บทที่ 7

บทที่ 7

หลังจากสืบหาตัวคนที่ขับรถชนคนนั้นได้แล้ว เพราะจากการตรวจสอบของกล้องวงจรปิด ระบุไม่ชัดเจนว่าคนร้ายคือใคร แต่ว่ารูปร่างของผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่ผอมสูงประมาณ 160 cm ค่อนข้างตัวเล็กและมีผมยาวปิดบังใบหน้าเป็นลายส่วนทำให้ตัวของเขาแม้จะรู้สึกหัวเสียมาก และตัวของคนขับรถก็บอกถึงหน้าตาของคนที่มีเรื่องกับน้องสาวของเขาได้ไม่มากแต่ก็ตรงตามลักษณะรูปร่าง หน้าตา บ่งบอกถึงว่า คนที่มีเรื่องกับน้องสาวเขาก็คือเพื่อนสนิทของธัญญ่า นั่นเอง

(ทะเล)

ผมมายังบาร์ที่พายทำงานอยู่หลังจากนั้น 1 เดือน เพราะผมยังทำใจที่จะยอมรับในการแก้แค้นครั้งนี้ ผมไม่อาจที่จะทำใจที่จะยอม อยู่กับผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุและสาเหตุที่ทำให้น้องสาวของผมต้องตายแต่ผมก็ต้องอดทนและใช้เวลากว่า 1 เดือนที่จะปรับเปลี่ยนตัวเองให้ดียิ่งขึ้นไม่ให้มีความรู้สึกใดๆที่มาขวางกั้นผมมาในฐานะคนธรรมดา ป้องกันทั้งหมดผมยกให้เลขาของผมเป็นคนตัดสินใจแทน ถ้ามีเรื่องไหนที่หนักหนาสาหัสจนไม่สามารถตัดสินใจได้เขาก็จะมาขอความเห็นจากผม

"ไงไม่ได้เจอกันนานเลยนะสบายดีไหม"

"คุณ...ทะเล...?"

"จำผมไม่ได้แล้วหรอเราไม่ได้เจอกันแค่เดือนกว่าๆเอง"

"พอดีฉันมีเรื่องให้คิดเยอะแยะเลยลืมเรื่องนี้ไปเลยแล้วคุณเป็นยังไงบ้างคะ"

"ก็ดีนะครับเพิ่งกลับมาจากที่ทำงานอยากจะมาพักผ่อนมาเที่ยวสังสรรค์เหมือนคนอื่นๆ"

"อย่างนั้นหรอคะแล้วมีเวลาพักผ่อนกี่เดือนล่ะค่ะ หรือมีที่เที่ยวหรือยัง"

"คุณจะไปกับผมหรอผมยินดีนะที่จะไปกับคุณ"

"หยอดเก่งจังเลย ไม่เจอกันแค่เดือนกว่าพูดเก่งมากกว่าเดิมซะอีก"

"ก็เพราะว่าคุณพูดเก่งยังไงล่ะ ผมจึงหาวิธีในการพูดคุยกับคุณให้เก่งขึ้นจะได้คุยกับคุณถูกคอ"

"งั้นกว่าร้านจะเปิด คุณทานข้าวมาหรือยัง"

"ยังเลยว่าจะมาชวนใครบางคนแถวนี้ไปทานอาหารด้วยกันว่างหรือเปล่าล่ะ"

"ได้สิไม่มีปัญหาคนแถวๆนี้ว่างอยู่แล้ว"

ผมส่งยิ้มให้ก่อนที่จะมองไปในดวงตาของเธอ แววตาของเธอแม้จะยินดีแต่ก็มีแววเศร้าหมองเล็กน้อยที่เธอปล่อยออกมาทางสายตา แต่ก็ไม่ได้รอดจากสายตาของผมไปได้

"ที่นี่คือที่ไหนครับ"

"ร้านอาหารที่ฉันมาทานกับเพื่อนบ่อยๆค่ะ รับรองว่าอร่อยและประหยัดแน่นอนค่ะ"

"ทำไมไม่ไปกินในร้านหนูทั้งๆที่คุณก็ทำงานที่นี่น่าจะได้เงินเยอะนะครับ"

