24

เลโอถอนริมฝีปากออกมาให้หล่อนได้สูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะประกบลงไปใหม่ พร้อมกับสอนให้หล่อนหายใจจนกระทั่งลมหายใจสอดประสานในจังหวะเดียวกัน เมื่อชายหนุ่มถอนริมฝีปากอีกครั้ง เมียตัวน้อยก็มองเขาด้วยดวงตาปรือฉ่ำหวาน พร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากของสามี

“พี่เลโอไม่ด่าแก้มอีกเหรอคะ” แก้มใสเอ่ยถามสามีเสียงหวานสองมือบางแตะต้องประคองใบหน้าคมคาย ในขณะที่ตัวเองแหงนเงยรอคอยคำตอบ ทำให้คนพาลถึงกับพูดไม่ออกได้แต่มองลึกเข้าไปในดวงตา และเผลอใช้ข้อนิ้วปัดเส้นผมออกจากใบหน้าให้อย่างอ่อนโยน

“ทำไม ชอบให้ด่านักหรือไง” นายหัวหนุ่มถามเสียงนุ่ม

“เปล่าค่ะ...หัวใจของแก้มมันก็เจ็บเป็นนะคะ” แก้มใสน้ำตารื้นคลอคลอตาจนต้องซุกหน้าลงกับบ่าแกร่ง ซ่อนความหวั่นไหวที่แสดงออกมาไม่อยากให้เขาเห็น

เลโอไม่ตอบ ก็เขาปลอบใครไม่เป็น ยิ่งเป็นยัยตัวแสบด้วยแล้ว เขาด่าหล่อนเอาไว้มากมาย อยู่ ๆ จะให้มาพูดดีด้วยก็มันกระดากอยู่เหมือนกัน เลยใช้การกระทำแทนคำพูด

มือใหญ่สอดเข้าชายเสื้อลูบหลังไหล่ให้อย่างอ่อนโยน ไม่รู้ว่าเพลินกับความเนียนละมุนหรือยังไง จึงได้เลยเถิดวกมาด้านหน้า แกะบราออกให้พ้นทาง

“อื้อ...พี่เลโอคะ” แก้มใสโก่งตัวหนีนิ้วแกร่งที่เขี่ยตุ่มไตเล่น จนมันแข็งชูชัน

“เครื่องติดเร็วดีนี่” กระซิบข้างหูเสียงหวาน

“ไม่เอานะคะ เดี๋ยวคนมาเห็น”

“ไม่ได้จะเอา แค่จับ” บอกเสียงพร่า ไม่น่าไว้ใจ

“ก็จับสิคะ อย่าเขี่ย มันเสียว”

ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ แก้มใสทนไม่ไหวทุบอกแกร่งไปหนึ่งที ไม่อย่างนั้นหล่อนจะต้องร้องจนเสียงเล็ดลอดออกไปข้างนอกนั่นแน่ ๆ

“กล้าทำร้ายร่างกายพี่เหรอ”

“หืม...พะ...พี่เลโอ” แก้มใสถึงกับไปไม่เป็น เมื่อจู่ ๆ ก็ได้ยินเขาแทนตัวเองแบบนั้น แค่เพียงคำพูดก็อุ่นวาบเข้าไปในใจ อย่าบอกไม่ถูก

“ทำไม ไม่ชอบให้พูดแบบนี้เหรอ”

“ชอบค่ะ....ชอบมากด้วย” แก้มใสยิ้มแก้มแดงปลั่ง ขอบคุณเขาด้วยการยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บเบา ๆ ที่ริมฝีปาก

“สอนไปตั้งเยอะทำได้แค่นี้เองเหรอ”

พูดเหมือนท้าทาย แก้มใสยอมไม่ได้ก้มลงไปประกบจูบดูดดื่มอีกครั้ง และครั้งนี้นายหัวหนุ่มคล้ายจะโดนล่อลวงจากคนบนตัก มือใหญ่เลื่อนเข้ากอบกุมอกอวบบีบเคล้นอย่างย่ามใจ ก่อนจะโดนผลักไสจากคนตัวเล็ก

“พอเถอะค่ะ ที่นี่ห้องทำงานนะคะ”

“อืม...แล้วไงล่ะ ก็คนนี้เมียพี่ ไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่นนี่”

“ไม่ค่ะ......คุณสารัชก็อยู่ข้างนอกนะคะ”

“ช่างหัวสารัช มันสิ” ชายหนุ่มว่าอย่างหงุดหงิด

“แก้มอายนะคะ...” แก้มใสใช้สองมือประคองใบหน้าคมคาย ที่เริ่มจะบูดบึ้งเพราะโดนขัดใจ...”กลับบ้านเมื่อไหร่ แก้มจะยอมตามใจพี่เลโอทุกอย่างเลยนะคะ”

