ตอนที่ 2 เก็บกวาด!!

“ดีมาก บัญชีเดิมนะฉันจะให้เลขาโอนให้เธอเดี๋ยวนี้ หาทางออกมาอย่าให้ลูกชายฉันจับได้ละ”

“ได้ค่ะ เขาออกไปแล้วค่ะ”

“ดีมาก เอาไว้ครั้งหน้าจะเรียกใช้เธอใหม่”

“ขอบคุณค่ะคุณนายศิริขวัญ”

ตันหยงถอดชุดและเก็บคืนพร้อมกับถอดวิกที่ใส่ออก เธอเป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมสาขาคอมพิวเตอร์ที่มีความสามารถด้านการเขียนโปรแกรมและแก้ไขไวรัสให้กับบริษัทใหญ่ ๆ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอเป็นเพียงนักศึกษาปีสามที่ยังไม่จบเท่านั้น งานที่เธอรับทำทั้งหมดล้วนนำไปจ่ายค่าเทอมที่แสนแพงของมหาวิทยาลัยเพราะสองปีสุดท้ายค่าใช้จ่ายเธอจะเพิ่มมากขึ้นเท่าตัว

“ตันหยง เรียบร้อยไหม”

“พี่ต้น เรียบร้อยแล้วค่ะขอบคุณนะคะที่ให้ยืมชุด หยงขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“วุ่นวายเลยสินะ สู้ ๆ ละว่าง ๆ ก็มารับจ๊อบเป็นสาวเสิร์ฟอีกนะ”

“โดนตบเหมือนวันนี้ก็ไม่ไหวนะ น้องก็เจ็บเป็นเหอะ”

“ฮ่า ๆ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะโหดขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่านางแบบดังจะมีด้านมืดแบบนี้ด้วยเหมือนกัน ว่าแต่จะไม่เอาเรื่องเธอจริง ๆ เหรอ คุณหมอตะวันบอกพี่เอาไว้แล้วว่าถ้าอยากจะแจ้งความก็ให้พี่ช่วย”

“ไม่ละค่ะพี่ต้น เสียเวลาเปล่า ๆ เรื่องก็จบแล้วนี่คะ หยงกลับก่อนนะคะ”

“โอเค งั้นก็กลับดี ๆ ละ”

ตันหยงเดินออกมาจากหลังร้าน เพื่อเรียกรถกลับไปยังมหาวิทยาลัย เมื่อเธอขึ้นรถ เสียงข้อความจากมือถือก็ดังขึ้นมาทันที

“มีเงินเข้าบัญชีเลขที่ XXX- 55,000 บาท”

“ตบนี้คุ้มค่าแฮะ ทิปเยอะจังเลย”

ตันหยงจูบไปที่มือถืออีกครั้งพร้อมกับกดเบอร์โทรเพื่อโทรออกไปอีกที่หนึ่ง

“แคท เก็บภาพได้ครบไหม”

“ชัดเจนทุกมุมเลยละแก จะเอาเสียงด้วยไหมล่ะ”

“ยังไม่ต้อง เอาแค่ออเดิร์ฟก็พอแล้ว”

“แหมน่าเสียดายนะ เสียงตบนั่นลั่นจนน่าตกใจเลยละ”

“อ้อ อย่าลืมเบลอหน้าคุณหมอกับคนอื่น ๆ ละ”

“จัดให้เลยเจ้าค่ะ กลับออกมาหรือยังละ”

“ออกมาแล้ว เจอกันร้านเดิมนะ”

“โอเค กำลังเปรี้ยวปากเลย แล้วเจอกัน ตั้งเวลาเหมือนเดิม แอคหลุมเหมือนเดิมนะ”

“อย่าลืม…”

“"เก็บกวาดให้เกลี้ยง""

“โอเค ไม่ลืมแน่นอน”

ตันหยงวางหูในทันทีพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างพอใจ เธอลูบหน้าที่โดนตบนั้นอย่างเหม่อลอยและหยิบนามบัตรที่พึ่งได้รับมาเมื่อครู่นี้ขึ้น

“หมอตะวัน อายุรกรรมแพทย์ รองศาสตราจารย์และผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรมประสาท แหม โปรไฟล์นี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ มิน่าล่ะ ฟัดแย่งกันอย่างกับหมา…ช่างเถอะ คงไม่มีโอกาสได้พบกันอีกแล้วละ”