"ก็ไปกินในร้านหรู แล้วยังไงคะบางครั้งก็ไม่อร่อย สู้กินร้านที่อร่อยและถูกดีกว่ามีเงินก็ไม่จำเป็นต้องใช้ให้มันเฟืองขนาดนั้นเก็บไว้ใช้ในอนาคตดีกว่า"

"มันก็จริงของคุณ งั้นคุณจะให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเองให้คุณรู้ว่าผมจริงใจกับคุณได้ไหม"

"คุณไม่รังเกียจผู้หญิงที่ทำงานในบาร์แล้วหรอคะ"

"ผมไม่ได้รังเกียจ ผมชื่นชมคนที่ขยันทำงานเก็บเงินไว้ใช้ใช้จ่ายประหยัดเพราะผมเป็นมนุษย์เงินเดือนเหมือนกับทุกคนแต่ว่าตอนนี้ผมตกงานแล้ว"

"ชีวิตของคุณก็น่าสงสารเหมือนกันนะคะเอาล่ะเราอย่าคิดมากเลยทิ้งความเจ็บปวดในอดีตก้าวเดินต่อไปเถอะค่ะสักวันต้องมีวันของเราจริงไหม"

"ผมก็ว่าจริงนะครับสักวันต้องมีวันของเรา"

"งั้นคุณทานอะไรได้บ้างแพ้อะไรไหม"

"ผมแพ้อาหารทะเลครับ โดยเฉพาะ แมงกะพรุนทานไม่ได้"

"งั้นเอาเป็นพวกเนื้อสัตว์ดีกว่าถ้าสั่งอาหารทะเลกับคนกินไม่ได้"

"ก็ได้ครับงั้นเดี๋ยวผมไปซื้อน้ำให้คุณอยากทานน้ำอะไร"

"เอาแตงโมปั่นก็แล้วกันค่ะฉันไม่เรื่องมาก"

"ได้ครับ"

ผมออกมาซื้อน้ำ เป็นร้านน้ำปั่นธรรมดา เพราะผมเองก็ไม่เห็นร้านน้ำ ร้านอื่นแล้ว นอกจากร้านนี้ ก็คงจะอร่อยละมั้ง ผมก็ไม่เคยกินเหมือนกัน

"พี่ครับผมขอสั่งน้ำหน่อยเอาแตงโมปั่น 2 แก้วครับ"

"ได้เลยจ้าพ่อหนุ่มรอแป๊บเดียวนะ เดี๋ยวพี่ทำให้"

รอได้ไม่นานน้ำแตงโมปั่น 2 แก้ว ก็ได้มาผมจึงเข้ามาในร้านอาหารและก็พบว่าอาหารที่ถูกสั่ง ก็มาเสิร์ฟเต็มโต๊ะแล้ว เธอส่งรอยยิ้มมาให้ผมทำให้ผมมองเธอนิ่งๆก่อนจะยิ้มตอบเธอไป

"ฉันไม่รู้ว่าคุณชอบอะไรบ้างแต่ฉันสั่ง แบบที่เพื่อนฉันชอบกินคงไม่มีอะไรไม่ดีหรอกมั้งคะ"

"ไม่เป็นไรครับเป็นอาหารที่ผมชอบทั้งนั้นเลยขอบคุณนะครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะนั่งกันเถอะ"

"นี่น้ำปั่นครับ"

"ขอบคุณนะคะ"

"ผมขอเรียกคุณว่าพายเฉยๆได้ไหม"

"ได้ค่ะดูสนิทดี"

"ผมอยากให้คุณเรียกแค่ชื่อผม ไม่ต้องเรียกคุณ ถ้าอย่างนั้นเรียกพี่ทะเลก็ได้นะครับเพราะผมอายุ 27 เกือบ 28 แล้ว"

"ก็จริงนะคะฉันอายุแค่ 20 เองงั้นเรียกพี่ทะเลก็ได้ค่ะ"

"ฟังแล้วดูน่ารักดีนะครับ"

หลังจากนั้นพวกเราทั้งสองคนก็ทานอาหารกันโดยที่มีเรื่องคุยกันมากมาย ทั้งที่เราสองคนไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้นแต่ก็สรรหาคำพูดมาพูดกันคุยเก่งอย่างนี้สงสัยจะนอนกับผู้ชายมาเยอะถึงได้พูดเก่งอย่างนี้

