6

กัญญาเอ่ยปรามหลานสาว อย่างรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร ดอนฟรานเซสโก้คนนี้ มีชื่อเสียงด้านอิทธิพลมากนัก แม้จะเป็นชาวต่างชาติก็ตามที เขาเป็นเจ้าของบ่อนที่สามีของนางไปหลงมัวเมาอยู่นั่นเอง ดอนฟรานเซสโก้ มีชื่อด้านความทรงอิทธิพล และเหี้ยมโหดมากนัก เขาเป็นมาเฟียหนุ่มซึ่งไม่มีใครกล้าแตะ และคนที่หาญกล้าไปลองดีกับเขา มักจะได้รับบทเรียนราคาแพงกันทุกคน

“จะกลัวทำไมล่ะป้า บ้านเมืองมีกฎหมายนะ คนที่กลัวควรจะเป็นพวกเขาไม่ใช่เรา”

สายน้ำผึ้งว่า แล้วจ้องหน้าของปิเอโรอย่างไม่กลัวเกรง ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ แล้วคว้าแขนของเธอด้วยความรวดเร็ว สายน้ำผึ้งร้องกรี๊ดอย่างตกใจ เมื่อถูกดึงเข้าไปหาร่างกายแข็งแรงของอีกฝ่าย กัญญาขยับจะเข้าช่วยหลานสาว แต่ก็ต้องผงะเมื่อลูกน้องที่ยืนข้างปิเอโร ควักปืนออกมาจ่อเข้าที่เธอเสียก่อน

“บอกไตรภพด้วย ว่าอย่าหนี ให้ไปคุยกันดีๆ หนี้แค่สามสี่แสน คุยกันได้อยู่แล้ว ให้ไปคุยกับดอน แล้วฉันจะคืนหลานสาวให้”

“ปล่อยนะ ปล่อย...ช่วย”

มือใหญ่ปิดปากของสายน้ำผึ้งอย่างรวดเร็ว เจ้าหล่อนดิ้นเหมือนกับนางแมวป่า แต่ไม่ระคายร่างกายของปิเอโรเลยสักนิด เขาลากเธอไปเหมือนกับเธอเป็นตุ๊กตาผ้า เดินออกไปจากบ้านของกัญญาอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ของที่จะนำไปต่อรองแล้ว

“เร็วๆ หน่อยก็ดีนะป้า เจ้านายของผมไม่ชอบรอนาน”

ลูกน้องของปิเอโร ที่จ่อปืนขู่กัญญาว่ายิ้มๆ ก่อนจะพากันเดินออกไปจากบ้านหลังเล็กของนาง

กัญญาถึงกับขาอ่อน ทรุดลงนั่งแปะกับพื้นอย่างหมดแรง หน้าของนางซีดเผือดไม่มีสีเลือด ช็อกจนร้องไห้ไม่ออก ทำอะไรไม่ได้ เนื้อตัวสั่นอย่างหวาดกลัว นัยน์ตาของนางเบิกโพลง นี่มันเป็นความฝันหรือความจริงกันแน่ ใจของกัญญาภาวนาให้เป็นเพียงแค่ฝันร้ายที่พอลืมตาตื่น ทุกอย่างก็จะเป็นเหมือนเดิม

......................

ไตรภพมองซ้ายมองขวาอย่างระแวง เมื่อรู้สึกว่าอาจจะถูกสะกดรอยตาม เขาไม่ได้ย่างกรายเข้าไปที่บ่อนมาเกือบอาทิตย์หนึ่งแล้ว ตั้งแต่ถูกทวงถามเรื่องเงิน ฝ่ายนั้นข่มขู่บังคับ ว่าถ้าเขาไม่มีจ่าย เขาอาจจะต้องสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุด อย่างลมหายใจของเขาไป

วันนี้เขาเอารถไปเข้าไฟแนนซ์ ได้เงินมาเพียงแค่ไม่ถึงแสน รถแท็กซี่คันเก่าของเขาช่วยเหลือเขาได้เพียงแค่นี้ ไตรภพ รู้สึกหวาดหวั่นไปด้วยความกลัว...มาเฟียอย่างดอนฟรานเซสโก้ ไม่เคยปราณีลูกหนี้คนไหน จุดจบที่มองเห็นได้รำไร ทำให้ไตรภพหวาดกลัวนัก เขาไม่น่าจะไปเอาเงินมาจากบ่อนเลยจริงๆ ดอกเบี้ยขึ้นมาอีกหลายเท่าตัวจากเงินต้น เหมือนจะผูกพันให้ไม่ว่าจะเอาเงินไปใช้ให้เท่าไหร่ ก็ไม่พอจ่ายหนี้ ต้องตกเป็นทาสของอีกฝ่ายไปตลอดชีวิต

