31

“รีบ ๆ หายเข้าล่ะ จะได้ผลิตลูกมาเป็นเพื่อนเล่นกัน...แต่เอ ก็ไม่เป็นอะไรมากนี่หว่า แค่นี้ทำลูกสบายมาก...ฮ่า..ฮ่า” พ่อเลี้ยงหนุ่มหัวเราะกระเซ้าเย้าแหย่คนเจ็บ แต่คนที่นั่งข้างคนเจ็บนี่แหละที่ก้มหน้างุด

“พูดแบบนี้ผมชักอยากกลับบ้านซะแล้วสิ” นายหัวเลโอรับมุก

“อยู่ที่นี่ก็ทำได้...อุ๊บ...” พ่อเลี้ยงอาชากำลังจะแนะนำคนเจ็บ แต่เมียสาวร้อนตัวกลัวเขาจะพูดเรื่องน่าอายนั่นขึ้นมาอีก รมิดากระทุ้งศอกเข้ากับท้องของสามี เมื่อนึกถึงครั้งที่เขานอนเจ็บที่โรงพยาบาล แล้วหักหาญทำอะไรไว้บ้าง...ไป ๆ มา ๆ ก็เลยความลับแตก เรียกเสียงฮาให้กับทุกคนในห้อง ยกเว้นแก้มใส ที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาด้วย

หลังจากนั้นทั้งหมดก็คุยกันอีกพักใหญ่ ก่อนจะลากลับไป ให้คนเจ็บได้พักผ่อน

วันต่อมา คุณหมออนุญาตให้คนไข้กลับบ้านได้ หลังจากตรวจละเอียดอีกครั้งไม่พบอาการผิดปกติ เลโอกลับเข้าไปพักที่บ้านของท่านนายพล เพื่อสืบหาเบาะแส เกี่ยวกับอุบัติเหตุในครั้งนี้ ...แต่ก็ต้องคว้าน้ำเหลว เพราะกล้องวงจรปิดในวันเวลาที่รถจอดที่นี่ โดยเฉพาะในจุดที่จอดรถเสียพอดิบพอดี ซึ่งไม่เกินความคาดหมาย เป็นสิ่งที่เขาคิดอยู่แล้ว ว่ามันต้องเป็นอย่างนี้ และนั่น ยิ่งทำให้เขาแน่ใจมากขึ้นว่า คนในบ้านหลังนี้นี่แหละที่เป็นคนลงมือ

“ขึ้นไปนอนห้องข้างบนดีกว่าไหมลูก” ท่านนายพลบอกกับลูกชาย

“ไม่เป็นไรครับ นอนที่ห้องเก่าของแก้มใสก็ได้ครับ สะดวกดี”

“งั้นก็ตามใจ อยากได้อะไรก็บอก”

“คุณพ่อ ยังอยากให้ผมเข้าไปช่วยที่บริษัทหรือเปล่าครับ”

“ลูกจะเปลี่ยนใจ ช่วยพ่อแล้วใช่ไหม” ผู้เป็นพ่อแสดงความดีใจอย่างเห็นได้ชัด

“ครับ แต่ผมต้องมีตำแหน่งในนั้นอย่างเป็นทางการเสียก่อน”

“ได้เลยลูก เอาตำแหน่งประธานบริหารของพ่อไปเลยก็แล้วกัน” ผู้สูงวัยบอกอย่างยินดี

“ผมไม่ได้อยากได้บริษัทของคุณพ่อนะครับ เพียงแต่ต้องการมีตำแหน่งเพื่อมีอำนาจเต็มในการตรวจสอบเท่านั้นครับ” ชายหนุ่มชี้แจงเพราะเขาคิดอย่างนั้นจริง ๆ

“พ่อรู้...บริษัทนี้เทียบไม่ได้กับทรัพย์สินมหาศาลของลูกอยู่แล้ว แต่มันก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่พ่อมี และอยากมอบให้ลูกชายคนเดียวของพ่อ”

“ผมขอดูก่อนแล้วกันนะครับ ว่าไส้ในมันเป็นยังไง ถ้าไม่ได้เกิดจากการทุจริตผมจะช่วยแก้ไขแล้วก็วางมือ แต่ถ้าไม่ใช่ คนผิดก็สมควรโดนลงโทษ”

“ขอบใจมากลูก...ขอบใจจริง ๆ แล้วพ่อจะรีบจัดการเรื่องนั้นให้เร็วที่สุด”

ท่านนายพล ออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้มเกลื่อนอยู่บนใบหน้า รีบทำหนังสือแต่งตั้งประธานคนใหม่ เพื่อจะแจ้งในที่ประชุมที่จะเกิดขึ้นอีกสองวันข้างหน้า

