ตอนที่ 7 ถูกกลั่นแกล้ง

ถูกกลั่นแกล้ง

พิพิมที่ได้เวลาพักกลางวัน หญิงสาวก็เดินมายังโรงอาหารของทางโรงพยาบาล เพื่อที่จะได้หาอะทานเหมือนบุคลากรท่านอื่นๆ ขณะที่เธอเดินเข้ายังโรงอาหาร ก็มีทุกสายตาจ้องมองมาที่เธอตั้งมากมาย จนเธอต้องทนฝืนเดินไปสั่งอาหาร

“ใช้บัตรนี้ครับ” เสียงเข้มของหมอหนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมกับยื่นบัตรที่ใช้สำหรับใช้ในการสั่งอาหารของรงพยาบาลแห่งนี้ เพราะเมื่อเขาเดินตามหญิงสาวมาตั้งแต่แรก จึงมั่นใจแล้วว่า เธอไม่มีบัตรแน่นอน เพราะเธอพึ่งจะมาที่นี่เป็นวันแรก จึงใช้บัตรเขาแทนและรับจานข้าวของหญิงสาวมา

“เอ่อ...ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวมองหน้าร่างสูง แล้วรับจานข้าวกลับมาจากมือของหมอหนุ่มที่ยื่นมาให้ แล้วก็เดินออกหาที่นั่งทานแบบเงียบๆ

ทินกรเมื่อเห็นหญิงสาวเดินออกไปแล้ว จึงได้เดินไปสั่งน้ำมาให้แก่หญิงสาว เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ได้น้ำดื่ม แล้วร่างสูงก็เดินไปหาหญิงสาว ที่นั่งทานข้าวเงียบๆทันที

“เดี๋ยวค่ะ...จะพาพิมไปไหน” หญิงสาวเอ่ยถาม แล้วทหน้าอย่างไม่เข้าใจทันที ที่จู่ๆ ทินกรก็มาคว้ามือของเธอแล้วพาเดินออกไป

“...” ชายหนุ่มไม่พูดอะไรตอบ แต่กลับจูงมือของหญิงสาวให้เดินตามเขาไป

“จะพาพิมไปไหนค่ะ พิมยังทานข้าวไม่เสร็จเลยน่ะ” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นมาอีกรอบ แล้วพยายามแกะมือของชายหนุ่มออก

“นั่งทานไปได้ยังไง คนมองเยอะขนาดนั้น” เสียงเข้มของทินกรพูดขึ้นมาทันที เมื่อหยุดเดิน

“คนมองก็มองไปสิ เราไม่มีสิทธิ์ไปห้ามเขาเสียหน่อย” หญิงสาวเอ่ยตอบกลับมา

“น้ำ” ทินกรยื่นน้ำที่ถือติดมือมาให้แก่หญิงสาวตรงหน้า แล้วพาเธอเข้าไปภายในห้องกระจกทึบ ที่เป็นโซนห้องอาหาร สำหรับหมอและแพทย์ระดับสูงใช้

“มากันแล้วเหรอ...ทีม พิพิม นั่งลงสิ” หมอโปรดที่รออยู่ภายในห้องแล้ว เอ่ยบอกทั้งสองทันที ที่ทั้งคู่เข้ามาถึง

ร่างสูงเดินไปนั่งลงอย่างเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไร แล้วลากเก้าอี้ตัวข้างๆเข้าออกให้พิพิมได้นั่ง พิพิมที่ตอนนี้ไม่กล้าปฏิเสธอะไร เพราะเกรงใจหมอโปรดที่อยู่ตรงนี้ ได้แต่ทำตามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“อยากกินอะไร สั่งกันได้เลยน่ะ” หมอโปรดเอ่ยบอก พร้อมกับจ้องมองไปยังพิพิม หญิงสาวที่เอาแต่นั่งเงียบ

“เอาเหมือนกันกับของทีมเลยครับพ่อ” ทินกรมองหน้าของพิพิม แล้วเอ่ยบอกพ่อออกไป

อีกด้าน

“พี่ว่าไม่ธรรมดาแล้วล่ะแบบนี้” เอื้องฟ้า ที่เห็นเหตุการณ์ เมื่อสักครู่ของพิพิมอยู่ด้านนอกพูดขึ้นมา เพราะเท่าที่เธอรู้มา หมอหนุ่มคนนี้ ไม่เคยลงมาทานข้าวที่โรงอาหารเลย โดยเฉพาะโซนธรรมดาที่พวกเธออยู่แทบไม่เคยเห็นเลย เพราะหมอหนุ่มจะสั่งขึ้นไปทานที่ห้องส่วนตัวตลอด

“นุชต้องสืบให้รู้ให้ได้พี่ฟ้า ว่าเธอเป็นใครกัน ถึงทำให้คุณหมอทีมยอมลงมาที่ดณงอาหาร แถมยังพาเข้าไปในห้องโซนวีไอพีอีก” นุชนารถพูดขึ้นมา พร้อมกับสายตาที่ดูเคียดแค้น

“...” เอื้องฟ้าที่มองดู ปฏิกิริยาของหญิงสาวตรงหน้า ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ให้อย่างเอื่อมระอา โดยไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย

ตกเย็น

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน พิพิมหญิงสาวรีบเก็บของทันที เพื่อที่จะรีบกลับ เพราะเธอมีใครที่รอเธออยู่แล้วที่คอนโด

“น้องพิมพักที่ไหนหรือค่ะ” นุชนารถเอ่ยถาม ขึ้น เมื่อเห็นว่าพิพิมกำลังเก็บของ เตรียมตัวที่จะกลับแล้ว

