EPISODE 02

และก็เป็นอย่างที่ปกรณ์คาดเดา บทสนทนาวันนี้เรื่องหลัก ๆ คือเรื่องของอลิน อีกหลายถ้อยคำที่เหล่าเพื่อนของอัญชันพูดถึงอลินอดีตดาราดัง ปกรณ์นั่งฟังเงียบ ๆ ไม่ออกความเห็นใดทั้งนั้น เขามาวันนี้มีหน้าที่ดูแลภรรยาให้เหล่าเพื่อนอัญชันอิจฉา นี่คือสิ่งที่อัญชันต้องการให้เป็น มีหลายคำพูดที่ปกรณ์ไม่พอใจเวลาที่เพื่อนอัญชันพูดถึงอลิน แต่แล้วไง เขาไม่มีสิทธิ์ปกป้องผู้หญิงคนอื่น คนเดียวที่เขาต้องปกป้องคือภรรยาของเขา

“ไปไหนคะ” อัญชันถามหลังจากที่สามีไม่ใส่ชุดนอน ก่อนหน้านี้ทั้งคู่เล่นกิจกรรมรักบนเตียง เสร็จแล้วเขาเข้าห้องน้ำไม่ได้กลับมาในชุดนอน

“มีงานด่วนเข้ามา ผมต้องรีบไปดู ช่วงนี้งานรัดตัวคงไม่ได้กลับบ้านนะ” ปกรณ์เดินมาหอมแก้มภรรยา คราแรกตั้งใจจะนอนค้างกับภรรยาสักคืน ทว่าให้ข่มตาหลับก็คงไม่หลับเพราะกลัวอีกคนที่ซ่อนไว้จะไม่ยอมกินข้าวกินน้ำ รายนั้นชอบประชดยิ่งกว่าอะไรดี

“แบบนี้เรียกได้แล้วก็หนีหน้าไหมคะ” เธอแสร้งตัดพ้อเล่น ๆ เขาอยู่หรือไม่อยู่เธอไม่ได้ใส่ใจนัก

“หนีหน้าอะไรครับ เราเป็นสามีภรรยากันนะ”

“อัญแค่แซวค่ะ ขับรถดี ๆ นะคะ อ่อ แต่ถึงจะยุ่งยังไงถ้าอัญมีนัดคุณต้องมีเวลาให้อัญนะ”

“ครับ” เขาหอมแก้มอัญชันอีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องนอน บางทีก็เกิดความสงสัยว่าหาบ่วงมาผูกตัวทำไม ถ้าตายายไม่บังคับเขาเรื่องนี้เขาไม่มีวันสละโสด

ออกจากบ้านมาได้ปกรณ์สั่งลูกน้องขับรถไปยังบ้านหลังที่อลินอยู่พร้อมถามถึงความดื้อของอลิน สรุปแล้วเธอทานข้าวปกติ แต่เธอไม่พูดกับใครทั้งนั้น

มาถึงบ้านปกรณ์ตรงเข้าห้องนอน เปิดประตูเข้ามามีเพียงแสงจากจอทีวีที่กำลังฉายซีรีส์จีนพีเรียด ร่างแบบบางนอนขวางกลางฟูกหันหน้ามาทางทีวี เรียกว่าทีวีดูคนจะดีกว่า ก็ตอนนี้เธอหลับไปแล้ว มุมปากชายหนุ่มกระตุกยิ้มก่อนจะเดินไปเปลี่ยนชุดแล้วเดินมานอนซ้อนด้านหลัง กดปิดทีวี สวมกอดคนตัวเล็ก เกาหลังให้เธอเหมือนที่เขาทำให้เธอมาตลอดหลายปี เมื่อได้นอนกอดได้ใกล้ชิดร่างกายก็จะทำโดยอัตโนมัติ

อ้อมกอดที่คุ้นเคยมานานทำให้อลินพลิกตัวกลับไปกอดด้วยความเคยชินเช่นกัน

ในเช้าวันใหม่อลินนอนเต็มอิ่ม เธอผลิยิ้มเมื่อรู้สึกดีเหมือนร่างกายได้เติมเต็มทำให้หลับสบาย อลินเงยหน้าจูบที่ปลายคางของชายหนุ่มเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ มันเป็นวิธีขอบคุณที่เขาชาร์จพลังให้เธอ ทว่าเมื่อจูบไปแล้วทำให้เธอนึกขึ้นมาได้ว่านี่ไม่ใช่เมื่อก่อน ตอนนี้เธอและเขาไม่ควรใกล้กันแบบนี้อีกแล้ว คิดได้จึงแกะมือเขาออก ทว่าเขารัดไว้แน่น

“ตื่นแล้วก็ปล่อยค่ะ” เขาตื่นก่อนหรือตื่นเมื่อกี้ จะตอนไหนก็คงไม่สำคัญเท่าเธอเผลอปล่อยไก่ตัวใหญ่ เขาต้องคิดแบบฉบับคนหลงตัวเองว่าเธอยังอยากได้เขาแน่ ๆ

“ยังไม่ตื่น”

“คุณไม่มีสิทธิ์มากอดลิน”

“ผมไม่ได้กอดคุณ ผมกอดลูก คุณนั่นแหละมาจูบคางผมทำไม”

