2/4

“ฉัน...” ดารินไม่ตอบ แต่เมื่อได้มองสายตาแดงโรจน์ของเขา เธอก็พยักหน้ารับ ทั้งที่ในห้วงลึกของหัวใจไม่อยากตกเป็นของซาตานผู้โหดร้ายเลยสักนิด

“หึ! ลุกขึ้นแล้วไปทำงาน”

หัสดินกำมือแน่น หัวใจเต้นแรง แค้นเคืองที่เขาคิดว่าเรื่องยากสำหรับเธอกลับเป็นเรื่องง่าย เธอกล้ามากที่รับคำจะเป็นนางบำเรอของเขาอย่างง่ายดาย…

ดารินทำตามที่เขาสั่งโดยไม่ปริปากบ่นสักคำ คอกม้ายี่สิบคอกกว่าจะเสร็จก็ใช้เวลานานสำหรับมือใหม่อย่างเธอ แต่เธอก็ทำและไม่ยอมทานข้าวหรือกินน้ำ แม้จะหิวจนแสบท้องเพียงใดก็ตาม ส่วนเขานั้นได้โทร.ให้แม่บ้านอาหารมาส่งนั่งทานล่อหน้าล่อตาเธออย่างสบายใจ พร้อมกับมองเธอแล้วยกคำข้าวคำโตขึ้นมาทานเหมือนเย้ย

“ถ้าอยากกินก็รีบๆ ทำให้เสร็จ” หัสดินพูดพร้อมกับยัดคำข้าวเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย ปล่อยให้เธอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหิวโหยโดยไม่นึกสงสาร

“เร็วๆ สิ นี่จะเย็นแล้วนะ ฉันจะได้พาเธอไปดูที่พัก” หัสดินตะคอกเสียงดังเมื่อเขาใช้ทุกวิธีทางทรมานเธอ เธอก็ไม่ยอมปริปากพูด ยิ่งทำให้ชายหนุ่มโมโหตัวเอง แต่กลับเอาไปลงที่หญิงสาว

“ใกล้แล้วค่ะ ถูพื้นอีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว” หญิงสาวตอบเสียงระโหยโรยแรงพร้อมกับความรู้สึกทั้งหมดดับวูบลงไป

“เฮ้ย! ดาริน” หัสดินตะโกนก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปรับร่างบางได้ทันท่วงที “ดารินตื่น เธอแกล้งเป็นลมอีกแล้วใช่ไหม”

หัสดินประคองกอดร่างบาง เขาก้มมองดวงหน้างามขาวซีด มือหนาตบแก้มเธอเบาๆ แต่คนที่เป็นลมจริงๆ ก็ไม่ยอมลืมตา

“ยัยบ้าเอ๊ย”

หัสดินอุ้มคนตัวเบาขึ้นแนบอก เดินดุ่มๆ ไม่ได้สนใจสายตาของพวกลูกน้องที่ต่างพากันมอง เขาเดินเข้าบ้านตรงไปที่ห้องรับแขก วางร่างน้อยให้นอนบนโซฟาตัวยาวอย่างเบามือ

“มีใครอยู่แถวนี้ไหม?” หัสดินยืนมือเท้าสะเอวมองคนตัวน้อยที่นอนหายใจ เขาหันซ้ายหันขวาร้องหาคนใช้ในบ้าน

“นายมีอะไรคะ?”

“เธอมาก็ดีแล้ว ช่วยไปเอายาดมมาทีสิ” หัสดินตะคอกเสียงเหี้ยมเมื่อตุ๊กตายังไม่ทำตามคำสั่ง

“นาย...” ตุ๊กตาทำหน้าหักหน้างอ

แต่เมื่อได้เจอสายตาแดงโรจน์เหมือนเสือร้าย เธอทำตามคำสั่งของเขา ไม่ถึงห้านาที เธอก็เดินย้อนกลับพร้อมกล่องอุปกรณ์ปฐมพยาบาล

“ขอบใจ ออกไปทำงานต่อได้แล้วไป” หัสดินเอียงหน้ามองตุ๊กตา เขาไล่เธอทันที ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าตุ๊กตา ลูกสาวของป้ามะลิ แม่บ้านเก่าแก่ที่เห็นมาตั้งแต่แบเบาะแอบปลื้มเขามานาน

“รู้สึกตัวได้แล้ว ดาริน ไม่อย่างนั้น ฉันเอาน้ำสาดหน้าเธอจริงๆ นะ” หัสดินไม่พูดเล่น เขาเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำที่วางอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับเปิดฝาออกแล้วเทราดลงบนใบหน้าขาวซีด

ซ่าาาา...

“แค่กกก!” ดารินนอนงอตัวเข้าหากัน เธอไอสำลักน้ำจนน้ำหูน้ำตาไหล

“ฟื้นแล้วเหรอ กว่าจะฟื้นได้ เล่นเอาน้ำหมดขวดเลยนะเธอ”

เสียงเกรี้ยวกราดของหัสดินทำให้หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นนั่ง

“คุณทำอะไรฉัน” ดารินเช็ดน้ำออกจากหน้า เธอก้มมองเสื้อผ้าชุ่มไปด้วยน้ำยังอยู่บนร่างกาย ก็ถอนหายใจแผ่วเบา รู้สึกใจชื้นขึ้น

“นี่เธอ เห็นฉันเป็นไอ้หื่นอยากกินของเน่าๆ บนตัวเธอนักหรือฮะ”

คำพูดแล่ละคำที่ออกจากปากของหัสดินช่างทำให้ดารินเจ็บแสบ

“คุณหัสดิน” ดารินครางเสียงสั่นเรียกชื่อชายหนุ่ม

“เอ้า กินซะ” หัสดินโยนจานข้าวให้เธอ ซึ่งทำให้ดารินน้ำตาคลอมองจานข้าว เขาทำเหมือนเธอเป็นสุนัขตัวหนึ่ง

“ไม่กินใช่ไหม...”

“กินค่ะ” ดารินรีบแย่งจานข้าวจากมือของเขามาถือไว้ เธอตักข้าวเปล่าไม่มีแม้แต่กับข้าวเข้าปาก เคี้ยวกลืนกินอย่างยากลำบาก

“ขอบคุณสักก็ไม่มี...”

“ขอบคุณค่ะ” ดารินขอบคุณแล้วหันหลังให้เขา กินข้าวเปล่าเงียบๆ คนเดียว

“นี่ถือว่าฉันใจดีกับเธอนะ ถ้าเป็นคนอื่น ฉันปล่อยให้เป็นลมตายอยู่กลางแดดไปนานแล้ว” คนตัวโตหาเรื่องได้ทุกครั้ง แม้กระทั่งคำพูดกระแทกกระทั้นให้เธอได้เจ็บก็ทำให้เขาได้มีความสุข

“...” เงียบ ไม่ตอบโต้เป็นดีที่สุด ดารินคิดในใจ

“กินเร็วๆ สิ จะได้ออกไปทำงาน” ท่าทีเมินเฉยไม่ตอบโต้ทำให้หัสดินเริ่มเดือดดาล“ฉันอิ่มแล้วค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจด้วยความเหนื่อย นั่งรถมาไม่พอ ยังอดหลับอดนอนแถมยังได้เก็บขี้ม้า ทำความสะอาดคอกม้า หนำซ้ำยังต้องอดข้าวอดน้ำจนกว่างานจะเสร็จ แถมยังต้องมาเหนื่อยใจกับเขาอีก วันไหนนะที่การชดใช้จะหมดสิ้นไป

“เธอจะทำอะไร ลุกขึ้น” หัสดินไม่ยอมให้เธอได้นอน เขาดึงแขนของเธออย่างแรงให้ลุกขึ้นนั่ง

“ฉันขอนอนพักสักนิดได้ไหมค่ะ” แม้แต่เสียงที่เอ่ยขอร้องก็ยังไม่มีแรง เธอเหนื่อยใจจะขาดตายอยู่แล้ว

“นอนพักหรือ ได้!”

ร่างบางถูกผลักอย่างแรงให้นอนลงบนที่เดิม ร่างโตกระโจนขึ้นคร่อมนอนทับร่างบางที่ดิ้นขัดขืน ดวงหน้าหล่อซุกไซ้ไปตามซอกคอหอมกรุ่น เขาใช้มือจับใบหน้าหวานที่ส่ายสะบัดไปมาไว้ ปากหยักบดขยี้ริมฝีปากนุ่มจูบอย่างเมามัน

หัสดินปล้ำจูบดารินอยู่ไม่นานก็เปลี่ยนท่า เขาอุ้มร่างน้อยขึ้นแนบอก พาเดินตรงไปยังห้องนอนของเขา

“ปละ...ปล่อยค่ะ” เสียงหวานครางอู้อี้พูดไม่เป็นศัพท์ เพราะปากเธอถูกปากของเขาปิดกั้น

แกร๊ก!!!

เสียงลงกลอนประตูดังทำเอาหญิงสาวถึงกับตาเหลือกทันที และรู้สึกหวาดหวั่นเมื่อเขาวางร่างเธอลงบนเตียง

“คุณหัสดิน ฉันยังไม่พร้อม”

ดารินนอนน้ำตาไหลเมื่อเห็นเขากำลังจัดการถอดกางเกงยีนส์ ร่างโตเดินเข้ามายืนข้างเตียง ดวงหน้างามแดงระเรื่อ อายที่ได้มองความใหญ่โตของเขาที่ชูคอชี้หน้าเธออยู่

“เธออยากพักไม่ใช่เหรอ” หัสดินเสียงสั่นเทา เขาคลานขึ้นเตียงไปนั่งตรงปลายเท้าของเธอ มือหนากระชากเรียวขางามแยกออกจากกันพร้อมกับถอดอาภรณ์ที่กีดขวางร่างบางออกจนเธอเป็นเด็กแรกเกิด

“แต่..”

ร่างขาวนวลเนียนชมพูระเรื่องดงามดุจดั่งเทพธิดาปรากฏแก่สายตาของเขา ปทุมถันเต่งตึงอวบอิ่มพร้อมเม็ดบัวเล็กๆ สีชมพูอ่อนชูชันราวเชิญชวนให้ปากเขาไปครอบครอง

กุหลาบงามสีชมพูพร้อมต้นหญ้าแซมขึ้นมาปกปิดกลีบทั้งสองที่ปิดสนิทนั้นที่เขาได้ลิ้มลองมาแล้วว่าหวานเพียงใด แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สำรวจกายสาวอย่างจริงจัง ไม่คิดเลยว่าเธอจะงดงามหวานล้ำถึงเพียงนี้

“จะวันนี้หรือวันไหน เธอก็ต้องบำเรอความใคร่ของฉันอยู่ดี อย่าสะดีดสะดิ้งทำเป็นเด็กไม่เคยมาก่อนเลยน่า”

เขาเอ่ยพร้อมกระชากขาเรียวสวยลงมา แล้วจัดการยกขางามคู่นั้นยกขึ้นแยกออกจากกัน ซุกใบหน้าลงบนกุหลาบงาม ลิ้นสากแหวกกลีบกุหลาบควานหาเกสรที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน ไม่นาน เขาก็ค้นพบและดูดกลืนอย่างเป็นจังหวะ

“เนื้อตัวเธอหอมมาก ดาริน”

รอยแยกที่ตอนนี้เริ่มชุ่มฉ่ำ กำลังน้ำหวานสีขาวใสไหลเจิ่งนองลงมาให้เขาได้กลืนกินไม่ขาด นิ้วกลางข้างขวาสอดเข้าไปสำรวจในช่องทางคับแคบพร้อมกับชักเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ สายตาชำเลืองมองใบหน้าหวานที่ทำหน้าเซ็กซี่ด้วยความซ่าน สะโพกงอนส่ายไปมาตอบสนองความต้องการของผู้ชายใจร้าย เขาทำร้ายและพรากความสาวบริสุทธิ์ของเธอจนย่อยยับ...