"เดี๋ยวไปส่งที่ร้านแล้วกันครับผมอยากจะดื่มด้วย"

"ได้สิค่ะ ไม่มีปัญหาอยู่แล้วเราไม่เลือกลูกค้าอยู่แล้วค่ะ"

ร้านบริการดีขนาดนี้รู้สึกดีจังเลยนะครับ

"ไม่ว่าลูกค้าจะมาจากที่ไหนมีความรู้สึกอย่างไร ไม่ว่าจะมีความทุกข์หรือความสุข มาที่นี่เราจะบริการทุกคนโดยไม่ลำเอียงหรือ 2 มาตรฐานเด็ดขาดค่ะ"

"ดีจังเลยนะครับผมก็อยากที่จะหาสิ่งต่างๆมาเพื่อที่จะระบายความเครียดในใจออกมา"

"ที่นี่มีบริการลูกค้าอย่างดีเลยไม่ต้องห่วงนะคะว่าจะถูกบริการไม่ดีอยากดื่มอะไรสั่งพนักงานเสิร์ฟได้ค่ะ"

"ขอบคุณนะครับ"

"ยินดีเสมอค่ะ"

พายจองมองคนที่เข้ามาคุยกับเธอ เขามีสีหน้าและแววตาเหมือนตอนที่เธอกำลังทุกข์ใจเธอจึงเห็นเขาเป็นเหมือนเพื่อนร่วมชะตากรรมและเธอก็ถูกใจเขามากเมื่อเขาพูดเก่งกว่าแต่ก่อนที่รู้จักกันซะอีก

"ใครอ่ะ"

"ลูกค้าไง พี่แคทมองอะไรคะ"

"ลูกค้าหล่อมาก ตามจีบพายหรอ พี่เห็นเขามองแต่พายแต่ว่าผู้ชายคนนี้รู้สึกว่าหน้าคุ้นๆนะ"

"ก็ต้องคุ้นสิตอนงานวันเกิด เมื่อเดือนที่แล้ว เขาก็มาร่วมงานด้วย"

"อ๋อ คนที่จ้องมองเธออยู่ตลอดเวลาคนนั้นน่ะหรอหล่อดีอ่ะแต่เสียดาย ไม่อยากแกล้งน้องตัวเองแล้วอ่ะ"

"พูดไปนั่น รีบไปทำงานนะคะบาร์เปิดแล้วอย่าอู้งานนะคะพี่แคท"

"รู้แล้วๆขี้บ่นกว่าฉันอีก"

ใครไม่ได้พูดอะไรต่อก่อนที่จะลงมือทำงานเธอมีลูกค้าเข้ามามากมาย พนักงานเดินแทบขาจะลากส่วนเธอก็คิดเงินและเก็บเงินจนไม่มีเวลาว่างมองใครอีก จนกระทั่ง ทะเลเดินเข้ามาหาเธอที่กำลังนั่งคิดเงินให้ลูกค้าอยู่

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ผมเหงาอยากมีเพื่อนคุย"

"ได้แต่ฉันต้องทำงานนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับผมนอนที่นี่ก็ได้พูดคุยกับพายหรือจะนั่งมองพายทำงานดีจะตาย"

"ขนาดนั้นเลยหรอคะ"

"คงจะอย่างนั้นมั้งครับ"

พวกเขาสองคนต่างก็หัวเราะกันอย่างมีความสุขจนคนในที่ทำงานต่างก็ตกใจเมื่อเห็นพายหัวเราะต่อกระซิกกับคนอื่น แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีอะไรที่จะทำให้ความสนใจนี้ดึงดูดพายกลับมาจากผู้ชายข้างๆเธอ พนักงานทุกคนจึงเข้าใจแล้วว่าผู้ชายคนนี้กำลังตามจีบเจ้านายของตัวเอง

"ที่แท้ก็มีความรักนี่เอง"

"เบาๆสิลูกแก้ว เดี๋ยวเจ้านายก็ได้ยินหรอก"

"ก็ฉันพูดจริงนี่นา มีความรักสวยงามจะตายไม่เหมือนพวกเรา แห้งเหี่ยวเหมือนดอกไม้ที่ไม่ได้น้ำมาเป็นเดือนแบบพวกเรา"

