ปีศาจน้อย 4

เพ่ยหลิงยังคงคลี่ยิ้มแช่มชื่นราวดอกไม้แย้มกลีบ เบิกบานยิ่ง

เว่ยหยางพยายามถอนสายตาออกจากแน่งน้อยตรงหน้า ไม่คิดถามนามอีกฝ่าย แล้วนั่งลงตกปลาเช่นเดิม ไม่สนใจนางอีก

เหตุที่เป็นเช่นนี้ เพราะตัวเขามีปมในใจยากปลดออก มันคล้ายเกลียวเชือกที่ถูกมัดเอาไว้อย่างแน่นหนาตั้งแต่เกิดมา

ย้อนกลับไปเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน มีสตรีผู้หนึ่งได้รับการช่วยเหลือจากบุรุษจนหลุดพ้นจากอันตรายได้หวุดหวิด นางจึงคิดจะมอบทั้งชีวิตให้ชายผู้นั้น นางหลงรักเขาและได้แต่งงานอย่างสมเกียรติ หวังเพียงดูแลเขาตลอดไปเป็นการตอบแทน

ทว่าฟ้าดินคล้ายกลั่นแกล้ง สามเดือนหลังแต่งงาน ฝ่ายบุรุษกลับพาสตรีเข้าบ้านมา เอ่ยปากตามตรงว่าเป็นคนรัก จากนั้นก็ตบแต่งเป็นอนุภรรยาด้วยการสวมชุดแดงเดินเข้าเรือน

แม้ไร้พิธีเอิกเกริก แต่กลับหยามกันได้อย่างโหดร้าย

ต่อมาเพียงเจ็ดเดือน ฝ่ายอนุก็ให้กำเนิดบุตรชายก่อนภรรยาเอกที่แต่งก่อนอย่างไร้ยางอาย

แต่กระนั้นก็ยังนับว่าโชคดีไม่น้อย เมื่อหลายเดือนต่อมาฝ่ายภรรยาเอกให้กำเนิดบุตรชายเช่นกัน จากนั้นฝ่ายบุรุษยังมีอนุเข้าบ้านมาอีกหลายคน เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากภรรยาเอกที่มีอคติต่ออนุคนแรก หลายปีผ่านพ้น บุตรชายสองคนเติบใหญ่ บุตรภรรยาเอกต้องเรียกบุตรอนุว่าพี่ชายตามคำสั่งบิดา มีสิทธิเท่าเทียมทุกสิ่ง ยกเว้นเพียงตำแหน่งผู้นำตระกูล

ความสุขมิเคยมี ความทุกข์ยิ่งเด่นชัด เมื่อภรรยาเอกตาย บุตรชายคนรองถูกปองร้าย ทุกสิ่งในชีวิตสะบั้นหลุดลอยที่ริมผา พร้อมเส้นเสียงของพี่ชายบอกกล่าวว่าบิดาต้องการเช่นนี้

ชายหญิงเขารักกันอยู่ดีๆ มารดาเจ้าก็เข้ามาแทรกกลาง อ้างเรื่องทดแทนคุณได้อย่างน่าขัน แท้จริงมารดาเจ้ายกตระกูลอันยิ่งใหญ่เข้าล่อลวงบิดาข้า จงตายตกตามไปอยู่ด้วยกันเสียเถิด

วาจาที่สะท้อนก้องยังคงติดตรึง เว่ยหยางล้วนระลึกได้ ว่าความผิดพลาดเกิดขึ้นที่ใด

การช่วยเหลือให้รอดพ้นความตาย การยกอำนาจตระกูลมายัดเยียด และการหลงรักเพียงเพราะคำว่าได้ช่วยเหลือกัน ย่อมไม่ควรเกิดขึ้น

เขาไม่ปรารถนาความสัมพันธ์ชายหญิงกับสตรีนางใดด้วยเหตุผลเหล่านี้

เป็นความจริงที่ว่า เพ่ยหลิงย่อมไม่ล่วงรู้เรื่องราวส่วนตัวของเว่ยหยาง แต่กระนั้นนางกลับดูออก ว่าเขามีอดีตอันมืดมนยิ่ง

ที่ริมผาครานั้น สาวน้อยได้ยินทุกสิ่งชัดเจนแม้ยืนห่างไกล

พี่ชายผู้หนึ่งซึ่งนางบังเอิญได้ช่วยเหลือในคราแรกตะโกนใส่หน้าว่าที่สามีของนางอย่างเดือดดาลพลุ่งพล่านว่าเขามีมารดาเป็นปีศาจ แย่งชายคนรักของผู้อื่น

ทุกถ้อยวาจาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง พร้อมกับทำร้ายกันจนเลือดสาด มีบุรุษอีกหลายคนรุมล้อมฟาดดาบอย่างโหดเหี้ยม

กระทั่งเขาเจ็บสาหัสตกหน้าผามีเลือดอาบร่างทั่วแขนขา

อา...ระหว่างรอปักปิ่นแล้วแต่งงาน คงต้องคอยดูแลประคบประหงมว่าที่สามีอย่างดีแล้วล่ะ

ดรุณีน้อยนามเพ่ยหลิงยังคงคิดในใจอย่างใสซื่อบริสุทธิ์ไร้เดียงสาไม่เปลี่ยนแปลง

นางยอบกายลงนั่งเคียงข้างร่างสูง แม้รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายเย็นชา ผิดกับบรรยากาศสดชื่นรอบด้าน ก็หาได้ใส่ใจไม่ เสียงเล็กเพียงเปล่งออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มว่า

“ทุกคนล้วนเกิดมาตามชะตาฟ้าลิขิต ทุกผลกรรมที่ต้องชดใช้ นรกย่อมตามเก็บบันทึกสิ่งที่พวกเขากระทำ หาใช่ตัวท่านที่ต้องอดทนแบกรับไว้ไม่”

ประโยคเรียบเรื่อยจากเด็กสาวข้างกาย ทำดวงตาคมของเว่ยหยางกระตุกเล็กน้อย ในใจอุ่นวาบอย่างประหลาด

เพ่ยหลิงยื่นมือขึ้นตบบ่ากว้างอย่างต้องการให้กำลังใจและปลอบโยนในคราเดียวกัน จากนั้นก็เอ่ยสำทับอีกว่า

“หนึ่งเดียวที่ท่านควรใส่ใจคือในอีกสองปีข้างหน้า ควรทำอย่างไร จึงจะเป็นสามีที่ดีของภรรยาเป็นบิดาที่ดีของบุตรทุกคน”

ประโยคต่อมา ทำชายหนุ่มยิ่งตรึงตามอง...