บทนำ

สนามบิน..

ติ๊ง!

'ท่านผู้โดยสารไฟลต์บิน FD3310 เวลาออก 13:00 ไทยแลนด์-อเมริกา สามารถเช็กอินได้ที่เคาน์เตอร์บริการได้แล้วนะคะ ขอบคุณค่ะ'

เสียงประกาศตามสายดังขึ้นเรียกความสนใจจากผู้โดยสารสายการบินนั้นที่กำลังเดินเตร่อยู่ในโซนขายของฝากให้มุ่งหน้าไปยังเคาน์เตอร์เช็กอิน หนึ่งในนั้นคือวิลเลียมชายหนุ่มเดินอาดๆ มาที่เคาน์เตอร์พร้อมกับลูกน้องคนสนิท และได้ยืนรอให้ลูกน้องจัดการทุกอย่างให้ เมื่อเสร็จแล้วก็เดินไปรอที่ประตูขาออก

"ฮ่าๆ นั่นสิเธอ ฉันว่าพี่ก้องภพคงดีใจแน่ๆ ที่ฉันไปเซอร์ไพรส์วันเกิดน่ะ นี่ก็เตรียมของขวัญให้แล้วนะ"

เสียงหัวเราะของผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลังเข้ามาในโสตประสาทวิลเลียมจนเขาต้องหันกลับไปมอง หญิงสาวหน้าตาสวยแต่การแต่งตัวเหมือนหลุดออกมาจากยุคเก้าศูนย์ ผมก็รวบตึงไว้ท้ายทอยและยังใส่แว่นหนาเตอะ ไม่มีเสน่ห์เอาเสียเลย วิลเลียมส่ายหน้าไปมาเบาๆ แล้วดึงสายตากลับมามองหาสิ่งสวยงาม

แอร์สาวสุดสวยลากกระเป๋าสัมภาระเดินผ่านเขา และเธอก็ถูกวิลเลียมตกด้วยรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ ท่ามกลางเสียงพูดคุยของผู้โดยสารที่นั่งอยู่ด้วยกันแทรกด้วยเสียงหัวเราะของมนุษย์ป้าคนนั้นที่ยังไม่หยุดคุยโทรศัพท์ง่ายๆ

"คราวหน้าผมว่านายนั่งชั้นธุรกิจเถอะครับนาย ผมว่ามัน…"

"ไม่เป็นไร กูโอเค..แต่ถ้ายัยป้านั่นยังไม่หยุดหัวเราะเสียงแหลมๆ กูอาจจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้" เดคลูกน้องคนสนิทหันมองตามเสียงหัวเราะ ตอนนี้เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งคุยโทรศัพท์อย่างออกรสอยู่ด้านหลังเจ้านาย ก่อนจะสะดุดตากับสีลิปสติกที่ขัดกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้เครื่องสำอาง แล้วดึงสายตากลับมา

"เดี๋ยวผมจัดการให้นะครับ" ว่าจบเดคก็เดินมาสะกิดหญิงสาวแล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ "คุณผู้หญิงช่วยลดเสียงลงได้ไหมครับ พอดีคุณกำลังรบกวนเจ้านายผมอยู่" หญิงสาวหันมองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มคนที่นั่งหันหลังอยู่แล้วมองหน้าเดค

"อ๋อ ขอโทษค่ะงั้นฉันจะเบาเสียงนะคะ"

"ขอบคุณครับ" เมื่อเดคเดินออกมาแล้วเธอก็ย้ายไปคุยโทรศัพท์ที่อื่นแทน แต่เสียงหัวเราะขบขันก็ยังดังเข้ามาในโสตประสาทเขาอยู่ดี วิลเลียมเลื่อนแว่นกันแดดลงแล้วหันมอง

"ต้องหาอะไรอุดปากเธอดี ถึงจะหยุดได้" เขาทำหน้าเซ็ง เพราะคนอื่นไม่ได้พูดคุยกันเสียงดังขนาดนี้เลย แต่ก็ไม่ได้นำพาอะไรเขาเลยเลิกสนใจเธอจนกระทั่งถึงเวลาขึ้นเครื่อง มันอาจจะเป็นความซวยของเขาที่ได้นั่งใกล้กับเธอ

"นายโอเคนะครับ" เดคเอ่ยถามเจ้านายด้วยสีหน้าลำบากใจสุดๆ และคำตอบที่ได้ก็ทำให้เขาโล่งใจไป

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ถึงแล้ว" ว่าจบวิลเลียมก็หยิบหูฟังขึ้นมาครอบหูและปิดเปลือกตาลง ไม่ได้สนใจใครทั้งนั้นจนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาสี่ชั่วโมงกับการนั่งอยู่กับที่ ชายหนุ่มเดินออกมาล้างหน้าในห้องน้ำเพื่อไล่ความเหนื่อยล้า แต่ทว่าแอร์โฮสเตสสาวคนนั้นกลับเดินผ่านมาพอดี ทั้งสองสบตากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่วิลเลียมจะผลักเธอเข้ามาในห้องน้ำและกดล็อกประตูไว้

