25

“นายหัวจะกินข้าวที่นี่ไหมคะ วันนี้สร้อยทำปูหลนของโปรดของนายหัวด้วยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยชวนเสียงหวาน

“ว่าไงแก้มใส จะกินที่นี่หรือกลับบ้าน” เลโอถามความเห็นเมียสาว ทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน ปกติเขาจะถือเอาการตัดสินใจของตัวเองเป็นใหญ่ แต่ทุกอย่างมันค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงไปแบบไม่ทันได้รู้ตัว

แก้มใสอึกอัก คิดไม่ทัน ปูหลนของโปรดของหล่อนเหมือนกัน แต่เพราะไม่อยากอยู่นาน อยากพาสามีกลับไปเก็บไว้ที่บ้าน อยู่ที่นี่นานเดี๋ยวสุนัขจะคาบไปรับประทาน.....ไม่รู้ว่าทำไมกับคุณสร้อยคนนี้หล่อนจึงรู้สึกไม่ไว้ใจเอาเสียเลย.... ...

“แก้มไม่หิวค่ะ” หญิงสาวพูดไปแบบนั้น หวังว่าสามีจะรู้ใจ

“งั้นก็กลับบ้านกัน ฉันขอบใจนะสร้อย” นายหัวหนุ่มขอบใจหญิงสาวที่มีน้ำใจให้กับเขาเสมอมา เขารับรู้ได้แต่ก็ให้หล่อนได้แค่นี้เหมือนกัน คนไม่ใช่ก็คือไม่ใช่.......แต่สงสัยว่าเมียตัวน้อยของเขาเซ้นท์ดีเหลือเกินถึงได้ทำท่าหวงแหนเขาโดยเฉพาะกับสร้อย

“คุณตาขา แก้มกลับก่อนนะคะ เอาไว้แก้มจะมาคุยด้วยใหม่ค่ะ”

“หนูก็มากับพี่เขาสิ เขาก็ขึ้นมาทำงานที่นี่เกือบทุกวัน”

“แก้มมาได้ใช่ไหมคะ”

“ได้สิ...หลานสะใภ้ของตา จะมาตอนไหนก็ได้”

“ขอบคุณนะคะคุณตา” แก้มใสยิ้มแก้มปริ กราบลงกับท่อนแขนของผู้สูงวัย ที่ยิ้มเอ็นดูอยู่เช่นกัน.....

พ่อเลี้ยงหนุ่ม จูงเมียสาวเดินลัดเลาะกลับบ้านด้วยกัน

“คุณสร้อยนี่สวยดีนะคะ พี่เลโอว่าไหม”

“ทำไม”

“ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ แค่อยากรู้ว่าถูกใจหนุ่ม ๆ บนเกาะนี้บ้างไหมน๊า....”

“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”

“...เฮอะ....” หมั่นไส้ อย่างนี้มีพิรุธนะ ทำเป็นไม่อยากพูดถึง....แก้มใสดึงมือออกจากการเกาะกุม แล้วเอาไปกอดอกไว้ อย่างงอน ๆ แต่ก็ต้องเจ็บใจ เมื่อเขาไม่ง้อ แถมเดินดุ่ม ๆ ไปเลย....เฮ้อ...ง้อตัวเองก็ได้วะ......แก้มใสวิ่งตาม ขายิ่งสั้น ๆ อยู่ รอด้วยไม่ได้หรือไง...

ทันทีที่หญิงสาวตามเข้าไปในบ้าน เอวเล็กก็ถูกคว้าหมับ เกี่ยวเข้าไปปะทะกับอกกว้าง

“อะไรกันคะ พี่เลโอ อื้อ ปล่อยก่อน” แก้มใสดิ้นด็อกแด๊ก ให้หลุดจากอ้อมกอดที่รัดซะแน่น อย่างกับงูเหลือมเตรียมขย้ำเหยื่อ

“ไหนบอกว่าถึงบ้านแล้วจะตามใจพี่ทุกอย่างไง” ชายหนุ่มทวงสัญญาเสียงกระเส่า

“ก็.....ค่ะ แต่ว่าขอแก้มอาบน้ำก่อนนะ เหม็นเหงื่อมาทั้งวันแล้วค่ะ”

“ยังหอมอยู่เลย” พูดพร้อมกับกดจมูกหอมแก้มฟอดใหญ่

“ไปอาบน้ำด้วยกันนะคะ” แก้มใสทำใจกล้า ปลดกระดุมเสื้อของสามีออก ก่อนจะสอดมือบางเข้าลูบไล้แผงอกแกร่ง พร้อมกับส่งสายตาเชิญชวน

“กล้ายั่วพี่เหรอ”

เรือนร่างบอบบางลอยละลิ่วเข้าสู่อ้อมแขนแกร่ง ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ จุดหมายคืออ่างอาบน้ำ ในเมื่อเมียอุตส่าห์เสนอหากเขาไม่สนองก็จะเสียน้ำใจกันซะเปล่า ๆ .....