"นั่นสิลูกค้าคนนี้ก็หล่อมากด้วยเจ้านายของเราต่อให้น่ารักขนาดไหนแต่มองยังไงในฐานะผู้ชายเหมือนกันก็ดูธรรมดามากอ่ะ"

"นี่ก็เวอร์เกินไปถ้าผู้หญิงทุกคนหน้าตาเหมือนกันหมดป่านนี้นะผู้หญิงก็คงศัลยกรรมหน้าให้เหมือนกันหมดแล้วแหละ"

เสียงพูดคุยก็ยังพูดคุยกันอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพูดเลยสักคนแต่ก็ไม่ได้รับความสนใจจากใครเลยเพราะมัวแต่พูดคุยกับทะเลอย่างสนุกสนานจนลืมคนรอบข้างไปเสียแล้ว

"พวกเรากลับก่อนนะคะเจ้านาย"

"กลับบ้านดีๆนะทุกคน"

"แล้วพายไม่กลับบ้านหรอครับ"

"ต้องรอปิดร้านค่ะพี่ทะเลรีบก็กลับก่อนได้เลยนะคะเดี๋ยวพายจะเก็บร้านก่อน"

"ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมช่วย"

"จะดีหรอคะ"

"ก็แค่ปิดร้านเองไม่ใช่หรอเดี๋ยวผมช่วยจริงๆ"

"ไม่ใช่แค่ปิดร้านอย่างเดียวนะคะต้องทำความสะอาดแล้วก็ล้างแก้วล้างอะไรอีกมันมานะ"

"ไม่มีปัญหาครับเดี๋ยวผมช่วยเอง"

เพียงแค่รอยยิ้มที่ดั่งดวงอาทิตย์ของเขาส่องมาถึงเธอใจของพายก็เต้นรถรั้วโดยไม่คิดอะไรอีกแล้วใจของเธอไม่สามารถปรับสภาพได้เหมือนเดิมอีกต่อไปคำพูดของเขารอยยิ้มของเขาสร้างความประทับใจให้แก่เธอเป็นอย่างมากจนไม่มีความสงสัยจะใดในตัวของเขาเลยที่เขาเข้ามาตีสนิทกับเธอ

หลังจากที่พวกเขาทำความสะอาดร้านเก็บร้านทุกอย่างแล้วก็ถึงการปิดร้านไปก่อนที่พวกเขาจะออกจากร้านทะเลก็ทำการไปส่งตัวของพายที่บ้าน

"ทางนี้ใช่ไหมครับ"

"พายออกมาอยู่คนเดียวแล้วคะ ไม่ได้อยู่กับครอบครัวแล้ว"

"งั้นบอกทางเลยครับเดี๋ยวผมไปส่ง"

"ขอบคุณพี่ทะเลมากนะคะที่มาส่ง"

"ไม่เป็นไรครับยินดีเสมอ"

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะวันนี้ได้พูดคุยกับพี่ทะเลสนุกมากเลยค่ะ"

"พรุ่งนี้พี่ไปอีกได้ไหมครับ"

"ได้สิคะไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"

"พรุ่งนี้ไว้เจอกันนะครับ"

"ไปเจอกันค่ะฝันดีนะคะ"

"พายก็ฝันถึงพี่ด้วยนะครับพี่ก็จะฝันถึงเธอเหมือนกัน"

"ได้ค่ะกลับบ้านดีๆนะคะ"

"ครับผม"

หลังจากที่ทะเลขับรถออกไปตัวของเธอก็หันไปเจอกับผู้หญิงที่เธอคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีแม่ของเธอพร้อมกับน้องของเธอยืนอยู่ตรงอพาร์ตเมนต์ของเธอ ด้วยท่าทางและสีหน้าไม่พอใจเธออย่างมากเธอทำเพียงแค่นี้เฉยมองไปยังแม่ของเธออย่างช้าๆ ได้ดูสงบนิ่งมากกว่าปกติ

"มึงมองหน้ากูอย่างนี้หมายความว่ายังไงมึงหนีออกจากบ้านมาอยู่ที่นี่มึงคิดว่ากูจะตามหามึงไม่เจอนะอีพาย!!!"

