ฉันจะช่วยให้เธอเสร็จ

“ ไม่นะคะ ไม่ได้ ! ” เธอส่ายศีรษะดิก เน้นย้ำคำปฏิเสธ ขาที่อ้ากว้างหุบฉับอัตโนมัติทั้งที่หนึ่งนิ้วเขายังอยู่ในรูร่อง

ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้ม ดวงตาดุดันฉ่ำพราวไปด้วยแววกำหนัด ก่อนเขาจะเอ่ยเสียงสั่นพร่า

“ ฉันโตพอที่จะรู้ว่าอะไรควรไม่ควร ฉันไม่ทำเธอหรอก แค่ไม่อยากให้เธอค้างเติ่งอยู่แบบนี้ รูเธอตอดนิ้วฉันแน่นขนาดนี้ถ้าไม่เสร็จจะทรมานแย่ ”

“ มะ... หมายความว่ายังไงคะ ”

“ ฉันจะช่วยเธอเสร็จไง ถ่างขาออกสิ ”

ถ่างขาออกสิ

เสียงสั่นพร่าที่สั่งมาราวกับมีเวทมนต์ สองขาเรียวอ้าออกอัตโนมัติ ก่อนที่เขาจะเริ่มขยับนิ้วเข้าออกในโพรงอุ่นนุ่มแน่นของเธออีกครั้ง มืออีกข้างถูกขยับมาวางที่เนินโหนก แล้วกดนิ้วโป้งลงไปยังรอยแยก คลึงลงบนติ่งเนื้อกระสันพร้อมกับเสือกไสนิ้วเข้าออกรูสวาทตามจังหวะ

ใบข้าวรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ความเร่าร้อนโจมตีจนหูตาพร่าลาย สะโพกงอนงามยกร่อนขึ้นรับจังหวะนิ้วของเขาที่ทั้ง บี้บดและเข้าออก

“ หนู... หนูเสียวค่ะ ” เธออ้าปากครวญคร่ำ เขายิ้มก่อนจะเร่งจังหวะให้แรงเร็ว เธอกัดริมฝีปากไว้แน่นเพราะกลัวจะเผลอส่งเสียงน่าเกลียด

“ อะ... อื๊อ ” กระนั้นเสียงหวานยังเล็ดลอด สะโพกสวยยกค้างกลางอากาศ รูสวาทตอดนิ้วยาวตุบ ๆ รัดแน่นจนเขาแทบควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วเสือกไสอะไร ๆ ที่มันควรจะเข้าไปอยู่ข้างในแทนนิ้วโง่ ๆ นั่น

เขาผ่อนสะโพกเธอลงกับพื้น ค่อยดึงนิ้วออกจากร่องรักอย่างอ่อนโยน เด็กสาวปรือตาขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างงุนงง พร่าเบลอกับความรู้สึกสุดยอดในคาวราคะที่เธอพึ่งเคยรู้จักเป็นครั้งแรก

เขาลุกขึ้นยืน หยิบกางเกงมาสวม

“ เธอลืมตะกร้าของไว้ที่สวน ฉันเอามาคืน ”

นั่นทำให้สติของเธอกลับมา ก่อนจะหุบขาแล้วยกมือขึ้นปิดป้องร่างเปลือยเปล่าขาวอวบของตน ทั้งที่มือน้อยนั้นไม่สามารถปิดอะไรได้มิดสักอย่าง ทั้งกลีบพูสามเหลี่ยมอวบอูมและสองเต้าอวบใหญ่ทะลักล้น ภีมยิ้มขันในท่าทีนั้น

“ ฉันเห็นของเธอหมดแล้ว จะปิดทำไม ” นั่นทำให้เธอยิ่งหน้าแดงตัวแดงไปหมดเพราะอับอาย

“ คุณอารู้ได้ยังไงว่าเป็นตะกร้าของหนูคะ ”

“ ฉันเดินตามออกมาแล้วเห็นหนูวิ่งมาทางนี้ ”

“ แล้ว... เข้ามาในบ้านได้ยังไงคะ ”

“ หนูไม่ได้ล็อกประตู ”

จะบ้าตาย เธอเกลียดความสะเพร่าของตัวเองจริง ๆ !

ในขณะที่เธอทำตัวไม่ถูก เขาก็เดินไปที่ประตู เปิดมันออกแล้วสาวเท้าออกไป แต่ก็ชะงักก่อนจะหันกลับมาอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มมุมปาก

“ ฉันนี่เสียมารยาทจริง ๆ ลืมทักทายอย่างเป็นทางการ อาภีมยินดีที่ได้รู้จักนะครับ หลานสะใภ้ ”

ก่อนประตูจะถูกปิดลง...

***

“ แกนี่มันยังไงกันน้า ภีม จะมาก็ไม่บอกไม่กล่าว ฉันจะได้ไปรับที่สนามบิน ” คุณภูมิผู้เป็นประมุขของบ้านบ่นผู้มีฐานะเป็นน้องชายที่อายุห่างกันถึงยี่สิบปี ที่ท่านเห็นเขาปรากฏตัวเมื่อตื่นจากนอนกลางวันแล้วในเวลาสี่โมงเย็น และท่านเริ่มบ่นเมื่อได้รู้ว่าอีกฝ่ายกลับมาถึงตั้งแต่เวลาสิบโมงโดยไม่บอกไม่กล่าว และท่านก็ไม่ได้อยู่บ้านเพราะออกไปเลี้ยงเพลพระพร้อมกับแม่บ้านและว่าที่ลูกสะใภ้

“ โธ่ พี่ภูมิ ผมอายุสามสิบห้าแล้วนะ ไม่ใช่ห้าขวบ จะไปไหนมาไหนไม่จำเป็นต้องมีคนแห่แหนไปรับหรอก ผมไม่อยากให้ใครต้องลำบาก ”

“ ไม่ลำบากลำบนตรงไหนสักหน่อย กี่ปีแล้วล่ะที่แกไม่ได้กลับไทย ร่วมสามปีได้แล้วมั้ง ”

“ สามปีครึ่งครับ ”

“ เออนั่นแหละ แบบนี้มันก็ต้องฉลองกันหน่อย คืนนี้ออกไปดริ๊งค์กันดีกว่า ” คำพูดของพี่ชายทำให้ภีมหัวเราะ

“ พี่ภูมินี่ไม่ยอมแก่เลยนะ ”

“ อ้าว ไม่ได้สิ ฉันยังหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวอยู่นะเฟ้ย ” สองพี่น้องหัวเราะร่วนแล้วกอดกันให้หายคิดถึง

นายภาค ผู้เป็นบิดาของภูมิกับภีม มีภรรยาสองคน ภรรยาคนแรกคือแม่ของภูมิ มีภูมิเป็นบุตรชายเพียงผู้เดียว และนางเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง ท่านครองตัวเป็นโสดอยู่นานเกือบยี่สิบปีจนกระทั่งมาชอบพอกับภรรยาคนที่สองแล้วให้กำเนิดลูกชายคือภีม และไม่นานนางก็เสียชีวิตด้วยอาการไตวาย ทำให้นายภาคไม่กล้ามีภรรยาอีกเพราะโทษตัวเองว่าเป็นกาลกิณี เป็นต้นเหตุให้หญิงอันเป็นที่รักทั้งคู่ต้องเสียชีวิต ไม่นานท่านก็จากไป