"ทำอะไรเหรอคะ" เธอเอ่ยถามเสียงติดหอบขณะที่มาเฟียหนุ่มกำลังปลดหัวเข็มขัดหนังออกอย่างเชื่องช้า วิลเลียมกระตุกยิ้มอย่างยากจะคาดเดา ก่อนจะเชยปลายคางมนขึ้นเล็กน้อยจนได้สบตากับหญิงสาวเจ้าของริมฝีปากจิ้มลิ้มเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูระเรื่อ ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยริมฝีปากเธอเบาๆ และสอดเข้าไปในปาก

"เธอไม่ได้ต้องการเหมือนกันเหรอ ดูเหมือนเธอจะทำเป็นใสซื่อมากกว่านะ" แอร์สาวเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะรูดกางเกงชั้นในชายสีดำลงแล้วประคองท่อนลำเขื่องออกมาจนส่วนหัวมนสัมผัสกับกลีบปาก "เธอคงไม่ต้องให้ฉันสอนหรอกใช่ไหม..สาวน้อย" วิลเลียมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ก่อนที่หญิงสาวตรงหน้าจะย่อเข่านั่งลงแล้วจับท่อนลำเขื่องของเขาชักรูดขึ้นลงสองสามครั้ง

เธออ้าปากครอบส่วนหัวเห็ดแดงก่ำและปล่อยให้มันลื่นไหลเข้าปากจนสุดความยาว ศีรษะเล็กเริ่มเคลื่อนขึ้นลงเป็นจังหวะสอดรับกับการชักรูดท่อนลำเขื่องโอบรอบด้วยเส้นเลือดปูดนูนมากมาย

"อ๊า~" วิลเลียมวางมือข้างหนึ่งลงกับผนังห้องน้ำด้วยพื้นที่มันแคบเขาจึงขยับไปไหนไม่ได้มากนัก มือหนาอีกข้างกดศีรษะแอร์สาวลงเป็นจังหวะหนักหน่วง

ริมฝีปากจิ้มลิ้มครูดขึ้นลงกับท่อนลำ ส่งผลให้น้ำลายสีใสยืดออกเป็นสายธาร ตอนนี้ใบหน้าเธอแดงปลั่งด้วยความเขินและเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเพราะองคชาตเขาขยายใหญ่กว่าเดิม หลายนาทีที่เธอปรนเปรอเขาด้วยปากและสิ่งที่คาดหวังคือทำให้วิลเลียมพอใจ ไม่กี่นาทีต่อมาน้ำรักสีขุ่นก็ฉีดพุ่งรดริมฝีปากเธอจนหยดย้อยลงมาตามปลายคาง

"อร่อยจังเลยค่ะ" แอร์สาวเอ่ยบอกหลังจากถอดริมฝีปากออกแล้ว เธอใช้นิ้วปาดน้ำรักเขาเข้าปากและกลืนกินราวกับว่ามันอร่อยนักหนา

"เดี๋ยวฉันจะโอนเงินให้แล้วกัน เอาเลขบัญชีให้ลูกน้องฉัน" วิลเลียมเกลี่ยริมฝีปากเธอแล้วเก็บกระสวยอวกาศให้เข้าที่

หลายนาทีต่อมา

"เอ๊ะ? มีคนอยู่ในห้องน้ำเหรอ" เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างมึนงง แต่ในตอนที่เธอจะหันหลังเดินกลับไปยังเบาะที่นั่งเสียงปลดล็อกประตูก็ดังขึ้นและผู้ชายร่างสูงใหญ่ก็เดินออกมา 'อ๊ะ! นี่ผู้ชายอยู่ในห้องน้ำและ..อะ..อะไรกันเนี่ย แอร์ก็อยู่ในห้องน้ำด้วยเหรอ'

"…" วิลเลียมตวัดสายตามองหน้ามนุษย์ป้าแว่นหนาเตอะคนเดิมด้วยสายตาดุดันแล้วเดินผ่านไป ส่วนแอร์สาวหันมายิ้มให้เธอแล้วตวัดลิ้นเลียริมฝีปาก เดินตามชายหนุ่มไปเช่นกัน

"นะ..นี่พวกเขาทำอะไรกันในห้องน้ำเนี่ย" หญิงสาวทำหน้าเหวอกับความคิดตัวเองแม้เธอจะไม่เคยสัมผัสเหตุการณ์แบบนั้นมาก่อนก็เถอะ เธอส่ายหน้าพัลวันก่อนจะแง้มประตูห้องน้ำแล้วยื่นหน้าเข้าไป ใช้สายตาสำรวจจนแน่ใจแล้วค่อยเข้ามาทำธุระส่วนตัว