ตอนที่ 5

ดิวกลับมาถึงบ้านก็เข้าครัวจัดเตรียมอาหารทันที ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาจนมืดค่ำหลังจากที่ดิวได้ออกไปทำงานกลับมา

“ดูท่าจะอร่อยกว่าทุกวัน” สมคิดยิ้มอย่างมีความสุขพลางกวาดบ้านไปด้วย

“อร่อยอยู่แล้วครับ” เเขาตอบ

ชายหนุ่มทำอาหารจานโปรดมาทั้งที เขายกอาหารวางบนโต๊ะกินข้าวก่อนจะหันมาเรียกผู้เป็นพ่อ

“ผมกวาดให้ดีกว่า ป๊าไปนั่งรอที่โต๊ะนะ”’

“โอ้ย!” สมคิดกุมท้องเอาไว้พร้อมกับร้องโหยหวนอย่างทนไม่ไหว ชายวัยกลางคนทรุดลงนอนกลิ้งกับพื้นจนตัวงอ

“ป๊า ปะ…ปวดท้องเหรอ” ดิวรีบวิ่งเข้าไปดูอาการป๊า ช่วงนี้สมคิดปวดท้องบ่อยเข้าทุกที ชายหนุ่มคิดว่าพรุ่งนี้คงจะต้องพาไปหาหมอเพื่อตรวจดูก่อน

“ปวดมากลูก โอ้ยยย~”

“อดทนไว้นะป๊า! ผมจะโทรเรียกรถเดี๋ยวนี้”

“อืม ป๊าไหว” สมคิดใบหน้าซีดเผือกเอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยินทำให้ดิวร้อนใจมาก เขาสั่นไปหมดทั้งตัว

“เป็นยังไงบ้าง!” ดิวตาแดงก่ำหลังจากโทรเรียกรถฉุกเฉินเสร็จก็รีบมาดูอาการป๊า เขาเอามือจับบริเวณที่สมคิดเจ็บปวดราวกับว่ามันจะช่วยแบ่งเบา

“ปวดท้อง ปวดหลัง มาก…” น้ำเสียงแผ่วเบาตอบและหลับตาปี๋

“รถจะมาแล้วอดทนไว้นะป๊า”

สมคิดเป็นภาวะหลอดเลือดแดงใหญ่ในช่องท้องโป่งพอง ครั้งล่าสุดที่ไปตรวจขนาดของ AAA เพียงแค่ 5.3 เซ็นติเมตรเท่านั้น หมอนัดให้เขาพาสมคิดไปติดตามอาการทุก 6 เดือนเพราะมีความเสี่ยงสูงว่าหลอดเลือด AAA จะขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ จนจะต้องเข้ารับการผ่าตัด พอเขาคิดถึงเรื่องนี้แล้วดิวก็ใจหายวาบขึ้นมาทันที

โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

ชายหนุ่มนั่งรอสมคิดที่หน้าห้องตรวจอย่างใจจดจ่อ ด้วยความที่เป็นห่วงพ่อทำให้เขานั่งไม่ติดขยับไปมา

“ป๊าเป็นยังไงบ้างครับ” เขาลุกขึ้นพรวดพราดเข้าไปหานายแพทย์ที่กำลังเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

“เราไปคุยกันที่ห้องเถอะครับ ระหว่างที่รอเวรเปลย้ายคนไข้”

ดิวมองนายแพทย์ด้วยแววตาไม่สู้ดีนัก พลางเดินตามหมอไปยังห้องตรวจประจำตัวของหมอ

“คุณสมคิดต้องผ่าตัดด่วนนะครับ”

“…” ใบหน้าคมมองนายแพทย์นิ่ง เหมือนโลกทั้งใบของเขาหยุดหมุนไปกะทันหัน เขาพยายามตั้งสติขณะที่ฟังหมดพูด

“ขนาด AAA ของคนไข้ขยายใหญ่ขึ้นถึง 5.6 เซ็นติเมตรถ้าปล่อยไว้คนไข้มีโอกาสจะเสียชีวิตได้ เราจะต้องรีบผ่าก่อนที่มันจะแตก” ดิวรับฟังพลางเช็ดน้ำตาคลอ

“ไหนบอกว่ามีเวลาถึงปีหน้าล่ะครับหมอ ทำไมมันถึงใหญ่ขึ้นขนาดนั้น” เขาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“เราไม่สามารถบอกได้ว่า AAA จะขยายขึ้นมากน้อยแค่ไหน เพียงแต่ว่าคุณสมคิดอาการปกติมาตลอด มาตรวจกี่รอบก็มีขนาดไม่ใหญ่มาก คนไข้ความดันขึ้นหรือแอบสูบบุหรี่หรือเปล่าครับ”

