2

การะเกดดิ้นรนทุกวิถีทางเพื่อตัวเองได้เรียนต่อ เธอทำงานทุกอย่างทั้งกลางวันกลางคืนเมื่อว่าง เก็บเงินทุกบาทไว้เป็นค่าเล่าเรียน โชคดีที่ได้ทุนการศึกษาเป็นค่าเทอม เพราะการะเกดเรียนเก่งมาก แต่ค่ากิจกรรมและทุกอย่างต้องหาเพิ่ม เธอตั้งใจว่าจะเรียนให้จบปริญญาตรี เพื่อแตงผู้เป็นมารดาจะได้ไม่ต้องลำบาก

ร่างบางเอนนอนลงบนฟูก หลังจากรับประทานขนมปังรองท้อง และทานยาแก้ไข้เข้าไปสองเม็ด การะเกดชักผ้าห่มผืนบางขึ้นคลุมร่างขณะที่กางมุ้งเรียบร้อยแล้ว เธอเผอเรอปิดหน้าต่างแบบที่เคยทำ เพราะความปวดหัวและอาการของพิษไข้ หญิงสาวหลับใหลไปแทบทันทีเพราะฤทธิ์ยา...

…………………………………………………………………………………………………….

การะเกดรู้สึกอึดอัด เหมือนมีอะไรมาทับบนร่างบาง เมื่ออยู่ในช่วงหลับลึก หรือว่าเธอจะฝันร้าย มือเรียวผลักออกไปข้างหน้าตามสัญชาตญาณ แล้วเธอก็ตกใจตื่นเต็มตาทันที เมื่อสัมผัสเข้ากับอะไรบางอย่าง มันไม่ใช่ฝัน !

เธอลืมตาโพลง มือที่มีแต่กลิ่นเกล้าตะครุบหมับเข้าที่ปากทันที เมื่อเห็นว่า ’เหยื่อ’ ตื่นแล้ว สมหมายหัวเราะเสียงพร่า เขาคร่อมทับอยู่บนร่างของลูกเลี้ยงสาว ยิ้มแสยะด้วยใบหน้าหื่นกระหาย เขากระซิบแนบริมหูของการะเกดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า

“คืนนี้ยอมเป็นของพี่เสียเถอะน้องเก๋ นังแก่มันนอนเมาอยู่ในห้องไปแล้ว หึ หึ”

มีเพียงเสียงอู้อี้ลอดออกมาเท่านั้น เมื่อเธอพยายามเปล่งเสียงตะโกนร้อง นายสมหมายใช้มืออันหยาบกระด้างปิดปากและจมูก จนการะเกดแทบหายใจไม่ออก ร่างบางพยายามดิ้นรน แต่ใบหน้าดำคล้ำที่เธอรังเกียจ ก็ซุกซบมาบนบริเวณซอกคอของเธอ

กลิ่นเหล้าฟุ้งจนเธอแทบจะอาเจียน มือของเธอพยายามผลักไสแต่ไร้ผล ร่างใหญ่หนาหนักที่ทาบทับทำให้การะเกดกลัวแทบจะขาดใจตาย ไม่ได้ ! เธอจะยอมไม่ได้ น้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตางดงามเพราะความกลัวสุดขีด มือบางของเธอควานไปทั่วเพื่อหาอะไรมาช่วยตัวเองจากภาวะฉุกเฉินมากขนาดนี้

เธอต้องรอด ต้องมีอะไรที่ช่วยเธอจากซาตานตัวร้าย ที่กำลังจะทำร้ายร่างกายเธอ !

สมหมายหัวเราะอย่างถูกใจ เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างของเขาเริ่มอ่อนแรง มือเขากระชากเสื้อยืดตัวหลวมดึงขึ้นสูง มือที่ปิดปากการะเกดไว้แน่น ทำให้หญิงสาวร้องกรี๊ดออกมาดังๆ ไม่ได้ มือของการะเกดควานไปใต้หมอน เมื่อสัมผัสกับโลหะเย็นๆ เธอก็ดึงมันออกมาและทิ่มแทงไปที่ร่างใหญ่ที่อยู่บนตัวเธอทันที !

