บทที่2 (1)

บทที่2

ปานพรยังคงเกิดความงงไม่หายกับการได้งานของเธอ เธอเคยไปสมัครงานหลายแห่งตามวุฒิป.ว.ส.ที่เธอเรียนมา แต่ทุกแห่งกลับบอกให้เธอรอ แต่แล้วพอถึงคราวจะได้กลับได้ๆ อย่างง่ายดายและรวดเร็ว

เธอได้กลับเข้ามานั่งที่บ้านสุขใจอีกครั้ง ยายของเธอได้รับตรวจการรักษาอย่างดีจากหมอที่เจ้าของบ้านโทรตาม สำหรับเธอเองก็ได้รับการต้อนรับเสมือนเป็นเครือญาติก็ไม่ปาน ห้องนอนของเธออยู่ชั้นล่างของตึกใหญ่ ไม่ได้อยู่เรือนแถวห้องคนรับใช้

เมื่อเธอเอ่ยปากถามเด็กสาวที่พามายังห้องก็ได้รับคำตอบว่าคุณภควัฒน์ต้องการให้คนดูแลอยู่ใกล้ๆ จะได้เรียกใช้ได้สะดวก หญิงสาวจึงได้หมดข้อกังขา

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังถี่ปลุกหญิงสาวที่กำลังคิดอย่างสับสนวุ่นวายให้คืนกลับมาหาตัวเอง เธอขยับเสื้อผ้าพลางก้มลงสำรวจความเรียบร้อยขณะที่เดินไปเปิดประตู

เมื่อประตูเปิด ภาพผู้ชายผิวขาวรูปหล่อสวมแว่นตาสีดำยืนเด่นอยู่ตรงหน้า หญิงสาวเกิดอาการที่เรียกว่าตะลึงปากอ้าตาค้าง

“หวัดดี เราเจอกันครั้งที่สองของวันนี้” ภควัฒน์เอ่ยทักเสียงขรึมซุกซ่อนความขบขันไว้ภายใต้แว่นตาดำ

“ค่ะ หวัดดีค่ะเอ่อ” ปานพรรู้สึกตัวว่าเธอกำลังจ้องมองเขามากเกินไปจึงเกิดอาการเก้อเขิน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าว เสยกสองมือขึ้นลูบผมที่ยาวปรกหน้ารุ่ยร่าย

“เธอกำลังทำอะไรอยู่เหรอ” เขาถามทั้งที่ก็รู้อยู่ว่าหญิงสาวกำลังเกิดอาการเขินอาย

“ปะเปล่าค่ะ ไม่ได้ทำอะไร ยายเข้าห้องน้ำอยู่ ฉันเลยนั่งเล่น ยังไม่ได้ไปหาคุณ” เธอพยายามปรับสีหน้าและน้ำเสียง เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าเขามองไม่เห็น “ใครพาคุณมาหรือคะ”

“เด็กรับใช้” เขาตอบพร้อมกับหัวคิ้วที่ขมวดเป็นปม “เธอจะชวนฉันคุยอีกนานไหม”

“เอ่อ คุณภควัฒน์อยากจะไปไหนหรือคะ เดี๋ยวฉันจะพาไป” เธอรีบเข้ามาจับแขนของเขาเกาะกุม “ไปไหนดีคะ”

“ฉันแค่อยากจะมาคุยกับเธอ ห้องที่จัดไว้ให้เป็นไงชอบไหม”

“อ้อ ก็ดีค่ะ คุณจะเข้ามาก่อนไหมคะ”

“ดีเหมือนกัน ฉันเองก็อยากที่จะคุยรายละเอียดกับเธอก่อนทำงาน”

“ค่ะ” ปานพรกอดแขนกึ่งประคองเขาเข้ามาในห้องพักของเธอ “ห้องพักน่าอยู่มาก ฉันเกรงใจเลยค่ะ”

“จะต้องเกรงใจอะไรกันในเมื่อเธอเป็นคนที่จะมาดูแลฉัน ทางฉันก็ต้องดูแลความเป็นอยู่ของเธอตอบแทน”

“แต่ฉันเป็นลูกจ้าง” เธอกล่าวพร้อมกับกดเขาให้นั่งลงบนเตียง ส่วนเธอได้ถอยหลังเว้นระยะห่างไปสองก้าว

“อย่าคิดมาก เธออยู่ไหนมานั่งข้างๆฉันนี่เถอะฉันขี้เกียจตะโกนคุย” ชายหนุ่มขยับแว่นตาอันใหญ่

“ค่ะ” หญิงสาวเดินเข้าไปนั่งเคียงข้างเขา “คุณอยากจะคุยอะไรกับฉันหรือคะ”

ภควัฒน์ก้มใบหน้าลงมองริมฝีปากสีชมพูที่เจ้าตัวเผยออย่างลืมตัว “เรื่องที่จะคุยส่วนมากก็จะเป็นเรื่องงานในหน้าที่ของเธอตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งฉันหลับ” ชายหนุ่มแจกแจงหน้าที่ของหญิงสาวให้เธอฟัง “เธอคิดว่าจะหนักไปไหม”