1

“พี่ ฉันขอเถอะนะ พี่เลิกเถอะ”

เสียงสั่นเครือดังขึ้นแว่วๆ มาจากหน้าห้อง ทำให้หญิงสาวที่นอนอยู่บนฟูกเนื้อบาง กะพริบตาปริบๆ แล้วค่อยทรงตัวลุกขึ้นนั่ง มือเรียวกำผ้าห่มผืนซีดที่อายุการใช้งานนานเกือบสิบปีไว้แน่น ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันจนเจ็บ

“โว้ย! มึงจะมายุ่งอะไรกับกูกัน กูไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้ใครนี่หว่า” เสียงห้าวดุตอบโต้ แล้วหัวเราะดังๆ ออกมาลั่นบ้าน

“มึงเห็นไหม...เห็นไหมว่านี่อะไร เงินยังไงล่ะ นังกัญ วันนี้กูเล่นได้มา อย่ามาคร่ำครวญให้เสียฤกษ์หน่อยเลยน่า”

“เล่นได้ก็พอเถอะนะพี่ไตร จะเข้าไปอีกทำไมกัน”

“อีนี่พูดจาไม่รู้เรื่อง เล่นได้กูก็จะไปต่อทุนยังไงล่ะวะ ขืนมึงพูดมากอีก เดี๋ยวจะเจอดี!”

คนที่นั่งนิ่งฟังอยู่ในห้องถึงกับหลับตาปี๋ เมื่อนึกจินตนาการถึงภาพภายนอกออก ว่าถ้าฝ่ายหญิงไม่เงียบ อะไรจะเกิดขึ้น เธอพยายามห้ามตัวเองไม่ให้เปิดประตูผัวะออกไป เพราะรู้จักนิสัยของไตรภพผู้เป็นลุงดี ว่าถ้ายิ่งว่าเธอไปห้าม กัญญาก็จะยิ่งโดนทำร้าย

“....”

“คืนนี้กูไม่กลับบ้านนะ เอ้า! นี่เงิน กินใช้ประหยัดกันหน่อยนะโว้ย กูหามาคนเดียว กูเหนื่อยที่มีปลิงมาเกาะอยู่ตั้งสองตัว ทั้งมึงทั้งหลานมึง หัดกินใช้กันให้น้อยๆ หน่อย อ้อ...นังน้ำผึ้งน่ะ บอกให้มันไปหางานทำได้แล้ว นี่คุณแพรเค้าก็ถามๆ มาอยู่ ว่ามันจะตกลงไปทำงานกับเค้าไหม”

“พี่จะให้น้ำผึ้งไปทำงานกับ...กับคุณแพรเหรอจ๊ะ นั่นมันงาน...”

“มันจะงานอะไรมันก็เป็นงานนั่นแหละ!”

เสียงของไตรภพตวาดขึ้นมาอีกรอบ พร้อมกับเดินปึงๆ ออกจากบ้านไป สายน้ำผึ้งได้ยินเสียงผู้เป็นป้าของเธอร้องไห้ พร้อมๆ กับเสียงมอเตอร์ไซค์แล่นออกจากบ้านไปแล้ว เธอจึงค่อยเปิดประตูแง้มออกมา ร่างบางเดินออกมาหานาง แล้วเอ่ยเสียงเครือพร่าด้วยความสงสารกัญญา ที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่

“ป้า ลุงทำอะไรป้าหรือเปล่าจ๊ะ”

“เปล่าหรอกลูก”

กัญญาว่าพลางมองดูใบหน้าซีดเผือด ของหลานสาวคนเดียวที่กำลังยืนมองดูอย่างเป็นห่วง สายน้ำผึ้งโผเข้ากอดนางทันที พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ด้วยความสงสารท่าน และสงสารตัวเองไปด้วยพร้อมๆ กัน

“ป้าขา น้ำผึ้งไม่ไปทำงานที่ร้านของคุณแพรนะคะ ยังไงก็ไม่ไป”

“ป้าไม่ให้น้ำผึ้งไปหรอกลูก”

กัญญาเองก็กอดหลานสาวไว้แน่น ใจคอวูบโหวงไปหมด สงสารสายน้ำผึ้งนัก นี่มันกรรมเวรอะไรกันหนอ ถ้านางเข้มแข็งมากกว่านี้ได้ก็คงจะดี ไตรภพคงจะไม่ได้ทำกับนางและหลานสาวแบบนี้

แต่นี่...เพราะความที่นางอ่อนแอ ยอมให้สามีเป็นช้างเท้าหน้ามาตลอด และชีวิตของนางก็มีเพียงแค่เขา รักเขามาก แม้ว่าจะถูกไตรภพทำร้ายทั้งร่างกายและหัวใจมากี่ครั้งก็ตามที แต่กัญญาก็ทนได้เพราะความรัก

“ขอน้ำผึ้งหางานทำเองนะคะป้ากัญ น้ำผึ้งสัญญาว่าเงินเดือนทุกบาท น้ำผึ้งจะยกให้ป้ากัญแล้วก็ลุงไตร แต่อย่าให้น้ำผึ้งไปทำงานกับคุณแพรเลยนะคะ”