"นี่มัน 01:00 น แล้วนะคะแม่ เกรงใจคนอื่นบ้างมาถึงก็โวยวาย แม่มีเรื่องอะไรคะบอกหนูมาได้เลย"

"ปากเก่งนะมึงอ่ะ หายไปแค่เดือนเดียวปากมึงนี่ดีกว่ากรรไกรซะอีก เอาเงินมาให้กู!"

"พายไม่มีเงินค่ะ พายไม่ได้ทำงาน พายโดนไล่ออกให้กำลังหาเงิน เพื่อที่จะเอาไปจ่ายเป็นค่าผ่าตัดให้กับพ่อ"

"กูจะเอาตอนนี้กูจะเอาเงินกับมึงตอนนี้เดี๋ยวนี้เลยเอาเงินมาให้กู!!!"

"ก็พายบอกแล้วว่าพายไม่มีเงิน ต่อให้แม่ขูดรีดเอาเงินพายังไงก็ไม่มีให้กับแม่หรอก"

"มึงใช้คำว่าขูดรีดกับมึงนั้นหรอกูเลี้ยงมึงมาจนมึงโตได้ขนาดนี้เพราะใครกูน่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากมึงตั้งแต่เด็กแล้วกูไม่น่าปล่อยให้มึงโตมาได้ขนาดนี้เลย"

"แล้วทำไมไม่ทำล่ะคะแม่น่าจะฆ่าหนูตั้งแต่เด็กหนูจะได้ไม่ต้องเกิดมาทุกข์ทรมานอยู่กับแม่แบบนี้"

"มึงกล้ายอกย้อนกูหรอห๊ะ!!!"

"ที่นี่มีกล้องวงจรปิด ไม่เหมือนกับแถวบ้านนะคะที่แม่จะลงมือทำร้ายตบตีหนูได้อีก ถ้าแม่ตีหนูครั้งนี้หนูจะแจ้งความจับแม่ต่อให้กลายเป็นลูกอกตัญญูแจ้งความจับแม่ก็ตามหนูก็จะทำเพราะหนูทนมากพอแล้วกับการโดนแม่ทำร้ายแบบนี้ หนูก็เป็นลูกของแม่คนนึงทำไมแม่ไม่รักหนูไม่ดีกับหนูเหมือนกับน้องเลยหนูไม่ได้อิจฉาน้องเลยสักนิดที่แม่รักน้องมากกว่า แต่ที่หนูรู้สึกเสียใจและน้อยใจที่สุดก็คือหนูเป็นแค่เครื่องมือในการหาเงินของแม่เท่านั้น ไม่ได้สำคัญอะไรกับแม่ขนาดนั้นเลย"

"รู้ตัวก็ดีว่ามึงเป็นเครื่องมือหาเงินให้กับกูมึงก็ต้องมีหน้าที่หาเงินมาให้กูใช้อย่ามาพูดมากกูรำคานเอาเงินมา"

"พายไม่มีจริงๆ"

"มึงนี่มันน่ารำคาญจริงๆ กูบอกให้เอาเงินมาทำไปจับตัวมันลูกแม่จะไปดูกระเป๋ามันเอง"

"อย่าเข้ามานะแพม ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน"

"น้ำหน้าอย่างมึงจะทำอะไรกูได้ห่ะ กูไม่กลัวมึงหรอกถ้าวันนี้แม่ของกูไม่ได้เงินจากมึงอย่าหวังว่ามึงจะรอดไปเลยวันนี้"

แพมเดินเข้ามาทำท่าจะตบพาย แต่ตัวของพายกลับจ้องมองหน้าน้องสาวของตัวเองอย่างนิ่งเฉย คิดในใจว่าหากแพมลงมือตบเธอตัวของเธอเองก็จะลงมือตบน้องคืนเหมือนกันก็เป็นจริงอย่างที่เธอคิด แพมตบหน้าของเธอทันทีและกำลังจะล็อคตัวเธอเพื่อให้แม่มาค้นกระเป๋าเธอแต่เมื่อตัวของแพมเข้ามาเธอก็จัดการตบหน้าของแพมคืนสร้างความตกใจให้กับทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งแม่ของเธอเอง

"มึงกล้าตบกูหรออีพาย!"

"ทำไมกูจะไม่กล้าตบมึงอีแพม!"

"มึงกล้าตบลูกกูหรอ!"

"แล้วหนูไม่ใช่ลูกแม่หรือไง!"

