2

“มัดจำเอาไว้ก่อน” เขาออดอ้อนเสียงแตกพร่า เธอเป็นคนหวงเนื้อหวงตัว เขาเลยยิ่งหวงแหน เคยได้จูบเธอมาแล้วล่ะ แต่ก็อยากจูบอีก ปากหวานๆ ลิ้นสั่นๆ ที่โดนเขาคลุกเคล้าไร้เดียงสาจนน่าขย้ำนัก

“อื้อ...” เงยหน้าขึ้นมาจะปฏิเสธ จึงเป็นโอกาสให้เขาบดจูบเสียอย่างนั้น เขาดึงร่างน้อยไปจูบจนสาแก่ใจ สอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากอุ่นๆ กวาดต้อนเอาความหอมหวานสะท้านใจเก็บเกี่ยวเข้าไว้ในห้วงความรู้สึก ก่อนจะยอมปล่อยเธอแต่โดยดี เธอหอบหายใจสะท้าน หน้าแดงก่ำ เมื่อเขายอมปล่อยเป็นอิสระ

“พี่ไข่น่ะ อะไรก็ไม่รู้”

“ไปทำแกงหอยขมกันนะ” เขาชวนเสียงกระเส่า เธอพยักหน้าอายๆ ลืมไปเสียสนิทว่าหอยขมต้องแช่น้ำก่อนหนึ่งคืนถึงจะแกงได้

นี่ละหนา... เขาว่าความรักมันเข้าตา

ยุวธิดาคิดว่าไม่น่าตามเขามาเลย โดนหลอกอีกแล้ว เธอเองก็ลืมไปว่าหอยที่ได้มา ต้องแช่น้ำให้มันคายดินออกจากเปลือกก่อนคืนหนึ่ง สรุปว่าโดนหลอกมาบ้านคนเจ้าเล่ห์น่ะสิ

เจ้าดำวิ่งตามกลับมาด้วย และมันก็ไปนอนในที่ของมัน เป็นที่ประจำหน้าบ้านที่มีผ้าผืนใหญ่วางเอาไว้ มันนอนฟุบอยู่ตรงนั้น ไม่ไปไหน ซึ่งรู้ดีว่าต้องทำหน้าที่เฝ้าบ้านให้เจ้านาย

“พี่ไข่จ๋า... แก้มกับปากของกล้วยช้ำหมดแล้ว” คนบอกว่าขอชื่นใจ กอดรัดเธอเสียแนบแน่น ร่างน้อยขึ้นไปเกยเบียดอยู่บนตักของเขา แล้วโดนบดจูบอย่างเอาเป็นเอาตาย

“คิดถึง อีกตั้งสามเดือนกว่าจะได้แต่งงาน”

“แค่สามเดือนเองนะจ๊ะ” คนตอบขวยเขิน ก้มงุด มือน้อยจิกกับผ้าซิ่น อย่างอายๆ คนที่โอบอุ้มให้ร่างน้อยอยู่บนตักถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ อยากจับกินแต่ยังไม่ถึงเวลา จึงขอชื่นใจเล็กๆ น้อยๆ ก่อน ไม่งั้นอกแตกตายแน่ๆ เขารอเธอมานานตั้งหลายปี

“ไม่ใช่แค่สามเดือน อีกตั้งสามเดือนแน่ะ!” คนพูดถอนใจหนักหน่วง

“พี่ไข่รอกล้วยมาตั้งนานแล้วนี่คะ รออีกนิดหนึ่งจะเป็นไรไป”

“รู้ไหมว่าต้องหักห้ามใจขนาดไหน อยากจับปล้ำตั้งแต่นมตั้งเต้า”

“บ้าสิ! ดูพูดเข้า” คนเขินอายตัวสั่นรับรู้ได้ว่าแก่นกายของเขามันบดเบียดอยู่กับสะโพกสาว ยิ่งหน้าแดงแก้มร้อนซู่หนักขึ้นไปอีก

“ตัวเล็ก” เขาเชยคางมนให้เงยขึ้นสบตา

“ขา...” เธอขานรับท่าทีสะเทิ้นอาย

“หิว...” เขาคราง ไล้มือกับแขนเธอเบาๆ

“ถ้ารู้ว่าจะหลอกมาทำมิดีมิร้าย จะไม่ยอมตามมาเลยค่ะ” เธอว่าให้ เม้มปากหน้าแดงลามไปถึงใบหู ยิ่งเธอหน้าแดง ยิ่งน่ารักน่าใคร่ เขานี่แข็งไปหมดทั้งลำกาย อยากสอดเสียบจับขย้ำกินเสียตอนนี้ แต่ต้องหักห้ามใจสุดฤทธิ์สุดเดช

“ภายนอกก็ได้ ชื่นใจนิดๆ หน่อยๆ”

“พี่ไข่ลามก” เธอบิดกายไปมา กายสาวฉ่ำเยิ้มอย่างไม่น่าให้อภัย มีอารมณ์ร่วมกับการกระตุ้นของเขา

“พี่ไข่จ๋า” เธอดันใบหน้าของเขาออกห่าง ขณะที่เขาซุกไซ้เข้ามาหา

“ห้ามล่วงเกินกล้วยก่อนแต่งงานนะจ๊ะ” เธออุบอิบบอกเขาเสียงสั่นพร่า

“พี่ไม่ได้บังคับตัวเล็กเสียหน่อย ดูสิ แก้มแดงไปหมดแล้ว งั้นไปพายเรือเล่นกันดีกว่า ขืนอยู่แบบนี้สงสัยได้จับปล้ำ”

“อุ๊ย!” เขาอุ้มเธอขึ้น ยุวธิดารีบกอดคอหนาของเขาเอาไว้ ซบหน้ากับ อกกว้าง ยิ้มแทบไม่หุบ

ข้างบ้านไม่ไกลกันนักเป็นคลองและปลูกดอกบัวเอาไว้มากมาย เขาวางเธอลงที่ท่าน้ำ ก่อนจะจับเรือที่ผูกเอาไว้ดึงมาหา แล้วลงไปนั่งรอเธออยู่ในเรือ ยื่นมือมาให้เธอจับ ก่อนรับเธอขึ้นเรือไปด้วย

“อุ๊ย!” อุทานเพราะเสียหลัก ก้าวพลาดกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของเขา โขมพัตถ์รวบร่างน้อยเอาไว้กอดแนบอก เธอมองหน้าเขาในระยะกระชั้นชิด ลมหายใจเป่ารดกันถนัดถนี่

“ขอบใจจ้ะพี่ไข่ เกือบตกน้ำตกท่าเสียแล้ว” เธอบอกแก้เก้อระคนขวยเขิน พาร่างหนีแต่เขากอดรั้งเอาไว้

“จูบทีหนึ่งก่อน” คนช่วยออดอ้อนตาหวาน

“พี่ไข่น่ะ ปากช้ำไปหมดแล้วนะคะ ไม่น่ามาหาเลย เสียเปรียบชะมัด”

เธออุบอิบบ่น

“อื้อ...” แล้วต้องกำจิกเสื้อของเขาเอาไว้เมื่อเขาบดจูบลงมาอย่างดูดดื่ม

“ปากหวาน... ตัวเล็กหวานไปทั้งตัวเลย”

“พี่ไข่ก็ปากหวาน ดูสิหลอกมาปล้ำจูบจนปากช้ำ ไว้ใจไม่ได้เลยนะคะ”