บทที่ 6 มีชีวิตใหม่ในคราบของคนอื่น

บทที่ 6 มีชีวิตใหม่ในคราบของคนอื่น

ในห้องรับแขกของตระกูลไพศาลสกุลรัตน์ หลังจากที่คุณหญิงและไอรินออกไปแล้ว ดารินนั่งเงียบก้มหน้า ก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและถอนหายใจอย่างโล่งอก แม้เธอจะไม่เข้าใจว่าทำไมตั้งแต่วันแรกผู้เป็นแม่จึงดูเย็นชาและห่างเหินกับเธอเช่นนี้ ท่าทีของมารดาเหมือนละครหลังข่าวที่แม่เลี้ยงมักตั้งแง่ใส่ลูกเลี้ยง

“คุณดารินคะ เดี๋ยวไปที่ห้องของคุณไอด้าเลยค่ะ”

ทิพย์ เลขาส่วนตัวของบ้าน พูดขึ้น พร้อมส่งสัญญาณให้เจ้หยาดกับลูกน้องตามไปด้วย

“ทำไมต้องไปที่ห้องของพี่ไอด้าด้วยล่ะคะ”

ดารินถามด้วยความสงสัย เธอไม่อยากจะบุกรุกห้องของคนอื่น

“นับจากนี้ ทิพย์จะเรียกคุณดารินว่า ‘คุณไอด้า’ นะคะ เพื่อให้คุณซึมซับความเป็นคุณไอด้าได้เร็วที่สุด คุณต้องเข้าไปอยู่ในห้องและดูวิถีชีวิตของเจ้าของห้อง จะได้ไม่มีข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวกับชื่อเสียงของตระกูลค่ะ”

ดารินพยักหน้าเบา ๆ

“ค่ะ เรียกได้เลย เพราะชีวิตฉันไม่เคยเป็นของตัวเองอยู่แล้ว” เ

ธอตัดพ้อ ก่อนก้าวเท้าไปยังห้องนอนของพี่สาว

เมื่อมาถึงห้องสุดหรูของไอด้า ห้องตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์นำเข้า โทนสีเข้ม เฟอร์นิเจอร์เป็นระเบียบ เตียงคิงส์ไซส์ตั้งอยู่ใกล้หน้าต่าง ห้องกว้างกว่าห้องของดารินเกือบเท่าตัว

“ถึงแล้วค่ะ ห้องของคุณไอด้า”

ทิพย์กล่าว

ดารินมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างสำรวจ ในระหว่างนั้น ทิพย์สั่งให้เจ้หยาดเข้ามาจัดการทุกอย่าง

“คุณไอด้า…”

เจ้หยาดหยุดเล็กน้อยก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงเกร็ง ๆ

“คือ…ต้องขอพูดตรง ๆ นะคะ”

“ได้ค่ะ”

ดารินพยักหน้า

“คุณดารินมีใบหน้าเรียว จมูกโด่ง ริมฝีปากกระจับ ผิวหน้าดีมาก ไร้ฝ้า ราวกับผิวเด็ก แต่…มือของคุณหยาบและด้าน ผิดจากลูกคุณหนูทั่วไป ก่อนอื่นเราต้องปรับปรุงตรงนี้ก่อนนะคะ”

เจ้หยาดจับมือของดารินขึ้นลูบ พลางคิดสงสัยว่าเหตุใดมือของ

ดารินจึงหยาบกร้านเหมือนคนที่เคยทำงานหนัก

“เชิญเจ้จัดการได้เลยค่ะ ถ้าขาดอะไรบอก จะได้ให้แม่บ้านจัดหามาให้”

ดารินตอบ

ไม่นานนัก ข้าวของที่ต้องใช้ก็ถูกนำมากองอยู่ในห้อง เริ่มตั้งแต่สปามือและเท้า ตามด้วยการขัดผิว ดารินได้แต่นั่งนิ่ง ๆ ยิ้มรับด้วยความเจียมตัว

“เจ้ว่าอีกหนึ่งสัปดาห์ มือของคุณน่าจะดีขึ้น ส่วนผิวกายไม่ต้องทำอะไรมาก ผิวคุณดีอยู่แล้วค่ะ”

“ค่ะ”

“จากนั้นก็ต้องฝึกเลียนแบบสีหน้า ท่าทาง สายตา การเดิน การพูดของคุณไอด้าให้เหมือนที่สุด ภารกิจถึงจะสำเร็จค่ะ”

เจ้หยาดแนะนำ ส่วนดารินฟังแล้วรู้สึกไม่สบายใจนัก

“ต้องขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“อ้าว คุณหญิงไม่ได้บอกคุณหรอกเหรอคะ”

ดารินพยักหน้าเบา ๆ

“เราแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลยค่ะ”

เจ้หยาดชะงัก มองใบหน้าของดารินที่ดูเศร้าหมองก่อนรีบเปลี่ยนเรื่อง

“คุณน้องเคยเห็นคลิปของคุณไอด้าอยู่บ้างไหมคะ แบบนี้น่าจะง่ายขึ้น”

“ไม่เคยเลยค่ะ”

ดารินตอบอย่างจริงจัง

ทุกคนในห้องถึงกับตกใจ เจ้หยาดยกมือกุมขมับแล้วหันมองดารินอีกครั้ง แต่เมื่อเห็นสีหน้าเธอที่ดูจริงจัง เจ้หยาดจึงรีบปรับท่าที

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวค่อย ๆ ดูคลิปของคุณไอด้าบ่อย ๆ ค่อยซึมซับไปเรื่อย ๆ นะคะ เดี๋ยวเจ้จะคอยแนะนำเองว่าเหมือนหรือยัง”

ดารินพยักหน้ารับเบา ๆ ในใจยังเต็มไปด้วยความรู้สึกที่สับสน

ใบหน้าสวยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เมื่อเจ้หยาดหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าเสื้อแล้วเปิดคลิปวิดีโอของไอด้า ก่อนจะยื่นส่งให้เธอ

ดารินรับโทรศัพท์มาก้มหน้ามองคลิปวิดีโอที่แสดงภาพการให้สัมภาษณ์กับนักข่าวของไอด้า ดวงตาคู่สวยของเธอจ้องหน้าจอจนลืมกะพริบตา ความประหลาดใจในใจค่อย ๆ ทวีขึ้นเมื่อเห็นผู้หญิงในคลิปที่มีใบหน้าเหมือนเธอราวกับแกะ ทว่า ท่าทางการพูด การเจรจา และบุคลิกลักษณะต่าง ๆ ของไอด้ากลับแตกต่างจากเธอโดยสิ้นเชิง

“เฮ้อ…”

เสียงหวานถอนหายใจเบา ๆ ชีวิตใหม่ที่เธอเคยใฝ่ฝัน ไม่คิดว่าจะต้องใช้ในคราบของคนอื่น มันไม่ง่ายเลยจริง