บท
ตั้งค่า

บทที่2

วันต่อมา..

"วารีแกจะทำงานนี้จริง ๆ เหรอ ฉันว่าแกลองคิดดูอีกทีดีไหม" ไวน์ปรายตาถามเพื่อนสาวด้วยความไม่สบายใจ ขณะกำลังขับรถพาเพื่อนสาวไปหาลูกค้าที่ดีลงานให้หลังจากพาเพื่อนสาวไปอาบน้ำแต่งตัวที่คอนโดเสร็จ

วารีที่นั่งทอดสายตามองออกไปนอกกระจกรถอย่างเหม่อลอยหลุดออกจากภวังค์ หันกลับมาตอบด้วยนัยน์ตาเศร้า "ฉันตัดสินใจดีแล้ว งานนี้แหละที่จะทำให้ฉันหาเงินได้มากและเร็วที่สุด ตอนนี้ฉันคิดเพียงว่าทำยังไงก็ได้ให้ลูกได้รับการรักษาเรื่องอื่นฉันไม่สนใจ"

"อืม..หากคิดดีแล้วฉันก็เคารพในการตัดสินใจของแก" ไวน์ลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อเพื่อนสาวตัดสินใจแน่วแน่แบบนี้เธอก็คงพูดให้เปลี่ยนใจไม่ได้ วารีฝืนระบายยิ้มให้เพื่อนสาวบาง ๆ แล้วทอดสายตามองบรรยากาศนอกรถต่อ ในใจรู้สึกทุกข์ระทมไม่น้อย ต้องทำงานที่ไม่คิดอยากจะทำสักนิดไม่เคยอยู่ในสมองเธอเลยด้วยซ้ำ แต่จะทำยังไงได้ชีวิตที่ไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองแบบเธอก็ต้องทำทุกวิถีทางให้ได้เงิน

@ร้านอาหาร

"ถึงแล้ววา"

เธอนั่งเหม่อลอยโดยไม่รู้เลยว่ารถมาจอดลงหน้าร้านอาหารที่นัดกับลูกค้าแล้วจนเสียงของไวน์ดังขึ้นทำให้เธอสะดุ้งหลุดจากห้วงความคิด "อะ..อ๋อถึงแล้วเหรอ"

"แกโอเคไหมเนี่ยวารี" ไวน์ยื่นมือไปแตะไหล่เพื่อนสาวอย่างนึกเป็นห่วงกับท่าทาง และสีหน้าที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่โอเคกับงานที่กำลังจะทำเลยสักนิด

"โอเค ๆ ไปกันเถอะ" วารีพยักหน้าระรัวเชิงบอกว่าเธอโอเคดี สิ้นเสียงพูดก็เปิดประตูลงจากรถทันที ส่วนไวน์ก็เปิดประตูลงตามมาจากนั้นก็เดินนำเพื่อนสาวเข้าไปในร้านอาหารสุดหรู

"นั่นไงลูกค้าเขาชื่อณวัฒน์ อายุ 32ปี ฉันคัดเลือกมาให้แกแบบดีสุดเลยนะ" ไวน์หันไปเอ่ยกับเพื่อนสาว ก่อนชี้ไปยังโต๊ะที่มีชายหนุ่มหน้าตาดูดีนั่งอยู่

ณวัฒน์เป็นถึงเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ สถานะโสดแถมยังนิสัยดีอีกต่างหากมีความเป็นสุภาพบุรุษมากเธอจึงติดต่อเขาให้เพื่อนสาวเพราะเชื่อว่าเขาไว้ใจได้และให้เกียรติผู้หญิงแน่นอน เธอเคยรับงานทานข้าวและเป็นเพื่อนเที่ยวเขาสี่ห้าครั้งเลยค่อนข้างรู้จักนิสัยใจคอดี

"อืม" วารเพียงพยักหน้ารับมองไปที่ชายหนุ่มด้วยแววตาเศร้า ถึงเขาจะหน้าตาหล่อเหลาก็ไม่ได้ทำให้เธอตื่นเต้นหรือรู้สึกดีสักนิดคิดเพียงว่าอยากทำงานให้เสร็จเร็ว ๆ

ไวน์ถึงกับถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่เมื่อเห็นสีหน้าซังกะตายของเพื่อนสาวหากลูกค้าเห็นก็คงคิดว่าไม่เต็มใจรับงาน หรือไม่ก็โดนบังคับมา "ทำหน้าให้สดชื่นหน่อยสิวารี คุณณวัฒน์จะได้ถูกใจแล้วเรียกใช้แกบ่อย ๆ"

สิ้นเสียงเพื่อนสาววารีก็สูดลมหายใจเข้าปอดพรืดใหญ่พยายามปรับสีหน้า และอารมณ์ให้เป็นปกติที่สุดท่องไว้ในใจว่าเพื่อบุตรสาว ๆ เธอต้องทำได้

"ต้องแบบนี้สิคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว" ไวน์ยกนิ้วโป้งให้อย่างชื่นชมในความเข้มแข็ง และความรักที่มีต่อบุตรสาวจนยอมทำได้ทุกอย่างของเพื่อน ก่อนจะพาเพื่อนสาวเข้าไปหาชายหนุ่ม "สวัสดีค่ะคุณณวัฒน์"

