ตอนที่ 4 เป็นหนี้

บริษัท Produce

“ชาไปทานข้าวกัน”

“ไปก่อนเลยนุชชายังทำ project ไม่ถึงไหนเลย “เธอปฏิเสธด้วยน้ำเสียงสุภาพ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน

“เดี๋ยวค่อยกลับมาทำก็ได้นะใบชา “อาร์ตรุ่นพี่เดินเข้ามาพร้อมกับนุช

“พี่อาร์ตกับนุชไปกินก่อนเลยก็ได้ค่ะ ชามีแซนด์วิชกับกาแฟอยู่ ชาอยากทำ project ให้เสร็จวันนี้เลย พรุ่งนี้จะได้เตรียมตัวไป Present ที่บริษัท SUN”

“งั้นชาจะฝากซื้ออะไรไหม? “นุชถาม เห็นเพื่อนร่วมงานที่แสนดีโหมงานนักแบบนี้ก็อดสงสารไม่ได้ ตลอดระยะเวลาสามวันที่ได้รับมอบหมายจากประธานบริษัท SUN ใบชาก็เอาแต่นั่งคิด project งาน ตั้งแต่เช้าจรดเย็นอย่างขะมักเขม้น แทบจะไม่มีเวลาพัก

“ไม่เป็นไรนุชขอบใจนะ “ใบหน้างามหันกลับมาสนใจงานตนเองบนหน้าจอคอมพิวเตอร์เช่นเดิม

“สงสารชาอ่ะตั้งแต่คุณแพททริคสั่งให้เพิ่ม project ชาก็เอาแต่คิดงานอย่างหนักเลย คุณแพททริคก็นะ ไม่เห็นใจกันบ้างเลยให้เวลาแค่สามวัน ถ้าเป็นนุชนะคงคิดไม่ทันแน่ ผู้ชายอะไรหล่อซะเปล่า ใจดำชะมัด! “ ระหว่างทางนุชเอ่ยปากบ่น พลางส่ายหน้าไปมาด้วยความเอี่ยมระอากับนิสัยของประธานหนุ่ม แต่ขณะเดียวกันก็ห่วงใยเพื่อนสาว

“นั่นสิ ถ้าไม่ใช่ชานะคงคิดไม่ทันแน่ ๆ แค่สามวันเอง อย่างต่ำก็หนึ่งอาทิตย์นู่นแหละ กว่างานจะสมบูรณ์จริง ๆ”

“คราวนี้ทีมเราเจอศึกหนักแน่ ถ้าได้ร่วมงานกับบริษัท SUNนะ ”

“ทำใจเถอะนุช “ทั้งสองสนทนากันจนเดินมาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่งข้าง ๆ กับสถานที่ทำงาน

ครืนนนนนน ครืนนนนน

ระหว่างที่กำลังนั่งพิมพ์งานสายเรียกเข้าพลันดังขึ้น ใบชาเหลือบมองรายชื่อคุ้นเคยปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรู ก่อนจะวางปากกาและหยิบขึ้นมากดรับสาย

“ว่าไงคะพี่ป้อม? “ ริมฝีปากขยับถามเสียงสุภาพ มืออีกข้างพลางเขียนบางอย่างลงบนกระดาษเอสี่สีขาว สายตาคู่งามยังคงจับจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ไม่วางตา เพราะทุกวินาทีคืองานของเธอทั้งหมด

“ที่ไร่เกิดเรื่องแล้ว “ น้ำเสียงร้อนรนพลันให้ใบชาวางปากกาทันควัน

“เกิดอะไรขึ้นคะ? “

“คือ…เจ้าหนี้มา ทวงเงินจากน้าโรจน์กับน้าศรีไพร มันขู่ว่าถ้าไม่คืนเงินให้ครบห้าสิบล้านภายในสามเดือน มันจะยืดไร่ชากับรีสอร์ตของเรา “

“..”เมื่อได้ฟังความจากผู้จัดการไร่ ทำเอาประสาทสัมผัสทุกอย่างหยุดชะงัก ร่างบอบบางเหมือนจะค้างไปโดยพลัน จนสมองว่างเปล่า หัวใจดวงน้อยแลดูกระวนกระวายราวกับนั่งอยู่บนกองไฟ ด้วยความเป็นห่วงและวิตกกังวลอย่างที่ไม่ค่อยเป็นนัก

“ใบชา “

“ค่ะ…แล้วตอนนี้พ่อกับแม่ล่ะคะ? “น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยถาม

