ตอนที่2.หนทางที่เลือกเอง 3

สุดท้ายแล้วคำสัญญาของเขาก็ไม่ต่างอะไรกับลมปากที่หาความน่าเชื่อถือไม่ได้เลย

“ท้อง!!” ฉันพึมพำเสียงแหบ

“ฉันท้องกับวิน เราสองคนรักกัน” ฉันกัดกระพุ้งแก้มเพื่อเตือนสติตัวเอง ฉันจะทำตัวอ่อนแอต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ น้ำตาของฉันมีค่ามากกว่าจะเสียให้กับผู้ชายหัวใจโลเลคนหนึ่ง

“ค่ะ ฉันรับรู้แล้ว” ฉันตอบทั้งที่ยังเบลอ

“หย่ากับเขาซะ ฉันไม่อยากให้การเริ่มต้นของฉันกับเขามีปัญหา”

ฉันเงยหน้ามองสบตาคนแปลกหน้า แววตาของหล่อนเต็มไปด้วยความโกรธและความชิงชัง หล่อนมองฉันเหมือนกับว่าฉันสร้างปัญหาใหญ่ให้กับหล่อน ทั้งที่ความจริงแล้ว ฉันอยู่เฉยๆ แล้วก็เป็นฝ่ายถูกทรยศด้วยซ้ำ

“คุณรู้”

หล่อนถลึงตาใส่ “ฉันไม่คิดว่าวินจะตาต่ำ คว้าใครไม่รู้มาเป็นคู่ครอง” เสียงของหล่อนถูกกดให้ต่ำ เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่ต่างอะไรกับเสียงคำราม

ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ฉันถูกคนแปลกหน้าหยามศักดิ์ศรี ฉันไม่ใช่คนผิดสักหน่อย หากถามหาความรับผิดชอบ หล่อนไม่มีทางได้จากฉันแน่ๆ “ขนาดคุณรู้ คุณก็ยังปล่อยให้เลยเถิดจนถึงขนาดนี้” ฉันแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ใช้คำพูดที่รุนแรงอะไรเลย

แต่คงเพราะคำพูดของฉันกระแทกเข้ากลางแสกหน้าของหล่อน

ท่าทางที่หยิ่งทะนงนั่นเลยกระจัดกระจาย

“กรี๊ดดดดดด!!” หล่อนกรีดร้อง จนคนที่เดินอยู่ไกลๆ หันมาสนใจ หลังกระแทกส้นเท้าจนพอใจ หญิงผู้นั้นก็หันมาตะคอกใส่ฉัน

“หล่อนมีสิทธิอะไรมาวิจารณ์ฉันแบบนั้น”

ฉันเริ่มงง ฉันผิดตรงไหน ความจริงฉันควรต่อว่าผู้หญิงตรงหน้าให้รุนแรงกว่านี้ด้วยซ้ำ

“ฉันไม่ได้วิจารณ์คุณ ฉันแค่ถาม?”

“เหอะ!! ผู้หญิงอย่าเธอมีตรงไหนที่คู่ควรกับวิน” หลังสะบัดหน้าใส่จนฉันห่วงว่าคอของหล่อนจะเคล็ด หล่อนก็กระแทกเสียงใส่ฉันรัวๆ ฉันอ่อนล้าไปทั้งตัวและหัวใจ ชีวิตฉันไม่ควรมาเจออะไรแบบนี้เลย

ฉันถูกคนรักทรยศ และก็ถูกผู้หญิงคนใหม่ของเขาต่อว่าปาวๆ

ฉันเตรียมจะหาทางเลี่ยง “ผู้หญิงแบบเธอเป็นได้แค่ของเล่นของผู้ชายรวยเท่านั้นแหละ” ฉันหูผึ่ง ความโกรธครอบงำจนฉันหน้ามืด ฉันตวัดตามองหน้าคนพูด คำพูดเผ็ดร้อนไหลเข้ามาในสมองฉันเหมือนภาพบนโปรเจคเตอร์

“อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้นคะ” ฉันสะกดความโกรธของตัวเอง พยายามสำรวมเสียงให้สุภาพที่สุด ฉันไม่ควรสติแตกเพราะคำพูดส่อเสียดที่ไม่เป็นความจริง

“สังคมของเธอไง ฉันเห็นมาเยอะแล้ว ผู้หญิงทะเยอทะยานอยากรวยทางลัด”

