ตอนที่ 2 เริ่มบงการ / ปฐพี

ตอนที่ 2 เริ่มบงการ / ปฐพี

หลายวันผ่านไป

หลังจากการสนทนาเรื่องที่เรียนใหม่ของหนูนาวันนั้นจบลง ปฐพีก็มาหาต่อที่บ้าน เจอกับกันต์ พี่ชายของต่อที่กำลังยุ่งอยู่กับการจัดร้าน เพราะกันต์ได้เปิดร้านอาหารอยู่หน้าบ้าน บรรยากาศดี เปิดแค่ช่วงเย็นๆ มีเพลงเบาๆ ร้องให้ฟัง นักท่องเที่ยวมักจะชอบบรรยากาศแบบนี้

“อ้าวไอ้ดินมึงมาทำอะไรแต่หัววันวะเนี่ย กูยังจัดร้านไม่เสร็จเลย” ตอนนี้กันต์กำลังยุ่งมากเพราะกำลังเตรียมเปิดร้าน ร้านอาหารของกันต์จะเปิดช่วงเย็นเท่านั้น สำหรับคนชอบนั่งชิล ชมธรรมชาติ พร้อมกับเสิร์ฟอาหารอร่อยๆ

“กูไม่ได้มาหามึง ไอ้ต่ออยู่ไหม” ต่อคือน้องชายของกันต์ แล้วต่อก็ยังเป็นเพื่อนของหนูนาที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาลอีกด้วย

“อยู่ด้านใน มึงมีธุระอะไรกับมันเหรอ” กันต์รู้สึกว่าวันนี้เพื่อนของเขามาแปลก เพราะปกติปฐพีไม่เคยถามหาไอ้ต่อ แต่วันนี้ปฐพีกลับบอกว่ามีธุระกับไอ้ต่อ แต่กันต์ก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะกำลังรีบจัดร้านให้เสร็จก่อนที่ลูกค้าจะทยอยกันเข้ามา

“มึงไม่ต้องรู้หรอก กูขอเข้าไปเลยนะ” กันต์พยักหน้าให้ ปฐพีก็เลยเดินเข้าไปภายในร้าน ก็เจอกับต่อกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่

“ต่อพี่มีธุระขอคุยด้วยหน่อย” ปฐพีเดินเข้ามาถึงก็เข้าเรื่องทันที ต่อรู้จักกับพี่ดินในฐานะเพื่อนของพี่ชาย แต่ต่อกับพี่ดินก็ไม่ได้สนิทกัน

“กับผมเนี่ยนะ” เพื่อความแน่ใจต่อขอถามก่อนดีกว่า เพราะร้อยวันพันปีพี่ดินไม่เคยมีธุระกับเขานี่นา

“เออ...กับมึงนั่นแหละ แล้วมึงคิดว่าพี่จะคุยกับใครก็มีกันอยู่แค่สองคน” ปฐพีรู้มาว่าหนูนากับต่อกำลังจะย้ายที่เรียน แล้วทั้งสองคนก็ดันได้ไปเรียนไกลถึงกรุงเทพด้วย

หนูนาก็คือผู้หญิงที่ทำให้เพลย์บอยอย่างปฐพีหัวใจเต้นแรงได้ และมันก็มักจะเต้นแรงทุกครั้งยามที่ปฐพีได้อยู่ใกล้หนูนา แต่ทุกครั้งที่ปฐพีอยู่ใกล้กับหนูนา ปฐพีก็ไม่เคยแสดงอาการอะไรออกมา นอกจากความเป็นพี่เป็นน้องเท่านั้น

“พี่ดินมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ”

“พี่มีเรื่องให้ต่อช่วยหน่อย”

“ผมเนี่ยนะ! จะไปช่วยอะไรพี่ได้” เพราะวันๆต่อก็อ่านแต่หนังสือ เตรียมตัวที่จะเข้าเรียนที่ใหม่

“พี่มีค่าจ้างให้ อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามา” น่าสนใจแฮะ ว่าแต่งานอะไรนะที่ทำให้ผู้บริหารโรงแรมหรูอย่างพี่ดินมาขอร้องให้ต่อช่วยได้

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ แต่ผมขอฟังเรื่องที่พี่จะให้ผมช่วยก่อนได้ป่ะ” ต่อไม่อยากรับปากส่งเดช อย่างน้อยก็ขอรู้ก่อนว่าเรื่องที่พี่ดินจะให้ช่วย มันคือเรื่องอะไรกันแน่

“เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราสองคน ห้ามให้คนอื่นรู้เด็ดขาด” ปฐพีพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ จนต่อรู้สึกกลัว แล้วทำไมจะต้องเป็นความลับด้วย ต่อชักไม่อยากจะฟังต่อแล้วสิ

“ขนาดนั้นเลยเหรอพี่ ผมรู้สึกกลัวขอไม่ฟังต่อแล้วได้ไหม” ต่ออยากจะปฏิเสธให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แต่ค่าจ้างต่อก็อยากได้

“อยากขี้ขลาดไปหน่อยเลยน่า แค่จะให้ดูแลผู้หญิงให้คนหนึ่ง” ตอนนี้ในสมองของต่อกำลังคิดว่าผู้หญิงที่พี่ดินพูดถึงคือใครกันนะ

“ผู้หญิงเหรอครับ ผู้หญิงที่ไหนครับ” เพราะต่อยังไม่เคยเห็นพี่ดินพาผู้หญิงคนไหนมาที่นี่ด้วยเลยสักครั้ง ทั้งๆที่พี่ดินก็มาที่ร้านเป็นประจำ

“หนูนา…พี่ได้ข่าวว่าเราได้ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน”