“เอ่อ...พิมพักอยู่ที่คอนโดใกล้ๆแถวนี้แหล่ะค่ะ จะได้เดินทางสะดวกหน่อยเผื่อวันไหนรถติด” หญิงสาวเอ่ยตอบไปตามตรง โดยไม่ได้คิดอะไรให้มากความ

“พักคอนโด! นั้นแสดงว่าฐานะค่อนข้างดีสิน่ะค่ะ ถึงมีเงินเช่าคอนโด แต่แปลกน่ะ มีเงินจ่ายค่าคอนโดเยอะขนาดนั้น ทำไมน้องพิมถึงเลือกเรียนพยาบาลล่ะค่ะ ไม่เรียนสาขาที่ดีกว่านี้” นุชนารถพูดขึ้นมา แล้วใช้สายตามองเหยียด พร้อมกับคิดไปต่างๆนาๆ หรือว่าหญิงสาวคนนี้จะเป็นเด็กเสี่ย เพราะดูจากภายนอก หญิงสาวกลับแต่งตัวธรรมดา ไม่ได้ใช้สิ่งของหรูอะไรมาก แถมมีเงินตั้งมากเช่าคอนโดอยู่ เพราะลำพังเงินเดือนพยาบาลของเธอ จ่ายแค่ค่าเช่าอาพาร์ทเม้นต์ แทบจะไม่มีเงินเก็บเลยด้วยซ้ำ

“การเรียน มันไม่ได้วัดค่าของคนที่ฐานะหรอกน่ะค่ะ ความคิดของคนเราต่างหาก” พิพิมสวนคำตอบกลับมาทันที เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้า พยายามจะดูถูกเธอ

“นี่น้องพิมกำลังว่าพี่เหรอ...” นุชนารถตาลุกวาว พูดขึ้นมาสียงดังทันที

“พิมก็ไม่ได้เอ่ยนามถึงใครค่ะ...พี่นุชจะร้อนตัวไปทำไมกัน” พิพิมตอกกลับมาอย่างไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใดๆเลย

“นังพิม...” นุชนารถเหลืออด กำลังจะยกมือขึ้น หมายจะตบเพื่อเป็นการสั่งสอน แต่ก็ต้องรีบทิ้งมือลงทันที เมื่อมีเสียงคนเดินเข้ามา

“มีอะไรกัน” เสียงเข้มของทินกรถามขึ้น พร้อมกับจ้องมองไปที่พิพิม อย่างต้องการคำตอบ เพราะเขารู้ดีที่สุดว่าหญิงสาวเป็นคนยังไง

“เปล่าค่ะคุณหมอทีม พอดีน้องพิมเขาพึ่งจะมาใหม่ อาจจะยังไม่รู้อะไรมาก นุชก็แค่คอยสอน คอยบอกเตือนอะไรเล็กๆ น้อยๆ น้องเขาไปแค่นั้นเองค่ะ คุณหมอทีมมีอะไรหรือเปล่าค่ะ” นุชนารถจึงเป็นพูดขึ้นมาก่อน และใช้เสียงเล็ก เสียงน้อย พูดกับหมอหนุ่ม พร้อมกับสายตาที่พยายามหวานเสน่ห์ให้อยู่ไม่น้อย

“คุณพยาบาลพิพิมครับ ก่อนกลับบ้านช่วยเอาแฟ้มรายงานของวันนี้ เข้าไปให้ที่ห้องทำงานพะ...เอ่อ ห้องทำงานผมด้วยน่ะครับ” เสียงนุ่มหันมาพูดสั่งกับพิพิมทันที

“...” พิพิมยังคงเงียบ และไม่ตอบอะไรกลับ

“คือ...ให้นุชเอาไปให้เองดีกว่าน่ะค่ะ พอดีน้องเขาพึ่งมา และก็ถึงเวลาเลิกงานแล้วด้วย” นุชนารถพูดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อได้ยินหมอหนุ่มสั่งงาน เธอจึงเป็นฝ่ายอาสาเอง เพราะหมอหนุ่มบอกว่าให้ไปที่ห้อง

“ผมบอกพิพิมครับ ไม่ได้บอกคุณนุช ได้ยินใช่ไหมครับพยาบาลพิพิม” เสียงเรียบของทินกรพูดกับนุชนารถ แล้วหันมาพูดกับพิพิมประโยคหลังด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงมาอย่างเห็นได้ชัด

“ค่ะ” พิพิมได้แต่รับคำสั่งโดยจำยอม

“ห้องส่วนตัวบนตึกน่ะครับ ไม่ใช่ห้องข้างล่างนี่” ทินกรพูดย้ำขึ้นมาอีกครั้ง โดยบอกให้หญิงสาวไปห้องชั้นบนตึกแทน

“อะไรน่ะค่ะ ห้องชั้นบน” นุชนารถตาลุกวาว และถามขึ้นอย่างตกใจ เพราะปกติ หมอหนุ่มจะไม่ให้ใครขึ้นไปที่ด้านบนของคึกเป็นอันขาด นอกเสียจากคนใกล้ชิด ญาติสนิทเพียงเท่านั้น เพราะด้านบนจะไว้ใช้สำหรับ ระดับผู้บริหาร แล้วหญิงสาวคนนี้เป็นเพียงแค่พยาบาลฝึกงาน ทำไมถึงอนุญาตให้ขึ้นไปได้

“ครับ คุณพยาบาลนุช มีอะไรเหรอ” หมอหนุ่มพยักหน้าให้เพื่อยืนยันคำตอบ แล้วถามกลับออกไป

“เปล่าค่ะ”

“รีบๆ เอาตามขึ้นมาล่ะ” ร่างสูงหันมาทางพิพิม แล้วพูดย้ำอีกที พร้อมกับเดินออกจากห้องไปทันที