ฉันเกือบตะโกนใส่หน้าหล่อน แต่อะไรบางอย่างกระตุ้นเตือนฉัน ฉันไม่ควรทำตัวตกต่ำให้ผู้หญิงตรงหน้าหยิบยกมาแดกดันได้

“นัดวัน ‘หย่า’ มาได้เลยค่ะ ฉันจะไม่เรียกร้องอะไรเลย” ฉันตอบด้วยเสียงที่เรียบที่สุด

ท่าทางหล่อนแปลกใจไม่น้อย “เธอจะไม่แบล็กเมล์วินคราวหลังแน่นะ”

“ฉันไม่มีอะไรที่อยากได้จากผู้ชายของคุณสักอย่างเลยค่ะ” ฉันตอบกลับ ความรักปลอมๆ ที่เขาเคยให้ ฉันก็อยากจะโยนคืนให้เขาทั้งหมดด้วย

“ฉันไม่ไว้ใจเธอ”

“นั่นมันปัญหาของคุณ ไม่เกี่ยวกับฉันค่ะ” ฉันทำท่าจะเดินหนี แต่ผู้หญิงคนนั้นถลันมาขวางหน้า และเพราะฟุตบาทที่ไม่เคยราบเรียบของประเทศนี้ เลยทำให้หญิงผู้นั้นเสียหลัก ฉันเบี่ยงตัวหลบตามสัญชาตญาณ ผลสุดท้ายหญิงผู้นั้นก็ถลาล้มลงไปบนพื้น พร้อมกับเสียงร้องกรี๊ดๆ ของบุคคลที่มาใหม่

“ตายแล้วยัยภา หนูเจ็บไหมลูก!!” เสียงแหลมบาดหู กับท่าทางร้อนรนนั่นอีก

ฉันยืนนิ่งไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อนหรือเจ็บปวดอะไรอีกต่อไปแล้ว ฉันผ่านความรู้สึกนั่นมาหมาดๆ จนเริ่มคุ้นชิน ผู้ชายคนที่เคยบอกว่ารักฉันสุดหัวใจถลาเข้าไปประคองผู้หญิงคนใหม่ของเขาในทันที และมารดาของเขาก็หันมาต่อว่าฉันด้วยเสียงแหลมบาดหูเหมือนเดิม

“นี่ถึงกับต้องลงไม้ลงมือกันเลยเรอะ ผู้หญิงชั้นต่ำแบบเธอ การใช้เหตุผลคงไม่ได้แล้วสินะ”

เปลือกตาฉันกะพริบถี่ๆ ฉันอยู่ของฉันเฉยๆ เป็นพวกเขาที่ดาหน้าเข้ามาในชีวิตของฉันแท้ๆ แต่ฉันกลับกลายเป็นฝ่ายผิด และถูกต่อว่าโดยไม่มีใครคิดจะสืบหาความจริงเลย

“ภาเจ็บค่ะคุณแม่” หญิงผู้นั้นยกมือกุมหน้าท้องและโอดครวญ

“ไปโรงพยาบาลก่อนเถอะครับแม่ ภาคงเจ็บจริง” เสียงเขาพูด ท่าทางร้อนอกร้อนใจนั่นอีก

“อย่างหล่อน ฉันไม่มีทางรับเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในตระกูลฉันหรอกนะ”

แม่ของเขาหันมาตะคอกใส่ฉัน ฉันเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง ไม่ใช่ความผิดของฉันสักหน่อย ท่าทางของฉันเหมือนเป็นการยั่วโทสะของอีกฝ่าย ผลที่ได้ ฉันเลยถูกผลักกระเด็น หากเป็นวันธรรมดา ฉันไม่มีทางล้มลงไปกองที่พื้นแน่ๆ แต่เพราะฉันเพิ่งผ่านเรื่องราวแย่ๆ มาฉันแทบไม่ได้กินอาหารเป็นชิ้นเป็นอัน เรี่ยวแรงของฉันก็มีไม่ถึงครึ่ง แค่ผลักเบาๆ นั่นเลยทำให้ฉันล้มลงไปกองที่พื้นได้

“ผมขอโทษ ผมผิดเอง เราสองคนคงไปกันไม่รอดแล้วแหละ” เขาพูดกับฉัน เขาไม่มองสบตาฉันด้วยซ้ำ

ฉันกำมือ เจ็บหัวเข่าแทบน้ำตาร่วงแต่ฉันก็พยายามฝืนไว้