“พี่เลโอสงสัย พี่สุดเขตเหรอคะ” แก้มใสถามตรง ๆ หลังจากที่เหลือกันอยู่สองคน

“ก็แค่สงสัย แต่ไม่มีหลักฐานสักอย่าง พี่ถึงต้องเข้าไปในบริษัทนั่นเพื่อจะทำอะไรให้มันชัดเจนมากขึ้น ถ้าเป็นเพราะฝีมือไม่ถึงพี่จะสอนให้ แต่ถ้าไม่ใช่ก็ต้องดูกันอีกที ยิ่งนายโจ้บอกว่าเขาพัวพันกับธุรกิจสีเทา พี่ไม่ค่อยสบายใจขืนปล่อยเอาไว้ อาจจะเสียหายถึงคุณพ่อได้”

“อย่างนี้พี่เลโอก็ตกอยู่ในอันตรายน่ะสิคะ” แก้มใสมีสีหน้าวิตกกังวล ถึงแม้จะรู้ว่าสามีของตนนั้น ไม่เคยกลัวใคร

“ถ้าพี่เป็นอะไรไป แก้มใสจะมีสามีใหม่หรือเปล่า”

“มีค่ะ แก้มจะรีบมีตั้งแต่สามีเก่ายังไม่ได้เผาเลยด้วย...กล้าตายก็ลองดู” หญิงสาวขู่พูดอย่างโกรธ ๆ ที่สามีพูดจาไม่เป็นมงคลไม่นึกถึงใจคนเป็นห่วงบ้างเลย

เลโอเอื้อมมือมาคว้าเรือนร่างนุ่มนิ่มเข้าไปกอดทิ้งน้ำหนักล้มกลิ้งลงบนที่นอนด้วยกัน ชายหนุ่มจูบฟัดไปทั่ว แก้มใสหัวเราะคิกด้วยความจั๊กจี้ จนต้องขอร้องให้หยุด

“พี่เลโอปล่อยก่อนค่ะ”

“ไม่...พี่จะลงโทษคนปากดี”

“แก้มไม่ไหวแล้วค่ะ เหนื่อยเหมือนจะหายใจไม่ทัน”

“ยังจะยืนยันแบบนั้นอีกไหม”

“ถ้าไม่อยากให้แก้มทำแบบนั้นก็อย่าตายสิคะ ถ้าจะตายต้องรอให้แก้มแก่หง่อมก่อนจะได้ไม่มีใครเอา” หญิงสาวยิ้มยั่ว ดวงตาเป็นประกาย ทำให้สามีหนุ่มมันเขี้ยวจูบฟัดแรง ๆ ไปอีกชุดใหญ่

“วันนี้อยากไปไหนหรือเปล่า พี่ว่าง อีกสองวันก็ต้องทำงานแล้ว”

“พี่เลโอพักผ่อนเถอะค่ะ แก้มอยู่ที่ไหนก็ได้ ที่มีผู้ชายคนนี้อยู่ด้วย” พูดพร้อมกับใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่กล้ามอกแข็ง ๆ

“พูดแบบนี้เรามาทำลูกกันเถอะ..นะ...จะได้ตามพี่อาชาทัน” นายหัวหนุ่มเอ่ยชวนหน้าตาเฉย

“ไม่เอาค่ะ เดี๋ยวใครมาได้ยินอายเขาตาย” ห้องของแก้มใส ถึงแม้จะกว้างขวางสะดวกสบาย แต่ก็อยู่ชั้นล่าง โอกาสที่คนจะเดินผ่านไปผ่านมามีสูง

“ก็เรื่องของผัวเมีย ใครจะกล้าว่า”

“แต่นี่มันตอนกลางวันนะคะ มันใช่เวลาไหมล่ะคะ”

“รู้งี้กลับเพนท์เฮาส์ดีกว่า” คนโดนขัดใจบ่นอุบ

“นั่นสิคะ แก้มยังแปลกใจว่าทำไมพี่เลโอเลือกอยู่ที่นี่”

“พูดอย่างนี้ แสดงว่าอยากเหมือนกัน” ชายหนุ่มยิ้มยั่ว ดวงตาพราว

“พี่เลโออ่ะ...พูดน่าเกลียด” แก้มใสตีแขนสามีด้วยความขัดเขิน

“เวลาที่พี่ไม่อยู่ แก้มจะได้ไม่เหงา หรือว่าไม่อยากจะอยู่ที่นี่แล้ว”

“อยากอยู่สิคะ ที่นี่มีแต่คนคุ้นเคยทั้งนั้น แต่ว่าพี่เลโอไม่อยากได้ผู้ช่วยสักคนหรือคะ”

“ไม่.....เกะกะ” นายหัวหนุ่มปฏิเสธทันที ไม่เสียเวลาคิด เพราะเขาไม่อยากให้แก้มใสเข้าไปเสี่ยงกับอะไรทั้งนั้น

“พี่เลโออ่ะ”

“พี่ตามสารัชมาแล้ว พรุ่งนี้คงมาถึง”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก