ตอนที่6 ไปด้านหลังดีกว่า

ตอนที่6 ไปด้านหลังดีกว่า

“หึหึ” เมื่อได้ยินคำตอบของหลินหยางดังนั้น เธอจึงอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ “เธอนี่เป็นเหมือนกระต่ายตัวน้อยจริงๆ โกหกตาใส บอกความจริงมาว่าเมื่อครู่เธอมองอะไรกันแน่?”

“คือ ผม...” หลินหยางรู้สึกลำบากในการจะเอ่ยปากบอกกับเธอ

“เธอมองหน้าอกของฉันใช่รึเปล่า?” จางชุ่ยฮัวใจกล้าเอ่ยถามเขาออกไป

หลินหยางพยักหน้ารับ อีกทั้งรู้สึกกลืนน้ำลายลงไปอย่างยากลำบาก

“สวยไหม?” เธอเอ่ยถามอีก

“สวยครับ ทั้งขาวทั้งใหญ่” หลินหยางรีบตอบกลับไป

“ฮ่าๆ ปากเธอนี่หวานเสียจริง ฉันแก่ขนาดนี้แล้ว จะไปดูดีกว่าพวกสาวๆได้อย่างไรกัน ของพวกเขาทั้งกลมเป็นรูปทรง ดูดีกว่าของฉันเสียอีก” เธอเอ่ยอย่างตัดพ้อ

“ใครว่าแบบนั้นกัน หน้าอกของอาใหญ่กว่าของพวกสาวๆพวกนั้นเสียอีก ถ้าได้จับคงจะรู้สึกสบายมือเป็นแน่ แล้วอีกอย่างอายุสี่สิบก็ไม่ได้ถือว่าแก่เสียหน่อย ที่เจียงหลิงที่ผมเรียนอยู่ที่นั่น ผู้หญิงที่อายุหกสิบแล้วแต่ยังดูสาวอยู่ก็มีตั้งหลายคน ดูแล้วตอนนี้อายังสวยขนาดนี้ หากอายุหกสิบแล้วก็คงจะดูไม่แก่เหมือนกัน”

ปากของหลินหยางหวานราวกับน้ำผึ้งเช่นนั้น ทำเอาจางชุ่ยฮัวถึงกับทำตัวไม่ถูก

“หลินหยาง เธออยากจะลองจับเสียหน่อยไหมล่ะ?” ผู้หญิงอายุสามสิบนั้นราวกับหมาป่า อายุสี่สิบรายกับเสือ จางชุ่ยฮัวที่เพิ่งจะอายุครบสี่สิบปี ก็ยังคงมีความปรารถนาอยู่ เพียงแต่หัวหน้าหมู่บ้านอย่างสามีของเธอออายุสี่สิบกว่าแล้ว ปากหวานก้นเปรี้ยว ทำงานหนัก จึงทำให้ไม่ได้มีความน่าเกรงขามเหมือนเมื่อก่อน

เวลานั้นเมื่อเห็นร่างกายกำยำของหลินหยาง โครงร่างที่ทำให้เธอรู้สึกแทบจะทนไม่ไหวเช่นนั้น จึงเอ่ยหยอกล้อเขาขึ้น

หลินหยางไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือ มือซ้ายเอื้อมไปจับสะโพกของจางชุ่ยฮัว ส่วนมือขวาก็ยื่นไปจับก้อนเนื้อนุ่มๆของเธอ

“ไปตรงด้านหลังเคาน์เตอร์ดีกว่า” จางชุ่ยฮัวเอ่ยบอกเขา ในร้านหากมีคนเข้ามาซื้อของ จะมองเห็นเขาทั้งสองคนได้อย่างง่ายดาย

ในหมู่บ้าน แม้ว่าจะมีคนที่สวมกระโปรง แต่ด้านในคนที่จะสวมใส่กางเกงชั้นในด้วยแล้วนั้นกลับมีน้อยมาก จางชุ่ยฮัวเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ไม่ได้ใส่ มือของหลินหยางจึงถลกกระโปรงขึ้นมาแล้วสอดมือเข้าไปยังด้านใน แล้วลูบไล้พื้นที่อันอุดมสมบูรณ์นั่นของเธอ

หลินหยางขยับมือขึ้นลง ทำอยู่เช่นนั้นประมาณสองนาที นั่นก็ทำให้จางชุ่ยฮัวแทบจะทนต่อไปไม่ไหว จึงเปิดเสื้อของตัวเองออก เผยให้เห็นผิวขาวๆของเธอ

