EPISODE 03

หลายเดือนต่อมา

อายุครรภ์ของอลินเวลานี้ย่างเข้าเดือนที่เก้า ช่วงเวลาที่ผ่านปกรณ์ดูแลอลินเป็นอย่างดี มาค้างด้วยก็บ่อย บางทีก็อยู่ด้วยตลอดทั้งวันทั้งคืน คอยดูแลด้วยเหตุผลที่ว่า ‘ดูแลลูก’

“ไอ้หมอบอกให้ยิ้มเยอะ ๆ ลูกออกมาจะได้อารมณ์ดี” ปกรณ์พูดขณะที่มือลูบหน้าท้องกลมนูน ตรงจังหวะกับลูกในท้องขยับตัวเขาจึงโน้มตัวเพื่อให้ใบหน้าแนบกับหน้าท้อง “ใช่ไหมคะ พ่อพูดถูกใช่ไหม หนูอยากอารมณ์ดีไม่อยากหน้าหงิกหน้างอใช่ไหมคะ”

“คนไม่มีความสุข ฝืนยิ้มไปจะได้อะไร ลูกกับลินแทบจะเป็นคนเดียวกัน ลินทุกข์แค่ไหนลูกรับรู้ค่ะ” หลายเดือนที่ผ่านมาคล้ายว่าเขาเลี้ยงไข้ พยายามใจดี แสร้งทำตัวอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน คอยเอาใจสารพัด หาแต่ของดีมีประโยชน์มาให้บอกว่าทุกอย่างที่ทำเพื่อลูก อลินคอยบอกตัวเองอยู่เสมอ ต่อให้เขาทำดีแค่ไหนก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนเพราะเขาในเวลานี้มีภรรยาเป็นตัวเป็นตน และสิ่งสำคัญคือหลังคลอดครบสามเดือนให้เธอไปจากลูก หรือถ้าอยากอยู่ก็ต้องลดสถานะเป็นแค่พี่เลี้ยง ไม่มีสิทธิ์เป็นแม่ของลูก ลินเหรอจะกล้าทิ้งลูกให้คนอื่นเลี้ยง ลินเหรอจะทิ้งลูกได้ลงคอ ถ้าทิ้งลูกได้คงไม่ทนอุ้มท้องมานานขนาดนี้ ถ้าใจยักษ์ใจมารคงไม่ทิ้งอนาคตที่สวยหรู

“อยู่ดีกินดีบอกทุกข์ ไม่มองเห็นคนที่เขาลำบากกว่าหรือไง คิดถึงแต่ตัวเอง”

“ไม่ต้องเอาคนอื่นมาเปรียบเทียบ ความทุกข์ของแต่ละคนไม่เหมือนกันและถ้าเลือกได้ลินไม่อยากอยู่แบบนี้สักวินาทีเดียว”

“แต่เธอไม่มีสิทธิ์เลือกไง”

“...” ใช่ ทุกอย่างมันก็เพราะเขาทั้งนั้น ถ้าเขาไม่ตามเธอกลับมามีเหรอเธอจะทุกข์แบบนี้ ทว่าส่วนหนึ่งเรื่องมันก็ผิดตั้งแต่ติดกระดุมเม็ดแรก ถ้าหากตอนนั้นลินเลือกทิ้งอาชีพเร็วกว่านี้ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนี้ไม่มีทางที่จะได้กลับเข้ามาบีบเค้นใจกันอีก

“อย่ามาหาเรื่องทะเลาะ พูดเหน็บทุกวันไม่เหนื่อยบ้างเหรอ วันนี้ผมไม่ได้ค้างที่นี่ อย่าสร้างเรื่องปวดหัวให้ตามเช็ดเด็ดขาด” ปกรณ์พูดจบก็จูบที่หน้าท้องกลมนูนก่อนจะเดินออกจากบ้าน

อลินมองตามหลังด้วยใบหน้าเรียบเฉย ตั้งมั่นทั้งใจเมื่อไหร่ก็ตามที่มีโอกาสหนีอีกครั้ง เธอจะพาลูกหนีไปให้ไกล ทำยังไงก็ได้ขอแค่ให้ลูกอยู่กับเธอ

บ้านตายายของเสี่ยปกรณ์

วันนี้ปกรณ์ควงภรรยาคนสวยมาทานข้าวและค้างคืนที่บ้านตากับยาย อัญชันมาพร้อมของฝากจากประเทศจีน ยายชบาเตรียมอาหารโปรดของหลานชายด้วยตนเอง เมนูวันนี้ ต้มกะทิข่าไก่ สามชั้นทอดน้ำปลา ผัดแขนงหมูกรอบ และมีอีกหลายเมนูเพียงแค่เมนูที่เอ่ยมานั้นเป็นของโปรดของหลานชายสุดรัก เมื่อทานอาหารค่ำเรียบร้อย ทั้งสี่คนนั่งพูดคุยที่ห้องนั่งเล่น

