15

สองสาวสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว ช่วยกันทำอาหารกันไป คุยกันไป ส่วนมากจะเป็นเรื่องราวความเป็นอยู่ของคนที่นี่ จนกระทั่งอาหารเสร็จ แก้มใสจึงตักแบ่งและคะยั้นคะยอให้กับชวนชมเอาไปกินที่บ้านจะได้ไม่ต้องไปทำใหม่

“พี่ชมพักอยู่ที่ไหนคะ” แก้มใสเดินมาส่งชวนชมหน้าประตูบ้าน หล่อนจึงชี้ให้ดู เห็นตัวบ้านอยู่ในดงมะพร้าวไกลออกไป

“ไกลเหมือนกันนะคะ”

“ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ ฝั่งนี้เป็นฝั่งท้ายเกาะ พ่อเลี้ยงต้องการความเป็นส่วนตัว จึงมีแค่บ้านพักของพ่อเลี้ยง บ้านพี่เดชแล้วก็บ้านของคุณสารัช ถัดออกไปอีกหน่อยค่ะ

“อ๋อ...อยู่เฉพาะคนสนิทเท่านั้น”

“ประมาณนั้นแหละค่ะ นายหญิง พี่เดชเขาเป็นฝ่ายบู๊ แต่คุณสารัชเขามีความรู้จึงทำงานใกล้ชิดติดตามนายหัวไปทุกที่....พี่ไปก่อนนะคะ ...พี่เดชคงใกล้จะกลับแล้วล่ะ

“ค่ะ....ขอบคุณมากนะคะพี่ชม ที่มาอยู่เป็นเพื่อน”

แก้มใส มองอาหารฝีมือของตัวเอง ที่มีแต่จืด ๆ อย่างหมูทอดกระเทียมพริกไทย ต้มจืดแล้วก็ผัดวุ้นเส้น คิดว่าน่าจะต้องรอเขาสักหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าไม่มีน้ำใจ หญิงสาวนั่งอ่านหนังสือที่พอจะหาได้ในบ้านหลังนี้ ซึ่งน่าแปลกที่ส่วนใหญ่เป็นหนังสือเกี่ยวกับธุรกิจ..แต่หล่อนก็ไม่คิดอะไรมาก เพราะไม่รู้จะทำอะไรฆ่าเวลาเหมือนกัน โทรศัพท์ก็หาย....จริงสิ ป่านนี้คุณหญิงจะเป็นยังไงบ้างนะ ผ่านตั้งคืนหนึ่งแล้วหล่อนยังเงียบหายไม่โทรไปบอกกล่าวตามที่ท่านสั่งไว้

นายหัวหนุ่มกลับมาบ้านจนมืดค่ำ เขาไขประตูเข้ามาเอง เพราะคาดว่าเมียตัวแสบ ของเขาคงจะหลับไปแล้ว แต่พอเข้าไปก็ผิดคาด เมื่อเห็นร่างบางนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา มีหนังสือปิดหน้า ส่วนขาข้างหนึ่งตกมาด้านข้างเพราะเจ้าตัวนอนอยู่ชิดริม หมิ่นเหม่น่ากลัว ร่วงหล่นเสียเหลือเกิน และที่สำคัญ ท่านั้นมันทำให้เขาเห็นบางส่วนของหล่อนโหนกนูน ลอยเด่น......ตั้งใจจะยั่วกันให้หัวปั่นเลยใช่ไหม....ไอ้ที่เอาแต่ร้องว่าเจ็บ คงจะไม่ใช่เสียกระมัง

“แก้มใส.......ทำไมมานอนตรงนี้” เลโอเขย่าแขนเรียกพร้อมกับหยิบหนังสือที่ปิดหน้าออก....หญิงสาว งัวเงียตื่นขึ้นมา สบตาคมเข้มเข้าพอดี หล่อนกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับกระถดกายออกห่างอย่างอัตโนมัติ

นายหัวหนุ่มเม้มปาก หน้าตาบึ้งตึงขึ้นทันที ที่เห็นแววตาตื่นตระหนกของหล่อนทำราวกับเขาเป็นผีห่าซาตานก็ไม่ปาน

“เอ่อ...พี่เลโอมานานแล้วหรือคะ” หญิงสาววางหน้าไม่ถูก ความกลัวก็ยังมีอยู่ แต่หล่อนก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะพยายามประคับประคองครอบครัวของหล่อนให้ตลอดรอดฝั่ง อย่างน้อยเขาก็ได้ชื่อว่าสามี เขาเป็นครอบครัวของหล่อนที่ไม่เคยมี

