อเสื้อมาให้..อยู่บนโต๊ะนะลูก"น้ำเสียงคนพูดใจดี

เขาเดินไปดูถุงที่โต๊ะทันที..จะให้แก้ผ้าเดินไปเดินมา..ในที่..ที่ไม่คุ้นเคยก็กะไรอยู่ ถึงเขาจะเป็นผู้ชายแต่มันก็อดจะเขินไม่ได้

ในถุงนั้นมีเสื้อยืดสีสดใสอยู่สามสี่ตัว ส่วนใหญ่เป็นสีหวานๆแบบสีชมพู..สีฟ้าอ่อน ถ้าแค่สียังไม่เท่าไร แต่ดันมีลายพิมพ์โง่ๆ อย่าง 'รักเมีย','รักเมียที่สุดในโลก' ติดอยู่ด้วย

รามิลหน้าเหยลงทันที..จำใจเลือกเสื้อสีฟ้ามาใส่แบบไม่เต็มใจนัก ใบหน้าหล่อเหลาบูดบึ้ง

พอเจ้าของบ้านเห็นสามีใส่เสื้อที่พึ่งซื้อมาให้..ก็เอาแต่มองตาเคลิ้ม..ผู้ชายผิวขาวใส่เสื้อสีอ่อน..ยิ่งดูน่าเอ็นดู

'สามีฉันหล่อเกินกว่าใคร' อาการหลงผัวกลับมากำเริบ..แต่พอเห็นหน้าหล่อเริ่มยุ่ง..เลยคิดได้ว่าเขายังไม่ได้กินอะไร

"พี่มิล หิวยังคะ..เดี๋ยวหนูตักโจ๊กให้น้า"เสียงใสเจื้อยแจ้ว..ดังมาจากในครัว..พร้อมกับยกชามถ้วยมาเสิร์ฟถึงโต๊ะ

"ม๊ะม๊าทำไมไม่ให้เขาตักเองละ"น้ำเสียงคนเป็นลูกเต็มไปด้วยความไม่พอใจ..ใบหน้าจิ้มลิ้มของคนเป็นแม่ส่งรอยยิ้มแฉ่งมาให้

"ป๊ะป๋ายังไม่หายป่วยเลยลูก..แค่นี้เองม๊ะม๊าทำได้"

"หึ"

เด็กหญิงดารินเต็มไปด้วยความไม่พอใจ..ยิ่งเห็นคนตัวโตทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว กินโจ๊กอย่างอารมณ์ดี..ก็ยิ่งหงุดหงิด

ไม่เท่านั้น..พอกินเสร็จก็ไม่เก็บ..ยังคงนั่งหน้ามึน..ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย

"กินเสร็จเก็บด้วยซิ"เสียงหวานดุ คนเป็นพ่อสบตาอย่างงงๆ

"..."

"มองหนูแบบนี้หมายความว่ายังไง?"

"เปล่า..ฉันแค่สงสัยต้องเก็บด้วยเหรอ?"น้ำเสียงคนป่วยเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ..ไม่ทันที่เด็กหญิงดารินจะทันได้พูดอะไร ร่างบอบบางของคนเป็นแม่ก็เข้ามาเก็บถ้วยชามนำไปล้างให้

"ม๊ะม๊า! ให้เขาล้างซิ ทำไมม๊ะม๊าต้องล้างด้วย"น้ำเสียงคนพูดเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

"ไม่เป็นไรจ้า..จะได้ล้างพร้อมกันไปเลย"

เธอพูดพร้อมกับชี้ไปที่กองจานเช้านี้..หญิงสาวตัวเล็กฮัมเพลงไปด้วยล้างจานไปด้วยอย่างอารมณ์ดี เด็กน้อยทำได้เพียงแต่เม้มปากแน่น..มองคาดโทษคนเป็นพ่อ..ที่ตอนนี้เธอเองก็ยังไม่ยอมรับอีกฝ่าย รามิลมองกลับแบบอึดอัด

"คุณมันไม่ได้เรื่อง"เสียงหวานกระซิบด่า..คนเป็นพ่อชะงักไป..ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันได้พูดอะไร..มนุษย์เมียเดินเข้ามาพร้อมจูงมือแน่น..ไม่พอยังส่งรอยยิ้มกว้างมาให้

"ปะ"

พอเห็นคุณสามีทำหน้างง..คนตัวเล็กเลยอธิบายเพิ่ม

"คุณหมอบอกว่า..ถ้าอยากรื้อฟื้นความทรงจำ..ต้องพาไปที่คุ้นเคยๆ..เดี๋ยวอัญพาพี่ไปดูที่ๆเราโตมานะ"น้ำเสียงหวานใส ดวงตากลมโตระยิบระยับ