หลังจากกิจกรรมอาบน้ำอันยาวนานเสร็จสิ้นลงสองสามีภรรยายังนอนคลอเคลียกันอยู่บนเตียง แก้มใสรู้สึกสุขใจที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของสามีทั้งที่ยังลืมตาตื่นอยู่ ก่อนหน้านี้พี่เลโอจะเข้ามากอดเฉพาะตอนที่คิดว่าหล่อนหลับแล้ว นี่อาจจะเป็นสิ่งยืนยันว่ากำแพงในหัวใจของเขาได้ทลายลงไปแล้ว แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่หล่อนจะถามหาจากคนปากแข็ง พอดีพอร้าย เกิดเขานึกได้ ทำเป็นปากร้ายขึ้นมาอีก คนที่เสียใจก็จะเป็นหล่อนเอง

“พี่เลโอขา...พรุ่งนี้แก้มตามพี่ไปทำงานด้วยนะคะ” ถึงแม้คุณตาจะอนุญาตแล้ว แต่ถ้าจะให้ดี สามีควรจะเห็นชอบด้วย ถึงจะปลอดภัย

“ทำไม อยากตามเฝ้าผัวหรือไง”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ....ก็สามีของแก้มอยากเสน่ห์แรงทำไมล่ะคะ” แก้มใสยิ้มหวานเอื้อมมือลูบไล้คางสาก ก่อนที่นิ้วเรียวเล็กจะเคลื่อนไปแตะสัมผัสริมฝีปากหยักนุ่ม สีชมพูจาง ๆ อย่างคนสุขภาพดี

มือใหญ่คว้านิ้วเรียวขึ้นมาจูบไล่ทีละนิ้ว โดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากวงหน้างามเลยแม้แต่น้อย

“เคยโกรธพี่บ้างหรือเปล่า” เลโอถามเมียตัวน้อยเสียงอ่อนโยน ภาพความร้ายกาจของตัวเองมากมาย หลั่งไหลเข้ามาในความทรงจำ ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า ผู้หญิงคนนี้จะโกรธ จะเกลียดเขาบ้างหรือเปล่า

“น้อยใจมากกว่า แก้มเข้าใจค่ะว่าพี่เลโอ คงทำใจลำบาก เป็นใครก็รับไม่ได้ ที่ถูกมัดมือชกแบบนั้น”

“พี่.......” เลโออึกอัก อยากขอโทษแต่ก็ยังไม่สนิทใจนัก จนกว่าจะรู้ความจริงนั่นแหละว่าใครเป็นคนทำ

“เรากลับไปหาคำตอบกันไหมคะ ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้” หญิงสาวพอจะเดาความคิดของสามีได้

“อยากกลับไปหาใครกันแน่” เลโอ คิ้วขมวดโดยอัตโนมัติ

“พี่เลโออ่ะ...รู้ทันอยู่เรื่อย...”

“อยากกลับไปหา...นายสุดเขตนั่นมากใช่ไหม” อารมณ์ดี ๆ อยู่แท้ ๆ ต้องมาขุ่นมัวเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง

“ไม่ใช่นะคะ...แก้มคิดถึงคุณหญิงต่างหากล่ะคะ” แก้มใสกอดรัดสามีหนุ่มเอาไว้แน่น กลัวเขาจะเข้าใจผิดไปใหญ่

“ฮึ...น่าเชื่อตายล่ะ” พูดจบร่างสูงก็แกะเขียนเรียวออกจากตัวและนอนหันหลังให้ ซ่อนรอยยิ้มตรงมุมปาก เขาแกล้งทำเป็นปั้นปึ่ง ดูสิว่าเมียตัวน้อยจะทำยังไง อยากรู้ว่าหล่อนจะง้อเขาไหม...ชายหนุ่มยิ้มกริ่มรอรับการง้องอน

ผู้ชายแกล้งงอนรอแล้วรอเล่า ทุกอย่างก็ยังเงียบกริบไม่มีการเคลื่อนไหวด้านหลังเลยสักนิด จนเขาต้องเป็นฝ่ายหันกลับมาหาเอง....เฮ้อ....ยัยบื้อเอ้ย...หลับไปซะแล้ว...เลโอรั้งร่างบางเข้ามากกกอด เหมือนทุกค่ำคืนที่ผ่านมา....ซึ่งหล่อนเองก็คงจะชินแล้วเช่นกันเพราะทันทีที่ร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดหล่อนก็ซุกเข้าหาขยับจัดท่าจนได้มุมสบายทั้งที่ยังหลับใหล

“แก้มใส...หลับจริงเหรอ...พี่ยังโกรธอยู่นะ”

“...........”

“ไม่ตอบพี่ปล้ำนะ”

“...........”

เฮ้อ....หลับจริงว่ะ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเพราะก่อนหน้านี้หล่อนต้องรับศึกหนักแค่ไหน เขารู้ดี ถึงตัวเล็ก ๆ แบบนี้ก็โรมรัน ร้อนแรงกับเขาอย่างไม่ยอมแพ้เหมือนกัน