“อ๊าค”

สมหมายร้องอย่างเจ็บปวด เลือดไหลรินออกมาทันที มีดโบวี่ที่ตรีทิพย์มอบให้การะเกดนั่นเอง! เธอผลักร่างของเขาออก เลือดบางส่วนไหลเปื้อนเสื้อผ้าเธอ นายสมหมายนอนร้องโอดโอยเพราะความเจ็บปวดทันที อารมณ์หื่นกระหายสงบนิ่งลง เมื่อได้รับความเจ็บปวดแสนสาหัส

การะเกดตัวสั่น มองร่างดำตะคุ่มของสมหมายที่นอนร้องครวญครางกับพื้น ของเหลวสีแดงคล้ำทะลักออกมาจากบาดแผล มือบางสั่นและอ่อนแรงจนทำให้มีดที่ถืออยู่ตกลงกับพื้น สำนึกบอกว่าต้องหนี เธออยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว

ร่างบางวิ่งออกไปจากประตูห้อง วิ่งออกไปจากบ้านหลังน้อย ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของเธอมาตลอด 20 ปี ขาพาเธอวิ่ง วิ่งอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง รู้อย่างเดียวต้องหนี หนีไปจากความโสมมเลวร้ายนี่เท่านั้นเอง !

..........................................................................................................................................

ร่างบางเพรียวของหญิงสาว ที่เดินร้องไห้สะอื้นอยู่ข้างหน้า ทำให้หญิงชราที่กำลังจะเดินกลับบ้านถึงกับย่นคิ้ว นางเดินเร็วๆ เพื่อจะให้ทันหล่อน แล้วจับที่บ่าบอบบางเบาๆ เจ้าตัวสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันใบหน้าที่นองน้ำตามามอง

“เป็นอะไรหรือเปล่าหนู ทำไมมาเดินดึก ๆ แบบนี้”

นางทักด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นหญิงสาวหน้าตาดี หน้าตาแดงบวมช้ำเพราะร้องไห้อย่างหนัก แถมผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง เจ้าตัวสวมเสื้อยืดตัวหลวม และกางเกงขาสั้นแถมรองเท้าก็ไม่ใส่อีกต่างหาก ดูแล้วน่าเป็นห่วงยิ่งนัก ที่มาเดินกลางริมถนนดึกๆ แบบนี้

“เอ่อ...” การะเกดสูดน้ำมูก เธอมองไปรอบๆ ที่มีเพียงแค่แสงไฟและความเงียบ

นั่นสินะ เธอจะไปไหน รู้แต่ว่าไม่อาจจะอยู่บ้านหลังนั้นได้อีกแล้ว หญิงสาวเช็ดน้ำตา ก่อนจะพึมพำออกมาว่า

“หนู เอ่อ...”

“หนีออกจากบ้านมาหรือเปล่า?” นางมองกวาดทั่วร่างบาง การะเกดรีบส่ายหน้าทันที

“เปล่าค่ะ พอดีว่าหนู เอ่อ หนู”

“มีอะไรให้ป้าช่วยหรือเปล่า ถ้าทะเลาะกับแฟนมาก็รีบกลับบ้านเถอะหนู นั่งวินมอเตอร์ไซค์กลับไปบ้านไหม วินอยู่ตรงปากทางนี้เอง เอ้า...”

หญิงชราเดาเอาจากชุดที่การะเกดสวมใส่ และอาการร้องไห้สะอื้นไม่หยุด เธอล้วงเอาเศษเหรียญสองสามเหรียญส่งให้การะเกด แล้วยิ้มอย่างใจดี

“เอาเงินไปนะหนู อย่ามาเดินแถวนี้เลยมันอันตราย กลับบ้านไปดีกว่า”

“ขอบคุณค่ะ”

การะเกดยกมือไหว้หญิงชราที่มีน้ำใจต่อเธอ หญิงสาวมองเหรียญสิบในมือก่อนจะกำมันแน่น เมื่อคล้อยหลังหญิงชราผู้อารีแล้ว การะเกดก็มองหาตู้โทรศัพท์ หญิงสาวเดินตรงไปทันทีเมื่อเห็นเป้าหมาย คนที่จะช่วยได้ยามที่การะเกดมีสภาพเหมือนลูกนกหลงรังอย่างนี้

ตรีทิพย์...เป็นคนเดียวที่เธอนึกออก การะเกดกดเบอร์โทรศัพท์อย่างรวดเร็ว ภาวนาให้เพื่อนรักยังไม่นอน หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ขณะรอฟังสัญญาณการตอบรับจากปลายสาย ในใจเริ่มหวาดกลัว พ่อเลี้ยงของเธอจะเป็นอะไรบ้างหรือเปล่านะ ? ถ้าเขาตายล่ะ ในใจของการะเกดมีแต่ความว้าวุ่น สับสน ขณะรอการตอบรับจากเพื่อนรัก ที่เป็นเพียงความหวังเดียวของเธอ