“อยู่ที่บ้านค่ะ น้าทั้งสองไม่อยากให้ชารู้ กลัวว่าชาจะเป็นทุกข์ตามไปด้วย พี่เลยแอบโทรมาบอกชา หนี้ที่เป็นอยู่มันมากเกินไปสำหรับน้าทั้งสอง แล้วคือไอ้พวกเจ้าหนี้มันบอกภายในห้าวัน ต้องหาเงินมาให้อย่างน้อยสองถึงสามล้านบาท ไม่อย่างนั้นมันจะยืดไร่เราทันที “

“..”ยิ่งได้ฟังเรื่องหนักใจเช่นนี้ ยิ่งทำให้หัวใจของเธออ่อนแอ จนไม่อาจควบคุมหยาดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาจากดวงตาคู่งามได้ เธอไม่เคยล่วงรู้เรื่องหนี้สินของไร่ใบชาเลยสักนิด หรือเป็นเพราะเธอเอาแต่สนใจเรื่องงานของตนเองมากเกินไป จนลืมใส่ใจเรื่องทางบ้าน

“ชาพอจะมีเงินในบัญชีสองล้านห้าเดี๋ยวชาโอนให้พ่อกับแม่เองค่ะ ที่เหลือชาจะลองพยายามหาทางอื่น “ ใบชาหลับตาระบายลมหายใจเบา ๆ ข่มความอัดอั้นตันใจไว้ภายใน ขณะใช้หลังมือปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มนวล สถานการณ์ตอนนี้ราวกับถูกพายุคอนนาโดถาโถมชัดร่างบอบบางให้ขาดเป็นสองท่อนก็ไม่ปาน

“พี่ขอโทษนะชาที่โทรมาแจ้งข่าวให้ลำบากใจ “

“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ยังไงไร่ใบชาก็ของชาเหมือนกันงั้นแค่นี้ก่อนนะคะ “

“จ้ะ “

“...”ทันทีที่กดวางสายใบหน้างามจึงฟุบกับโต๊ะทำงานปลดปล่อยความทุกข์ใจผ่านหยาดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเป็นสายธาร จนทั่วทั้งร่างสั่นระริกยากที่จะควบคุม เงินตั้งห้าสิบล้านจะหายังไงมาได้ทันภายในสามเดือน…

วันต่อมา ~~

บริษัท SUN

“เป็นอะไรหรือเปล่าชาทำไมหน้าดูซีดจัง? นุชเห็นชาซึม ๆ ตั้งแต่วานเย็นแล้วนะ มีเรื่องอะไรหนักใจปรึกษาได้นะ “นุชเอ่ยถามด้วยความแปลกใจระหว่างยืนอยู่ในลิฟต์ตัวใหญ่ เมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติจากใบหน้าอมทุกข์ของเพื่อนสาว

“เปล่าหรอกนุช ชาก็เครียดเรื่องงานวันนี้แหละ “เธอกดข่มความทุกข์ใจเอาไว้ ฝืนยิ้มออกมาสุดกำลังคอยปลอบใจตัวเอง และ ทำหน้าที่วันนี้ให้ดีที่สุด หลังจากนั้นค่อยกลับมาคิดอีกที เมื่อได้ฟังนุชจึงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะสาวเท้าก้าวออกจากลิฟต์ตัวใหญ่พร้อมกัน

“เชิญค่ะ “เลขาสาวร่างเพรียวในชุดรัดรูป ผายมือเชิญทั้งสองไปยังห้องประชุมด้วยรอยยิ้มอย่างขอไปทีราวกับไม่เต็มใจ

“สวัสดีค่ะ “ทันทีที่เข้ามาจึงยกมือไหว้กล่าวสวัสดีประธานหนุ่ม พลันให้สายตาคู่งามปะทะเข้ากับแววตาเย็นเฉียบอีกครั้ง จนเธอเองเป็นต้องรีบหลบสายตาอันน่าขนลุก เลี่ยงเดินมาหย่อนสะโพกนั่งกับเก้าอี้พร้อมกับนุช

“ดิฉันขอเริ่มเลยนะคะ”

“เอาสิ “แพททริคหรี่ตาสังเกตเห็นความประหม่า และความหม่นหมองบนใบหน้าเล็ก ๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน…เธอคงกลัวเขาสินะถึงไม่กล้าแม้จะสบตานาน ๆ

หลังจากนำเสนอเสร็จเรียบร้อย “คุณแพททริคต้องการแบบไหนเพิ่มเติมอีกหรือเปล่าคะ?”

