15 รังเกียจใช่ไหม

งานเดินแบบเล็กๆ ที่จัดขึ้นเพื่อโชว์เครื่องประดับผ่านไปด้วยดีและตอนนี้ทุกคนก็กำลังคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่ริมสระขนาดใหญ่ที่ทางโรงแรมประดับไฟไว้อย่างสวยงาม เอลินอร์กำลังคุยอยู่กับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักได้ไม่ถึงสิบนาทีอย่างออกรสเพราะเขาเองก็จบมาจากมหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ แต่ตอนอยู่ที่อังกฤษทั้งสองไม่เคยได้เจอกัน

แม้จะคุยกับเพื่อนใหม่แต่เอลินอร์ก็มองมาทางปฐพีเป็นระยะเพราะกลัวว่าเหล่านางแบบสาวเมื่อครู่จะฉกเขาไปอย่างที่พลอยลดาเตือน และเมื่อเห็นว่าพลอยลดาและเพื่อนกำลังเดินมาทางที่ปฐพียืนอยู่หญิงสาวก็รีบเดินมาหาชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว

“พี่ดินขาพรุ่งนี้พี่ดินรีบกลับหรือเปล่าคะ พลอยอยากชวนพี่ดินไปเที่ยว”

“ผู้หญิงอะไรหน้าไม่อายก็เห็นอยู่ว่าคนเขามากับแฟนยังจะมาตามตื๊ออยู่ได้”

“ฉันยังไม่ยินพี่ดินบอกสักคำว่าเป็นแฟนเธอ ฉันว่าเธอมโนไปเองมากกว่ามั้ง ใช่ไหมคะพี่” พลอยลดาคล้องแขนอีกข้างของปฐพีในขณะที่อีกข้างหนึ่งเอลินอร์ก็คล้องไว้จนแน่น

พลอยลดาจะเลิกหว่านเสน่ห์ให้ปฐพีเพราะคิดว่าเขามีคนรักอยู่แล้ว แต่พอเธอเอาเรื่องนี้ไปคุยกับเพื่อนจึงได้รู้ว่าผู้หญิงที่อ้างตัวเป็นแฟนชายหนุ่มนั้นเป็นลูกสาวของเจ้านายซึ่งไม่มีทางที่คนเจียมตัวอย่างปฐพีจะคบหาด้วยเพราะขนาดบิดาของเธอไม่ได้เป็นเจ้านายของเขา ปฐพียังเคยพูดว่าเขาไม่มีอะไรเหมาะสมกับเธอเลย

“พี่ดินขา บอกเขาไปสิคะ ว่าเราเป็นแฟนกับ ถ้าพี่ดินไม่บอกคืนนี้แอลจะให้พี่ดินนอนคนเดียวนะคะ” ปากก็พูดหวานแต่หญิงสาวก็แอบใช้มือหยิบไปที่สีข้างของปฐพีอย่างแรงเพื่อบังคับให้เขาพูดออกมา

“ก็อย่างที่เอบอกล่ะครับคุณพลอย เราเป็นแฟนกัน”

“น่าเสียดายจัง แต่ไม่เป็นไรค่ะ พลอยรอพี่ดินได้เสมอ พี่ดินเบื่อเมื่อไหร่ก็มาหาพลอยได้ตลอดนะคะ พลอยยังพักอยู่ที่เดิม”

ปฐพีได้แต่ยิ้มรับ เขากำลังคิดว่าผู้หญิงสองคนนี้ช่างจะหาเรื่องมาเกทับกันชนิดที่เรียกได้ว่าคนอื่นมาได้ยินคงคิดกันไปไกล

“ฉันคิดว่าพี่ดินคงไม่มีทางเบื่อฉันแล้วไปหาสาวแก่อย่างเธอหรอกนะ”

“นี่เธอ มาว่าฉันแก่ได้ยังไง”

“ก็แล้วมันจริงไหมล่ะ ดูก็รู้ว่าโบท็อกมาเยอะแค่ไหน”

“จะบ้าเหรอฉันไม่เคยฉีดย่ะ”

“เดี๋ยวนี้สาวแก่เขาก็ฉีดกันทั้งนั้น ไม่ต้องอายหรอกค่ะ”

“กรี๊ดดดดด นังเด็กเมื่อวานซืนมาว่าฉันแก่ได้ยังไง”