หลินหยางก็ไม่ได้นิ่งเฉย เขาก้มตัวลง ปากเริ่มขยัเอ้อหนิว่างรู้หน้าที่

ลิ้นของเขาก็ถูหมุนไปอย่างต่อเนื่อง ความรู้สึกชาได้คืบคลานเข้าสู่ร่างกายของเธอ

หัวหน้าหมู่บ้านอย่างสามีของเธอเรี่ยวแรงกำลังเสื่อมสภาพไปแล้ว แล้วอีกอย่างอยู่กับเธอมาสิบกว่าปี ก็เริ่มจะรู้สึกเบื่อหน่ายไปเสียแล้ว ถึงตอนนี้จะอายุเท่านี้ แต่ก็คงจะไม่เลือกทำเช่นนี้เหมือนกับหลินหยาง

“อา...” เสียงกระตุ้นเร้าใจดังเล็ดลอดออกมา โดนหลินหยางทำเช่นนั้นเสียจนร่างกายอ่อนระทวยไปหมด ทำให้จางชุ่ยฮัวอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงออกมา

“หลินหยาง จับตัวฉันนอนลงไปเลยเถอะ” จางชุ่ยฮัวกล่าว

มือของหลินหยางที่ขยับไปมาอยู่ด้านในของเธอ ไม่นานก็ถูกโดนร่องตรงนั้นของเธอ จึงรีบแหย่นิ้วเข้าไปในนั้น

“ตอนกลางวันแบบนี้หากคนอื่นมาเห็นเข้า ผมน่ะไม่เป็นอะไรหรอก แต่ชื่อเสียงของคุณสิจะแย่เอา เอาเป็นว่ารอวันไหนที่หัวหน้าหมู่บ้านออกไปทำงานข้างนอก หรือคุณแกล้งทำเป็นไม่สบาย แล้วก็ไปหาผมที่บ้าน แล้วพวกเราค่อยมาต่อกันดีๆแบบนี้ดีกว่า ไม่มีใครมาขัดขวางรบกวนคงมีความสุขน่าดู”

หลินหยางเอ่ยบอกกับเธอที่ข้างหู ความอบอุ่นนั้นแล่นผ่านข้างหูเธอ ยิ่งทำให้ร่างของเธอนั้นสั่นสะท้านมากกว่าเดิม

เมื่อได้ยินที่หลินหยางบอกดังนั้น ในใจเธอก็รู้สึกซาบซึ้ง ที่หลินหยางสามารถอดกลั้นอารมณ์ไว้แล้วนึกถึงชื่อเสียงของเธอ ความคิดเช่นนี้ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น

“ฮ่าๆ ถ้าอย่างนั้นฉันจะฟังที่เธอพูดซักครั้ง ถ้าว่าฉันจะไปหาเธอแล้วกันนะ”

เนื่องจากว่าหลินหยางใส่กางเกงตัวใหญ่นั้นไม่ได้คาดเข็มขัด จางชุ่ยฮัวจึงค่อยๆดึงกางเกงของเขาลง

แต่น้องชายของเขากลับโผล่ออกมาตรงหน้าเธอ มองดูสิ่งที่มีขนาดใหญ่นั้นแล้วเธอถึงกับตาโตด้วยความตกใจ สองมือเอื้อมไปจับน้องชายของเขาด้วยความสั่นเทา สองมือของเธอเกือบจะโอบไว้ไม่มิด

“นี่เป็นสิ่งล้ำค้าเสียจริงๆ หลินหยาง ใครแต่งงานกับเธอ คงจะโชคดีเสียจริงๆ” จางชุ่ยฮัวเอ่ยออกมาอย่างไม่จริงจังมากนัก แล้วอ้าปากรับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเข้าไป

นี่เป็นครั้งแรกที่ให้ผู้หญิงทำให้เข้าแบบนี้ เป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยอย่างไรอย่างนั้น

ผ่านไปยี่สิบกว่านาที หลินหยางยังคงรู้สึกสะท้านไปทั้งตัวเช่นเดิม ในใจของจางชุ่ยฮัวกลับยิ่งเพิ่มความปรารถนารุนแรงขึ้นไปอีก

ระยะเวลานานขนาดนี้แล้ว เจ้าเด็กคนนี้ไม่ยอมแพ้เลย เป็นสิ่งที่ล้ำค่าเสียจริง!