ตอนที่ 5 เด็กชงเหล้า

สองวันต่อมา ~~

คฤหาสน์ Patson

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก ~~

บานประตูถูกผลักเข้ามาตามมารยาทพร้อมกับร่างสูงของลูกน้องคนสนิท ในขณะที่มาเฟียหนุ่มเอ็นหลังพิงกับผนังเก้าอี้ทำงาน ขายาวทั้งสองข้างไขว้กันพาดบนโต๊ะด้วยท่าทางสบายอารมณ์ นิ้วมือแกร่งพลางเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูเล่นตามอัธยาศัย

ไทม์โค้งศีรษะทำความเคารพผู้เป็นนาย ก่อนจะแจ้งเรื่องให้ทราบ “ผมพาตัวไอ้ชาร์ทมาให้แล้วครับนาย มันอยู่ที่ห้องใต้ดิน”

“อือ “แพททริคครางตอบรับในลำคอแค่นั้น ก่อนจะละความสนใจสิ่งของในมือ พร้อมกับหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงมือใหญ่ทั้งสองข้างพลางล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็คอย่างน่าเกรงขามและสาวเท้าก้าวเดินออกจากห้องทำงานทันที

ยามที่เห็นผู้เป็นนายเหล่าลูกน้องจึงโค้งหลังทำความเคารพ ก่อนจะเปิดประตูห้องใต้ดินตามหน้าที่

ผลัวะ!!! ผลัวะ!!!!

ทันทีที่มาเฟียหนุ่มสาวเท้าเข้ามาเสียงต่อยตีพลันดังสนั่นทั่วห้อง ซึ่งเกิดจากฝีมือของลูกน้อง ขณะกำลังปล่อยหมัดหนัก ๆ ใส่ชายร่างใหญ่ที่โดนโซ่ตรวนเส้นใหญ่มัดข้อมือขึงอ้าออกให้กว้างทั้งซ้ายและขวา แพททริคเพียงยืนมองด้วยแววตาสงบนิ่ง มุมปากหนาพลางแสยะยิ้มราวกับเป็นเรื่องสนุกที่น่าขบขัน

“พอ “เสียงทรงอำนาจสั่ง ลูกน้องทั้งสองจึงหยุดชะงักมือ ก่อนจะโค้งศีรษะให้ตามคำสั่ง

“คะ..คุณแพททริคให้โอกาสผมสักครั้งเถอะครับ..อึก.. เฮ่อ..ผมจะหาเงินมาใช้หนี้ให้เร็วที่สุด “เสียงหอบหายใจรวยรินของชายร่างใหญ่ตรงหน้าดังออกมาเป็นระยะ ใบหน้าทรงกลมสีขาวอาบด้วยเลือดสีสดทั่วบริเวณ และ ดวงตาที่ปูดนูนออกมานั้นเด่นชัด จนน่ากลัวทั้งสองข้างเหตุเพราะโดนทารุนอย่างหนัก

“กูไม่เคยให้โอกาสใครเป็นครั้งที่สอง ในเมื่อมึงหาเงินมาคืนกูไม่ได้ กูก็จะเอาชีวิตอันไร้ค่าของมึงแทน “สองเท้าสาวเข้ามาใกล้ ขณะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่สามารถทำให้คนฟังรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา จนทั้งร่างสั่นเทาอย่างไม่อาจควบคุมได้

“แต่ผมมีลูกมีเมียที่ต้องดูแลนะครับ ขอโอกาสอีกสักครั้งเถอะครับ”

“ฮึ ๆ “แพททริคเงยหน้าขึ้นแค่นเสียงหัวเราะออกมาอย่างขบขัน นัยน์ตาสีฟ้าเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความอำมหิต “มันไม่ใช่เรื่องของกู งั้นมึงก็เลือกเอาระหว่างให้กูสั่งฆ่าลูกเมียมึงแล้วปล่อยให้มึงเป็นอิสระ หรือ ฆ่ามึงแทนแล้วปล่อยลูกเมียมึงเป็นอิสระ กูมีทางให้มึงเลือกแค่นี้ “เขาทำกับว่าชีวิตคนอื่นเป็นเกม..เกมหนึ่งที่จะควบคุมยังไงก็ได้ โดยไม่จำเป็นต้องเห็นใจใครหน้าไหน

เมื่อได้ฟังถ้อยคำไร้หัวใจของมาเฟียหนุ่ม ทำให้ชายร่างใหญ่ผวาเฮือกในใจอย่างหนัก ขาทั้งสองข้างสั่นเทาแทบทรงตัวไม่อยู่

“มึงคงยังตัดสินใจไม่ได้สินะ งั้นกูให้เวลามึงห้าวินาทีก็แล้วกัน “ว่าจบประโยคแพททริคจึงเริ่มนับทันที “หนึ่ง….สอง……. (น้ำเสียงนับเลขแต่ละคำที่เอ่ยออกมานั้นแสนจะเยือกเย็น จนใครหลาย ๆ คนในห้องใต้ดินแห่งนี้ขนลุกไปตาม ๆ กัน) …….สาม………สี่……”

“ผะ….ผมยอมแล้วครับ!”