“ถึงแล้วครับ”

“นี่ค่ะ ไม่ต้องทอน”

“ขอบคุณครับ ขอให้เป็นวันที่ดีนะคร๊าบบ”

“เช่นกันนะคะ”

ตันหยงเดินลงจากรถโดยทิ้งนามบัตรของคุณหมอเอาไว้ในรถนั้นด้วยพร้อมกับเรื่องที่เธอเจอในวันนี้ เธอปิดประตูรถและเดินเข้าไปที่หอพักที่เธอพักอยู่กับเพื่อนสาวอีกคน

“ห้าหมื่นห้า…แลกกับตบนี้คงไม่จำเป็นต้องใช้ยาของคุณหมอแล้วล่ะค่ะ”

ร้านหมูกระทะ

“มา ๆๆ นี่เบคอนกับกุ้งเผาหมูกระทะจะเยียวยาทุกอย่าง”

“ไหนบอกว่าจะงดน้ำอัดลมไง”

“แต่มันกินกับกุ้งเผานี่อร่อยที่สุดไงละแก”

“ไม่เถียง พรุ่งนี้ค่อยลด”

“พรุ่งนี้นี่อีกนานแค่ไหนยะ”

“เอาน่า ๆ นี่เล่าให้ฟังหน่อยสิ ยัยนางแบบนั่นร้ายกาจขนาดนั้นเลยเหรอ”

“แกก็เห็นแล้วนี่”

“แบบเรียลทาร์มเลยละ นึกไม่ถึงจริง ๆ นี่นางไปเล่นละครได้เลยนะแกว่าไหม ตอนที่อยู่กับผู้ชายนี่หนังคนละม้วนเลย”

“ตาหมอนั่นก็ใช่ย่อยที่ไหนละ ไม่งั้นแม่เขาจะจัดการแบบนี้เหรอ เห็นว่าก่อนหน้านั้นก็เลิกกับคนก่อน ๆ ไม่ค่อยดีเหมือนกัน”

“อ้อ ใช่แล้วอีกไม่ถึงสิบนาทีแล้วนะ พร้อมยัง”

“เออใช่ ๆ ลืมเลย เปิดเลย ๆ”

“สอง….”

“หนึ่ง…."

“ได้เวลาปล่อยของแล้ว”

“เหอะ มีเหรอที่คนอย่างตันหยงจะใจดีให้ตบฟรี ๆ น่ะ”

“ร้ายกาจกว่าค่าปรับบนโรงพักกับค่ายาก็เพื่อนสาวฉันนี่แหละ มาชนแก้ว”

ไม่นานคลิปที่ตันหยงถูกจูน นางแบบดังตบที่ร้านอาหารก็ว่อนไปทั่วทั้งโซเชียล คลิปนั้นเป็นไวรัลที่ถูกแชร์ต่อกันทุกช่องทางจนเกิดความวุ่นวายกับทั้งตัวนางแบบสาวและผู้ที่จ้างงานของเธอ และในตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอที่เป็นไวรัลในคลิปฉาวนั้นจะยังไม่รู้เรื่อง

ห้อง VIP

“จริงนะคะ ท่านประธานอย่าหลอกจูนนะคะ เรื่องนี้จูนหวังอยากเดินฟิเนเล่มากเลยเพราะเป็นแบรนด์ดัง จูนจะรีบฟิตหุ่น…”

“นายครับ”

“มีอะไร”

นายทุนอายุมากที่นัวเนียกับนางแบบสาวอยู่ลุกขึ้นไปและดูมือถือของบอดี้การ์ดในห้องพร้อมกับหันไปมองนางแบบสาวที่นั่งจิบไวน์อยู่ที่โซฟานั้น

“ผ่านคืนนี้ไปก่อน พรุ่งนี้สั่งยกเลิกงานที่เกี่ยวกับเธอทั้งหมด”

“แล้วคืนนี้ละครับ”

“หึ กินก่อนค่อยว่ากันสิ อย่าลืมทำเหมือนเดิมอย่าให้เปิดปากพูดได้อีก”

“ครับท่าน”