“อ่อครับ มันโตแล้วนะครับ มันน่าจะดูแลตัวเองได้” ต่อยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ปฐพีกำลังจะสื่อ

“พี่จะให้ต่อดูแลหนูนาแค่เรื่องเดียว คือห้ามมีผู้ชายเข้ามาเกาะแกะเธอเด็ดขาด คนนี้พี่จอง แล้วพี่ก็หวงมากด้วย” เมื่อปฐพีพูดจบ ต่อก็ทำหน้าตกใจ ไม่คิดว่าพี่ดินจะไปชอบเด็กอย่างไอ้หนูนาจริง

“ห๊ะ...จริงเหรอครับเนี่ย ทำไมผมไม่เคยเห็นรู้เรื่องนี้เลย” เออก็คงไม่มีใครรู้สินะ เพราะเมื่อสักครู่นี้ พี่ดินก็บอกแล้วว่าเป็นความลับ

“ตานี้ก็รู้แล้ว แล้วจะทำไหมงานนี้ อยากได้ค่าจ้างเท่าไหร่ก็ว่ามา”

“แล้วผมต้องทำอะไรบ้าง จะให้ผมไปใช้กำลังข่มขู่ผู้ชายที่เข้ามาจีบไอ้หนูนาผมทำไม่ได้หรอกนะครับ” ต่อเป็นผู้ชายก็จริง แต่ต่อไม่ชอบความรุนแรง แล้วต่อก็ยังเป็นเพื่อนหนูนาด้วย ถ้าทำแบบนั้นคนอื่นจะคิดเป็นอย่างอื่นได้

“อันนี้มันก็เรื่องของมึง แต่ถ้ามึงตกลงแล้ว มึงก็ต้องทำให้ได้เข้าใจไหม จะเอาไหมค่าจ้างน่ะ” ที่จริงบ้านของต่อก็ไม่ได้ลำบากอะไร แต่พี่กันต์พี่ชายของต่อ มักจะให้แค่ค่าขนมเท่านั้น แต่ถ้ามีรายได้อื่นเพิ่มแล้วงานก็ไม่น่าจะยาก ต่อก็คิดว่ามันก็ดีเหมือนกัน

“งั้นผมขอแพงหน่อยก็แล้วกันนะพี่”

“จะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามา” ปฐพีเริ่มเซ็งเพราะต้องมาขอร้องให้ไอ้เด็กบ้านี่ช่วย ก็มันเป็นคนเดียวที่ได้ไปเรียนที่เดียวกับหนูนา

“ครั้งละหนึ่งพันบาท” ต่อเสนอ ต่อเลือกที่จะขอเป็นครั้งๆไป ครั้งละพันเดียวเท่านั้น เผื่อครั้งไหนทำงานไม่สำเร็จจะได้ไม่ต้องรับเงิน แล้วก็จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดด้วย

“กูว่ามันแพงไปหน่อยนะ”

“งั้นพี่ก็ไปจ้างคนอื่นเถอะ ไอ้หนูนาหน้าตาดีขนาดนั้นผมว่าผู้ชายทั้งมหาลัยคงต่อแถวจีบมันกันยาวแน่ๆ” ไอ้นี่มันเริ่มกวนตีนเหมือนพี่มันเลยแฮะ คิดว่าจะคุยง่าย ที่ไหนได้เอาเรื่องเหมือนกันนี่หว่า ดี...แบบนี้ก็ดี เพราะนั้นก็หมายความว่า เปอร์เซ็นต์ที่ต่อจะทำงานออกมาได้ดีก็ย่อมสูง แล้วเขาก็เอาความหวังทั้งหมดทิ้งไว้ที่มันนี่แหละ ถ้าหลุดจากไอ้ต่อไปแล้วเขาก็คงต้องไปนั่งเฝ้าเองแล้วแหละ นั่นก็คงจะไม่เหมาะ

“เออๆ ก็ได้พันก็พัน เอาเป็นว่ามึงตกลงแล้วนะ” เงินแค่ครั้งละพันปฐพีจ่ายได้สบายมากอยู่แล้ว ก็แค่อยากลองเชิงไอ้ต่อดูก็เท่านั้น

“ครับ”

“อ่อแล้วจำไว้เรื่องนี้ความลับ ห้ามให้หนูนารู้เรื่องนี้เด็ดขาด”

“ชอบมันมากขนาดนั้นเลยหรือครับพี่” ก็เพราะความซนของเธอนั่นแหละทำให้เขาชอบยิ้มออกมายามที่เห็นเธอวิ่งเล่น เดินผ่าน หรือแม้แต่ตอนที่พ่อของเธอใช้ให้เธอเอาข้าวมาให้เขาที่บ้านสำนักงาน

“เรื่องของกู” ไอ้เด็กนี่เล่นด้วยแล้วลาม

“พี่ไปได้แล้ว ผมจะอ่านหนังสือต่อ” ฮึ! ดีนะที่วันนี้เขามาขอความช่วยเหลือจากมัน ถ้าไม่อย่างนั้นนะ โดนเขาเตะแน่ๆ

“กูก็ไม่ได้อยากอยู่นานนักหรอก” แล้วปฐพีก็เดินออกมาหน้าร้าน ก็เจอเข้ากับกันต์เพื่อนของเขาอีกครั้ง

“ไอ้กันต์กูกลับก่อนนะเดี๋ยวเย็นๆร้านมึงเปิดเดี๋ยวกูจะแวะมาใหม่”

“อือ แล้วแวะมานะ ช่วงนี้กูกำลังยุ่งเลยว่ะ ไม่มีเวลานั่งคุยด้วยเลย”

“ไม่เป็นไร มึงทำงานของมึงไปเถอะ กูกลับและ”