“ว่าไงมึงจะเลือกทางไหน?”

“ผมยอมตายแทนลูกกับเมียเองดีกว่าครับ…อึก! “ใบหน้าเปื้อนเลือดก้มลงพร้อมกับหยาดน้ำตาที่หลั่งไหลหยดบนพื้นเต็มไปด้วยความกลัว และ เจ็บปวดที่ต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง

“ฮ่า ๆๆ แม่งโคตรสนุกว่ะ กูนับถือความใจกล้าของมึง จริง ๆ”

“จะฆ่าก็ฆ่าเถอะครับ…อะ..แอ่ก!...แต่สักวันกรรมจะตามสนองครอบครัวคุณบ้าง ที่เล่นสนุกกับชีวิตคนอื่นอย่างนี้”

“ฮึ ๆ มันจะไม่มีวันนั้น… “เมื่อได้ฟังแพททริคจึงแค่นเสียงหัวเราะเยาะในลำคออย่างเย้ยหยัน เรื่องกรรมที่ว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้นในชีวิตเขาเป็นแน่ ชั่งเป็นเรื่องที่ไร้สาระสำหรับเขาซะเหลือเกิน “แม่งชีวิตมึงแลกกับเงินร้อยล้านกูโคตรเสียเปรียบเลยว่ะ มึงว่าไหม? อ่อ..ไม่ต้องตอบนะ กูแค่พูดให้ฟังเฉย ๆ แต่ก็คุ้ม เพราะลูกสาวมึงดันเสนอตัวให้กูเอาฟรี ๆ เด็ดซะด้วย…อีกอย่างนะ ลูกสาวสุดสวยของมึงก็ทำกำไลให้กูด้วยล่ะ..ฮึ ๆ”

“ไอ้….ละ…เลว!!!! “ชายร่างใหญ่พยายามแค่นเสียงตวาดด่ามาเฟียหนุ่มด้วยความคับแค้นใจ ที่แก้วตาดวงใจถูกไอ้มาเฟียใจโฉดทำลายให้เสียเกียรติ และ ศักดิ์ศรีของความเป็นผู้หญิง

“หึ..ถึงเวลาของมึงล่ะ…ไอ้ไทม์เอามีดมาให้กู”

“ครับนาย “ไทม์ยื่นมีดด้ามเล็กแบนปลายแหลมหลายเล่มให้เจ้านายหนุ่ม

แพททริครับมาพร้อมกับคลี่ออกเรียงตัวเป็นครึ่งวงกลม ก่อนจะหยิบขึ้นมาหนึ่งด้าม และ เขวี้ยงใส่ชายตรงหน้าอย่างไม่ลังเล

ฟิ้ววว !

จึก !

“อ้า!!!!!!!! “เสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดทรมานดังลั่น เมื่อปลายแหลมปักเข้ากลางหน้าอกพอดิบพอดี จนเกือบมิดด้าม ซึ่งบ่งบอกได้ถึงแรงที่เขวี้ยงมา “อ้า!!!!!!....เอื้อ…..โอ๊ยยยย!!! “และเสียงยังดังขึ้นต่อเนื่อง เมื่อมาเฟียหนุ่มปามีดใส่ไม่ยั้งมือราวกับกำลังเล่นเกมปาเป้า จนตามหน้าอกและลำคอมีแต่ด้ามมีดเล็กปักทั่วบริเวณกว้าง เม็ดเลือดสีสดพากันหลั่งไหลออกมาเป็นสาย คล้ายกับเปิดก๊อกน้ำทิ้งไว้พร้อมกับกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มห้อง ทำเอาลูกน้องที่อยู่ตรงนั้นแทบอยากจะอ้วก ทว่าแพททริคกลับยิ้มร่าราวกับคนป่วยทางโรคจิต

หลายชั่วโมงต่อมา ~~

ผับ Nice

หญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนธรรมดาปล่อยผมตรงยาวปลายลอนวอลลุ่มแผ่กระจายเต็มแผ่นหลัง กำลังก้าวขาลงจากรถ ด้วยรองเท้าส้นเตารีดสูงห้านิ้วพร้อมกับเพื่อนสาว

“ตื่นเต้นอ่ะนุช ไม่รู้ว่าเขาจะรับงานที่ชาต้องการจะสมัครหรือเปล่า “ใบชากล่าวกับเพื่อนสาวด้วยความกังวล เพราะที่ผ่านมา ไม่ว่าจะไปสมัครงานที่ไหนเขาก็ไม่รับ Part - time เลยสักที่ คล้ายกับโชคชะตากลั่นแกล้งก็ไม่ปาน

“ทำใจให้สบายนะชา เราเข้าไปข้างในกันเถอะ”