“...” ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเผลอลืมตัว มีเหรอเธอจะจูบเขาแบบนั้นอีก

“หิวไหม อยากทานอะไร”

“อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากเห็นหน้าคุณ”

“คุณก็ไม่ต้องมองผม ผมเองก็ไม่ได้มองคุณ ผมสนใจแค่ลูก ที่กอดก็ให้ความอบอุ่นลูกเท่านั้น ผมเป็นพ่อ ผมมีสิทธิ์หรือจะเถียง”

“...” อลินเงียบ เธอเหนื่อยที่จะต้องเถียงกับคนที่ไม่ยอมรับความจริง ต่อให้เธอหยิบยกเหตุผลมาอ้างเขาก็ไม่มีวันแพ้เพราะเขาไม่มองเหตุผลคนอื่น เขามองแค่เหตุผลตัวเอง เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่

“เดี๋ยววันนี้สองทุ่มออกไปข้างนอกกัน”

“ไม่ค่ะ”

“จะพาไปฝากท้อง ต้องไปเพราะเกี่ยวกับลูก ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”

“…ค่ะ”

“ยำแซลมอนไหม เดี๋ยวทำ...”

“ไม่ค่ะ ลินอยากนอน”

“ไอ้หมอบอกว่านอนบ่อย ๆ ก็ไม่ดี”

“แต่ลินท้อง ลินง่วง” พูดแล้วเธอก็พลิกตัวไปอีกข้างก่อนจะคว้ารีโมทกดเปิดทีวี

“ดื้อเก่ง” เขารู้อยู่แล้วว่าอลินดื้อ ยิ่งเธอท้องก็ไม่อยากจะขัดใจนักเดี๋ยวจะกระทบลูก ปกรณ์ลุกเข้าน้ำก่อนจะเดินออกจากห้อง หายไปหนึ่งชั่วโมงเขากลับมาพร้อมอาหารเช้า นำมาเสิร์ฟคนท้องถึงเตียงนอน ทว่าคนท้องนอนให้ทีวีดูอีกเช่นเคย

ปกรณ์จึงนั่งลงข้าง ๆ นิ้วเรียวเกี่ยวเส้นผมปกปิดใบหน้าก่อนจะก้มลงหอมแก้มเนียนใส “น้องลินคะตื่นได้แล้ว น้องลิน”

“อย่ากวนค่ะ” ใบหน้าสวยขมวดคิ้ว เธอไม่ได้หลับ แค่แกล้งหลับเพราะไม่อยากเห็นเขา ใครจะคิดว่าเขาจะทำอะไรแบบนี้กับเธอ ต่อให้มีภรรยาก็ยังไม่เปลี่ยนนิสัยมักมากสินะ

“ลูกหิวแล้วทานข้าวเร็ว”

“...” อลินลืมตามอง เห็นไข่ดาว ไส้กรอก ขนมปังปิ้ง น้ำส้มคั้นหนึ่งแก้ว รู้สึกหิวเหมือนกันจึงลุกขึ้นมานั่งทาน

“เผื่อจะเหงาเลยสั่งต้นไม้มาให้ดูแล” เป็นสิ่งที่เพื่อนแนะนำมาว่าอลินอยู่กับอะไรแล้วมีความสุขก็หาสิ่งนั้นมาให้เธอทำ ดีกว่าให้เธออยู่กับตัวเอง ฟุ้งซ่านคนเดียว คนท้องสุขภาพจิตไม่แน่ไม่นอน ไหนจะเรื่องที่เป็นข่าว อาชีพที่เคยทำมาตลอดต้องจบลง ปกรณ์จำได้ว่าอลินชอบดอกไม้มาก ๆ เขาจึงสั่งต้นไม้มาให้เธอปลูกและดูแล

“ต้องขอบคุณไหมคะ” อลินถามโดยที่นั่งทานอาหารเช้าและอ่านซัพหน้าทีวี

“ขอบคุณแบบไม่จริงใจไม่ต้องการ”

“แต่ถ้าให้แก้ผ้าขอบคุณเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่ทำแล้วค่ะ”

“ไม่ได้ของขาด”

“รู้ค่ะ”

จบการพูดคุยลงที่อลินนั่งทานเงียบ ๆ เรียบร้อยแล้วเธอลุกเอาจานลงไปเก็บด้านล่าง เห็นคนของเสี่ยกำลังสั่งให้รถขนต้นไม้ถอยหลังเข้ามา อลินเกิดความคิดขึ้นมาว่าเขาประชดเธอแน่ ๆ สั่งมาอะไรมากขนาดนี้ ก็เขาเล่นสั่งต้นไม้มาเต็มหลังรถหกล้อ คิดจะให้เธอเปิดร้านขายต้นไม้หรือไง

เมื่อเห็นผู้คนมากมายอลินจึงยืนดูอยู่ห่าง ๆ เห็นว่าเสี่ยเตรียมพื้นที่ไว้รองรับอย่างดี น่าเจ็บใจที่เธอเคยพูดเรื่องความชอบพวกนี้ให้เขาฟังทำให้เขารู้หนึ่งจุดอ่อนที่จะทำให้เธอสงบลงได้ แต่ก็ถือว่ายังดีเพราะเธอจะได้มีอะไรทำดีกว่านอนขลุกอยู่แต่ในห้องนอนและทะเลาะกับเสี่ย