“ของฝากจากจีนค่ะคุณยาย” อัญชันยื่นของฝากให้ญาติผู้ใหญ่ของสามี

“ลำบากหิ้วมาทำไมลูก รอบก่อนนู้นก็ญี่ปุ่น ที่ยายอยากได้จริง ๆ ไม่เอามาให้สักที” สิ่งที่ยายชบาอยากได้ไม่ต้องเสียเงินบินไปไกลด้วยซ้ำ รอแล้วรอเล่าไม่มาสักทีเมื่อไหร่ทั้งคู่จะมีข่าวดีมาบอกบ้างยายชบาได้แต่เฝ้ารอ

“นี่คุณยังไม่คุยเรื่องนี้กับคุณยายคุณตาเหรอคะ” มองจากสถานการณ์อัญชันเดาว่าสามียังไม่พูดเรื่องที่เธอเพิ่งจะตกลงกับเขาอย่างจริงจังให้ทางผู้ใหญ่ฝ่ายเขารับรู้

“อะไรกันลูก หรือว่ามีเจ้าหนูกันแล้วแต่ไม่บอกยายเหรอ” ยายชบาผลิยิ้มรอ หัวใจคนแก่เต้นตึกตักด้วยความดีใจ หลานชายคนเดียวกำลังจะมีเหลนตัวน้อยมาให้อุ้ม เป็นเรื่องที่น่าดีใจที่สุด

“เรียนคุณยายตามตรงนะคะ” เห็นท่าทางดีอกดีใจอัญชันยิ่งไม่อยากให้คนแก่หวังลม ๆ แล้ง ๆ อีกต่อไป เธอไม่ชอบที่ยายชบาชอบสั่งของบำรุง สมุนไพรต่าง ๆ มาให้เธออยู่ตลอด

“อัญชัน” ปกรณ์เอ่ยและปรามทางสายตา เขาไม่อยากให้เธอพูดเรื่องนี้ในเวลาแบบนี้

“เราทั้งคู่ตกลงกันแล้วว่าจะไม่มีลูกค่ะ พูดจากใจคืออัญไม่ชอบเด็ก อัญไม่พร้อมจะมีลูกและไม่มีในหัวเลยค่ะ”

“...” รอยยิ้มของยายชบาค่อย ๆ เลือนหายจากใบหน้าเหี่ยวย่น ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากหลานสะใภ้ ทั้งที่ยายชบาคะยั้นคะยอให้หลานชายเป็นฝั่งเป็นฝาเพราะอยากอุ้มเหลน ไหนเลยวันนี้ไร้วี่แววเสียงร้องของเด็กตัวเล็ก

“อืม ในเมื่อตกลงกันแล้วก็ตามใจ ปลูกเรือนต้องตามใจผู้อยู่” ตาคูณสุขเอ่ยเมื่อเสียงภายในห้องนั่งเล่นเงียบกริบหลังจากคำพูดของหลานสะใภ้จบลง

“ยายอยากพักผ่อนสักหน่อย ขอตัวก่อนนะ” ยายชบาปรายตามองหลานชายด้วยสายตาผิดหวัง เห็นยายเป็นคนแก่ชอบหลงลืมหรือไงถึงไม่คิดบอกเล่าอะไรบ้าง เจอแบบนี้ไม่ให้น้อยใจได้ไง คนเฝ้ารอฟังข่าวดี ครั้นได้ฟังกลับเป็นข่าวร้ายยากจะทำใจยอมรับ ถ้าวันนี้หลานสะใภ้ไม่พูดหลานชายคงจะขายฝันยายไปอีกนาน คงจะพร่ำพูดแต่ว่าพยายามแล้ว ไม่มาสักที ยายรออีกหน่อยนะครับแบบนี้อยู่เรื่อยไป คิดจะพูดอย่างนี้จนยายตายเลยหรือไง

“ยายคงตกใจมาก เดี๋ยวตาไปพูดให้นะ ไม่ต้องเครียด” ตาคูณสุขยิ้มแล้วลุกออกจากห้องนั่งเล่น ท่านเองก็เสียใจที่จะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าเหลน คนแก่เราไม่ได้ต้องการอะไรมากมายนัก

“นี่คุณพูดอะไรรู้ตัวบ้างไหมอัญชัน” อยู่กันเพียงลำพังปกรณ์จึงหันมาโวยใส่ภรรยา

“พูดความจริงไงคะ อัญพูดอะไรผิด ก็เราตกลงกันไว้แบบนั้นจริง ๆ คุณมาโวยวายทำไม”