“อือ “ใบชาส่งยิ้มสุภาพให้เพื่อนสาวเท่านั้น

สองสาวเดินนวดนาดฝ่าฝูงชนมากหน้าหลายตาทั้งชายและหญิง ที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกอย่างเมามันไปกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มทั่วผับดังแห่งนี้ จนหัวใจทั้งดวงสั่นไหวตามจังหวะดนตรีเป็นระลอก รวมถึงแสงไฟหลากสีจากดวงไฟหลายสิบดวง พลันหมุนเวียนไปตามวิถี พลอยให้สายตานั้นพร่ามัวแทบมองอะไรไม่ชัด

“ลายตาอ่ะ “ใบชาบ่นไปตามความรู้สึก หลังจากเดินเบียดเสียดผู้คนมาถึงพื้นที่ช่องว่างใกล้กับเคาน์เตอร์บาร์

“ก็แหงแหละนาน ๆ มาที และ ครั้งล่าสุดที่เราเข้าผับก็ตั้งแต่จบมหาวิทยาลัยโน่นแล้ว”

“นั่นสิ งั้นเราเข้าไปถามเขากันเถอะ”

นุชพยักหน้ารับก่อนจะพากันเข้าไปถามพนักงานเสิร์ฟที่กำลังเดินผ่านมาพอดี เมื่อได้รับคำตอบจึงเดินตรงไปที่โซนด้านหลัง ซึ่งเป็นทั้งห้องแต่งตัวและห้องรับรองพนักงานประจำร้าน

“สวัสดีค่ะ “ใบชากล่าวสวัสดีผู้หญิงรูปร่างเพรียว ใบหน้าสะสวยตกแต่งด้วยเครื่องสำอางเข้มจัด ท่าทางดูดีที่กำลังเดินตรงมาทางพวกเธอ

“สวัสดีจ้ะ มาหาใครคะ “เธอถามอย่างเป็นมิตรขณะสายตาพลางไล่มองตามสัดส่วนเว้าโค้งของใบชา ราวกับกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่างอยู่ภายในใจ

“มาสมัครงานค่ะ ไม่ทราบว่ายังรับอยู่หรือเปล่าคะ?”

“ยังว่างหนึ่งตำแหน่งจ้ะ แต่ทำเฉพาะเสาร์อาทิตย์นะวันอื่นเต็ม”

ครั้นได้ยินเช่นนั้นพลันให้หญิงสาวตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันทีพร้อมกับคลี่ยิ้มกว้างอย่างมีความหวัง “ไม่ทราบว่าตำแหน่งอะไรคะ?”

“เด็กชงเหล้า”

คำตอบของผู้หญิงตรงหน้าที่คาดว่าน่าจะเป็นผู้จัดการร้าน หรือ ไม่ก็คนที่มีตำแหน่งใหญ่ในผับดังแห่งนี้ ทำเอาริมฝีปากบางหุบยิ้มทันที แม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าใจตำแหน่งที่กล่าวก็ตาม แต่ก็พอจะคาดเดาได้บ้าง จึงต้องการคำขยายความให้ชัดเจน “เด็กชงเหล้านี่คือแค่ชงเหล้าเฉย ๆ ใช่ไหมคะ?”

“ใช่…แต่ถ้าน้องอยากทำมากกว่าชงเหล้ากับแขกก็ได้ไม่มีกฎ แล้วแต่ความสมัครใจของเรา ตกลงใครจะสมัครจ้ะ? เจ๊จะได้ให้ทดลองงานคืนนี้คืนแรกเลย”

คำถามของเจ๊ใหญ่ทำให้ใบชาลังเลขึ้นมาทันที แต่หากไม่รีบสมัครเกรงว่าจะเสียโอกาส และท้ายที่สุดคงเหลืองานกลางคืนแบบนี้ไว้ให้เธอได้หารายเสริมแล้วสินะ อีกอย่างเงินก็มากกว่าที่อื่นหลายสิบเท่า ตามที่เพื่อนสาวเคยกล่าว หนำซ้ำยังทำแค่เสาร์อาทิตย์ตามที่ต้องการอีก

“ชาขอทำแค่ชงเหล้าให้แขกนะคะ?”

“ได้จ้ะ ตกลงว่าสมัครนะ”

“ค่ะ”

“เออแล้วเงินเดือนได้เท่าไหร่คะ?”

“เกือบแสนค่ะถ้าโชคดีก็ได้ทิพย์จากแขกเพิ่มอีก ไม่ต้องกลัวนะทำงานที่นี่เงินดีคุณเทวินเจ้าของผับรวยมหาศาล รายได้แต่ละวันก็เกือบยี่สิบล้าน”

“ค่ะ”

“เดี๋ยวจะให้คนพาไปแต่งตัวนะ “

ใบชาพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันกลับไปยิ้มให้เพื่อนสาวด้านข้างด้วยความดีใจ อย่างน้อยเธอก็ได้งานแม้ว่าจะเสี่ยงต่อการถูกลวนลามมากก็ตาม ทว่าบางทีชีวิตคนเราก็ไม่สามารถเลือกทางที่ตนเองต้องการได้เสมอไป มีสมหวังและไม่สมหวังบ้างตามวิถีของความเป็นจริง