"เออมึงไม่ใช่ลูกกู กูเก็บมึงมาเลี้ยงพอใจมึงหรือยัง!"

"ออกไปได้แล้วอย่าสร้างความวุ่นวายที่นี่อีก ในเมื่อพูดแบบนี้ก็อย่าหวังได้เงินจากฉันสักบาทฉันไม่มีทางให้เงินกับคนที่ไม่ใช่พ่อแม่ของตัวเองอีกแล้วรวมถึงเธอด้วยแพม"

"ถ้าแกไม่เอาเงินให้ฉัน ฉันจะป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าแกเป็นผู้หญิงสำส่อนขายตัวแลกเงินแค่ไม่กี่ร้อยดูซิว่าใครจะเอาโสเภณีอย่างแกอยู่ที่อพาร์ตเมนต์ของเขา"

"เอาเลยสิคะ บอกเลยยังไงเงินที่หนูขายตัวก็เอาเงินไปให้แม่แล้วยังแม่ไม่สิเอาเงินไปให้แม่เราอย่างคุณกับแมงดาอย่างลูกสาวคุณใช้ อยากขายตัวเองก็ทำสิคะพายไม่ถือ"

"แกอีพาย!!!!"

เคร๊งงง!!!!!

ก่อนที่พายจะถูกกระชากหัวก็ได้ยินเสียงมอเตอร์ตกลงมาจากชั้นด้านบนของตึก พร้อมกับเสียงก่นด่าของคนภายในตึกที่พากันออกมาตรงหน้าระเบียงพร้อมกับตะโกนด่า แม่ของเธอ และน้องสาวของเธอที่ก่อความวุ่นวายในที่นี้

"พวกมึงสองตัวจะหุบปากกันได้หรือยังนี่มัน 01:00 น แล้วนะเว้ยพวกกูกำลังนอนอยู่ แหกปาก กันอยู่ได้!"

"ถ้าจะทะเลาะกันก็ทะเลาะกันพรุ่งนี้อย่ามาทะเลาะกันวันนี้รำคาญคนจะนอน!"

"ถ้ามึงยังไม่หุบปากอีกนะกูจะลงไปเอามีดกรีดปากมึงให้แยกออก จะได้ไม่พูดมากอีก!!"

เพราะเสียงด่าพวกนั้นทำให้แม่ของพายกับน้องทรายรีบหนีออกมาก่อนที่จะโดนอย่างอื่นลงมาแทน แต่ตัวของพายกลับถูกปลอบใจจากคนรอบข้างแทน

"มีแม่สันดานเสียแบบนี้จะอดทนมาเลยไม่ต้องเลี้ยงดูมันแล้วปล่อยมันไปตามยถากรรมมันนอนได้แล้วลูกอย่าไปสนพวกมันอีกเลย"

เสียงของป้าที่เขาดูแลหอพูดขึ้นก่อนที่จะให้ยามล็อคประตูข้างหน้าถ้าใครมีบัตรของอพาร์ทเม้นท์ก็ให้คนนั้นเข้าแต่ถ้าใครไม่มีให้ปิดเอาไว้ไม่ให้ใครเข้ามาอีก วันนี้เป็นอีกวันที่มีทั้งความสุขและความทุกข์ไปพร้อมๆกันแต่อย่างไรก็ตามความสุขมีมากกว่าความทุกข์ซะอีก

มีเช้าวันต่อมาดูเหมือนว่าวันนี้เป็นเช้าที่สดใสที่สุดเมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็พบว่า ทะเลมายืนรออยู่ที่หน้าประตูทางเข้าสร้างความตกใจและมีความสุขให้แก่เธอไม่คิดเลยว่าตัวของทะเลจะมาหาเธอในเช้าวันนี้เป็นสิ่งที่เธอไม่คาดคิดจริงๆ แต่เธอก็รู้สึกดีมากเช่นกันที่มีคนคอยเป็นห่วงและเอาใจเก่งแบบนี้

"พี่ทะเล"

"ตื่นเช้าจังเลยนะจะไปไหนหรอ"

"ใครต้องถามพี่มากกว่าว่าพี่จะไปไหนคะทำไมตื่นเช้าแบบนี้แล้วมาหาพายตั้งแต่เช้ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า"

"พี่มาหาพายอยากชวนไปทานอาหารเช้าด้วยกัน"

