10 เปลี่ยนแปลง

“ก็ใช่น่ะสิทำไมไม่รู้จักส่องกระจกดูบ้าง หรือคุณน่าเกลียดจนไม่อยากให้ใครเห็น จนต้องไว้หนวดเคราปิดหน้าไว้”

“ผมหล่อเกินไปต่างหาก” คนหลงตัวเองเลิกคิ้วสูง มองคนตัวเล็กเบิกตากว้างจ้องมองมายังเขา ทำให้รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ใกล้เขามากเพียงใด และตอนนี้ดูเหมือนเธอจะอยู่ในท่าที่เสียเปรียบอยู่ด้วย -เวลาเธอเป็นตัวเองนี่น่ารักเชียว- เขาคิด

“หลงตัวเองไปมั้ยเนี่ย”

“ความจริง” เขายักคิ้วใส่เธอก่อนพูดต่อ “คนอื่นยังไม่เดือดร้อนเลย แล้วคุณจะมาเดือดร้อนทำไม”

“ก็คนอื่นไม่กล้าบอกคุณไง หน้าโหดขนาดนี้ มีปมรึไงถึงได้ปล่อยเนื้อปล่อยตัวขนาดนี้”

“นี่” ต้องยอมรับว่าคำพูดของเธอทำเขาอึ้งไม่น้อย เพราะทุกคำที่เธอพูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมด นี่เขามัวปล่อยให้ชีวิตตัวเองจมปลักอยู่กับเรื่องในอดีตจนลืมดูแลตัวเอง

“เอาล่ะ ๆ มันเรื่องของคุณแต่ตอนนี้ช่วยปล่อยฉันก่อนได้มั้ย”

“ทำไมกลัวเหรอ” เขากระชับร่างบางเข้าหาอย่างตั้งใจ

“ใช่ฉันกลัว” เธอตอบตามตรงวินาทีประจันหน้ากัน เขาเห็นแววตาตระหนกแกมประหม่าของเธอ จึงปล่อยมือบางให้เป็นอิสระ

“แล้วนี่กำลังจะไปไหน”

“ฉันหิวน้ำ” เธอบอกก่อนจะเดินตรงไปยังครัว

“แล้วรู้เหรอว่าอยู่ตรงไหน”

“ไม่รู้! แต่ก็คงหาได้ไม่ยากหรอก” กรวัฒน์ยืนกอดอกพิงประตูมองอยู่นาน คิดว่าเธอคงหาไม่เจอแน่เพราะครัวบ้านเขาออกแบบมาพิเศษ เลยเดินไปหยิบให้

“อ่าวนี่” เขายื่นขวดน้ำให้

“โอ๊ะ ขอบคุณนะ ครัวบ้านคนรวยนี่ซับซ้อนเนอะ มีที่เก็บเยอะแยะไปหมดเลย ไม่เหมือนครัวบ้านฉัน แค่เดินเข้ามาก็เจอของที่อยากได้แล้ว” เธอพูดแก้เขินก่อนพูดต่อ

“ว่าแต่ ฉันเอาขึ้นไปกินข้างบนด้วยได้มั้ยเผื่อหิวอีก”

“อืม”

“ขอบคุณนะ แล้วนี่คุณจะขึ้นข้างบนเลยหรือเปล่า”

“อือ”

“ดีเลยงั้นขึ้นไปพร้อมกันสิ”

“ทำไม...กลัวผีเหรอ”

“บ้าเหรอใครกลัว ผีไม่มีจริงซะหน่อย”

“แล้วเมื่อกี้ร้องโวยซะลั่นบ้าน”

“ก็คุณมันน่ากลัวนิ”

“หรา”

-กลัวผีชัด ๆ ยังจะมาแถอีกคนเรา- เขาคิด

-ชิ ทำเป็นรู้ทัน- เธอคิด

“ห้องนอนเป็นไงหลับสบายมั้ย”

“พูดตรง ๆเลยนะ ฉันนอนไม่หลับ ยังปรับตัวไม่ได้”

“เดียวก็ชิน สวิตช์ไฟด้านบนอยู่ตรงนี้ ปิดด้วยล่ะแล้วเข้าห้องไปนอนได้แล้ว” เขาสั่งก่อนเดินเข้าห้องตัวเอง