“อ๊ะ ไหนว่าตัวเองไม่แก่แล้วทำไมถึงคิดว่าฉันเป็นเด็กล่ะ สับสันนะเราน่ะ เอาเวลาไปมาตามผู้ชายไปเช็กสมองบ้างนะ”

“พอเถอะครับคุณหนู เรากลับกันเถอะนะครับ” ปฐพีก้มลงกระซิบเพราะตอนนี้เริ่มมีสายตาหลายคู่มองมาทางพวกเขาเพราะเสียงกรี๊ดของพลอยลดา

“ไปก่อนนะคะป้าพลอย” เอลินอร์ยกมือขึ้นกระดิกปลายนิ้วพร้อมกับส่งสายตายั่วโมโหไปให้

“บังอาจมากที่มาเรียกฉันว่าป้า อย่างนี้มันต้องตบสั่งสอน”

พลอยลดาพุ่งเข้าไปหาเอลินอร์พลางเงื้อมือจะตบไปบนใบของเธอด้วยความโมโห แต่ปฐพีก็ดึงเธอหลบเสียก่อนอีกฝ่ายจึงเสียหลักและหล่นลงไปในสระน้ำของทางโรงแรมท่ามกลางเสียงกรี๊ดด้วยความตกใจของพลอยลดาและแขกคนอื่นที่มาร่วมงาน

“ขอบใจจะนายดิน” เอลินอร์เองก็ตกใจที่เธอพุ่งตรงมาแบบนั้น ถ้าปฐพีไม่ดึงเธอไว้คนที่หล่อนลงไปในสระอาจจะเป็นเธอก็ได้ใครจะไปรู้

“กลับเถอะครับ”

เอลินอร์เดินตามชายหนุ่มอย่างว่าง่าย แต่ระหว่างที่จะเดินกลับออกมาจากบริเวณสระน้ำเธอก็โดนเพื่อนคนหนึ่งของพลอยลดาเดินตามและใช่ไหล่กระแทกจนหญิงสาวตกลงไปในสระโดยที่ปฐพีดึงมือไว้ไม่ทัน

หญิงสาวไม่ได้โวยวายหรือกรีดร้องอย่างที่พลอยลดาทำแต่เอลินอร์ลุกขึ้นจากสระที่มีความสูงเพียงแค่ช่วงอก แล้วร้องไห้และนั่นก็ทำให้ทุกคนรู้สึกสงสารและเห็นใจที่เธอเป็นฝ่ายถูกกระทำถึงสองครั้ง

“คุณหนูยื่นมือมาครับ” ปฐพีส่งมือให้เธอแล้วดึงขึ้นมาจากบันได เขาถอดสูทของตัวเองคลุมให้เธอก่อนที่พนักงานโรงแรมจะรีบวิ่งเอาผ้าเช็ดตัวมาให้

“ขอบคุณครับ” ปฐพีกล่าวขอบคุณแล้วจากนั้นเขาก็พาเธอออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว

“ผมขอโทษที่ดึงคุณไว้ไม่ทัน”

“ไม่เป็นไรหรอก เล่นน้ำกลางคืนก็เย็นดีเหมือนกัน” เอลินอร์พูดไปปากก็สั่นไปเพราะชุดที่เธอสวมนั้นเป็นชุดราตรีสีครีมเนื้อผ้าบางซึ่งตอนนี้มันเปียกและแนบไปกับลำตัวจนเห็นสัดส่วนชัดเจน

“ผมว่าคลุมผ้าเช็ดตัวเพิ่มดีกว่านะ” ปฐพีส่งผ้าเช็ดตัวให้เธออีกผืนเพราะตอนนี้หญิงสาวใช้แต่สูทของเขาคลุมไหล่ไว้เท่านั้น

“ไม่เป็นไร คลุมเยอะฉันเดินไม่ถนัดเดี๋ยวก็ถึงห้องแล้ว”

เมื่อเดินเข้ามาในลิฟต์ปฐพีก็อดถามอย่างเป็นห่วงไม่ได้

“นอกจากหนาวแล้วคุณหนูเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

“เจ็บสิ เจ็บมากด้วย”