สาวน้อยเอ่ยเสียงสะอื้น กัญญาได้แต่ถอนใจ พลางปลอบโยนคนในอ้อมกอด ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“จ้ะ ลุงก็แค่พูดไปอย่างนั้นแหละน้ำผึ้ง ลุงไม่ได้อยากให้น้ำผึ้งไปทำงานที่นั่นจริงๆ หรอก อย่ากลัวเลยนะลูกเชื่อป้านะ หนูไปนอนเถอะ ไม่ต้องห่วงป้าหรอก วันนี้ลุงเขาอารมณ์ดี ดูสิ...ให้เงินป้าไว้ตั้งหลายพันแน่ะ”

กัญญาว่า ก่อนจะพยายามยิ้มปลอบใจให้กับสาวน้อย สายน้ำผึ้งยังคงมองนางด้วยสายตาระแวง แต่แล้วก็ยอมพยักหน้า แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตนเองแต่โดยดี

“เฮ้อ...”

กัญญาถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ พลางมองดูธนบัตรในมือ ด้วยสายตาเศร้าๆ วันนี้ไตรภพเล่นได้ ก็แบ่งเจียดเศษเงินให้ แต่ถ้าวันไหนที่เขาหมดเงิน เขาก็จะมารีดไถ ทวงคืนมากกว่าเงินที่เขาให้นางอีกหลายเท่าตัว

กัญญามองไปทางประตูห้องที่ค่อยปิดลงของหลานสาว นางหลับตาพริ้มลงอย่างเหนื่อยหน่าย ชีวิตของนางคงจะมีแต่ความรู้สึกไร้สุขแบบนี้ไปอีกนานนัก ตั้งแต่ที่เลือกไตรภพมาเป็นสามี ตอนแรกเขาก็ขยันขันแข็ง ทำมาหากินและรักนางมาก แม้จะไม่มีลูกด้วยกัน เพราะปัญญาด้านสุขภาพของกัญญาเอง แต่ไตรภพก็ไม่เคยบ่นว่านาง หรือว่านอกใจไปมีผู้หญิงใหม่ แม้ตัวเขาเองจะอยากได้ลูกมากก็ตามที

แล้วเมื่อกฤษณ์ น้องชายของนางเสียชีวิตไปจากการประสบอุบัติเหตุ พร้อมทั้งภรรยา พวกเขาทิ้งบุตรสาวคนเดียวไว้ให้เป็นลูกกำพร้า กัญญาจึงรับสายน้ำผึ้งมาเลี้ยง เมื่อเจ้าตัวอายุสิบขวบ ท่ามกลางความยินดีของไตรภพที่จะได้มีลูกสาวมาเป็นขวัญชีวิต กัญญาและไตรภพ ดูแลสายน้ำผึ้งอย่างดี ราวกับลูกแท้ๆ ของตนเอง กลายเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ และเกือบจะเปี่ยมไปด้วยความสุข...เพียงแค่เกือบเท่านั้น นั่นเพราะไตรภพถูกชักจูงไปเดินทางผิดเข้าเสียก่อน เขาจึงเปลี่ยนไปราวกับคนล่ะคน

ทันทีเมื่อผีพนันเข้าสิง ไตรภพก็กลายเป็นไตรภพคนใหม่ ซึ่งกัญญาที่ร่วมชีวิตกับเขามานานเกือบยี่สิบปี แทบจะจำสามีของเธอไม่ได้ เขาเปลี่ยนไป เลวร้ายขึ้น และมากขึ้นทุกๆ วันเผยตัวตนที่ดำมืดและชั่วร้ายออกมา ไตรภพทำงานขับแท็กซี่เมื่อก่อนเงินเหลือมาให้ภรรยา ซึ่งเขาให้เธอเป็นคนเก็บเงินของครอบครัวไว้ กัญญาก็ไม่ได้งอมืองอเท้า นางขายเปิดร้านขายอาหารตามสั่ง ได้เงินพอเป็นค่ากับข้าวและมีเก็บงำไว้ส่วนหนึ่งเพื่อนส่งเสียหลานสาว แต่เมื่อหลังจากที่เขาติดการพนัน เงินส่วนนี้ไม่เคยมาถึงนาง แถมยังมาบังคับเบียดบังเอาเงินเก็บของนางไปด้วยบ่อยๆ

มันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนนะ...กัญญาคิดอย่างท้อถอดใจ แต่เมื่อนางรักเขา และความผูกพันที่มีมายาวนาน ทำให้กัญญาอดทนและพร้อมที่จะให้โอกาสสามีกลับตัวเสมอ นางหวังว่าเรื่องราวคงจะไม่เลวร้ายมากไปกว่านี้ ไตรภพคงจะไม่ทำอย่างที่บอกกับนางจริงๆ โดยการให้สายน้ำผึ้งไปทำงานกับแพรไหม ซึ่งถ้าไตรภพทำแบบนั้น นางคงจะยอมไม่ได้แน่ๆ