คนตัวเล็กลากผู้ชายตัวโตออกจากบ้าน..พร้อมกับจะให้เขาซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซต์ประจำบ้าน..มันคือรถ honxx scoxx สีดำเทา

รามิลมองมันด้วยความสงสัย..หญิงสาวตัวเล็กใส่หมวกกันน็อคสีชมพู..ทั้งยังยื่นหมวกอีกอันที่เป็นสีเดียวกันมาให้

"จะให้ฉัน..เอ่อ..นั่งรถคันนี้นี่นะ"ชายหนุ่มกลืนน้ำลายดังเฮือก..ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความลังเล

"ทำไม..ทำหน้างั้นอะพี่..ทำเหมือนไม่เคยไปได้"

"ไม่อะ..ไม่ขึ้น..ฉันกลัวรถล้ม"ร่างสูงใหญ่ส่ายหน้าทันที..คนที่อ้างตัวว่าเป็นเมีย..มองกลับมาอย่างเห็นใจ

"อัญลืมไป..พี่ลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว..ไม่เป็นไรนะคะ..เราจะฟื้นความทรงจำด้วยกัน"น้ำเสียงคนพูดให้กำลังใจ

วันนี้..พอไร้คราบน้ำตา..ดวงตาคู่โตหายช้ำ..หญิงสาวตรงหน้า..ก็ดูจะสวยใช้ได้

พอหญิงสาวเห็นอดีตพี่ข้างบ้านเงียบไป..ดวงตาคมคู่สวยเต็มไปด้วยความลังเลใจ..อันธิยาจึงส่งคำถามที่คิดว่าเขาเองก็อยากรู้คำตอบเช่นกัน

"หรือพี่ไม่อยากรู้..ว่าอดีตตัวเองเป็นยังไง?"

ใบหน้าเล็กเอียงศีรษะน้อยๆ ส่งผลให้ผมสีน้ำตาลระหน้า..เขาเผลอจับมันทัดหู..คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีทันที..ความอ่อนโยนที่มาเวลา 'เผลอๆ' มันชวนให้ใจสั่น..แม้ไอ้คนทำจะไม่รู้สึกอะไรก็ตาม

เธอพูดถูก..ถ้าเอาแต่กลัว..เขาคงตามหาความทรงจำที่หายไปไม่เจอ..ยิ่งคืนวันผ่านไปนานเท่าไร..ความกลัวลึกๆ..ว่าตัวเองเป็นใครยิ่งเข้มข้น

กว่าจะรู้ตัวอีกที..ร่างสูงใหญ่ก็ใส่หมวกกันน็อคสีชมพู..กอดเอวยัยตัวแสบแน่น..เขาไม่แน่ใจว่าเคยนั่งรถมอเตอร์ไซต์มั้ย?

แต่พอได้นั่ง..เขากลับชอบยามที่ลมตีหน้า..กลิ่นยาสระผมอ่อนๆโชยมาตามลม

'เมียเขา..ตัวนิดเดียว'

อันธิยาจอดรถไว้หน้าโรงเรียนประจำอำเภอ..ก่อนจะจูงมือเขาเดินไปด้วยกัน ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่มองรอบๆอย่างสนใจ

โรงเรียนประกอบด้วยส่วนที่เป็นอาคารไม้เก่า..และตึกใหม่ที่พึ่งสร้าง..มีสนามเด็กเล่นขนาดไม่ใหญ่นักอยู่เยื้องออกไป..โชคดีวันนี้ตรงกับวันหยุดเลยไม่มีเด็กนักเรียน..ทั้งลุงยามยังเป็นคนเก่าคนแก่หมู่บ้านเดียวกัน..เขาเลยอนุญาตให้ศิษย์เก่าเข้าไปได้..ตอนที่แกเห็นรามิล..ลุงแกตกใจมาก..ใครๆต่างก็รู้ว่าอันธิยาเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวมาหลายปี..สามีตกทะเลหายตัวไปนานแล้ว

เสียงเจื้อยแจ้วส่งมาจากยัยตัวเล็ก

"สมัยก่อนเราเรียนที่นี้กันพี่..ตั้งแต่อนุบาลจนถึงป.6 ตอนพี่มิลอยู่ป.5 อัญก็กำลังขึ้นป.3 สมัยนั้นพี่มิลจะมาปลุกหนูทุกเช้า..ขี่จักรยานมาโรงเรียนด้วยกัน"