“คุณหนูเจ็บตรงไหน เดินไหวหรือเปล่าให้ผมอุ้มไหมครับ” เขาถามอย่างร้อนใจ

“นายเป็นห่วงฉันเหรอ”

“ครับ คุณหนูรีบบอกมาเถอะว่าเจ็บตรงไหน ถ้าไม่อยากไปหาหมอเดี๋ยวผมไปขอกล่องปฐมพยาบาลมาให้ก็ได้ครับ”

“ฉันเจ็บที่ใจน่ะ นายช่วยฉันได้ไหมล่ะ”

“เดี๋ยวเราค่อยคุยกันดีกว่านะครับผมว่าคุณหนูรีบไปอาบน้ำล้างตัวก่อนดีกว่านะครับ”

พอเดินมาถึงห้องพักเอลินอร์ก็เดินเข้าห้องของปฐพีแล้วก่อนจะเดินทะลุไปยังห้องของตนเองที่อยู่ติดกัน

“รีบอาบน้ำนะครับเดี๋ยวจะไม่สบาย”

“นายสัญญาก่อนว่าจะไม่หนีออกจากห้องไปโอ๋แม่พลอยลดาอะไรนั้น”

“ผมจะไปโอ๋เธอทำไม่ละครับ เธอไม่ได้เป็นไรกับผมสักหน่อย”

“เธอชอบนาย และเธอบอกว่าให้นายไปหาที่ห้องเดิม มันหมายความว่ายังไง นายกับเธอเคยนอนด้วยกันเหรอ”

“ผมไม่เคยนอนกับเธอสักครั้ง ไม่รู้ว่าเธอพักที่ไหนเธอก็แค่อยากจะยั่วโมโหคุณหนูเท่านั้นเอง”

“ฉันว่าเธอต้องชอบนายมากแน่ๆ ถึงได้กล้าพูดให้ตัวเองเสียหายแบบนั้น”

“คุณหนูก็คงชอบผมมากแน่ ถึงได้พูดให้ตัวเองเสียหายแบบนั้นใช่ไหมครับ”

“อย่ามามั่วนะนายดินใครจะไปชอบนายกันล่ะ พูดไม่คิด”

“ขอโทษครับ ผมคิดแล้วถึงพูด แต่ก็เอาเถอะ ผมมันก็แค่เด็กในบ้านที่พ่อคุณหนูเลี้ยงดูมา คุณหนูจะมาชอบคนต่ำต้อยอย่างผมได้ยังไงกัน” ปฐพีพูดเสียงเบาเรียกคะแนนสงสารทั้งที่นัยน์ตาเป็นประกายเมื่อเห็นท่าทางของเอลินอร์ที่ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

“ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลย”

“คุณหนูจะคิดก็ไม่ผิดหรอกครับ คุณหนูจะมาชอบนายดินผู้ต่ำต้อยอย่างผมได้ยังไงกันล่ะครับ”

“นายน้อยใจเหรอ”

“ผมไม่มีสิทธิ์น้อยใจด้วยซ้ำ”

“ทำไม่นายถึงคิดมากอย่างนี้ ฉันไม่เคยคิดเลยว่านายต่ำต้อยทุกคนก็เท่าเทียมกัน ไม่มีใครสูงหรือต่ำกว่าใคร”

“ขอบคุณนะครับ ที่พูดให้ผมสบายใจขึ้น”

“ฉันไม่ได้พูดให้นายสบายใจ แต่ฉันพูดจริงๆ”

“คุณหนูพูดจริงทุกเรื่องใช่ไหมครับ”

“ใช่สิ นายก็รู้ว่าฉันคนจริงพูดจริงทำจริง”

“แล้วที่คุณหนูบอกว่าเป็นแฟนผมล่ะ เรื่องจริงด้วยไหม”

“จะบ้าเหรอใครจะเป็นแฟนนายกัน”

“เห็นไหมล่ะ คุณหนูก็รังเกียจผมอยู่ดีนั่นแหละ”

“อย่ามาดึงดราม่านะนายดิน คนเราจู่ๆ จะมาเป็นแฟนกันได้ยังไง มันต้องค่อยๆ คบหากัน ค่อยๆ ศึกษานิสัยใจคอกัน”

“แล้วคุณหนูจะลองคบกับผมไหมล่ะ”

“ฉันหนาวขอไปอาบน้ำก่อนนะ”