“พูดแล้วรับผิดชอบด้วยล่ะ”

“ขอบคุณนะคะ” พูดจบก็หอมแก้มซ้ายขวาของเขาเสียหลายฟอด...นายหัวหนุ่มยิ้มเก้อเขิน ก่อนจะรีบทำเป็นเคร่งขรึม

บทที่ 7

ทั้งหมดพากันกลับมาถึงเกาะทรายแก้วกว่าจะมาถึงก็เย็นมากแล้ว แต่ที่หน้าแปลกใจคือสร้อย พยาบาลประจำตัวนายใหญ่ แทนที่จะอยู่ดูแลคุณตาที่บ้าน กลับมาเดินเตร่แถวชายหาดเหมือนกับกำลังรอใครบางคน

“นั่นคุณสร้อยนี่คะ” แก้มใสชี้ชวนบอกกับสามี แปลกใจว่าหล่อนมายืนรอใคร หวังว่าคงไม่ใช่พี่เลโอของหล่อนหรอกนะ เอ...หรือว่าจะเป็นคุณสารัช

นายหัวหนุ่มไม่ได้พูดว่าอะไร จนกระทั่งลงจากเรือ

“มีอะไรหรือเปล่าสร้อย” นายหัวหนุ่มถามเสียงอ่อน เมื่อสร้อยเดินเข้ามาหา

“สร้อยมารอนายหัวค่ะ....คือว่าคุณตาไม่ค่อยสบาย” สร้อยแสดงอาการดีใจออกมาอย่างปิดไม่มิด

“เป็นอะไรมากหรือเปล่า”

“ก็...กินไม่ค่อยได้ค่ะ” สร้อยพูดแล้วก็หลุบตามองพื้น ในขณะที่ผู้หญิงอีกคนมองกิริยาอาการนั้นอย่างสงสัย

“เราไปเยี่ยมคุณตากันก่อนนะคะพี่เลโอ” แก้มใสชวนพร้อมกับสอดนิ้วมือประสานเข้ากับมือใหญ่ของสามีก่อนจะออกแรงดึงให้เขาออกเดินไปด้วยกันส่วนข้าวของที่ซื้อมา สารัชแย่งไปถือไว้ตั้งแต่ก่อนลงจากเรือแล้ว ทั้งที่ยัง งง ๆ กับท่าทางของเมียตัวน้อย แต่นายหัวหนุ่มก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี

“นายหัวแต่งงานแล้ว และก็รักใคร่กันดีกับนายหญิง” สารัชพูด พร้อมกับจ้องใบหน้าสวยหวานของสร้อย ที่วางหน้าเรียบเฉยออกจะบึ้งตึงนิด ๆด้วยซ้ำ

“งั้นเหรอคะ”

“ถึงยังไงเขาก็แต่งงานกันแล้ว คนอื่นก็ควรเลิกหวัง” สารัชพูดเสียงหนัก

“คนตายเท่านั้นแหละค่ะ ที่ไม่มีความหวัง” สร้อยพูดใส่หน้าสารัช ก่อนจะหมุนตัวกลับ เดินตามคู่สามีภรรยาไป ทิ้งให้คนอยู่ข้างหลังยืนกำหมัด บดกรามแน่น พยายามข่มอารมณ์เต็มที่

“คุณตาขา เป็นอะไรหรือคะ คุณสร้อยบอกว่าคุณตากินไม่ค่อยได้” แก้มใสถามเสียงแจ๋ว เดินเข้าไปคุกเข่าเกาะเก้าอี้โยก

“ตาไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่กินได้น้อยหน่อย ยัยสร้อยก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”

“คุณตาเบื่ออาหารหรือเปล่าคะ ลองอาหารแปลก ๆ บ้างไหมคะ แก้มจะทำให้คุณตาเองค่ะ”

“ฮ่า...ฮ่า...ขอบใจ ตาไม่เป็นอะไรไม่ต้องลำบากหรอกลูก...” นายใหญ่แห่งเกาะทรายแก้วลูบศีรษะหลานสะใภ้อย่างเอ็นดู

“แก้มใส พี่ว่าอย่าหาเรื่องให้คุณตาท้องเสียเลยดีกว่าอยู่เฉย ๆ เถอะ สร้อยเขาดูแลดีอยู่แล้ว”

“พี่เลโออ่ะ...ชอบว่าแก้มอยู่เรื่อยเลย” หญิงสาวทำปากยื่น หันไปฟ้องผู้สูงวัย ที่ตอนนี้นั่งยิ้มอย่างสุขใจเมื่อรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของหลานชาย....