บทที่1 ชิงเฉิน

เธอลืมตาตื่นขึ้นพลางมองภาพเบื้องหน้า บ้านดินชั้นวางของ หีบใส่ผ้าทุกอย่างเก่ามากรวมถึงผ้าห่มผืนบางที่เธอห่มอยู่

ภาพเบื้องหน้าทำให้เธอ งง ฉับพลันนั้นเธอก็ปวดหัวขึ้นมาภาพในความทรงจำผุดขึ้นมากมายเป็นเวลา*หนึ่งเค่อถึงจะสงบลงพร้อมอาการปวดหัวที่หายไป เธอตั้งสติเรียบเรียงความทรงจำของร่างเดิมเจ้าของร่างเดิมมีชื่อแซ่ว่า

กู้ชิงเฉินอายุสิบห้าปีพึ่งผ่านพิธีปักปิ่นมาได้สองวัน มีน้องสาวชื่อกู้ฟางซินอายุสิบสองปี

มีน้องชายชื่อกู้เฟยหมิงอายุห้าปี บิดาชื่อกู้เฟยหลง อายุสามสิบเอ็ดปีมารดาชื่อหลินหลันฮวาอายุสามสิบปี

ท่านปู่ชื่อกู้เฟยเทียนอายุสี่สิบเจ็ดปี ท่านย่าชื่อหลินหมู่ตานอายุสี่สิบหกปี

ท่านอารองชื่อกู้เฟยฉีอายุยี่สิบเก้าปี อาสะใภ้รองชื่อ หยางอี้หรานอายุยี่สิบเจ็ดปี บุตรชายท่านอารองชื่อ กู้เฟยฮุยอายุสิบสามปี

ท่านอาเล็กชื่อกู้เฟยอวี่อายุยี่สิบสองปีเป็นบันทิตกำลังเตรียมตัวสอบ*ซิ่วไฉ

พื้นเพของตระกูลกู้ยี่สิบปีก่อนท่านปู่ท่านยาได้พาบุตรชายสามคนหลานสาวหนึ่งคนนั่นก็คือท่านแม่ของชิงเฉิน

บิดาของท่านแม่เป็นพี่ชายของท่านย่าบิดามารดาของท่านแม่เสียชีวิตตั้งแต่ท่านแม่อายุสองหนาว

ท่านย่าซึ่งเป็นญาติคนเดียวที่เหลืออยู่ขออนุญาติท่านปู่ขอนำท่านแม่มาเลี้ยง พอท่านแม่อายุสิบสี่ปีก็แต่งงานกับท่านพ่อบุตรชายคนโตของท่านย่า

ท่านปู่ท่านย่าพาลูกหลานอพยพหนีภัยสงครามมาไกลจนถึงหมู่บ้านหวัง

ท่านปู่นำเงินที่มีมาซื้อที่และปลูกบ้านตั้งรกรากใหม่ที่หมู่บ้านหวัง

หมู่บ้านหวังมีประชากรอยู่ประมาณหนึ่งร้อยครัวเรือนคนส่วนมากในหมู่บ้านใช้แซ่หวังคนในหมู่บ้านส่วนมากอยู่รวมกันเป็นครอบครัวใหญ่

สาเหตุที่เจ้าของร่างเดิมเสียชีวิตเพราะคู่หมั้นของนางซึ่งมีชื่อแซ่ว่ามู่เทียนหยวนอายุสิบแปดปี

บิดามารดาของคู่หมั้นได้เดินทางมาถอนหมั้นหลังพิธีปักปิ่นของชิงเฉินหนึ่งวัน

มารดาของชิงเฉินคลอดลูกสาวคนโตท่านปู่ของเทียนหยวนเป็นสหายกับท่านปู่ของชิงเฉินได้ตกลงหมั้นหมายหลานทั้งสองคน