“ไม่มีครับ”

“ให้หมอเตรียมห้องผ่าตัดเลยไหม”

“รออีกสักนิดได้ไหมครับหมอ”

เหตุผลที่ดิวดิ้นรนหาเงินมาตลอดก็เพราะว่าสมคิดจะต้องผ่าตัดในสักวัน เขาจึงหารายได้เสริมและสะสมเงินเก็บอย่างอดทนมาโดยตลอด ทว่าค่าผ่าตัดมันไม่ใช่แต่พันสองพัน

ข้างหน้าของเขาคือจอคอมพิวเตอร์ที่แสดงให้เห็นก้อนเลือดชัดเจนจากการตรวจ CT Scan นายแพทย์จึงชี้จุดให้ดูและอธิบายอย่างละเอียด

“รอไม่ได้แล้วครับ ถ้า AAA แตกคนไข้จะเสียชีวิตทันที การผ่าตัดคือทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้”

“ผ่าเสร็จแล้วจะต้องทำอะไรอีกไหมครับ”

“ไม่ต้องแล้วครับ คนไข้จะใช้ชีวิตได้ปกติไม่กลับมาเป็นซ้ำแล้ว หมออยากให้คุณสมคิดรอดนะครับ ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้หมอก็ช่วยไม่ได้แล้ว”

“ครับ ผ่าครับ” ดิวตอบอย่างไม่มีทางเลือก เขาปาดน้ำตาออกก่อนจะเห็นพยาบาลส่งเอกสารให้

“เดี๋ยวทำสัญญากันก่อนนะคะ”

นายแพทย์ยิ้มรับก่อนจะรีบลุกขึ้นจากที่นั่ง ดิวจึงก้มพยักหน้าเบา ๆ แทนคำพูดใด ๆ เขาหวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปอย่างราบลื่น

“เตรียมห้องผ่าตัดครับ”

ฝั่งของดิวที่ขอให้พยาบาลรอสักครู่ เขาออกมาเข้าห้องน้ำพลางล้างหน้าให้ตัวเองมีสติ จำนวนเงินในการผ่าตัดมูลค่า 900,000 ต่อให้เขาจะทำงานทั้งปีก็มีไม่ถึง

“ทำยังไงดี” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง

เขามีเงินติดตัวไม่ถึงหลักหมื่นด้วยซ้ำไป มือหนามองนามบัตรเจ้านายเก่าของพ่ออย่างคิดสงสัยก่อนจะกดโทรออกด้วยความร้อนรน

(สวัสดีครับ ผมนพพูดสายครับ)

“ผมดิวลูกชายของคุณสมคิดนะครับ ขอสาย…คุณชัชวาลครับ”

(มีเรื่องติดต่ออะไรสำคัญไหมครับ ฝากเรื่องไว้ที่ผมได้)

“ฝากไม่ได้ครับ เรื่องสอนพิเศษให้พีชหาคนได้หรือยังครับ”

(เรื่องนี้นี่เอง เข้ามารายละเอียดคุยกันที่บ้านได้ไหมครับ)

“มะ ไม่” ชายหนุ่มตอบเสียงสั่น เขาต้องคุยกับชัชวาลเดี๋ยวนี้เท่านั้น!

ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนที่จะได้ยินเสียงทุ้มอย่างมีอำนาจของใครอีกคน (ฮัลโหล ดิวเหรอ)

“สวัสดีครับคุณลุง เรื่องสอนพิเศษผมตกลงก็ได้ครับแต่ผมอยากจะให้ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหมครับ” เขาเสนออย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะถ้าชัชวาลไม่ตกลงดิวก็ไม่รู้จะไปหาเงินมาจากไหน

(ว่ามาสิ อยากได้อะไร)

“ไม่ต้องจ่ายค่าเทอมให้ผม ผมยินดีสอนจนกว่าพีชจะสอบติดมหาวิทยาลัยได้แลกกับค่ารักษาให้ป๊าแทนได้ไหมครับ”

(สมคิดเหรอ เท่าไหร่)

“ตอนนี้ป๊ากำลังจะผ่าตัด…”

(ได้! เรื่องนั้นฉันรับปาก ตอนนี้สมคิดอยู่ไหน)

ดิวยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรต่อคุณชัชวาลก็รับปากเสียแล้ว ชายหนุ่มยิ้มอ่อนเล็กน้อยด้วยความโล่งใจก่อนจะเล่าให้ชัชวาลฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่นานเขาก็ส่งนพมาที่โรงพยาบาล