ปีศาจน้อย 1

ยอดเขาสูงชันอันเงียบสงบ กระแสลมโชยวูบผ่านร่างแกร่งของสองบุรุษไม่ขาดสาย พวกเขายืนจ้องหน้ากันด้วยดวงตาแดงก่ำ หยาดโลหิตไหลรินเป็นทางยาว

หนึ่งคือพี่ชายกับอีกหนึ่งคือน้องชาย แม้ต่างมารดา แต่ทว่ามีบิดาคนเดียวกัน

การท้าประลองเกิดขึ้นมาเนิ่นนานแล้ว พวกเขาต่างมีฝีมือเท่าเทียม เมื่อฝ่ายหนึ่งรุกฝ่ายหนึ่งก็รับ และส่งกลับกระแทกกระทั้นโดยพร้อมเพรียง ผลที่ได้คือเลือดสดๆ พุ่งออกจากกลีบปากราวม่านฝน หัวแตก คิ้วแตก มีบาดแผลทั่วร่าง

ทั้งสองคนใกล้สิ้นแรงเต็มที คล้ายกับว่าหัวใจไม่อยากจะเต้นอีกแล้วในยามนี้ แต่จะให้ดี อีกฝ่ายควรสิ้นชีพไปก่อน

การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไปอย่างบ้าคลั่ง มีคำว่าศักดิ์ศรีชายชาญค้ำคอ และหากใครไม่ตายย่อมได้ไปต่อในตำแหน่งผู้นำตระกูล

แน่นอนว่าตำแหน่งนี้คือบุตรชายสายหลัก ทว่าผู้เป็นพี่ชายกลับไม่คิดยินยอม ในเมื่อสตรีไร้ยางอายผู้นั้นสิ้นชีพไปแล้ว ตำแหน่งฮูหยินของบิดาที่ว่างลง ย่อมต้องเป็นของมารดาแห่งเขาเข้าแทนที่ ขอเพียงน้องชายผู้นี้ตายตามมารดาไปอีกคน ทุกอย่างย่อมง่ายขึ้น

หากแต่สายเลือดเส้นหลักที่แท้จริงมีหรือจะยอม อีกฝ่ายเป็นถึงบุตรชายของฮูหยินเอกที่ถูกต้อง แม้จะสิ้นชีพไปแล้วก็ตาม

ผู้เป็นน้องชายฝีมือการสังหารไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าผู้พี่ ตำแหน่งแม่ทัพแม้ได้มาตอนอายุน้อย กระนั้นกลับไม่อาจดูเบา

เสียงต่อสู้ห้าวหาญเกิดขึ้นเช่นนั้นอีกครู่ใหญ่ หนึ่งชั่วยามถัดมาอาวุธของแต่ละฝ่ายบุกทะลวงจุดตายของแต่ละคนอย่างแม่นยำ ทั้งสองกระเด็นลอยห่างจากกันไปไกลหลายจั้ง ก่อนจะต่างฝ่ายต่างล้มฟุบหมดสติไปทันที

เนิ่นนานเท่าใดไม่อาจล่วงรู้ ฝ่ายน้องชายตื่นขึ้นมาก่อน เขามีนามว่าจ้าวเว่ยหยาง ผู้ถูกท้าประลองจากชายผู้พี่ และรู้ดีด้วยว่าเหตุใดอีกฝ่ายจึงทำเช่นนี้

แน่นอนว่าต้องการกำจัดเขาให้ตายตามมารดาไป เพื่อที่สตรีผู้นั้นของบิดาจะได้รับการเชิดหน้าชูตาขึ้นมาแทนที่ ตามด้วยพี่ชายจักได้รับตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูล

ทั้งบิดาและพี่ชายล้วนร่วมมือกัน หมายสังหารเขาอย่างเลือดเย็น

เว่ยหยางค่อยๆ พยุงร่างบาดเจ็บสาหัสของตนลุกขึ้นนั่ง ปรับลมหายใจอยู่ครู่ใหญ่ ไม่ช้า...ก็ปรับสมดุลร่างกายได้ แล้วฝืนยืนอย่างยากลำบาก พาร่างอ่อนแรงเดินไปทางพี่ชาย

ร่างสูงเปื้อนเลือดกวาดสายตาคมดำที่มีเลือดร้อนระอุโอบล้อมจนหนักอึ้ง เพ่งมองไปทางร่างของพี่ชาย เห็นเขายังคงนอนแน่นิ่ง ไร้สติอยู่บนพื้นดิน

ทว่ากลับมิได้อยู่เพียงผู้เดียว ข้างกายพี่ชายมีแน่งน้อยนางหนึ่ง คล้ายเทพเซียนจำแลง ลำตัวเรืองแสงสีทอง

เว่ยหยางหลี่ตาเพ่งมองยิ่งกว่าเดิม เห็นเด็กน้อยนางนั้นกำลังทำการรักษาบาดแผลให้พี่ชาย

นางปลดปล่อยพลังสายหนึ่งที่มองไม่เห็นรูปร่าง คล้ายพลังเร้นลับสักอย่าง รับรู้ได้เพียงว่าเป็นไอเย็นแปลกประหลาด ยังผลให้เลือดหยุดไหล บาดแผลตามลำตัวพี่ชายหายไป

ไม่นาน...แน่งน้อยก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากไปอย่างร่าเริงทิ้งเอาไว้เพียงพี่ชายให้นอนสลบเช่นเดิม

ชายหนุ่มตะลึงวูบในใจ เห็นพี่ชายยังไร้สติคล้ายสิ้นชีพไปแล้วแท้ๆ แต่อาการบาดเจ็บกลับสลายไปแล้ว

ผ่านไปราวครึ่งก้านธูป ในขณะที่ร่างกายของเว่ยหยางยังคงบาดเจ็บสาหัสและอ่อนแรงแม้แต่ยกดาบ แต่พี่ชายกลับตื่นผงาดขึ้นมาด้วยร่างกายที่แข็งแรง เปี่ยมพลัง

ความตะลึงลานยิ่งบังเกิดแก่เว่ยหยาง เขาสบถหนึ่งคำ

บัดซบ!