“ฉันยังตัดสินใจไม่ได้ ขอเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้วกัน ระหว่างนี้เธอต้องมาคุยรายละเอียดกับฉันทุกวัน..แค่เธอเท่านั้น! เริ่มวันจันทร์ “เขาเน้นเสียงหนักในประโยคท้าย คล้ายต้องการเน้นย้ำให้เธอเข้าใจอย่างกระจ่างแจ้ง..ว่าแค่เธอเพียงคนเดียว

ประโยคแปลกพิกล และ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของประธานหนุ่ม พลันให้คิ้วบางย่นเข้าหากันทันที ก่อนจะหันใบหน้ามองสบตากับนุชอย่างไม่เข้าใจ “ชากับนุชได้ไหมคะ? พอดีเราต้องสื่อสารกันด้วยค่ะ”

“เธอไม่เข้าใจที่ฉันพูด? “มุมปากยกยิ้ม ขณะเลิกคิ้วถามเสียงเรียบ นัยน์ตาสีฟ้าเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ฉายชัด สามารถมองเห็นได้ทันที

“เปล่าค่ะ”

“เข้าใจแต่ก็ถาม…”

“ขอโทษค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะคะ “ใบชากล่าวขอโทษอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนจะรีบเก็บสัมภาระของตัวเอง โดยไม่สนใจประธานหนุ่มที่จ้องมองมา

“หึ “แพททริคเค้นเสียงในลำคออย่างพึงพอใจ ซึ่งสองตายังจับจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มไม่วางตา ราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่ภายในใจ มิหนำซ้ำรูปร่างอ้อนแอ้นอรชรของเธอชั่งทำให้น่าหลงใหล จนไม่อาจเคลื่อนย้ายสายตาไปทางอื่นได้สักวินาที

“…”

“ชาแกเห็นแววตาเจ้าเล่ห์คู่นั้นของคุณแพททริคที่มองแกไหม? นุชว่าเขาจ้องจะงาบแกแน่ ๆ ยิ่งให้ไปคุยงานด้วยคนเดียวทุกวันอีก “นุชเอ่ยขึ้นในระหว่างขับรถกลับบริษัท

“อือ ช่างเขาเถอะนุชชาไม่อยากคิดมาก แต่ว่าชาจะระวังตัวนะ “ใบชาถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งอย่างเหนื่อยใจ นาทีนี้ไม่มีเรื่องไหนเครียดไปกว่าหนี้สินทางบ้านอีกแล้ว

“นุชถามจริง ๆ นะ ชามีปัญหาอะไรหรือเปล่าตั้งแต่เมื่อวาน ชาก็เอาแต่เงียบแล้วก็ซึมตลอดเลย?”

“อือ มีเรื่องทางบ้านนิดหน่อย”

“แน่ใจนะว่านิดหน่อย?”

“ก็ไม่นิดหรอกนุช แค่เป็นหนี้ห้าสิบล้าน “ใบชาพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ ครู่หนึ่ง ก่อนจะตกลงปลงใจบอกความจริงเพราะเห็นทีเก็บไว้คนเดียวคงอึดอัดตาย

“ห้าสิบล้าน! พระเจ้า! แล้วแกจะหาเงินที่ไหนมากมายขนาดนั้น?”

“คงต้องทำงานเสริม “ใบหน้างามก้มงุดอย่างเศร้าใจ เธอเองก็ยังหาทางออกไม่ได้เหมือนกัน

“ฉันมีที่แนะนำ ว่าแต่แกจะทำได้ไหม?”

“อะไร?”

“งานที่ผับ Nice ฉันเห็นเขาประกาศรับสมัครงานในเฟสบุ๊ค ผับนี้ดังมากนะแถมเงินยังได้เยอะมากกว่าที่อื่นอีกด้วย”

“แล้วงานที่ว่างานอะไรอ่ะ? ถ้าเป็นงานอย่างว่าชาไม่ทำนะ”

“ไม่แน่ใจอ่ะ แต่แกลองไปอ่านข้อมูลดูก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันส่งรายละเอียดให้ทางข้อความ ”

“อือ แต่ชาคงหาที่อื่นด้วย ยังไงก็ขอบคุณนะนุช ไว้ชาได้งานเสริมจะทำขนมมาให้ “ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเล็กน้อย เธอพยายามมองปัญหาใหญ่ให้เป็นเรื่องขี้ปะติ๋ว เพื่อว่าจะได้หาทางออกง่ายขึ้น และ ไม่เป็นการกดดันตนเองมากจนเกินไป เพราะเชื่อว่าปัญหาทุกอย่างย่อมมีทางออกเสมอ ขอแค่เรามองหามันให้เจอก็พอ ค่อยปรับเปลี่ยนแก้ไขต่อไป

“จ้ายังไงก็สู้ ๆ นะฉันเป็นกำลังใจให้”

“จ้ะ”