“ทำไมต้องทำท่าว่ากลัวฉันขนาดนั้นด้วย หึ...” ชายหนุ่มไม่ตอบคำถาม แต่เป็นฝ่ายถามกลับแทน

“ขอโทษค่ะ....แก้มแค่ตกใจ....” หญิงสาวบอกเสียงอ่อย ความจริงหล่อนยังผวากับสัมผัสดุดันของเขา ยามที่โดนแตะต้องอดที่จะตื่นกลัวไม่ได้สักทีทั้งที่พยายามทำใจแล้ว

“แล้วนี่กินข้าวแล้วหรือยัง ทำไมถึงมานอนตรงนี้ หรือว่าตั้งใจมาอ่อย” นายหัวหนุ่มอย่างหมิ่น ๆ ภายใต้ท่าทางไร้เดียงสาที่เห็นเต็มไปด้วยร้อยเล่ห์มายา

“แก้มจะอ่อยเพื่อ?.....” หญิงสาวเผลอกลอกตามองบน

“ฉันจะรู้ได้ยังไง ขนาดลากผู้ชายขึ้นเตียงเธอยังทำมาแล้วเลย”

“แก้มรอพี่เลโออยู่ค่ะ...” หญิงสาวอ่อนอกอ่อนใจ พยายามจะพูดดีด้วย ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้ มีอะไรที่น่ากลัวกว่าที่คิดและหล่อนจะต้องรู้ให้ได้ นอกจากข้อสงสัยเกี่ยวกับการตายของผู้หญิงคนนั้นแล้ว เขาอาจจะทำอะไรที่ผิดกฎหมายอยู่ก็ได้ ถึงได้ร่ำรวยมหาศาล ไม่สัมพันธ์กับอาชีพที่ทำเลยสักนิด ไม่ใช่ว่าขายปลาเค็มแล้วจะรวยไม่ได้ แต่สำหรับเขามันไม่น่าเชื่อ...เหมือนมีอะไรปิดบังอยู่ ไหนยังจะมีการลอบยิงกันอีก อย่างกับพวกมาเฟียไม่มีผิด........เจ้าประคู๊ณ......ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย ....หากว่าเขาเป็นแบบนั้นจริง ๆ แก้มใสนี่แหละ ที่จะดึงเขาให้กลับเข้ามาอยู่ในทำนองคลองธรรม ตามแบบฉบับที่คนดี ๆ พึงกระทำ.....

“ถ้าจะรอจริง ๆ ก็โน่น ไปนอนรอบนเตียง”

“ทำไมถึงชอบทำร้ายจิตใจกันนัก....โกรธแก้มมากเลยเหรอคะ” แก้มใสพยายามสะกดกลั้นไม่ให้เสียงสั่น ว่าจะไม่คิด ไม่น้อยใจ แต่มันก็อดไม่ได้จริง ๆ นี่ถ้าหล่อนเป็นคุณหนูแก้มใส เขาจะร้ายใส่แบบนี้ไหมนะ......

“ฉันก็พูดแบบนี้แหละ อยากได้คำพูดหวาน ๆ ก็ต้องไปหาเอาที่อื่น แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ ใครมันจะใจกว้าง รับของเหลือเดน”

หญิงสาวนิ่งเงียบ ได้แต่ลอบระบายลมหายใจเบา ๆ ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยั่วยุ ให้เขาสาดวาจาร้าย ๆ เข้าใส่ ความตั้งใจที่จะขอยืมโทรศัพท์โทรบอกคุณหญิงกับแก๊งสี่สาวก็เป็นอันว่าพับไป...นาทีนี้แค่หายใจก็ผิดแล้ว…..

แก้มใส เดินหงอย ๆ ไปเปิดฝาชี ที่ครอบกับข้าวออก อาหารยังอยู่เหมือนเดิมเพิ่มเติมคือความเย็นชืด อุตส่าห์รอเพื่อที่จะกินข้าวพร้อมกันเยี่ยงภรรยาที่ดี....... หล่อนไม่อยากถามเซ้าซี้กวนใจเขาอีก......... ดึกป่านนี้คงกินมาแล้วแหละ หญิงสาวจึงนั่งลงจัดการกับอาหารตรงหน้าเงียบ ๆ ราวกับอยู่คนเดียวในบ้าน

“ผัวยืนหัวโด่อยู่นี่ ไม่คิดจะดูแลเลยใช่ไหม” เลโอพูดขึ้นมาลอย ๆ ความจริงเขากินมาแล้วที่บ้านใหญ่ แต่พอเห็นแก้มใสไม่เดือดร้อนทำเป็นนิ่งสงบ ก็ให้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเฉย ๆ