กำหนดไว้ว่ารอชิงเฉินถึงวัยปักปิ่นก็จะแต่งชิงเฉินเข้าบ้านมู่ทันที

ในตอนที่ชิงเฉินอายุสิบสามปี ท่านปู่ของเทียนหยวนก็ป่วยหนักแล้วเสียชีวิตลง

หนึ่งเดือนต่อมาท่านย่าของเทียนหยวนก็ตรอมใจตายตาม

จนถึงวันที่ชิงเฉินปักปิ่นหลังพิธีปักปิ่นหนึ่งวัน บิดามารดาของคู่หมั้นมายกเลิกสัญญาหมั้นหมาย เจ้าของร่างเดิมเสียใจและอับอายมากหลังถอนหมั้น หนึ่งวัน นางก็กระโดดน้ำฆ่าตัวตายซึ่งก็ได้ตายจริงจริงนั่นแหละ

บิดาของนางมาช่วยขึ้นจากน้ำแต่วิญญาณเจ้าของร่างเดิมหลุดลอยไปสู่โลกแห่งวิญญาณแล้ว

คนที่ฟื้นขึ้นมาตอนนี้กำลังตั้งสติอยู่ในห้องเธอชื่อน้ำฟ้าอายุสามสิบปีเป็นคนไทยเธอพึ่งโสดก่อนเสียชีวิตได้หนึ่งอาทิตย์ซึ่งเป็นเรื่องปกติของเธอเพราะเธอมีแฟนมาแล้วหลายคนแต่ไม่เคยคบกันได้นานเกินสองเดือน

เธอเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ในร่างของชิงเฉินสาวน้อยในยุคโบรานเสียแล้ว

โชคดีที่เธอชอบอ่านนิยายดูซีรีย์ย้อนยุคจีนโบราณแฟนตาซีเธอจึงไม่ตกใจ ยังดีใจด้วยซ้ำที่มีโอกาสมีลมหายใจอีกครั้งแม้จะในร่างคนอื่นก็ช่างเถอะ

สวรรค์คงเห็นว่าเธอยังไม่หมดอายุขัยมั้งถึงนำพาเธอมาเกิดใหม่ในร่างนี้

น้ำฟ้าบอกกับตัวเองว่าต่อไปนี้เธอคือชิงเฉินเธอจะใช้ชีวิตให้ดีให้มีความสุขและจะทำบุญให้เจ้าของร่างเดิมบ่อยบ่อย เพื่อให้นางไปเกิดในที่ดีดีมีความสุขกับชีวิตใหม่

เธอยกมือไหว้อธิฐานขอให้ชิงเฉินเจ้าของร่างเดิมจงไปสู่สุขคติ

ขณะที่นอนหลับพักผ่อนก็มีมือน้อยน้อยมาแตะที่หน้าผากนางจึงลืมตาขึ้นมองก็พบเด็กน้อยคนนึงหน้าตาน่ารักแต่ผอมไปนิดนึงใส่เสื้อผ้าปะชุนสีซีด

นี่คือกู้เฟยหมิง น้องชายของนางนี่เองความน่ารักของเฟยหมิงทำให้นางอดใจไม่อยู่ดึงเจ้าตัวน้อยมากอดมาหอมฟอดใหญ่

เสียงเคลื่อนไหวในห้องทำให้ฟางซินเดินเข้ามาดูนางดีใจมาก

“พี่ใหญ่ท่านฟื้นแล้วฮือๆพี่ใหญ่อย่าทำเช่นนี้อีกนะเจ้าคะได้โปรดอย่าคิดสั้นอีกนะเจ้าคะ“

ชิงเฉินดึงฟางซินเข้ามากอดพร้อมทั้งลูบหัวปลอบใจ

“เอาล่ะๆข้าจะไม่ทำเช่นนั้นอีกเจ้าหยุดร้องไห้ได้แล้ว ต่อไปนี้ข้าจะเข้มแข็ง เพื่อตัวข้าเอง และครอบครัวของพวกเรา”

คำพูดของพี่สาว ทำให้ฟางซินและเฟยหมิงยิ้มขึ้นพร้อมกัน ฟางซินนำคำพูดของพี่สาวไปเล่าให้ทุกคนในตระกูลกู้ฟัง

ทุกคนก็ยิ้มขึ้นพร้อมทั้งความรู้สึกโล่งใจ แล้วตกลงกันว่าจะไม่พูดเรื่องนี้อีกเพื่อป้องกันไม่ให้ชิงเฉินคิดมากและเสียใจอีก