CHAPTER 9

หกปีต่อมา ที่ห้องประชุมของสยามโฮเทลกรุ๊ป

“วันนี้ ทางผู้บริหารได้ให้นโยบายใหม่ของการรับโรงแรมเข้ามาในเครือของสยามโฮเต็ลกรุ๊ป เอกสารข้อมูลต่าง ๆ ก็อยู่ในมือของทุกท่านแล้ว ทีมงานที่เราหวังสร้างขึ้นมาในปีนี้ คืออยากจะให้ทีมเราเป็นทีมที่ดีที่สุด จุดมุ่งหมายให้ทุกคนมุ่งหาโรงแรมที่ดีและเต็มใจ พร้อมกับมีศักยภาพ ให้เข้ามาอยู่ในเครือของสยามโฮเทลกรุ๊ปให้ได้มากที่สุด ขั้นตอนการทำงานพร้อมกับคุณสมบัติต่าง ๆ ต้องให้ต่างฝ่ายยอมรับเงื่อนไขที่มีข้อตกลงร่วมกัน มาดามอยากให้ทุกคนไปอ่านให้ชัดเจน แล้วก็ลองนำเสนอรูปแบบของโปรเจคต่าง ๆ ในทีมของตัวเองเข้ามายังส่วนกลาง ว่าจะหาโรงแรมแบบไหนอย่างไรจากนั้นให้เข้าไปติดต่อประสานงานได้เลย ทั้งนี้ทั้งนั้นก่อนตอบรับโรงแรมเข้ามาในเครือสยามโฮเทลกรุ๊ป จะต้องถูกนำกลับเข้ามาในห้องประชุม เพื่อให้คณะกรรมการทุกคนออกเสียงกันอีกครั้งหนึ่ง ตกลงตามนี้นะคะ”

“ครับมาดาม”

“ค่ะมาดาม”

“ทุกคนกลับไปทำงานให้ได้ผลลัพธ์ที่ดี ที่สุด โบนัสจะอยู่ที่เท่าไหร่ ก็ขึ้นอยู่กับผลงานของทุกคนนั่นเอง เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่า จะได้โรงแรมที่มีคุณภาพ มีเอกลักษณ์ของความเป็นไทย พร้อมกับหัวใจที่พร้อมบริการ การเปลี่ยนแปลงทุกการเปลี่ยนแปลงย่อมนำมาซึ่งความสำเร็จแบบใหม่ ขอบคุณทุกคนมากสำหรับวันนี้ เลิกประชุมได้”

ทุกคนพากันลุกขึ้นแล้วโค้งก่อนจะเดินออกไป

ตืด ตืด .. มือถือของรมิตาดังขึ้น เธอกดรับสายทันที

(“วันนี้จะกลับมากินข้าวเย็นหรือเปล่า”) เสียงของคุณอองเดร

“แด๊ดคะ ขอโทษนะคะ วันนี้หนูงานยุ่งมากเลยค่ะ แด๊ดกินกับน้องจันทร์เจ้าไปก่อนนะคะ”

(“เฮ้อ... เอาอีกแล้วนะบ้างานอีกแล้ว นี่ถ้าไม่มีแด๊ดสักคน ใครจะดูแลจันทร์เจ้าฮึ...”)

“หนูรู้ค่ะแด๊ดว่าการดูแลเด็กน่ะมันเหนื่อย หรือว่าแด๊ดต้องการพี่เลี้ยงที่จะมาอยู่ประจำคะ”

(“โน ๆ ไม่เอาหรอก ที่จะให้มาอยู่ด้วยกันน่ะนะ เอาแบบนี้แหละ ไปเช้าเย็นกลับอย่างนี้ดีแล้ว ไม่เป็นไรแด๊ดทนได้ อีกอย่างเพื่อจันทร์เจ้ากับลูก แด๊ดทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว”) คนเป็นลูกสาวถึงกับยิ้ม

“หนูรักแด๊ดมากค่ะ” พูดเอาใจ ตั้งแต่แม่เสียชีวิตไปเพราะโรคร้าย ก็มีคุณพ่ออองเดรที่อยู่เคียงข้างเธอกับลูกสาวอย่างไม่ห่าง

(“แด๊ดก็รักลูกมากเช่นกัน แต่อย่างไรก็ตาม มีนช่วยจัดสรรเวลาของตัวเองด้วยนะ อย่าลืมล่ะ โรงเรียนของจันทร์เจ้าจะมีการจัดแข่งกีฬาสีน่ะ”)

“แด๊ดพูดเรื่องนี้เป็นสิบๆ รอบแล้วนะ คะ กีฬาสีไม่ได้จัดเดือนนี้สักหน่อย อีกตั้งหลายเดือน แด๊ดน่ะตื่นเต้นมากเกินไป”

(“มีน แด๊ดไม่ได้ตื่นเต้นลูก เพียงแต่แด๊ดยังจำเหตุการณ์นั้นได้ จันทร์เจ้าเสียใจ ที่มีนไม่ไปงานวันแม่ แด๊ดอยากให้มีนให้เวลากับจันทร์เจ้าบ้าง ในงานกิจกรรมพิเศษน่ะ มันเป็นความทรงจำดี ๆ ของเด็กนะ มีนเข้าใจที่แด๊พูดนะ”)

“ค่ะแด๊ด หนูจะเป็นแม่ที่ดี”

(“พูดแล้ว ก็ให้ทำได้เถอะ แค่นี้แหละ”) คุณอองเดรวางสายไปแล้ว เธอถึงกับถอนหายใจ

รมิตามุ่งทำงานหนัก เพื่อจะให้หน้าที่การงานก้าวหน้า สิ่งเดียวที่เป็นแรงผลักของเธอ ก็คือ เธอจะทำให้ตัวเองดีกว่าผู้ชายที่ชื่อติณภพ