"ทายว่าจะไปซื้อพวกผักกับเนื้อสัตว์มาทำอาหารในตอนเช้า ไปทานด้วยกันไหมคะ"

"ใครทำอาหารเป็นด้วยหรอ"

"เป็นค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะทำอาหารถูกใจพี่ทะเลหรือเปล่า"

"พี่เป็นคนง่ายๆอะไรก็ได้"

"งั้นเราไปตลาดสดกันดีกว่าค่ะ"

"ได้ขึ้นรถเลย"

พวกเขาทั้งสองคนนั่งรถไฟที่ตลาดสดกันเลือกซื้อของอยู่นานก่อนจะได้ของมาครบ แล้วก็กลับมายังอพาร์ตเมนต์ของเธอ ที่นี่ไม่ใช่อพาร์ทเม้นท์ธรรมดาทั่วไป แต่มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายและมีพื้นที่กว้างเหมือนอยู่คอนโด แต่ก็ไม่ได้รู้เหมือนคอนโดทั่วไปถึงยังไงที่นี่ก็เป็นเพียงอพาร์ทเม้นท์ธรรมดาเท่านั้น

"ที่นี่กว้างดีนะอยู่ 2-3 คนได้สบายเลยนะ "

"ใช่ค่ะเป็นอพาร์ทเม้นท์ที่กว้างกว่าที่อื่นๆราคาก็ถูกด้วย"

"พี่นั่งที่เตียงของพายได้ไหมอ่ะ"

"ได้สิคะไม่ต้องกลัวภายทำความสะอาดแล้วเปลี่ยนผ้าปูที่นอนทุกเช้าไม่ต้องห่วงค่ะว่าจะเจออะไรแปลกๆ"

"พายเป็นคนเจ้าระเบียบจริงๆเลยของพี่นะ 2 วันเปลี่ยนครั้งไม่ได้เปลี่ยนทุกวันเหมือนพาย"

"ไม่ได้หรอกค่ะผู้หญิงต้องสะอาดมาก จะปล่อยให้ตัวเองซกมกก็ไม่ได้"

"เป็นคนเจ้าระเบียบจริงๆด้วย"

"ก็เป็นธรรมดานั่นแหละค่ะอยู่คนเดียวต้องทำอะไรให้รู้สึกว่าสบายหูสบายตาบ้างห้องรกแล้วรู้สึกไม่ค่อยดี"

"พี่ก็ชอบเก็บห้องนะแต่ส่วนมากไม่ค่อยมีเวลา"

"คงจะทำงานจนไม่มีเวลาพักเลยใช่มั้ยขอบตาดูอ่อนล้ามากเลย"

"ก็คงจะอย่างนั้นเคยเป็นแม้กระทั่งโรคที่เขาเรียกว่า ภาวะหยุดหายใจขณะนอนหลับก็เคยเกิดขึ้นกับพี่เหมือนกันเพราะทำงานเหนื่อยมาก จากการทำงานอดหลับอดนอนจึงเป็นปัญหาชีวิตอย่างหนึ่งเลยก็ว่าได้"

"แต่ก่อนจะได้ร้านนี้มาพายก็ทำงานเป็นคนเข็นผักที่ตลาดสดเป็นแม่บ้านทำความสะอาดโรงแรม แล้วก็เป็นพนักงานที่บาร์ทำงาน 3 อย่างในวันเดียวกันและทุกๆวันเหนื่อยมากแต่สุดท้ายก็ได้เงินมาเยอะยังไงก็เพื่อตนเองกับครอบครัว"

"ขยันจังเลยนะถ้าพี่ได้ความขยันจากภายแบบนี้บ้างก็คงจะดี"

"พายไม่อยากให้ใครเหมือนพายหรอกค่ะ การเป็นตัวเองดีที่สุด"

"ก็จริงของพาย"

"งั้นพายทำอาหารเช้าก็แล้วกันนะคะ อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ"

"อะไรก็ได้พี่ทานได้หมดครับ"

"งั้นพายจะทำข้าวต้มกระดูกหมูรวมมิตรก็แล้วกันแล้วก็มีเครื่องเคียงสองอย่างและก็ไข่กระทะก็แล้วกัน"

"ก็ดีนะน่าอร่อยมากรู้สึกหิวแล้วนะเนี่ย"