"อื่ม..แล้วไงต่อ..บ้านฉันอยู่ข้างบ้านเธอเหรอ?"เขาถามอย่างสนใจ..ยัยตัวเล็กส่งยิ้มตาหยีมาให้

"ใช่..บ้านเราอยู่ติดกันเลย..พี่มิลเห็นที่ดินที่ติดกันมั้ย..เดิมมีบ้านไม้เก่าๆหลังนึง พี่โตมากับยายหม่อน..อยู่กันสองยายหลานมาตั้งแต่อัญจำความได้ ตอนหลังเราแต่งงานกันบ้านหลังนั้นเลยทุบทิ้งไป แล้วพี่ก็พายายย้ายมาอยู่ด้วยกัน"

"แล้ว..ตอนนี้ยายอยู่ไหนละ"น้ำเสียงคนพูดลังเล..เมื่อคิดถึงใครบางคนที่เคยเลี้ยงดูเขามา..คนที่อ้างว่าเป็นเมียส่งยิ้มน้อยๆมาให้ ทั้งยังอธิบายอย่างอารมณ์ดี

"ยายหม่อนเสียได้ห้าปีแล้วจ๊ะพี่..ถ้าแกรู้..ว่าพี่มีชีวิตอยู่..ท่านคงดีใจ"

"..."

"แล้วสมัยเด็กพี่มีเพื่อนผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย..พี่เคยบอกหนูว่า..เล่นกับเด็กผู้หญิงสนุกกว่า"

"อ้อ..เหรอ..แล้ว..ไงต่อละ"คนฟังรับคำแบบจำใจ..เขานึกภาพตัวเองตอนวัยประถม เอาแต่เล่นกับเด็กผู้หญิง..เล่นโดดยาง..เล่นตุ๊กตาไม่ออก

"ส่วนเรื่องเรียน ตอนประถม4 นักเรียนมี38คน พี่สอบได้ที่37"

"..."

"ส่วนกีฬาพี่ไม่ได้เรื่องสักอย่าง..วิ่งก็ช้า..กิจกรรมกลางแจ้งก็ไม่ชอบ เพราะกลัวดำ"

"..."

"แต่ถึงอย่างงั้น คุณครูส่วนใหญ่ก็ชอบพี่นะ เพราะพี่เป็นเด็กกิจกรรม"

"ดูเป็นผู้ชายที่โง่..แล้วตุ้งติ้งอ่อนแอจังเลยเนอะ"คนตัวโตส่งยิ่มเหยๆ จะยิ้มก็ไม่ใช่จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออกมาให้..อันธิยาเบิกตากว้างทันทีก่อนจะอธิบายเสริม

"เวลาพี่กล้าหาญก็มีนะ..มีครั้งนึงหนูโดนพี่ป.6ไถเงิน ก็เป็นพี่นี้แหละที่เข้ามาช่วย..ตั้งแต่นั้นมาหนูตั้งเป้าหมายในชีวิต..ว่าคู่ชีวิตก็คือพี่"น้ำเสียงคนพูดภูมิใจ..ดวงตากลมโตสีน้ำตาลระยิบระยับ..คนฟังเริ่มมีสีหน้าไม่ดี

'เธอพูดเรื่องจริงใช่มั้ย'

"ตอนหนูจีบพี่..นมโรงเรียนหนูยกให้พี่ทุกวันเลย"

"..."

"อ้าว..พี่รามิล..พี่จะเดินไปไหนอะ"

หญิงสาวเรียกพร้อมวิ่งตาม..ร่างสูงใหญ่จ้ำอ้าวไม่ได้หยุด..เสียงเข้มเถียงกับเจ้าตัวเล็กลอยมาตามลม

"เธอจะบอกว่าฉันเห็นแก่กินเลยมายอมเป็นแฟนเธอนี้นะ!!"

"อื่อ..แล้วทุกเย็น ฉันยังเอาเงินที่แม่ให้..ไปซื้อลูกชิ้นหน้าโรงเรียนเลี้ยงพี่ด้วยนะ..พี่ชอบกินไส้กรอกแดงที่สุด"หญิงสาวพูดอย่างภูมิใจ เธอนะสายเปย์ตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว..ส่วนฝ่ายชายอยากจะร้องไห้

"ก็เป็นผู้ชายเห็นแก่กินอยู่ดีปะ"น้ำเสียงคนพูดอารมณ์เสีย

"เอาน้า..พี่..มันก็แค่อดีตจะคิดมากทำไม"

"โอ้ยย อดีตแบบนี้ฝังๆไปเห๊อะ"