-ยัยเม่นนี่ตอนไม่พองขนก็น่ารักดีนะ- เขาคิดขณะที่ส่องกระจกมองสำรวจใบหน้าตัวเอง ก็นานแล้วที่เขาไม่ได้ตัดผมโกนหนวดเลย

เช้าวันต่อมา

“หนูเมย์เป็นยังไงบ้างหลับสบายดีมั้ยลูก”

“เมย์นอนไม่ค่อยหลับเลยค่ะคุณป้า ไม่ชินกับห้องนอนใหญ่ๆ”

“เดี๋ยวอยู่ไปนาน ๆ ก็ชินเอง มากินข้าวเช้ากับป้ามา”

“ค่ะ วันนี้เมย์ขอไปเยี่ยมแม่อีกนะคะ”

“ได้ซิจ้ะเดี๋ยวป้าให้พิทักษ์ไปส่ง”

“ขอบคุณค่ะ”

“อ่าวกรไม่ทานข้าวด้วยกันก่อนเหรอ”

“ไม่ครับคุณแม่ วันนี้ผมรีบ”

“งั้นก็ขับรถดี ๆ นะ”

“ครับ เจอกันที่บริษัทครับ”

เมธาวีใช้เวลาทั้งวันอยู่กับมารดาให้หายคิดถึง เธอรู้สึกว่าการที่มารดาได้มารักษาที่นี่ ทำให้เธอมีความหวังมากขึ้น ก่อนหน้านี้มารดาไม่เคยบอกเธอมาก่อนเลยว่าเป็นโรคหัวใจ จนกระทั่งป่วยหนักเธอถึงได้รู้

ด้านกรวัฒน์ใช้เวลาไปกับการเปลี่ยนลุคตัวเอง เขาเข้าร้านตัดผม รวมถึงช็อปปิ้งเสื้อผ้าใหม่ หลังจากไม่ได้ทำเรื่องพวกนี้มานานมากแล้ว ตั้งแต่อกหักจากความรักครั้งก่อน ก้าวแรกที่เขาเดินเข้ามาภายในบ้าน คุณหญิงแก้วฤดีที่เห็นก่อนใคร ยืนตะลึงมองสำรวจบุตรชายตั้งแต่หัวจนเท้า ทั้งดีใจและแปลกใจที่เห็นลูกชายตัดผมโกนหนวดกลับมาเป็นผู้เป็นคนอีกครั้ง

“นี่กรลูกชายแม่จริง ๆ ใช่มั้ย เกิดอะไรขึ้นกับลูกของแม่”

ก่อนหน้านี้ไม่ว่าใครจะพูดอะไรลูกชายเขาก็ไม่สะทกสะท้าน แต่อยู่ ๆกับทำสิ่งที่เธอไม่คิดว่าจะทำ

“คุณแม่ครับ” กรวัฒน์เรียกมารดาลากเสียงยาว เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายแซว

“เอาละ ๆ แม่ไม่แซวแล้ว ลูกชายคนเดิมของแม่กลับมาแล้วรู้มั้ยว่าแม่ดีใจแค่ไหนเนี่ย”

“ขอโทษนะครับ ที่ทำให้เป็นห่วงอยู่นาน”

“ไม่เป็นไรหรอกลูก แค่กรคนเดิมของแม่กลับมาก็ดีมากแล้ว หล่อมากขนาดนี้ ต้องมีสาว ๆเข้ามาจีบลูกชายแม่แน่ ๆ”

ดีใจเสร็จก็อดชมในความหล่อของบุตรชายของตนเองไม่ได้ ถึงจะไม่ใช่ผู้ชายมีกล้าม แต่ก็ไม่ได้อ้วนจนมีพุงย้อยจนน่าเกลียด

“ไม่เอาแล้วครับ”

“ให้มันจริงเถอะลูกชาย มาทานข้าวกัน”

“แล้วนี่หลานสาวคุณแม่ยังไม่กลับหรือครับ”

“ยังจ้ะ เห็นว่าออกจากโรงพยาบาลมาได้สักพักแล้ว นี่น่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะ เราทานกันก่อนเลยไม่ต้องรอ”

ตอบคำถามบุตรชายสายตาก็มองพินิจมองด้วยความสงสัย ปกติลูกชายเธอไม่สนใจใครด้วยซ้ำ นี่ถึงขั้นถามหาหรือการเปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งนี้ เกี่ยวข้องกับหญิงสาว แก้วฤดีคิด