นายทุนหันกลับไปส่งยิ้มหวานให้กับนางแบบสาวอีกครั้งเมื่อเขานั่งลงมือของจูนก็รวบที่ต้นคอเขาทันที เธอถอดสร้อยเพชรที่ตะวันซื้อให้ออกไปและเปลี่ยนชุดแล้วก่อนจะเดินขึ้นห้องพักสุดหรูกับนายทุนคนใหม่ไป

วันถัดมา

นางแบบสาวตื่นขึ้นมาพร้อมกับห้องที่ว่างเปล่า เธอสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังปลุกเธอหลายครั้ง

“อืม โหล…”

“นี่ทำอะไรอยู่รีบตื่นได้แล้วเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังนอนสบายอยู่งั้นเหรอ”

“อะไร มีอะไร เมื่อคืนนี้ฉันพึ่งจะได้งานใหญ่มานะ ต้องให้รางวัลหน่อยสิ”

“งานใหญ่กับผีน่ะสิ รีบเข้าไปดูในโซเชียลเลย คลิปฉาวว่อนขนาดนั้น ตอนนี้งานของแกถูกยกเลิกจนหมดเลย รีบเข้าบริษัทเดี๋ยวนี้เลย”

“อะไรนะ เกิด…อะไร พี่พูดอะไรพี่วุ้น”

“ไม่พูดแล้ว โทรศัพท์ดังไม่หยุดตั้งแต่สองทุ่มเมื่อคืน เจอกันที่บริษัท”

จูนตื่นขึ้นมาในทันทีพร้อมกับเปิดดูในโทรศัพท์ คลิปที่เธอตบพนักงานสาวในร้านอาหารเมื่อวานนี้ว่อนไปทั่วทุกแพลตฟอร์มในโซเชียล เพียงแค่คืนเดียวทำให้เธอสูญเสียทุกอย่าง

“มัน..เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน”

จูนกดโทรออกไปหานายทุนที่พึ่งนอนกับเธอเมื่อคืนนี้ เขารับสายในทันที

“ว่าไงคุณจูน”

“เสี่ยคะ เรื่องที่…”

“เอ่อ คุณจูน คือแบบนี้นะ คุณเห็นคลิปของคุณตามโซเชียลแล้วใช่ไหม ผมกับลูกค้าพึ่งประชุมกันเมื่อครู่นี้เอง เรื่องนี้คงต้องพักเอาไว้ก่อน รอให้เรื่องข่าวนี้เงียบแล้วเราค่อย…”

“ไม่นะคะ เมื่อคืนนี้คุณรับปากจูนไว้ว่าจะให้เดินในชุดฟิเนเล่ แล้ว…เดี๋ยวสิ คุณพิภพ ไอ้แก่ตัณหากลับเอ๊ย!!”

จูนลุกขึ้นด้วยความโมโห นี่เธอเสียทั้งตัวแล้วยังเสียทั้งงานในวงการนางแบบที่เฝ้าสร้างภาพมาเสียตั้งนาน เสียงโทรศัพท์เธอดังจนแทบจะไม่เป็นอันทำอะไร เธอรีบออกจากโรงแรมดังนั้นทันทีพร้อมกับสายตานักข่าวที่อยู่ในทุกที่ที่เธอไป

“นั่นใช่เธอหรือเปล่า ทำไมออกมาจากโรงแรมละหรือว่าเมื่อคืนนี้เธอไปนอนกับใครมา ตายละนี่เรื่องเน่าของจริงสินะ”

“สร้างภาพมาตั้งนานที่แท้เป็นเด็กเสี่ยเหรอเนี่ย”

“นี่ ๆ ไปหากล้องวงจรปิดโรงแรมทีสิ ทำวิธีไหนก็ได้”

“รับทราบ”

ในตอนนี้เธอก็ไม่ต่างกับเหยื่อที่ถูกรุมทึ้งจนแทบหมดอนาคต จากนางแบบสาวสวยอนาคตไกล สวย เก่ง เอาอยู่ทุกเวทีจนเป็นที่จับตามองจากชายหนุ่มทุกวงการ มาตอนนี้ข่าวฉาวแค่คลิปเดียวกลับทำลายเธอภายในชั่วข้ามคืน

“ตันหยงเอาไงต่อดี ดูเหมือนมีคนจะไปเอาคลิปของแม่นางแบบนั่นที่โรงแรม”