ตอนที่1.จุดเริ่มต้นของความล้มเหลว 2

“เพราะแกมัวแต่งุ่มง่ามแบบนี้ไงยะ บริษัทเลยง่อนแง่นจนเกือบล้ม แม่ปล่อยให้แกทำตามใจตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้ว รีบไปหย่ากับแม่นั่นซะ ก่อนที่บริษัทของเราจะล้มละลาย” ฉายรวีตะเบ็งเสียง แววตาแฝงไว้ด้วยความคลั่งแค้น ผู้หญิงตรงหน้าขัดขวางความมั่งคั่งของครอบครัวนาง หากยังมัวรีรออยู่ บุตรชายอาจจะเปลี่ยนใจ

ท่าทางเขารักผู้หญิงจนๆ คนนั้นไม่น้อยทีเดียว

ไม่อย่างนั้น บุตรชายที่เคยเชื่อฟัง จะลักลอบมีความสัมพันท์ที่แก้ไขไม่ได้ กับผู้หญิงที่นางชิงชังได้ยังไง

ทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น ฉันก็น้ำตาคลอ

“เชื่อพี่เถอะ คนอย่างหมอนั่นปกป้องแกไม่ได้หรอก”

คำเตือนของใครสักคนดังแว่วๆ อยู่ข้างหู ฉันแค่นยิ้ม ผ่อนลมหายใจยาวเหยียด

“วินคิดจะทำยังไงต่อคะ?” ฉันกลั้นใจถาม

“ผม” หลายครั้งที่ฉันเองก็รู้สึก ผู้ชายตรงหน้าฉันไม่มีความเข้มแข็งพอ เขาอยู่ใต้ร่มเงาของมารดาของเขามากเกินไป แต่เพราะความรักที่เขามีให้ฉันอย่างสม่ำเสมอ ฉันเลยยอมมองข้ามความอ่อนแอของเขาบ้างในบางครั้ง

และครั้งนี้ ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิด

ฉันเคยคิดว่าความรักท่วมท้นของฉัน จะสามารถเอาชนะใจมารดาของเขาได้ แต่แค่นั้นคงไม่พอ สำหรับมารดาของเขาเสียแล้วละมั้ง

ตี๊ดดดดดดด... สัญญาณออเดอร์จากแอพพลิเคชันดังเตือน ฉันทรงตัวยืน “คุณนัดมาเลยก็ได้ค่ะ เขมจะได้หาเวลาว่างๆ ให้ หากคุณอยากหย่า” หางเสียงของฉันสั่นพร่า สิ่งที่ฉันพยายามยื้อไว้ ดูเหมือนจะขาดสะบั้นลงแล้ว

“เขม” ท่าทางเขาตกใจไม่น้อย

“คุณกลับไปกับแม่ของคุณก่อนเถอะค่ะวิน ไปปรึกษากันดีๆ แล้วค่อยกลับมาบอกเขมใหม่” ฉันรีบเม้มปากหลังพูดจบ ฉันไม่มีทางปล่อยให้ท่าทางน่าสมเพชของฉันถูกคนอื่นเห็น ฉันกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาประจานตัวเองแทบแย่

“หล่อนไม่มีทางได้สตางค์จากลูกชายแม้แต่บาทเดียว” มารดาของเขาพูดแทรก

ฉันหมุนตัวไปประจันหน้า และมองสู้ตากับท่านครั้งแรก

ฉายรวีถลึงตาใส่ แววตาถือดีของแม่ลูกสะใภ้ทำให้ท่านรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งแผ่นหลัง ท่าทางผยองแบบนั่นไงทำให้นางรู้สึกสยองพิกล นางเลยไม่เคยชอบขี้หน้าผู้หญิงคนนี้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่บุตรชายพามาแนะนำให้รู้จัก

ผู้หญิงจนๆ ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ไม่มีทางรักบุตรชายของท่าน โดยไม่หวังอะไรตอบแทน

“แล้วแต่เลยค่ะ เขมจะหย่าให้แล้ว น่าจะพอใจนะคะ”

“เขม แต่ผมไม่!!” นวินรั้งแขนฉันไว้ ฉันยิ้มจางๆ ให้

หัวใจฉันด้านชาเสียแล้ว ในเมื่อเขามีทางเลือกที่ดีกว่า ฉันก็ไม่ควรรั้งเขาไว้ ในเมื่อคนในครอบครัวของเขา ตั้งป้อมรังเกียจฉัน ทั้งที่ยังไม่ทันทำความรู้จักฉันให้ดีๆ เลย

“อยากหย่าวันไหน นัดวันเขมมาแล้วกันค่ะ ขอตัวนะคะ เขมกำลังยุ่ง”

ฉันปัดมือเขาทิ้ง พร้อมกับหยดน้ำตาที่ร่วงริน ใบหน้าฉันก้มต่ำ สายตาที่มองผ่านคราบน้ำตาก็พร่าเลือน

ปัง!! เสียงปิดประตูดังกระแทกใจ ฉันทรุดฮวบลงไปกองที่พื้น เลยไม่ทันได้เห็นว่านวินเดินจากไปทางไหน ฉันสะอื้นไห้แบบไม่กลัวใครได้ยิน เสียงร้องไห้ของฉันก็ไม่ได้ทำให้นวินเดินย้อนกลับมา หนทางรักของฉัน คงจบลงแค่นี้แล้ว

ตอนที่2.หนทางที่เลือกเอง

ฉันปิดร้าน ยกเลิกออเดอร์ที่เพิ่งรับไว้หมาดๆ ทิ้ง ฉันคงไม่มีแก่ใจทำอะไร ความรู้สึกของฉันตอนนี้ดิ่งติดก้นเหว ฉันเดินโซซัดโซเซกลับเข้าไปด้านใน บ้านหลังเล็กที่เป็นที่ซุกหัวนอน และเคยเป็นรังรักของฉันกับผู้ชายที่เพิ่งเดินจากไป ฉันทิ้งตัวนอนแผ่บนโซฟาสีขาว รีบยกมือปิดหน้า เพราะภาพความทรงจำเก่าๆ ย้อนกลับเข้ามาทำให้ฉันรู้สึกเศร้ามากขึ้น

ทุกตารางนิ้วในบ้านหลังนี้ ฉันกับเขามีความทรงจำร่วมกัน

เฟอร์นิเจอร์หลายชิ้น เป็นเขาและฉันที่เลือกซื้อมาด้วยกัน โดยหวังว่า บ้านหลังนี้จะเป็นจุดที่ทำให้ฉันกับเขาเริ่มต้นใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน ฉันคงเพ้อฝันมากเกินไป ไม่ได้คิดถึงความเป็นจริงเลย