ผีพนันที่เข้าสิงสู่ ทำให้ชีวิตของไตรภพตกอัพ แต่เขาก็ไม่ได้คิดโทษตนเองเลยแม้แต่น้อย กลับคิดก่นด่ามาเฟียอิตาลีหนุ่ม ว่ารวยแล้วไม่รู้จักพอ ยังจะมาสูบเลือดกับคนตัวเล็กๆ อย่างเขา แล้วนี่จะทำอย่างไรดีนะ แต่อย่างน้อยๆ เงินที่เขาได้มานี่ คงจะพอทำให้พวกมันประวิงเวลาให้เขาได้บ้าง

สมองของไตรภพมองหาทางรอดให้กับตนเอง ว่าพอจะมีทรัพย์สินเงินทองอะไรอีกบ้าง เขามองไปถึงบ้านของตนเองแต่ก็ส่ายหน้า เมื่อมันยังติดจำนองอยู่ เขาก้าวเดินไปใกล้บ้านของตนเองไปเรื่อยๆ วันนี้ไตรภพเอารถของตนไปจอดทิ้งไว้ที่บ้านเพื่อน เพราะเกรงว่าคนของดอนฟรานเซสโก้จะตามมาที่บ้าน

ชายวัยกลางคนเคาะประตูบ้าน รออย่างหงุดหงิดที่ไม่มีคนมาเปิดให้เสียที แต่ก่อนที่เขาจะเริ่มทุบประตูแรงๆ เพราะความโมโห บานประตูก็เผยอแง้มเปิดออก คนเปิดคือกัญญา ซึ่งกำลังหน้าซีดเผือด

“มัวแต่ทำอะไรกันอยู่ นี่กินข้าวกันหรือยัง หรือว่ารออยู่”

“พี่ไตร ช่วยน้ำผึ้งด้วย น้ำผึ้งถูกพวกมันจับไป”

ทันทีที่เห็นหน้าสามี กัญญาก็โผเข้าก่อนอีกฝ่ายทันที แล้วละลักละล่ำอย่างตกใจ ไตรภพหน้าซีดเผือด รู้ได้ทันทีว่า ‘พวกมัน’ ที่กัญญาว่า นั้นคือใคร!

....

สายน้ำผึ้งนั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่ในห้องแคบๆ ที่เธอถูกจับโยนเข้ามา หญิงสาวมองผ่านม่านน้ำตาไปข้างหน้าอย่างหวาดกลัว เนื้อตัวของเธอสั่นไปหมด กับสิ่งไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นกับเธอ มันเรื่องอะไรกันนี่ หรือว่าบ้านนี้เมืองนี้จะไม่มีกฎหมายแล้วหรืออย่างไร เธอถึงถูกพวกมาเฟียนั่นฉุดลากพามาแบบนี้

“ไปจับใครมาน่ะปิเอโร”

เสียงสนทนากันดังขึ้นที่หน้าห้องซึ่งขังเธอไว้ แต่เป็นภาษาที่เธอไม่รู้จัก ทำให้สายน้ำผึ้งสะดุ้ง แล้วกอดตัวเองแน่นเหมือนเป็นการปกป้องตัวเอง

“หลานสาวของนายไตรภพนะครับดอน เผื่อเอามาใช้หนี้แทนได้”

ปิเอโรตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ผู้เป็นเจ้านายย่นหัวคิ้วเล็กน้อย บางครั้งบางคราว มือขวาของเขาก็ทำการที่เรียกได้ว่าเกินเลยไปสักหน่อย แต่เขาก็ไม่เคยต่อว่า เพราะถือว่ายกหน้าที่ตัดสินใจในบางเรื่องให้กับปิเอโรทำไปแล้ว ความเฉียบขาดของปิเอโรทำให้ฟรานเซสโก้กลายเป็นที่เกรงขาม และขึ้นชื่อเรื่องอำนาจของเจ้าพ่อมาเฟียหนุ่ม ที่ทำให้คนไม่ค่อยจะกล้ามาลองดี

“หืม?” ฟรานเซสโก้ย่นหัวคิ้ว ลูกน้องมือขวาเอ่ยอธิบายต่อ ว่าเหตุใดเขาถึงจับสายน้ำผึ้งมา

“คุณแพรไหมอยากได้ผู้หญิงคนนี้น่ะครับดอน ให้ราคากับทางเราสูงเลยทีเดียว ผมเห็นว่ามันจะชดใช้แทนหนี้สินของนายไตรภพได้ ก็เลยจับมาเป็นข้อต่อรอง”

“เอ...ชักจะอยากเห็นเสียแล้วสิ แพรไหมอยากได้ไว้เองด้วยแบบนี้ คงจะไม่ธรรมดานักหรอก” ฟรานเซสโก้ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะสั่งเสียงทุ้ม

“เปิดประตูสิ อยากจะเห็นหน้าแขกของเราเสียหน่อย ถ้าเป็นของดีคุณภาพเยี่ยม บางทีฉันอาจจะเก็บไว้ให้กับแฟรงค์ ของขวัญต้อนรับการมาเมืองไทยของน้องชายฉันทั้งที อยากจะให้พิเศษสุดๆ เสียหน่อย”