CHAPTER 7

รมิตาเดินทางออกจากลอนดอน เพื่อไปหาแม่ของเธอที่เยอรมัน แม่ของเธออยู่กับสามีชาวเยอรมัน คุณแม่พิสมัย คุณพ่อฝรั่งอองเดร สมิท

ทันทีที่เธอเห็นหน้าคุณแม่ รมิตาก็โผเข้ากอดท่าน หญิงสาวร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ ด้วยความเสียใจ จนคนเป็นแม่ต้องคลายอ้อมกอด

คุณอองเดรเดินเข้ามาหาและสวมกอดทั้งแม่และลูก

อองเดรเอ่ยถาม “มีนเกิดอะไรขึ้นน่ะ มีนต้องเล่าทุกอย่างออกมาให้แด๊ดกับแม่ฟัง” รมิตายังคงสะอึกสะอื้น

คุณอองเดรพาทั้งแม่และลูกไปนั่งพักตรงร้านกาแฟ คุณพิศมัยยังจับมือลูกสาวไว้แน่นด้วยสายตาของคนเป็นแม่ที่รักลูกเสมอ ทั้งยังเป็นห่วงลูกสาวคนเดียวอย่างที่สุด ท่านยกมือขึ้นลูบผม และเช็ดน้ำตาให้

“เล่ามาสิมีน มันเกิดอะไรขึ้น ลูกถึงเป็นขนาดนี้ มีนเล่าทุกอย่างอย่าปิดบังแม่นะลูก แม่ไม่เคยเห็นลูกเสียใจมากมายแบบนี้มาก่อน”

รมิตาเอาแต่พยักหน้า จนตั้งสติได้ เธอเล่าด้วยน้ำเสียงเครือ

“หนูทำให้แม่และแด๊ดต้องผิดหวังค่ะ ทั้งที่หนูก็อายุมากแล้ว แต่หนูก็ยังไม่มีความรับผิดชอบในชีวิตของตัวเองเลย”

“แล้วมันเกิดอะไรขึ้น” คุณพิสมัยเขย่าร่างของลูกสาวเบา รมิตายังไม่กล้าเอ่ยปาก ปล่อยโฮออกมาอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น “แม่คะ หนูท้องค่ะแม่”

ก่อนจะงัดเอาหลักฐาน คือผลตรวจการตั้งครรภ์ออกมาให้คนเป็นแม่ดู แม่กับแด๊ดจับมือลูกสาวอย่างใจสั่นทังสองต่างมองหน้ากัน รู้แล้วว่าอะไร ๆ เป็นอะไร ๆ

รมิตาเสียใจ นัยน์ตาพราวไปด้วยหยาดน้ำใส ๆ

“แม่เสียใจมากเลยเหรอคะ แด๊ดก็เสียใจใช่ไหมคะ” สายตาของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวังในตัวเอง

“มีน นี่เป็นเรื่องดีนะลูก แม่อยากมีหลาน” แม่เอ่ยทั้งน้ำตา หันสวมกอดลูกสาวด้วยความรักของแม่ที่มีต่อเธอ

“ไม่เป็นไรลูก หลานมาในตอนนี้ แด๊ดก็ดีใจ แด๊ดกับแม่แก่แล้ว แก่จนอยากจะอุ้มหลาน” พ่อเอ่ยขึ้น

“แด๊ดคะ แม่ขา ทั้งสองคนไม่เกลียด ไม่โกรธมีนหรือคะ”

“ไม่เลยสักนิด ไม่เลยลูก คนเราจะเรียนรู้จากความผิดพลาด”

“มีนโตแล้ว มีนมีความรับผิดชอบ อีกอย่างหนึ่ง เรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิด เราต้องยืดอกเชิดหน้ายอมรับความจริงให้ได้นะลูก”

“แล้วพ่อของเด็กเป็นใคร” คำถามของคุณอองเดร

“แด๊ดคะ แม่ขา เขาก็เป็นผู้ชายชั่วคนหนึ่งเท่านั้นค่ะ ไร้ความรับผิดชอบ มีนมองเขาผิดไป มีนคิดว่าเขาคือทุกอย่างของมีน แต่เขาเปลี่ยนไป เขาเห็นแก่ตัว เขามั่วผู้หญิงไปทั่ว”

รมิตาคิดถึงตอนที่ผู้หญิงคนนั้นเปิดประตูห้องออกมาด้วยสภาพที่ดูไม่ได้

“แล้วเขายังมาบอกเลิกมีนด้วย ทั้งที่เขานอกใจมีน”

“โธ่เอ๊ยลูกแม่ มีนอย่าคิดมากเลยนะลูก”

“ใช่ หากเขาไม่ต้องการเรา ไม่ต้องลูกแต่เด็กคนนี้เป็นหลานของแด๊ด หลานคนเดียว แด๊ดกับแม่มีปัญญาเลี้ยง ไม่ต้องเป็นห่วงนะมีน อย่าเสียใจไป หลานคนนี้จะเป็นแก้วตาดวงใจของแด๊ด แด๊ดให้สัญญา”

รมิตาถึงกับปล่อยโฮ เธอทำให้ตัวเองผิดหวังที่สุด

“ฮือ... ขอบคุณมากค่ะแด๊ด แม่... มีนขอบคุณจริง ๆ”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”

ในดวงตาที่ซ่อนเอาไว้ของรมิตา เต็มไปด้วยแค้น

‘นายติณภพ ฉันอยากให้เขาตายไปเร็วๆ ยิ่งดี อย่าได้มาเจอกันอีกในชาตินี้ แม้ฉันไปเจอเขา ในตอนที่เขาเป็นศพ ฉันก็จะไม่มีทางเผาผีเขาแน่นอน”

“มีนจ๊ะ แล้วลูกจะเอายังไงต่อไปกับชีวิต” สายตาของพ่อและแม่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“มีนเหลือแต่งานพรีเซ็นต์ทรีซีสอย่างเดียวค่ะ จากนั้นมีนก็เรียนจบแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้น มีนก็กลับมาอยู่บ้านเรานะ มาอยู่ด้วยกัน แด๊ดกับแม่จะดูแลหนูเอง แด๊ดกับแม่ดูแลมีนมาตั้งแต่เด็ก ๆ และก็จะดูแลตลอดไปนะลูก ..สู้ต่อไป”

“ขอบคุณมากค่ะแด๊ด ขอบคุณมากค่ะคุณแม่” รมิตาเลื่อนลงไปนั่งกับพื้น ก่อนจะก้มลงกราบแทบเท้าของบุพการี แม้คุณอองเดรจะไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของเธอ แต่ท่านก็รักและดีกับเธอเสมอมา ที่สำคัญที่สุดคุณอองเดรรักแม่ของเธอมากจริงๆ