“อ้าว! คุณไวน์สวัสดีครับ” เสียงของไวน์ทำให้ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่กำลังนั่งก้มหน้ากดโทรศัพท์เงยหน้าขึ้น ณวัฒน์ระบายยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงคือหญิงสาวที่ตัวเองรู้จักมักคุ้นเป็นอย่างดี ทักทายกลับอย่างเป็นกันเอง แล้วเลื่อนสายตามองร่างบางที่ยืนข้าง ๆ ไวน์อย่างสนใจ ไวน์ที่เห็นดังนั้นก็รีบแนะนำให้ทั้งสองคนได้รู้จักกันทันที

“นี่วารีค่ะคุณณวัฒน์” ประโยคแรกเธอเอ่ยกับณวัฒน์ ประโยคหลังเอี่ยวหน้าไปเอ่ยกับเพื่อนสาว “นี่คุณณวัฒน์วารี”

“สวัสดีค่ะคุณณวัฒน์” สิ้นเสียงเพื่อนสาววารีก็น้อมศีรษะกล่าวทักทายชายหนุ่มอย่างนบน้อมพร้อมระบายยิ้มให้บาง ๆ ท่าทางแสนนบน้อมของหญิงสาวทำให้ณวัฒน์ชอบใจไม่น้อยดูแตกต่างจากเด็กรับงานเอนหลายคนที่ผ่านมา เขาพยักหน้ารับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้วเชื้อเชิญให้ทั้งสองนั่ง “เชิญนั่งครับ”

“ไวน์แค่มาส่งเพื่อนค่ะ ยังไงไวน์ขอตัวกลับก่อนดีกว่า” ไวน์ปฏิเสธอย่างเกรงใจเธอแค่มาส่งเพื่อนสาวเฉย ๆ เพราะเห็นว่านี่เป็นการทำงานครั้งแรกของเพื่อนส่งเสร็จแล้วก็จะกลับ

“ไหน ๆ ก็มาแล้วอยู่ด้วยกันก่อนสิครับ เอาเป็นว่าผมจ้างคุณสองคนเลยแล้วกัน”  ณวัฒน์เอ่ยตัดบทดีเสียอีกนั่งกันหลายคนจะได้สนุก เขาก็แค่ต้องการหาเพื่อนคุยหาเพื่อนทานข้าวเท่านั้นไม่ได้คิดไปถึงขั้นอื่น เมื่อเป็นความต้องการของลูกค้าวีไอพีไวน์จึงไม่อาจขัดได้สุดท้ายทั้งสองก็นั่งพูดคุยและทานข้าวกับณวัฒน์ไปเรื่อย ๆ

“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับมีงานด่วนเข้ามา วันหน้าค่อยเจอกันใหม่” กระทั่งทานข้าวเสร็จณวัฒน์ก็รีบขอตัวกลับเพราะเลขาเพิ่งส่งไลน์มาบอกว่ามีงานด่วน ขณะที่มือก็จัดการโอนเงินค่าจ้างสำหรับทั้งสองคนเข้าบัญชีธนาคารไวน์เป็นเงินเต็มจำนวนตามที่ได้ดีลกันไว้ “ค่าจ้างคุณไวน์กับคุณวารีผมโอนเข้าบัญชีคุณไวน์แล้วนะครับ ยังไงผมขอตัวก่อน”

“ค่ะ” วารีกับไวน์พยักหน้ารับอย่างพร้อมเพรียงกัน หลังจากณวัฒน์เดินออกไปไวน์ก็หันไปพูดกับเพื่อนสาว “ค่าจ้างวันนี้ได้คนละสองหมื่นนะ เดี๋ยวฉันโอนเข้าบัญชีแกให้”

“ทำงานแค่แป๊บเดียวเนี่ยนะทำไมได้เยอะจัง” วารีทำตาโตเมื่อได้ยินจำนวนเงินค่าจ้างจากเพื่อนสาวไม่คิดเลยว่าแค่ทานข้าวไม่ถึงชั่วโมงก็ได้เงินเท่ากับทำงานออฟฟิศหนึ่งเดือนแล้ว แต่ถ้าถามว่าเธอดีใจและรู้สึกอยากทำงานนี้ขึ้นมาบ้างไหมเธอก็ยังยืนยันคำเดิมว่าไม่ หากไม่ใช่ต้องการเงินรักษาบุตรสาวด่วนคงไม่ทำ

“บอกแล้วไงว่าคุณณวัฒน์เขาใจดี และใจป๋ามาก”

“อือ..กลับกันเถอะฉันเป็นห่วงน้องปริม” วารีเพียงพยักหน้ารับ ก่อนรีบชวนเพื่อนสาวกลับโรงพยาบาลเพราะรู้สึกเป็นห่วงบุตรสาวถึงแม้จะฝากให้พยาบาลช่วยดูแลแล้วก็ตาม ไวน์พยักหน้ารับก่อนทั้งสองจะพากันลุกเดินออกจากร้านอาหารไปขึ้นรถมุ่งตรงสู่โรงพยาบาล

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel